Zakon Światła Ostoja Fantazji

-O nie...jeszcze zaczną mi tu śpiewać.Wtedy to nic mi nie pozostaje jak się pociąć!-wampirzyca westchnęła totalnie podirytowana.Co oni robili tu?To jest staw rybny nie karczma.
Westchnęła cicho przykładając sobie charakterystycznie dłoń do czoła udając podirytowanie.
Nie Łowisz,nie kręcisz się tu z dupą i nie przeszkadasz Panience Save.Eh...nie ma to jak przesiadywanie w ''pracy''.Postanowiła nie wykonywać większych ruchów niż sięhnięcie ręką po ciasteczka.
Aż nie spalą jej wszystkiego dookoła i dla zabawy nie podpalą jej samej.Jej skóra źle reaguje na gorąco.

- Ach... Narkotyk? - Przez chwilę dziewczyna po prostu siedziała i mrugała, przyglądając się Shiro, po czym przewróciła się na trawę, wybuchając śmiechem. - Wybacz, ale... Bogowie! Medyk, a tak głupi!
Finua przekręciła sie na brzuch i podparła na łokciach, przyglądając się rozmówcy i zasłaniając usta, by powstrzymać śmiech. Orzechowe oczy cyganki błyszczały jawnym rozbawieniem, chociaż gdzieś w głębi dalej czaiło się współczucie i troska. Jednak by to zobaczyć, ktokolwiek musiałby przyjrzeć się jej oczom i chcieć widzieć w nich coś poza śmiechem.
- Co Cię podkusiło, żeby brać ten narkotyk? Nie wiedziałeś, że może źle zadziałać? Ile jeszcze może Cię to męczyć? - Łapa wyjęła z torby suchar i odłamała kawałek, który wsunęła ostrożnie do pudełka z Kierem. Gryzoń wykorzystał okazję, podnosząc wieczko pyskiem i wydostając się z "więzienia" i uciekł na drzewo, chociaż smakołyk "na przeprosiny" przyjął. Finua zaczęła wolno przeżuwać pieczywo. Wyraźnie miała serdecznie dosyć jego smaku, ale z braku większego wyboru i to było zjadliwe.

- Wiem, że utrata przyjaciół boli. Wiem, czym jest głód, chłód, bieda i zagrożenie życia. - Dziewczyna nagle spoważniała, spojrzała na nadgryziony suchar, po czym rzuciła go Kierowi, który złapał zręcznie jedzenie i zaczął pochłaniać je z apetytem. - Całe życie jestem bezdomna. Jak mam szczęście, dają mi w karczmach suchego chleba, jak przez noc tańczę i śpiewam, zabawiając gości. Kier niby dużo nie je, ale nie może wiecznie dostawać sucharów, a zima się zbliża. Jak widać, nawet butów nie noszę. Ani wiosną, ani zimą. Ale żeby narkotyk? Chociaż każdy ma swoje metody. Ty użyjesz ziół, ja będę biegać i tańczyć, aż stracę przytomność.
Finua dorzuciła do ognia gałązkę i przez chwilę patrzyła na płomienie.
- Przepraszam... Ja tak po prostu żyję. Zamiast się martwić, płakać czy myśleć o jutrze, staram się śmiać. Czasem inaczej nie mogę. Przepraszam... Zrobiłam z siebie wiejską kretynkę, prawda? - Cyganka uśmiechnęła się krzywo, po czym, jak to miała w zwyczaju, pocałowała Shiro na przeproszenie w policzek. - Mam nadzieję, że nie przeszkadza Ci zbytnio, ze sie tak "spoufalam", jak to niektórzy mówią. Ja inaczej nie umiem.

- Nie musisz, jeśli nie chcesz. Nie wymagam nic od Ciebie. Jak będę chciała się nie o Tobie dowiedzieć, zaczekam, aż zaśniesz i obejrzę dłonie. Albo postawie Tarota, chociaż to mniej dokładne. - Finua uśmiechnęła się lekko i nieco szelmowsko, po czym znów spoważniała. - Rabowałeś wioski? Kim Ty jesteś? Tak naprawdę? Medykiem, wojownikiem... kim jeszcze?
Dziewczyna usiadła, krzyżując nogi i kładąc przed sobą dobyty z torby tamburyn. Zaczynała odczuwać chłód, wiec postanowiła rozgrzać ramiona, wybijając cicho prosty rytm na baskijskim bębenku.
- Powiedz, jeśli będzie Ci to przeszkadzało. Wielu nie lubi mojej muzyki i uważa ją za zwykły hałas.

- Właśnie oszukałeś wróżbitkę, tancerkę i złodzi... ekhm... cygankę, która wychowała sie przy iluzjonistach i akrobatach, po czym mówisz, że nie jesteś w tym dobry... Chciałabym więc zobaczyć coś, w czym jesteś dobry! - Finua patrzyła z zainteresowaniem na dłoń mężczyzny, zmieniając nieco rytm wybijany na tamburynie na bardziej skomplikowany, nadający się do prostego tańca. Co jakiś czas dłoń dziewczyny uderzała w blaszki zamiast w membranę, jednak widać było, iż nie był to przypadkowy ruch. Kier wreszcie zszedł z drzewa, by skakać i kręcić się na trawie obok swojej pani zgodnie z wybijanym przez nią rytmem. W rzeczywistości wiewiórka reagowała w dużym stopniu na delikatne ruchy rąk Łapy, którymi wydawała ona gryzoniowi komendy.
- Sporo przeżyłeś. Wybacz, że tak zapytam... Ile masz lat? Wyglądasz bardzo młodo... Chociaż, jak już wspominamy o Twoim wyglądzie, myślałam, że pchniesz mnie nożem, jak się obudziłeś.

- Zaraz niezgodne z prawem... Mam słabość do błyskotek a na targach wystawiają je po tak złodziejskich cenach! To nie przestępstwo okraść złodzieja. - Dziewczyna uśmiechnęła się, chociaż było widać, że była nieco zawstydzona własnymi kradzieżami. - A wiesz, że dobrze, żeś sie wiewiórki wystraszył? Inaczej miałbyś całą twarz poharataną jego pazurkami i ząbkami, a wierz mi, że jak chce to i zranić potrafi. A szkoda by było.
Gdy Shiro przypomniał spojrzeniem Łapie o jej nożu, który leżał zapomniany w trawie, chwyciła ostrze i dyskretnie schowała na miejsce, po czym dorzuciła gałąź do ognia, by następnie wrócić do wybijania rytmu na tamburynie.
- Więc umiesz dobrze walczyć. Dlaczego miałabym nie chcieć tego zobaczyć? Bo wiąże sie to ze śmiercią? Ważne, że przydaje się to również do obrony. Ja mogę polegać tylko na ucieczce i czasem szlag mnie przez to trafia... Wspominałeś, że wczoraj skończyłeś... osiemnasty? Mniejsza... rok życia. Wszystkiego najlepszego. - Finua wyglądała nieco niepewnie wymawiając liczbę, jakby ta niewiele jej mówiła, jednak szybko machnęła ręką i kontynuowała wypowiedź, rozglądając się co jakiś czas za Kierem.

- A ile osób wie, kiedy masz urodziny? - Finua uśmiechnęła sie lekko, przechylając głowę na bok. - Wspominając o walce... masz jakąkolwiek szansę, aby się obronić. Ja nie. Ja mogę liczyć tylko na ucieczkę, albo na strach przed klątwą, która ma spadać na tych, którzy skrzywdzą wróżbitkę. Ale! Coś tematy takie smutne sie zrobiły... A jest sie czym cieszyć, prawda?
Dziewczyna poderwała sie z ziemi, unosząc w jednej dłoni tamburyn i zaczynając wybijanie na nim jedną ręką skomplikowanego rytmu. Zakręciła się dookoła własnej osi, podchodząc bliżej ognia i stawiając bose stopy tak, by bransoletki na kostkach brzęczały, wzbogacając muzykę. Cyganka tańczyła, wirowała i podskakiwała lekko, czasem poruszając obiema dłońmi, a czasem obijając membranę instrumentu o biodro, by wolną dłonią móc podnieść z ziemi Kiera, lub chwycić za skraj spódnicy przy jakimś kroku. Wielu jej muzykę uważali za zwykły hałas a ruchy za chaotyczne i przypadkowe, jednak dla młodej tancerki była to chwila, gdy mogła zapomnieć o troskach i cieszyć się chwilą oraz wspomnieniami pojawiającymi się na każdym kroku i z każdym dźwiękiem.