Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zaśmiała się cicho.
- Nawet nie ma jak się przytulać. I dlatego nie lubię takich bitew - mruknęła, szczęśliwa.
Mimo tego, iż byli obdrapani, obolali, żyli i to się liczyło. Ostatnie chwile były dla niej okropne, kiedy myślała, iż...
Ważne było, że ma go obok. Drugiej tak ważnej osoby nie wypuściłaby z rąk, nie dałaby jej odejść, nie tak.
Schyliła się i podniosła ubrudzony, okurzony kompozytowy łuk. Po raz kolejny okazał się niezawodny.
- Ręka? - spytała, widząc nadal wykrzywioną twarz Adramelecha. Nekromanta pokiwał głową. Tinuviel westchnęła cicho. Przyglądała się swoim dłonią, swojemu ciału szukając ran.
Lewa dłoń szczypała, płytka rana na brzuchu nawet już tak bardzo nie doskwierała... o ile elfka nie wykonywała gwałtownych ruchów. Miała też kilkanaście małych ranek na plecach i karku. Nie mogła ich zobaczyć, ale aż za dobrze je czuła.
Wygięła usta w parodii uśmiechu.
- Ważne, że żyjemy... prawda?

Ostatnio edytowany przez Ireth Tinúviel (2008-02-12 11:31:51)

-Do domu? Jasne! obiad muszę zrobic! Zgłodniałam przez tą całą bitwę!

Wykrzyczała i zaczeła jakoś się przemieszczac po trupach. W końcu dotarła do nekromanty i wiwerny. Wsiadła na grzbiet oczekując odlotu. Złapała się mocno za wiwernę..

- Oczywiście, to jest najważniejsze.
Uniósł delikatnie jej brodę i pocałował. To wyraziło wszystko, przeprosiny, podziękowanie za pomoc i jeszcze raz przeprosiny. W te kilka sekund ich usta były połączone, a myślami łącząc się, wiedzieli co myśli drugie, bez słów, bez gestów, przez pocałunek. Uśmiechnął się po swojemu i spojrzał dookoła. Wokół mnóstwo trupów, popiołu, żelastwa. Dobrze, że to nie moja karczma.
- To jak, przyjaciele? Czas chyba na nas, chyba, ze Ekena pragnie tu posprzątać.

Ruszył powolnym krokiem przed siebie. Laską odtrącał leżące przed nim zwłoki, niekiedy natrafiała się podgniła, wysuszona głowa lub czaszka, więc nie omieszkał takowej kopnąć. Zagwizdał na palcach, kiedyś nauczył się, gdy był między elfami. Zaprzyjaźnił sie z Nuti na tyle, że reagowała na jego głos, nawoływanie. Na niebie ukazała się gryfka. Wzleciała wysoko, by za chwilę opaść lotem pikującym na ziemię zaraz przy Adramelechu.
- Witaj, widzę, że i Ty świetnie bawiłaś sie na bitwie.
Zauważył człowiek, zobaczywszy szczątki zombiaków na pazurach i na dziobie. Córka Ekeny wydała z siebie skrzek, jakby na potwierdzenie słów nekromanty.
- Wskakuj i trzymaj się mocno.
Rzekł do Tinuviel, samemu wdrapując się na grzbiet Nuti.

Lukas cholernie się zdziwił, gdy ścigająca go setka trupów rozpadła się nagle w stertę kości, pyłu i gnijącego mięsa. Z daleka spojrzał na rozchodzących się, ledwo żywych zakonników. Nie mógł sobie wybaczyć, że nie było go w tym czasie z nimi, że nie walczył zeń ramię w ramię...
Splunął na rozsypujacy się czerep, po czym sięgnął do jakowejś luzem leżącej dłoni i zdjął zeń wczesniej upatrzony pierścień. A potem przystapił do pozbawiania zwłok innych, niepotrzebnych, aczkolwiek ładnie błyszczących rupieci.

Wrócił zasapany po długiej wędrówce. W tym samym płaszczu, obdartym, zbroczonym krwią i poplamionym rozkładającymi się resztkami. Szedł opierając się na Lasce, wciąż okuty w zbroję z całym orężem przy sobie. Lepiej mieć wszystko przy sobie, gdy Chaos atakuje. Oby tu było już czysto. Rozglądał się dookoła, idąc przez duże, opustoszałe pole. Podobał mu się widok lasu tablic grobowych. Uśmiechnął się po nekromancku, upojony tym widokiem. Wiatr i śnieg wymyły już pozostałości po owej wielkiej bitwie z Lichem, który odebrał mu Laskę. Myśląc o tym, chwycił ją oburącz i zatrzymał się. Zamknął oczy i ukląkł. Nagle wokół niego ziemia zaczęła dudnieć, unosić się lekko i pękać. Kilogramy szarej, suchej ziemi, zaczęła wydobywać sie z grobów, robiąc miejsce na wydostanie się ciał. Kilkadziesiąt zwłok zaczęło gromadzić się wokół Nekromanty, układały się równo, jedno przy drugim. Wszystkie doły zasklepiły się, a ożywieńcy zebrali wokół Adramelecha. To teraz do Karczmy i do roboty! Wyprostował się i powolnym krokiem ruszył drogą powrotną, idąc po swoich śladach na białym śniegu.

(przepraszam że nie edytuję posta, ale inaczej nikt nie będzie wiedział że coś tu się dzieję.)

W końcu znalazł to co chciał. Na na grobku napis głosił "Tu spoczywa Eryk, niziołek. Urodzony 49924 umarł 55022 II Ery Ładu. Wzorowy mąż i ojciec". Na jego Twarzy pojawił się lekki grymas. Czy on naprawdę musiał to robić. Może dało by się to pominąć? Z drugiej jednak strony wiedział, że to było mu potrzebne. Jak chciał wskrzesić osobę posiadającą wszystkie organy, wspomnienia i uczucia, jeżeli nie potrafiłby wprawić w życie zwykłego szkieletu? Musiał wziąć się w garść.
Wykopał ciało nieboszczyka z największym trudem. Jego szkielet przypominał mu bardziej szkielet dziecka niż dorosłego. Ale cóż taka uroda hobbitów. Wyciągnął rękę, starając się wyczuć jakąś energię życiową. Jak zwykle jego ofiarą padło drzewo. Wyciągnął obie dłonie w jego kierunku. Wiedział że będzie potrzebował dużo energii aby wprawić życie martwy szkielet. Kiedy zebrał całą energię z rośliny podszedł do zwłok. Zaczął układać sobie energię w głowie, szyć węzeł magii, ze strumieni many. Sznur robił się coraz dłuższy, coraz doskonalszy. Jednak co jakiś czas jego energia zaczęła się rozplątywać. "Za bardzo się śpieszę..." pomyślał nekromanta. Zacisnął supeł, i do wiązał do niego jeszcze kilka strumieni. Czuł jednak, że za chwilę osiągnie swój limit. Wyciągnął lewą dłoń. To w niej pulsowała czarna energia. W końcu wypowiedział na głos inkantację:
-Animmate!
Czarna energia zaczęła leniwie oplatać zwłoki nieszczęśnika. Wchodziła do jego oczodołów, przez żuchwę i między żebrami. W pewnym momencie szkielet zaczął się powoli poruszać. Wstał! Wstał, jednak nie zrobił nawet jednego kroku, a rozsypał się. Sulam nie wiedział jak miał zareagować. Z jednej strony czuł wielkie podniecenie, że może to zrobić, z drugiej zaś wstyd i niedosyt. Spodziewał się że jego twór dłużej "pożyje". Czuł się wyczerpany. Usiadł na ziemi. Jego kruk cały czas siedział na jego głowie, co jakiś czas krakając, przypominając Sulamowi o swojej obecności.