Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Na pewno w mieście... - powiedziała. Zobaczyła, że nimfie jest zimno. Czy ją to przejęło? Nie za bardzo... Chociaż moze troszkę, gdyż postanowiła jej pomóc. Wstała i otrzepała suknię. Spojrzała w oczy nimfie i westchnęła.
- Zimno Ci... W takim stanie nie zapamiętasz nic z ksiąg... Poczekaj chwilę... - powiedziała i bez oczekiwania na odpowiedź obróciła się i poszukała wzrokiem coś, co mogło by się spalić.
   Zebrała trochę gałęzi. Ułożyła je blisko brzegu, parę metrów od nimfy. Popatrzyła na nią.
- Nie zbliżaj się teraz... Może być troszkę gorąco. - powiedziała i zmieniła się w Smoka. Zionęła lekkim ogniem w gałęzie. Po chwili gałęzie zapłonęły, a ognisko było całkiem spore. Smoczyca mruknęła coś pod nosem, zatrzepotała skrzydłami i machnęła ogonem.
- O wiele bardziej lubię tę postać... - powiedziała wesołym głosem. - Podejdź, będzie Ci cieplej... - dodała...

Aleera położyła ogromne cielsko na ziemii i zaczęła machać ogonem. Spojrzała w gwiazdy i zamyśliła się, po czym spojrzała w oczy nimfy.
- A jak byś się czuła, gdybyś obudziła się pewnego dnia w ciele krasnoluda? - zapytała rozbawionym głosem, pokazując w uśmiechu cały szereg wielkich zębów. Obecność nimfy już tak bardzo jej nie przeszkadzała. Była ona istotką tak kruchą, słabą, nieśmiałą i skrytą, że Smoczycy wydawało się, że jest ona malutką dziewczynką, którą trzeba poprowadzić przez życie i pokazać, co i jak.

Aleera patrzyła na tańczącą nimfę. Z początku sceptycznie, później z rozbawieniem. Wystukiwała pazurem rytm do jej kroków, po czym nawet zaczeła nawet coś nucić pod nosem.
   Czyżby jednak ta mała nie była taka niedostępna? A może ma rozdwojenie jaźni? Nie ważne. Ważne, ze skutecznie poprawiała humor.
   Smoczyca uniosła lekko ogon i szturchnęła nim lekko nimfę w nogi tak, aby straciła równowagę. Podstawiła ogon pod jej ciało, a po chwili nimfa huśtała się metr nad ziemią na ogoie Aleery, która lekko, ale rytmicznie machała ogonem w te i wewte...

Był tu już od jakiegoś czasu. Z dala od brzegu stawu, na małym pagórku usiadł w cieniu i niemal kompletnej samotności, opierając się o drzewo, a tarczę wykorzystując jako siedzenie. Bardzo dobrze zdawał sobie sprawę z tego, iż nie jest tu sam, gdyż wypatrzył jakąś kobietę i smoka. Najwidoczniej zajmowały się swoimi sprawami. Tak też zamierzał on sam. Obserwował stąd niebo na ziemi. Gwiazdy, które odbijały się w lustrze wody wyglądały nawet lepiej niż ich prawdziwe odpowiedniki na nieboskłonie.
Mężczyzna trzymał w dłoniach swoja lśniącą klingę długiego ostrza. Mógł się w niej bez większego problemu przejrzeć i zobaczyć obliczę swojej nieumarłej natury.
Skryty w półcieniu Fallian tak naprawdę nie dbał o ukrycie. Przecież była noc, a nikt nie będzie chciał rozmawiać z nieznajomym w tak zdradliwych czasach, bo przecież ciężko jest na pierwszy rzut oka stwierdzić kim jest dana istota, zwłaszcza o takiej porze.
Paladyn pogrążył się w zamyśleniu. Obejmował swoim spojrzeniem i fragment tafli stawu, ale i te dwie postacie palące ogień, lecz było to puste spojrzenie oczu ducha, bez wyrazu.
Słyszał odgłosy otoczenia, przeplatane z rozmową smoczycy i kobiety, ale nie na tyle dobrze by cokolwiek z niej zrozumieć. Co innego w przypadku pieśni. To ona wybudziła Falliana z błądzących myśli. Sprawiła że, całą swą uwagę skierował na źródle tego dźwięku. Co prawda nie była to nazbyt wesoła melodia, jednakże u mężczyzny koiła ból głowy i duszy. Była przyczyną ułatwienia porządkowania nurtów myślowych. Kiedy się urwała, wszystko powoli wracało do normalności. Zawiedziony tym, że to już koniec, wojownik znów spoglądał na zimną stal swego ostrza.

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-04-26 14:04:46)

Nimfa nie zauważyła mężczyzny. Była zbyt zajęta. Wsłuchiwała się w piosenkę, którą śpiewała Aleera. Zeskoczyła z ogona smoczycy i ponownie zaczęła tańczyć.  Nagle zatrzymała się.
- Ja tańczę! – wykrzyknęła, a w jej głosie można było wyczuć nutkę zdziwienia. – Od lat tego nie robiłam. Dziwne jest uczucie takiej dosadnej radości. Aż mi niedobrze. Chociaż miło tak sobie pośpiewać.
Usiadła na trawie i spojrzała w niebo. Spochmurniała. Z jej piersi ponownie wydobył się aksamitny głos, jednak tym razem nie wyrażał on radości, a głęboki żal, który niewiadomo skąd wziął się w sercu nimfy. Pieśń którą śpiewała opowiadała o dzielnych wojownikach, walczących za swój kraj. Byli oni gotowi na śmierć, gdyż ojczyzna ich wezwała. Szukali zwycięstwa, które okazało się być w stolicy, gdzie jej niewolnicą uczynił je Bóg. Nimfa wzięła kamień do ręki i z całych sił cisnęła nim w wodę.
- Bardzo lubię tę pieśń – przyznała – Nie przeszkadza mi nawet, że jest taka smętna. Zawsze podnosi mnie na duchu.
Zwróciła swoją głowę w stronę smoczycy i uśmiechnęła się.
- Śpiewaj dalej. Bardzo podobała się mi Twoja piosenka. Była zabawna. Poza tym, chcę jeszcze trochę potańczyć.

Raisa pokładała się ze śmiechu. Nie była w stanie nad sobą zapanować. Usiadła i patrzyła się na Aleerę.
- Nie pytam. – wyksztusiła i dalej się śmiała.
Z jej oczu zaczęły płynąć krople łez. Zaczęła dusić się ze śmiechu. Nagle ucichła. Z jej ust wydobył się jęk. Teraz wiła się z bólu na zimnej ziemi. Próbowała wstać, ale nie mogła. Złapała mocno kępkę trawy i wyrwała ją. Udała się jej dźwignąć na nogi.
- Skurcz – oznajmiła i zaczęła rozmasowywać sobie prawą nogę.
Ponownie popatrzyła na smoczycę i parsknęła śmiechem.
- Dobrze… A teraz pełna powaga.
Twarz nimfy spoważniała. Teraz trudno było rozpoznać, że kilka minut temu zaśmiewała się i nie mogła tego powstrzymać. Rozejrzała się i zarzuciła kaptur ze swego podróżnego płaszcza na głowę. Spoglądała w ognisko, a w jej pięknych oczach widać było tańczące płomienie. Nie chciała się więcej śmiać. Zdenerwowała się nawet, że dała się ponieść chwili i nią cieszyć. Ona, taka spokojna i nie lubiąca zbytniej radości. Zamyśliła się i poczuła słodycz ironii.

Tylko idiota bądź abstynent nie zrozumiałby o czym były kolejne melodyjne słowa niesione przez nocny wiatr, odbijane echem od każdego, nawet najmniejszego listka w okolicy.
Fallian po raz kolejny został strącony z pochłaniającego chaosu własnych myśli. Odwrócił wolno głowę w stronę kobiet i spoglądał, z racji, ze i tak nie będzie mógł się skoncentrować na niczym innym. Z potencjałem strzały do ucha Falliana przebiło się słowo "piwo". Na samą myśl paladyn przełknął ślinę. Wesoły rytm piosenki wcale nie ułatwiał wypędzenia marzeń o jednym kuflu płynnego złota z pianą jak u wiewiórki ze wścieklizną, która toczy podobną z pyska... Tylko że o tysiące razy lepszym smaku. Ciężko było tak ambitne marzenie do czegokolwiek porównywać, więc wiewiórkę można by raczej wybaczyć.
Druga kobieta tańczyła żywo, co z perspektywy widzenia ducha wyglądało raczej jak taniec tego ognia z cieniem. Żałował, że nie może widzieć tego dokładniej. W momencie, kiedy przedstawienie się skończyło De'Aray rozejrzał się wokoło dla bezpieczeństwa, a potem oparł ciężko swoją głowę o pień grubego drzewa. W ciszy zakłócanej przez wiele rzeczy starał skupić swój wzrok na widoku jednej gwiazdy, która zostawała co chwilę zasłaniana przez hordy młodych listków bujających się na łagodnym wietrze. Sam nie wiedział po co, tak zwyczajnie ten nic nieznaczący element nieboskłonu przykuł jego uwagę.
Wiatr znowu zaniósł pieśń do uszu wojownika. Tym razem znów inną... o innym charakterze, barwie głosu. Nie rozumiał o czym była, ale mimo wszystko podobała mu się. Z resztą co mu się nie podobało w muzyce poza tymi samozwańczymi bardami, którzy zdaniem Falliana o wiele lepiej śpiewali by z ostrzem w gardle.
Melodia uspokajała go i pozwoliła po raz kolejny utonąć w myślach i odpoczynku. Westchnął cicho, jakby przypomniał sobie coś bolesnego. Zerknął jeszcze na wodę wzburzoną przez rzucony kamień.
Cały spokój został zburzony następną piosenką. Los chciał by świst drzew się ściszył, a wtedy Fallian wyłapał niemal wszystkie słowa. Na jego twarzy pojawił się dziwny grymas, a jedna ręka powędrowała ku twarzy by ja pochwycić. Jak ktokolwiek mógł myśleć w takich warunkach?
Był całkowicie zmieszany. Poważne pieśni na zmianę z radosnymi. Co za okrutnik mógłby coś takiego wymyślić?
Później kiedy spektakl dobiegł najwidoczniej końca paladyn wyciągnął jakieś zwoje modlitewne i starał się zbytnio nimi nie szeleścić.

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-04-26 21:37:05)

- Tak, jest tu już od dłuższego czasu... Nie zwracaj na niego uwagi... - powiedziała. Spojrzała na nieznajomego mężczyznę i zmrużyła oczy. Po chwili jednak wróciła ponownie wzrokiem na nimfę. Ona, w przeciwieństwie do niej, nie miała płaszcza. Tak więc siedziała tylko z uniesioną w górę twarzą. Czuła, jak małe krople roztrzaskują się o jej twarz. Uśmiechnęła się pod nosem. Jej włosy zaczęły by już całkiem mokre, a po rozprostowaniu loków były niesamowicie długie. Czerwień, po której spływała woda, wyglądała jak połączenie dwóch żywiołów: Ognia i Wody.
- Dlaczego uważasz, że poprzez burzę Natura wyraża swój gniew? To jest po prostu kolejna magia jej mocy, kolejna jej tajemnica... Pełna matczynej miłości jak w przypadku wszystkich innych darów, jakimi nas obdarzyła... - Powiedziała melodyjnym i rozmarzonym głosem. Otworzyła oczy i zaczęła się teraz wpatrywa w nieznajomego mężczyznę...