Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Szukam zarobku gdzie mogę. Gdzie mi wolno. Nie chodzę tylko w samym Zakonie. Kręcę się po wsiach. Magii się nie boją, ale jak słyszą, że ja potrafię przyszłość przewidzieć, albo zobaczą, ile o nich wiem, patrząc na same dłonie... Z resztą po ubiorze często poznają, że ja od cygan. I gonią, bo boją się, że okradnę. Albo widzą, że Kier nie zachowuje sie tak jak normalna dzika wiewiórka. A że po wsiach nie próbują nawet takich oswajać, to myślą, że go jakoś zaczarowałam i że na nich urok rzucę a potem będą musieli być mi posłuszni, jak on. - Finua spojrzała na rudego gryzonia, który powoli zaczął schodzić z drzewa, zbliżając sie do Shiro. - Nie łapcie go, panie, tylko najwyżej ręką odsuńcie, to nie ugryzie. Panie? Dacie radę przejść kawałek, żeby pod jakimś innym drzewem chociaż usiąść? Tu zaraz śmierdzieć będzie od wymiocin. Już zaczyna... Drewna bym zebrała, to można by ogień rozpalić... Zaraz zacznie się ochładzać pewnie.
Kier wreszcie zsunął sie po korze drzewa na ramię mężczyzny, skąd w pierwszej chwili uciekł ponownie na pień, jednak po chwili podjął drugą próbę ostrożnego obwąchania policzka człowieka.
- Jakby nie to, że wiem, że zaraz mnie znowu ugryziesz, jak cię ruszę, to bym ci, diable mały, dała popalić za takie przeszkadzanie chorym. - Łapa syknęła na wiewiórkę, jednak w jej oczach nie było nawet cienia złości, tylko rozbawienie. - Dacie radę wstać, panie? Pomóc wam?

- Diabli! - Dziewczyna zaklęła pod nosem, wstając szybko i wyciągając jedną dłoń, by Kier mógł na nią wskoczyć, co też natychmiast uczynił. - To jest dobre pytanie... gdzie... Nie wydaje mi się, żebyście mogli długą drogą przejść. Nie powinniście tak siedzieć na powietrzu pod drzewami. Ale... diabli! Na razie musicie przenieść się po prostu kawałek dalej, albo do Puszczy, jak dacie radę. Jak będę miała pewność, że wam nic nie będzie, spróbuję konia jakiego przyprowadzić i wtedy gdzieś przewieźć. Najlepiej pod dach. Ale gdzie!
Cyganka nie podchodziła zbyt blisko Shiro, jednak była przygotowana, aby podtrzymać go, gdyby się zachwiał lub potknął. Z doświadczenia wiedziała, że okazanie otwarcie takich zamiarów mogłoby urazić młodego mężczyznę.
- I nie żartujcie sobie z tego, że chcę wam pomóc! Bo równie dobrze mogę zaczekać aż uśniecie i wam nóż pod żebra wbić! - Finua wsparła się pod boki, używając poważnego tonu, jednak w jej oczach i powstrzymywanym uśmieszku widać było co innego. - Przejdźmy po prostu kawałek dalej, panie, żeby nie cuchnęło. Nie sądzę, żeby dłuższa wycieczka wam dobrze posłużyła. A jaki diabeł was podkusił, żeby tu przychodzić! Dachu nad głową nie macie?

- Jestem cyganką. O mnie nie ma co się martwić. Czasem w mieście gorzej nocować, niż w takiej okolicy. Drewna dość, można ogień rozpalić. Obok staw z wodą i rybami. Jest z kim porozmawiać. Czego mi więcej do szczęścia potrzeba? I ja nie taka dziewczynka. Wyglądacie na niewiele starszego ode mnie, jeśli w ogóle jesteście starsi. - Finua chwyciła swoją torbę i przerzuciła ją przez ramię, patrząc uważnie na Shiro. - To wolicie tu zostać, czy pomóc wam dostać sie do tego szpitala? Tutaj to i mimo ognia może być chłodno nocą.
Kier, siedząc na ramieniu dziewczyny, zaczął ciągnąć ją niecierpliwie za kolczyk w uchu.
- Już, już, mały. - Łapa wyjęła z torby kawałek suchara i podała go wiewiórce, która natychmiast zaczęła pochłaniać smakołyk. - To jak, panie? Iść po drewno, czy pomóc dojść do tego waszego szpitala?

- A co ma się nam stać? Jak już to jedynie z waszej ręki może nas co spotkać. Ja już nieraz spałam po lesie, po polach czy w mieście w opustoszałych zaułkach, piwnicach i poddaszach. - Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, zaczynając zbierać opadłe z drzew gałęzie i znosząc je w jedno miejsce. Większe konary, jeśli była w stanie, rozłamywała o kolano i dorzucała do kupki.
- Żeby tylko nie padało... - Finua mruknęła do siebie, kładąc kawałek od niewielkiego jeszcze stosiku ciemny płaszcz, który wyciągnęła z torby i następnie ułożyła ją tuż obok tkaniny. - Usiądźcie, a ja jeszcze drewna poszukam. A swoją drogą... Co wam jest?
Cyganka postawiła Kiera na ziemi, zaś ten natychmiast zaczął kręcić się po okolicy i, wzorem swojej pani, przyciągać suche źdźbła trawy i małe patyczki, które mógł unieść w pyszczku.
- Dlaczego uważacie, że nie warto pomagać komuś takiemu, jak wy? Dlaczego miałabym tego nie robić?

Finua zamarła w bezruchu podczas schylania się po gałąź, gdy jej uszu doleciała melodia. Przez chwilę nasłuchiwała, próbując rozpoznać dźwięki, jednak były jej obce. Dziewczyna wbiła spojrzenie orzechowych oczu w Shiro, wsłuchując się jeszcze uważniej w muzykę. Kier również zareagował na dźwięki, jednak widząc reakcje swojej pani zamiast podskakiwać i kręcić się między ludźmi w wyuczony sposób, również znieruchomiał tuż obok mężczyzny, poruszając tylko lekko ogonem na boki.
- Co to za melodia? - Z ust Łapy wyrwał się szept, po czym, jakby zawstydzona, że zakłóciła harmonię dźwięków swoim własnym głosem, spuściła głowę, przyklękając na trawie i zerkając tylko ostrożnie na medyka zza zasłony włosów. Dziewczyna starała sie wytrwać w całkowitym bezruchu, by żadna bransoletka ani kolczyk nie zadźwięczały, by nie drgnął żaden dzwoneczek.

- Nie sądziłam, że można grać na trawie. Gwizdać owszem, ale wydobyć cokolwiek więcej? Piękna melodia, chociaż żal słuchać o wojnie. Więc bywałeś na wojnie, panie? - Dziewczyna mruknęła na wpół do siebie i wróciła do zbierania drewna. Gdy odniosła kilka kolejnych porcji opału, podrapała Kiera za uchem i spojrzała na Shiro.
- Jak się czujecie? Wyglądacie już trochę lepiej... Może powinniście się przespać?
Finua dotknęła dłonią czoła mężczyzny, po czym skrzywiła się i westchnęła ciężko. - Diabli, jak zwykle nic nie czuję... - Zanim cofnęła rękę, odgarnęła kosmyk z twarzy rozmówcy i zastąpiła palce policzkiem oraz kącikiem ust.
- Nie wydaje mi się, byś miał gorączkę, albo był osłabiony... Ale jak sie czujecie? - Cyganka cofnęła się i rozejrzała się za kamieniami. Przyniosła kilka podczas zbierania drewna, jednak szybko dobrała jeszcze parę znalezionych w trawie i na brzegu stawu, po czym zaczęła układać je w krąg.
- Mówiliście, że jesteście medykiem... Po co wam miecze? I to aż dwa? - Łapa zmieniała sposób zwracania się do Shiro stopniowo, gdyż z jednej strony był to dla niej zupełnie obcy mężczyzna, z drugiej jednak zaczynało męczyć ją ciągłe używanie liczby mnogiej wobec pojedynczego człowieka.

- O szczęściu to ja nie dyskutuję. Sama czasem myślę, czy miałam szczęście, czy pech, że mnie cyganie umierającą znaleźli... - Finua mruknęła do siebie, bawiąc się jedną z bransolet na nadgarstku. - Więc nie powinieneś spać, panie? Jak długo? I co to za ataki? A ja, głupia, może ogień wreszcie rozpalę!
Dziewczyna pacnęła się otwartą dłonią w czoło i wstała z akompaniamentem licznej biżuterii. Zaklęła cicho pod nosem, gdy nastąpiła bosą stopą na niezauważona gałązkę i ułożyła szybko kilka patyków i garść suchej trawy na rozpałkę.
- Kier, gdzie ja schowałam krzesiwo? - Cyganka zaczęła przeszukiwać torbę, a gdy wreszcie znalazła potrzebny przedmiot, wyjęła z pochwy a udzie sztylet i zabrała się za skrzesanie ognia, uderzając krzesiwem o ostrze. - Po co żeś te zioła brał, panie? Bo z wypowiedzi rozumiem, żeś świadomie je użył?
Łapa pochyliła się nad żarzącą sie delikatnie trawką w środku kamiennego kręgu i zaczęła delikatnie rozdmuchiwać płomień i podsycać go drobniutkimi patyczkami, przy czym doskonale widoczny był spory tatuaż na jej plecach.
- Skoro żeby nie mieć tych ataków, jak żeście to ujęli, nie powinniście spać, to nie będzie wam przeszkadzało, że lubię nocą zatańczyć przy ogniu, albo zaśpiewać?