Zakon Światła Ostoja Fantazji

Adramelech zauważył Elfkę. Przyjrzał jej się. Miał nieodparte wrażenie, że już ją spotkał, może i nawet rozmawiał. Nie będąc pewnym przeszedł do celu wizyty.
- Pas, dość gruby i szeroki. Chodzi o mocny materiał, bycza skóra może? Stalowa zapinka też by się przydała, takie rzeczy to tuta, czy też u kowala?
Nekromanta mówiąc do elfki patrzył prosto w jej oczy. Czarne, pozlepiane od deszczu włosy, których kilka kosmyków opadało na zielonkawą twarz z kilkoma pojedynczymi małymi bliznami. Widok tego Człowieka przestraszał nieczęsto płochliwe osóbki, a zimne spojrzenie sprawiało, że osoby o słabym charakterze odwracały wzrok. Czekał na odpowiedź, świdrując spojrzeniem ekspedientkę, zrazu po to, by skojarzyć jej twarz z obrazami w pamięci, ale też dlatego, że taki już Adramelech był.

Kiwnął głową na znak zrozumienia.
- Nie musi być farbowany, ale najlepiej jak dobierze pani ciemną skórę. Kiedy będę mógł przyjść odebrać pas?
Adramelech zapytał i spojrzał na chwilę przez okno. Deszcze bębnił o szyby. Nie widziało mu się, by miał jeszcze iść do Kowala w taką ulewę, ale wytrzyma i to. Wzrok znów przeniósł się na Elfkę. Nie mógł wytrzymać, nie lubił pytań bez odpowiedzi, tym bardziej, że ostatnio nazbierało się ich więcej.
- Czy my się skądś znamy? Mam pamięć do twarzy, ale to musiało być dawno, bo kojarzę panią jak przez mgłę gęściejszą od mleka.
Choć pytanie mogło zdać się ciepłe i przyjazne, twarz Nekromanty była wciąż nieprzeniknioną maską.

Adramelech zmarszczył czoło i przyłożył dłoń do oczu. Lekko pochylił głowę, co nadało mu wyraz myśliciela. W istocie próbował odkopać z pamięci to spotkanie. Zwierciadło Rusałek? Miłe wspomnienia... Ponad rok temu? To była zima... Tak... Elfka w bieli, teraz pamiętam. Uniósł głowę i opuścił rękę.
- To był zimny dzień, było mnóstwo śniegu.
Uśmiechnął się lekko, można było wyczuć trochę zakłopotania.
- Zdaje się, że nawet nie zamieniliśmy słowa... Jam Adramelech.
Ukłonił się dwornie. Obrazy tamtego dnia pełnego harców i zabaw zostały przyćmione wydarzeniami należącymi do niedalekiej przeszłości. Jak Nekromanta mógł do tego dopuścić? Kątem oka dostrzegł, że się rozpogodziło.

- Mam na imię Erufailë - uśmiechnęła się również i dygnęła lekko. Tak, wtedy naprawdę było bardzo zimno. Większość wspomnień widziała jak przez mgłę - czas leciał tak szybko... Ale jednak, coś zostało.
- Dziesięć dukatów - zwróciła się do Skimrry. Cieszyła się, że to, co wykonała, podoba się kobiecie.

Zostawiła odliczone dukaty na ladzie.
-Niewykluczone że jeszcze wrócę z jakimś zamówieniem.- uśmiechnęła się do elfki, po czym ruszyła do drzwi.
Odwróciła się jeszcze i rzuciła przez ramię:
-Bywajcie.
I już jej nie było.

Adramelech nie chciał popedzac Erufailë. Zanim wkroczył znów do Garbarni obszedł pozostałe zakłady, w których złozył zamówienie. Krawcowa Madette jeszcze nie uszyła jego szat, a w Kuźni czekają właśnie na pas. Tak więc Nekromanta zwiedzając Targ Zakonu i oglądając oferty kupców i rzemieślników, zbliżał się na skraj placu z namiotami i warsztatami, gdzie ścieżka była prowadząca do miejsca otoczonego niezbyt przyjemnymi zapachami. Człowiek nie zraził się jednak tą gamą zapachów i szedł prędszym coraz krokiem, aż stanął przed drzwiamil. Zapukał i otworzył drewniane odrzwia.
- Witam, to ja, Adramelech.
Zamknął wrota za sobą. Rozejrzał się w poszukiwaniu Elfki.
- Pas już gotowy? Kowal rzekł, że bez pasa nie jest w stanie zacząc pracy.

Adramelech uśmiechnął się lekko, widząc, że swoim przybyciem zaskoczył Erufailë. Podszedł doń, by odebrać pas i zapłacić. Miał uprzejmy, ciepły uśmiech. Dla niektórych wydawałoby się to bardzo dziwne. Niektórzy z tych, co mogliby się zdziwić nie żyją, lub odeszli z Zakonu do swych krain. Nekromanta sięgnął do sakwy z dukatami. Wygrzebał z niej kilkanaście monet.
- Myślę, że trzynaście dukatów za taką robotę to lekka przesada.
Spojrzał w oczy Elfce.
- Dorzucę Ci jeszcze dwa, gdyż pas wygląda naprawdę wspaniale.
Uśmiechnął się i włożył w dłoń Garbarki piętnaście złotych monet. Odebrał czarny pasek lecz nie wyszedł. Nie zrobił tego wcale nie z powodu ulewy na zewnątrz. Przyszedł m bowiem do głowy pomysł. Idąc tu spostrzegł, że jego trzewiki są już schodzone, a same bynajmniej nie było dobrej jakości.
- Mam też dla Ciebie kolejne zadanie. Potrzebuję butów skórzanych. Mocna skóra, zwłaszcza na podeszwie. Przyjdę jeszcze z metalowymi obiciami, które chciałbym byś obszyła na czubku i pięcie każdego z butów.
Patrzył z wyczekiwaniem na Elfkę, wiedział, że musi zostać, by zamówienie było na miarę.

Ostatnio edytowany przez Adramelech (2009-08-10 08:52:59)