Zakon Światła Ostoja Fantazji

Aleera, cała mokra od deszczu, uśmiechnęła się tajemniczo.
- Nie, nie znam... - powiedziała. - Nie uważasz, że trzeba się przyjrzeć z bliska męzczyźnie, który niegrzecznie nas podsłuchuje? - zapytała i wstała. Tajemniczy uśmieszek nie schodził z jej twarzy. Zaczęła iść w stronę nieznajomego. Pewnym, uwodzicielskim krokiem. Stawiając nogi delikatnie jak kot, kołyszcząc biodrami jak fale na morzu...
- Witaj, Panie... - powiedziała melodyjnie. Zbliżyła się jeszcze do niego i przykucnęła. Spojrzała mężczyźnie w oczy, a on zaś mógł zobaczyć w jej oczach delikatne płomyki... Zupełnie, jakby przyglądała się ognisku... Uśmiechnęła się uwodzicielsko. - Czyżbyś był uczonym, Panie? - zapytała. Ciemnoczerwone długie i mokre włosy otaczały jej jasną twarz... A mokra suknia przylegała mocno do kobiecego i zgrabnego ciała...

Deszcz. Tylko jego brakowało i tylko o nim marzył mężczyzna siedzący w noc pod drzewem. Ogromne krople zostawały pochłaniane przez pelerynę i włosy, a roztrzaskiwały się radośnie o stalowe płyty zbroi. Fallian mimo że zimno z racji tego kim jest, nie dokuczało mu wcale, to rój kropel stawał się nieznośny. Irytację byłoby w stanie przerwać narzucenie na siebie płaszcza lub przynajmniej użycie tarczy w roli dachu i przeczekanie ulewy. Cokolwiek by nie zrobił, to i tak już nici z kontemplacji. Tym bardziej, że poza własnymi problemami i dodatkową atrakcją- deszczem, doszły jeszcze dwa zmartwienia w postaci dwóch kobiet. Fallian poczuł się zauważony, dopiero gdy jego oczy to ujrzały, co godziło w jego żołnierską czujność.
Spoglądał zimnymi, pustymi i szarymi jak stal oczami na zbliżającą się Aleerę. Hipnotycznie wodził za nią spojrzeniem, tracąc przy tym nieomal całkowicie baczność. Lecz kto byłby w stanie przeciwstawić się takiej sile? Morze nie bez powodu przyrównywanie jest przez marynarzy do kobiety.
Fallian podniósł się powoli, tym samym zmuszając rozmówczynię do tego samego. Wbił swój miecz w ziemię i zerknął na zwoje, nieco mokre. Niedbale schował je, jak gdyby nie miały żadnej wartości i były już bez znaczenia.
Odwzajemnił łagodnym uśmiechem, ale wzdrygnął się na widok oczu kobiety. Nigdy nie widział czegoś podobnego. Nie mniej jednak płomienie te nie były takie złe gdy ulewa trwa.
-Witaj o pani.- ukłonił się lekko.
-Nie, nic z tych rzeczy. Wręcz przeciwnie, nie mam żadnego pojęcia w tym co chciałbym pojąć, ale nie chcę tym teraz przynudzać i kłopotać.- rzekł przyjaźnie ale zdecydowanie. Oparł jedną rękę o głowicę miecza wbitego w ziemię i nadal obejmując wzrokiem całą Aleerę wzrokiem rzekł:
-Nazywam się Fallian należę do srebrzystych, to znaczy pilnuję bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Czy mogę w czymś pomóc?- rzekł dosyć ciepło z pogodnym uśmiechem na twarzy, który kontrastował z warunkami atmosferycznymi.
Po chwili dodał szybko, schylając się po w miarę suchy płaszcz strażnika, by podać go:
-Pewnie jest tobie zimno o pani. Proszę to wziąć i się otulić.- On sam z zimna ani drgnął. Stał niewzruszony jakby nigdy nic.

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-04-28 07:45:39)

Lekko spochmurniał, lecz poza tym nie wyraził jakichkolwiek emocji. Wyszarpał miecz wbity w ziemię, podrzucił nim słabo po czym sprawnie schował broń do pochwy. Podniósł też swoją tarczę. Nadal nie przejmował się tym, że wkrótce będzie w przemoczonych ubraniach. Strzepał nadmiar wody z włosów by wreszcie powiedzieć:
-Miło mi poznać.- wyrzekł ciepło i zerknął też na nimfę stojąca dalej, jednak po chwili znów wrócił do poprzedniego ponurego stanu.
-Przykro mi, ale moje serce wydaje się być zniewolone.- powiedział dość niepewnie, gdyż po tym co się wydarzyło pewnego świtu, nie mógł być już niczego pewny. Może poza jednym bardzo istotnym szczegółem- że jego męska natura nigdy mu nie wybaczy tego co właśnie zrobił. Westchnął cicho i spojrzał w oczy Aleery. Nie miała pojęcia jak blisko była prawdy.
-A wasz śpiew... O czym były te pieśni? Poza piwem.

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-04-28 17:20:19)

Raisa wręcz poczuła spojrzenie Aleery na sobie. Dobrze słyszała o czym rozmawiała z nieznajomym. Po chwili wahania zdecydowała się do nich podejść. Szybko poprawiła swój strój i przyklejone do twarzy mokre włosy. Rozpięła długi do ziemi płaszcz tak, że utrzymywał go jedna klamra pod szyją.
- Witaj panie – powiedziała i ukłoniła się przed mężczyzną – Cóż sprawiła, że tak zacny obywatel, mniemam, że wojownik, spaceruje w taką pogodę? – zadała pytanie, choć było ono bardziej retoryczne – Pieśni, które słyszałeś w moim wykonaniu to stare elfickie dzieła, opisujące poczynania wojowników na froncie. – rzekła i delikatnie skinęła głową.
Zaczęła dokładnie przyglądać się mężczyźnie. Uśmiechnęła się nieznacząco do niego.
- Nazywam się Raisa. To dla mnie zaszczyt  poznać szlachetnego pana.
Raisę od małego interesowały wojny. Nie była nimi zafascynowana,  lecz ciekawiły ją. Przyglądała się z ciekawością mężczyźnie w zbroi, ale po chwili zmieszała się, ponieważ stwierdziła, że to spojrzenie może być zbyt natarczywe. Na jej policzkach pojawił się delikatny rumieniec. Bardzo chciała, aby nie był on zauważalny, lecz w tym momencie stawał się coraz bardziej wyraźniejszy.

Nie zgadzała się z opinią paladyna co do nocy. Jej zdaniem tak jak głupota zawsze tkwi w spojrzeniu odbiorcy, tak samo jest z pięknem.
- Ależ skąd panie... Jest idealnie – odpowiedziała sarkastycznie nimfa, a na jej twarzy pojawił się ironiczny uśmiech. ‘Respekt’  - wspomniała i zaśmiała się w myślach. Fallian, mimo swojego zniewalającego wyglądu i wcześniejszej powagi, nie wzbudzał w Raisy, w chwili obecnej, żadnych innych uczuć oprócz rozbawienia. Sama nie wiedziała dlaczego tak jest. Nimfa rozejrzała się do dokoła. Podmuch wiatru sprawił, że zrobiło się jej zimno. Opatuliła się szczelnie płaszczem. Po chwili spojrzała na Aleerę, w końcu to ona chciała poznać owego przybysza. Nie dostrzegła wyrazu jej twarzy. Zwróciła wzrok na Falliana i ponownie się do niego uśmiechnęła. Podeszła do niego bliżej i chwyciła za miecz.
- Pozwolisz? – zapytała z nadzieją, że odpowiedź będzie brzmiała ‘tak’.

-Tak...- mężczyzna pozwolił by nimfa wysunęła miecz, lecz nie do końca, ponieważ dodał jeszcze z powagą:
-Ale pod jednym warunkiem.- w tym momencie jakikolwiek ruch związany z mieczem miał się zatrzymać. Na wszelki wypadek położył swoją dłoń w ciężkiej, skórzanej rękawicy na dłoni Raisy w celu sparaliżowania jej poczynań. Przerzucił oczami po obu kobietach, aby miały pewność, że to co za chwile powie tyczy się nie tylko i wyłącznie Raisy:
-Pod warunkiem, że uraczycie mnie jeszcze jedną kojącą pieśnią, która być może sprawi, że jeszcze tej nocy będę mógł spokojnie sobie zasnąć. To jak? Warunki nie do przyjęcia?- uśmiechnął się pogodnie, ale tylko na ułamek sekundy, wracając do udawanej powagi.
Peleryna i inne materiałowe dodatki pół płytowej zbroi łopotały na deszczu wzmaganym przez wiatr, nie zostawiając na sobie suchej nitki. Oczekując przemyślanej odpowiedzi De'Aray rozgrzebywał butem mokrą ziemię.

Aleera znała pieśń, którą śpiewała Raisa. Patrzyła na nią, i gdy nimfa skończyła śpiewać ostatnie słowo, ona kontynuowała...

   ,,Krwawe kwiaty zapachną śmiercią
     Przyozdobią nieznane groby.
     popłyną wdowie łzy...
     Po walce morderczej
     nie wartej takiej nagrody
     a koniec w tej śmierci zły..." - zakończyła śpiewać melodyjnym i pięknym głosem. W tym czasie patrzyła w dal, na staw, pustymi oczyma. Czysty brąz, barwa mokrej ziemii. Spokojne i wyrażające smutek. Ta pieśń zawsze wywoływała u niej takie emocje...  Milczała chwilę, wpatrując się niezmiennie i oddychając lekko...