Zakon Światła Ostoja Fantazji

Krasnolud dalej podążał razem z Adem i Ekeną. Starał się jak najbardziej osłaniać rannego kompana jednocześnie pomagając morfce. Zbliżali się coraz bardziej do celu. Nawet Sen, który w żadnym stopniu nie znał się na magii czuł niewyobrażalną, niszczycielską moc Licha. Myśl o spotkaniu się z nim twarzą w twarz zmotywowała go jeszcze bardziej do walki. Najbliższemu stojącemu umarlakowi odciął nogę przez co ścierwo upadło na ziemie i jedyne co mogło zrobić to patrzeć jak but jego oprawcy nieuchronnie zbliża się by zmiażdżyć mu czaszkę. Po tym okrutnym spektaklu wściekły krasnolud wbił topory prosto w klatkę piersiową następnego ghula po czym wyjął z pętli dwa niewielkie toporki do rzucania. Zamachnął się i rzucił je ku kolejnym nieumarłym. Cała trójka była coraz bliżej Licha, a nieumarłych nadchodzili w coraz to większych ilościach i to ze wszystkich stron.

Tymczasem drowka widzac nadchodzących towarzyszy z wrednym usmiechem schowała miecz. Zaczeła grzebac w pamięci za odpowiednim zakleciem. Znalazła, nawet kilka:

-Mandra!

Rzuciła czar na jednago z ghuli który zaczą palic się od środka

- Daram!

Uśpiła nieumarłych z prawej

- Corez!

Ghule po lewej zaczeły płonąc bardzo ładnie, tworząc ognisko

-Barbasa!

Odepchneła za pomocą wiatru zombie z środka. I wreście rzuciła jedno ze swych ulubionych zaklęc...

-Aquila!

W jej dłoni kojawiły się smocze groty, którymi zaczeła ciskac w  co bliższych nieumarłych starając się nie zranic nikogo ze "swoich"...

Przedzierali się przez zastępy nieumarłych.
Pazury, ostrza, łapy sięgający ku nim - to wszystko stawało się takie dziwne.
Wszystko zwolniło, hałas ucichł, a ból zelżał. Miała tego dość, tego wszystkiego. A głosik nadal szeptał swoje czułe słówka. O śmierci, bólu i rozpaczy.
A później zauważyła w oddali Adramelecha, Ekene i Seneliona.
Potrząsnęła głową, krzyknęła coś niezrozumiale i kopnęła ghoula, starającego się złapać ją za ramię.
Poczuła zadziwiająco nieposkromioną rządzę życia, pragnienie kolejnego dnia, widoku wschodzącego słońca i gwiazd na atramentowo czarnym niebie.
Kakofonia jęków, szczęku broni, krzyków przerażenia powróciła ze zdwojoną siłą, prawie ogłuszając. Nieumarli znów poruszali się w miarę szybko. Ból prawie zwalał z nóg, jednak nadal podążała za drowem.
I wszystko wróciło do normy.
Jedynie rozpaczliwe łomotanie serca było inne. Silniejsze. Żywsze.

Rany na całym ciele doskwierały mu coraz bardziej, do tego uczucie miażdżenia w jednej ręce. Zaklął przez zęby, gdy jeden z wrogów przyłożył mu pięściami w potylicę. Nagle wszystko trochę się zmieniło, ziemia i wszystko wokół niego zaczeło lekko krążyć. Błędnik zaczął świrować, prawie upadł, lecz Senelion w porę go uchwycił i ocucił. Stali tak chwile pośród tłumu krwiożerczych bestii, czas jakby na chwilę się zatrzymał. Bestie nie sięgały ich, gdyż chwilowo chroniła ich moc Serca Pustyni. Minęło dość dużo chwil, nim nekromanta odzyskał wiadomośc. W porę, gdyż właśnie wbiegło między niego, a krasnoluda kilka ghuli, poradzili sobie z nimi dość sprawnie. Adramalech nie zdążył dobyć miecza, lecz sztyletem pozbawił nieżycia dwóch z nich. Jeden wpił sie w jego złamane ramie, lecz silny cios między oczy sztyletem sprawił, że uścisk został zwolniony.
- Chodźmy! Oby lich niczego się nie domyślił...
Ruszył w wielką wyrwę pomiędzy oddziałami, którą pozostawiał za sobą smok. Uważał, by jego szata nie zajęła się od płonących zombiaków.

Ostatnio edytowany przez Adramelech (2008-02-09 21:37:32)

Upadła na kolana. Pazury wbijały się jej w plecy, ramiona. Głosik miał rację, śmierć była blisko.
Karminowa krew zdobiła ubranie, kapiąc na ziemię.
Powolnymi ruchami próbowała odgonić napastników. Od czasu do czasu trafiała. Znów pomógł jej drow. Wyciągnął z potrzasku. On też krwawił.
Ruszyli dalej, pomagając sobie nawzajem. Wiedzieli, że tylko tak sobie poradzą.
Każdy ruch sprawiał jej ból, jednak szła dalej, zaciskając zęby, powtarzając w myślach, że tak trzeba, modląc się do Loreth. To w pewniej sposób pomagało.
Jeśli mam umrzeć to w walce, tak jak Lomeriel.
Wyciągnęła miecz, zamłynkowała nim i uderzyła pierwszego z brzegu szkieleta.
Te waleczna muzyka, ten rytm wypełnił jej serce.
Cięcie, parada, unik, piruet i własna krew zdobiąca ręce.
Jęki pomieszane ze szczękiem żelaza i ten waleczny rytm jej serca.
Czuła zimny dech na karku.

- Kraght'nar, Styks, rozbijcie ich szeregi! Zajmiemy się lichem...

Zefir, Adramelech, Tinuviel, Ireth, Senelion, Silver i Fenrir ruszyli na dowódcę z okrzykiem bojowym na ustach. Smok i wiwerna skutecznie wykonywali swe zadanie, lecz to nie mogło trwać wiecznie, trzeba było zlikwidować źródło. Licz zapanował nad maną, która ożywiała nieumarłych, trzeba więc było złamać jego żelazną wolę. Pierwszym krokiem było odebranie mu potężnej Laski Baala.

- Na mój znak, wszyscy!

Nekromanta wskazał im cel i zebrał swoją manę. Wszyscy byli już dostatecznie blisko, by sięgnąć przeciwnika, a mimo to upiorny śmiech licha rozległ się po całej równinie pola cmentarnego.

- Teraz! Carvix!

Skoncentrowana do granic energia kości w formie ostrza poszybowała w stronę licha. Zefir miał nadzieję, że ataki innych Zakonników zdezorientują go na tyle, by choć ten jeden osiągnął swój cel.

Byli blisko licha, a taniec trwał.
Nieprzerwana melodia wygrywana przez jej serce w takt której tańczyła, co rusz zmieniając partnerów i tak nie dotrzymujących jej kroku.
Parada, unik, cięcie. Uderzyła, wzmagając siłe ciosu skrętem bioder. Oskoczyła od napierającego przeciwnika, uderzając głowicą miecza drugiego.
Na nic nie zwracała uwagi, jednak coś a raczej ktoś rozkojarzył ją na chwilę, sekundę. To był Adramelech. To on. On żył, nadal żył.
Skierowała się w jego stronę, niedbale, niedokładnie odbijając ciosy. Syknęła gdy szkielet zranił ją w lewą dłoń. Już po chwili przewrócił się pod naporem jej wysokiego, jeździeckiego buta.

Ostatnio edytowany przez Ireth Tinúviel (2008-02-10 17:08:50)

Najchętnie rzuciłaby mu sie na szyję, ale nie było czasu. Pokiwała twierdząco głową, wypuszczając ze świstem powietrze. Syknęła, przykładając rękę do brzucha. Na to też nie było czasu.
Schowała miecz, a sięgnęła po zapomniany, ubrudzony krwią łuk.
Ponownie poddała się melodi, rytm dosięgnął jej i nie chciał puścić.
A głosik zaprzestał swoich szeptów.
Czuła się pewniej wiedząc, iż jej ukochany nadal żyje. To dodawało jej skrzydeł.
Przyklęknęła na jedno kolano, sięgnęła po strzałę, naciągnęła cięciwę.
- Dobrze ci idzie - powiedziała z lotką w konciku ust.
Świst. Dosięgnęła celu.
Świst, świst.

Ostatnio edytowany przez Ireth Tinúviel (2008-02-10 17:44:40)