Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Zgłupiałeś! Zostaw ten miecz! Myślałam, że wam przeszło, gdy mnie puściliście, a tu nic! Tyle w tym mojej winy, co i Twojej, panie. Powinnam bardziej ufać kartom i znakom, to byłabym ostrożniejsza. No już... przestańcie, proszę. - Finua podeszła do klęczącego i odsunęła odrobinę rękojeści obu mieczy, których ciężar niezwykle zdziwił wróżbitkę, po czym sama uklęknęła, przysiadając na piętach. - Powinniście odpoczywać, a nie takie sceny urządzać. Wybaczyłam wam, chociaż i tak nie miałam czego.
Dziewczyna nieco niepewnie, jednak wyciągnęła dłoń i spróbowała ostrożnie wymusić na wojowniku uniesienie głowy.
- Proszę... Aż sie głupio czuje, jak coś takiego robicie. - Obok nogi Łapy pojawił się nagle Kier, który był wyraźnie zdziwiony i zainteresowany nietypową pozą mężczyzny. Wciąż nie odzyskał do niego pełnego zaufania, jednak ciekawość zwyciężyła. Gryzoń zaczął spoglądać zza dłoni swojej pani na twarz Shiro, zaczynając obwąchiwać jego ucho. - Proszę?

- Pod opiekę? - Dziewczyna w pierwszej chwili zaniemówiła, po czym wybuchnęła krótkim, gorzkim śmiechem. - Jakiej opieki oczekujecie od sieroty bez domu, która cały swój majątek nosi na nadgarstkach i kostkach, gra na nim do tańca, lub wróży ludziom?
Kier spojrzał niepewnie na swoją panią, po czym przeniósł nieufny wzrok na Shiro, jednak, jak to on, szybko rozchmurzył się i wskoczył na wyciągniętą dłoń, po której wdrapał się na ramię medyka.
- Ja tak jak Kier nie umiem długo chować urazy. Wszystko Ci przebaczyłam, a taka tułaczka i sypianie po zaułkach to nic przyjemnego, zapewniam. Nie sądziłam, żeście rycerz. - Przy tych słowach Łapa uśmiechnęła się lekko jednym kącikiem ust, zerkając na wiewiórkę. - Ale jak chcecie. Małemu przypadliście do gustu, to i ja was nie przepędzę. Ale chcę, żebyś wiedział, mości rycerzu, że możesz w każdej chwili wrócić do swoich spraw i swojego życia. I pamiętaj, że ja niczego nie żądam. A teraz powinieneś wreszcie odpocząć! Jak Cię Kier znalazł, wyglądałeś na ledwie żywego.
Finua wstała, uśmiechając się już znacznie naturalniej i szczerzej, po czym podeszła do ogniska, podniosła porzucony tamburyn i dorzuciła kilka gałęzi do ognia, by następnie usiąść pod drzewem, opierając plecy o pień i obejmując sie rękami za ramiona, by się nieco ogrzać.

- Sama nie wiem... Może jakaś karczma, może jakiś plac, rynek... Gdzieś, gdzie są ludzie i inne rasy. Ale najlepiej ludzie. Oni najczęściej proszą o wróżby, jak już rozpoznają, że jestem cyganką. Chociaż czasem jakiś elf rzuci dukata za taniec. Nie wiem, gdzie pójdę. Ale raczej w kierunku jakiegoś miasta. Tam jest cieplej nocą, miedzy budynkami. A czasem i poddasze się stare trafi. Tylko tak bardziej muszę uważać na Kiera, bo szczurów się sporo kręci. Zgaduję, że Ciebie pytać nie muszę, gdzie zamierzasz pójść? Chociaż jako medyk... nie powinieneś się pacjentami zajmować? - Łapa podniosła z ziemi płaszcz, który rozłożyła tam wcześniej i okręciła się nim szczelniej, patrząc jak Kier przeskoczył na dłoń mężczyzny i, oplatając ciasno jego nadgarstek ogonem, zaczął zbierać okruszki, które zjadał ze smakiem. Szczególną uwagę poświęcał resztkom ciastek ze względu na ich słodki posmak. - Właśnie zorganizowałeś sobie pasożyta. Uważaj na kieszenie! Ten mały złodziej będzie je przeglądał w poszukiwaniu smakołyków, jak samo jak rękawy. Niby taki mały, a okrutny łasuch. Trzeba będzie niedługo poszukać mu orzechów i żołędzi na zimę.

-Niech sobie szuka gdzie chce byle nie w mojej torbie medycznej bo mam tam sporo niebezpiecznych specyfików. -Odpowiedział ze śmiechem, głaskając Kiera po głowie.
-Tak po za tym na razie wyruszam razem z Tobą w podróż i tylko to mnie interesuje. Mam trochę złota więc o jedzenie i nocleg się nie musimy martwić. Po za tym razem jakoś na życie zarobimy. -Po tych słowach zastanowił się chwilę.
-Czy ja czasem nie mówię czegoś dziwnego? -Zapytał ze śmiechem na ustach chcąc odwrócić uwagę od sytuacji która dopiero co zaszła... W końcu odwrócił się od Łapy i skierował wzrok na przybysza.
-Słucham Cię.

Odciągnął poły płaszcza by wpuścić Kiera wo wewnętrznych kieszeni gdzie znajdowało się o wiele więcej podobnych łakoci. W końcu Shiro był znanym łasuchem i wcinał słodycze kiedy tylko mógł... Jednak teraz stan Shiro nie pozwalał na nic więcej na robienie dobrej miny...
- To wy tu załatwiajcie swoje sprawy a ja... Pójdę na chwilę na stronę... - Zebrał się ciężko i ruszył powoli w stronę drzew zabierając ze sobą Kiera, który buszował po kieszeniach. Odwrócił się jeszcze i wskazał palcem Sadomę, mówiąc groźnie.
- I nie próbuj niczego dziwnego, ja jestem zaraz za drzewami...

- On...  był dziwny... Był bardzo dziwny... Przecież... wystarczyło się rozejrzeć? Albo zapytać wprost? Mniejsza. - Dziewczyna mruknęła do siebie, opierając się wygodniej o pień drzewa. - Toż widać jak na dłoni, że tu spokojnie jak diabli. Nawet był mogła nie tańczyć, jakby chciał sobie rybki połowić!
Finua z uśmiechem na ustach sięgnęła po tamburyn na którym zaczęła wybijać delikatnie rytm, po czym dołączyła do niego gwizdanie, by wreszcie zacząć cicho śpiewać.

Znają nas knajpki i koty w zaułkach,
Letnią nocą lubimy włóczyć się.
Zgubić nas łatwo i łatwo odszukać,
Śmiech przed nami biegnie i gitary dźwięk.

Już późno, a nam się
Wcale nie chce spać.
Wysoka północ zegarów
Biciem wita nas.
Znów dzień przeminął,
Dał może mniej, niż mógłby dać.
Czerwone wino będziemy
Sączyć aż po brzask.
Nasze piosenki zbierane z ulicy
Znają wszystko, co nam przynosi dzień:
Szczyptę radości, kropelkę goryczy,
Wiele barw miłości i zawodu cień.

Już późno Cyganie,
Młodzi wielkich miast.
Wysoka północ pod nogi
Rzuca tyle gwiazd.
Znów dzień przeminął,
Nie wszystkim los wygrany padł.
Czerwone wino będziemy
Sączyć aż po brzask.
Już późno, a nam ta noc
Nie daje spać.
Wysoką północ cygańską
Drogą wiedzie nas.
Znów dzień przeminął,
Nie wszystkim jutro szczęście da.
Czerwone wino będziemy
Sączyć aż do dna!

Po zakończeniu piosenki, Łapa wygwizdała ostatnie cztery wersy, po czym zaśpiewała je ponownie. W tym czasie Kier schrupał zaledwie kilka okruszków z kieszeni Shiro, zaś resztę... zaczął zakopywać. Jak wiadomo, wiewiórki magazynują zapasy w różnych dziwnych miejscach. Ta konkretna udomowiona wiewiórka uznała, że torba jej pani, najpewniejsza spiżarnia, jest zbyt daleko, zaczęła więc chować znalezione jedzenie w rękawach mężczyzny, innych kieszeniach, za kołnierzem i we wszelkich innych miejscach, do których mógł dostać się ciekawski gryzoń.

Finua siedziała jeszcze dłuższą chwilę pogwizdując jedynie różne melodie i patrząc w ogień.
- Idzie diabeł ścieżką krzywą pełen myśli złych... Nie pożyczył mu na piwo, nie pożyczył nikt... - Dziewczyna zanuciła cicho, po czym zawołała tak głośno, jak tylko była w stanie. - Shiro! Żyjesz tam, czy mam zacząć kopać mogiłę?! Ach... niech go diabli...
Kier, zauważając, że jego najnowszy "nosiciel" zwrócił się do niego, przerwał na chwilę robienie zapasów i przysiadł na ramieniu medyka, przekrzywiając łepek i zdając się słuchać każdego słowa. Wrodzona ciekawość gryzonia i towarzyskość sprawiły, że uczył się niezwykle szybko, dzięki czemu mógł później udawać rozumiejącego każde ludzkie słowo. Wiewiórka co jakiś czas zastrzygła czujnie uchem, lub przesunęła łapką po wąsikach i pyszczku, cały czas wbijając wzrok paciorkowatych oczu w człowieka.