Zakon Światła Ostoja Fantazji

Sowa był jednak upartym ptakiem, skoro postanowił, że będzie podążać za dwunożną, to zmierzał to uczynić, choćby na piechotę. Hukną jeszcze raz, po czym podreptał w ślad za nimfą.
Po chwili rozpostarł skrzydła, by wydać się większym niż był, i pohukując rytmicznie, ruszył za dwunożną. Widać nie zamierzał odpuścić...

Cierpliwość nimfy powoli się kończyła. A na dodatek ujrzała przed sobą młodego mężczyznę, który wziął się w tym zapuszczonym i zapomnianym przez bogów Ogrodzie, nie wiadomo skąd.
Wyprostowała się i na chwilę zapomniała o sowie. Nie wyglądała już na wystraszoną... Człowiek miał przed sobą raczej zniewalająco piękną a zarazem subtelną istotę. Jej uroda była delikatna, trudna do uchwycenia, jakby niematerialna, i nie dała się przyrównać do żadnej innej piękności chodzącej po świecie. Widoku dopełniały migoczące drobinki pyłu wirujące wokół nimfy, przywodzące na myśl blask gwiazd.
- Panie, co tutaj robisz? - zapytała, nie będąc pewną nastawienia nieznajomego.

Dopiero, gdy Andre podchodził bliżej, zauważył jak piękna jest ta nimfa, taka delikatna, taka niewinna. Przez krótką chwilę zapomniał zupełnie o sowie. Chciał jak najdłużej przypatrywać się nimfie.
- Panie, co tutaj robisz? - Słowa wyrwały go z zamyślenia.
- Oh, yyy ja...właśnie szedłem do mistrza, ale zobaczyłem tego ptaka i no...tego...chciałem go...zjeść - dopiero teraz Andre zrozumiał, jakie to było głupie. - Przepraszam za moje głupie zachowanie. - Powolnym krokiem skierował się do wyjścia. Obejrzał się jeszcze przez ramie, sowa
stała przestraszona za nogą nimfy. Dlaczego ja chciałem zabić coś tak bezbronnego?

Pytanie zaskoczyło trochę Andre. Z resztą i tak ledwo myślał stojąc przy tak pięknej kobiecie.
- Pewnie. Oczywiście. - Nie wiedział, co dalej powiedzieć. Czuł się trochę zakłopotany.
- Ale chyba wezmę tego ptaka i odniosę go gdzieś. Chyba do szpitala lub hodowli.
Jeśli tylko nie będzie próbował uciekać na tych krótkich nóżkach. - Andre roześmiał się cicho. Był
troszkę zdenerwowany, że musiał jeszcze to załatwić. Właściwie nie musiał, ale sumienie w nim krzyczało Ratuj tego pieprzonego ptaka!. Po spotkaniu z mistrzem wolał pójść do karczmy i się
napić, jeśli tylko karczmarz raczy się zjawić. A tu ptaszyna straszy piękną nimfę i sprawia kłopoty.
Ehh...życie. Motykarz zajął się łapaniem tego ptaka, ale wystarczyło jedno słowo kobiety, by
przestał. Chciał, by poprosiła o zostawienie sowy na pastwę śmierci.

Gdy ptak zacisnął szpony na ciele nimfy, światło jakie od niej biło, zgasło momentalnie i zapadł mrok, w którym błyszczały tylko ślepia zwierzęcia - ogromne jak spodki.
Dziewczyna nie pisnęła nawet, jeno upadła na kolana, po czym wściekle i zajadle zaczęła szamotać się z ptakiem.
- Mam cię dość! Puść, potworze! Ja cię ratuję, a ty mi tak odpłacasz! - wykrzyczała po chwili, bezwiednie próbując zdjąć sowę z ramienia.
Teraz Andre miał okazję uratować piękną nimfę od "bestyji".

Tego bólu było już nazbyt wiele. Wrzasnęła i chwyciła się za głowę. Pod dłonią poczuła ciepłą ciecz. Odjęła dłoń podtykając pod nos. Uderzył ją żelazisty zapach krwi. Łzy napłynęły jej do oczu.
Jak ona teraz wygląda! jak wyglądać będzie! Straciła urodę - straciła wszystko!
Nie zwlekając, nie myśląc ni chwili, ruszyła jak błyskawica, wymijając Człowieka, na schody i dalej do Szpitala...Musi odzyskać skórę i włosy! Musi!

Andre stał bez ruchu, oglądając to przedstawienie. Widział jak ptak rzuca się do włosów elfki i wyrywa część z nich. Widział jak oboje uciekają, jeden ze strachu przed śmiercią, druga ze strachu przed brzydotą. Zabawne. Andre stał tak jeszcze chwilę, po czym podszedł do dziupli.
- Dzięki za to, że pokazałeś mi jej prawdziwy charakter. - Powiedział szeptem do ptaka. - Ale mimo to jesteś mi coś winny. - Po tych słowach motykarz włożył rękę do dziupli szukając tam jakiś kosztowności. Skoro ta sowa lubi kolekcjonować takie rzeczy jak włosy, to i może błyskotki się znajdą...Andre wiedział, że jeśli ptak go zaatakuje, to wojownik nie będzie miał problemów ze złapaniem napastnika, w końcu taniec cienia to połączenie zwinności, zręczności i precyzji.

Andre cofnął szybko rękę. Spływała po niej czerwona, znana Andreasanowi ciecz. Rana piekła jak diabli. Motykarz wyciągnął piersiówkę i wylał część alkoholu na ranę, by ją zdezynfekować. Teraz dopiero piekło, ale wojownik nie dał tego po sobie poznać.
- Brawo ptaku. Powinienem się od ciebie uczyć. - Andre spojrzał się jeszcze do dziupli, po czym powolnym krokiem skierował się do wyjścia.