Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Cóż, na tym tle można mnie zobaczyć w jednym jedynym przypadku.- odparła i zaczęła delikatnie okręcać kosmyk włosów, który wymknął się spod splotu koka na wskazującym palcu.- W momencie, gdy ktoś mnie baaardzo poważnie zdenerwuje. Wtedy naprawdę robię się zła i dosłownie wręcz ciskam piorunami.
Uśmiechnęła się i zrobiła minę niewiniątka.

-Skoro proponujesz, nieuprzejmym byłoby odmówić.- uśmiechnęła się i dodała.- Z przyjemnością.
Po czym nie czekając na smoka, ruszyła spokojnie alejką, obserwując ogród, który na przemian wydawał jej się uśpiony i cały czas czujny i żywy. Bez wątpienie flora tego miejsca, choć zaniedbana, była urzekająco piękna i bogata.
-Jest pan kapitanem w spoczynku, Smencicielu. A więc czym pan się zajmuje na co dzień?- zagadnęła przechadzając się powoli.
Spódnica zielonej sukni zamiatała ziemię. Bezwiednie Skimrra wygładziła fałdy na biodrach i obejrzała się na Smoka.

-Ogrodnikiem...- powtórzyła jak echo.- Cóż, czyżbyś zamiłowanie do wyjątkowo pięknych kwiatów żywił z powodu zamiłowania do pięknych kobiet, czy też jest odwrotnie?
Roześmiała się lekko.
-Ja natomiast... jestem wróżbitką.- odparła z uśmiechem.- Zajmuję się odkrywaniem arkanów przyszłości każdego, kto zawita do mojego domostwa. To niezwykle interesująca dziedzina. Z drugiej zaś strony, jestem rektorem Instytutu Umysłu. Ponadto jestem wiedźmą, a więc często mam do czynienia z magią. Moje zainteresowania są doprawdy bardzo szerokie.

-Z tym dostatkiem to bym nie przesadzała Nikoletto.- uśmiechnęła się na widok Amazonki.- Choć na zdrowie nie narzekam. Witaj, dobrze Cię widzieć.
Zdawała sobie sprawę, że nie należy mówić wprost w obecności Smenciciela, jednak sztukę konwersowania wykształciło w niej już parę sytuacji, więc była pewna, że sobie poradzi.
-Powoli zaczynałam się zastanawiać, co się z Tobą stało.- odrzekła w końcu.- Długie podróże w towarzystwie bywają niebezpieczne. Ale skoro jesteś cała i zdrowa, cieszę się, że mogłam Cię spotkać.
Mimo wszystko ogarnęła kobietę dość czujnym spojrzeniem zielonych oczu.

Smenciciel uśmiechnął się i ukłonił Nikol.
- Witaj. Ileż czasu upłynęło, nim dane nam było się widzieć po raz ostatni? Któż to zliczy prawda?- Smenciciel zauważył coś dziwnego we wzroku Skimirry. Jednak mówiąc kolokwialnie miał to w dupie. Nie zamierzał dociekać. Z natury wolał wiedzieć jak najmniej o sprawach dziejących się między kobietami. Nieraz wśród Amazonek tak właśnie uratował swoje przyrodzenie.- Piękne kobiety są jak Kwiaty, Gromowładna. Potrzebują odpowiedniej opieki, pielęgnacji, wlania w nie wielu uczuć, by możliwe było nacieszyć się ich wyzwolonym pięknem. Przynajmniej moim zdaniem.

Skinęła głową.
- Pozostanę tu dłuższy czas. Z pewnością do rozwiązania...pewnych spraw. Nie widzieliście może naszego Karczmarza, Adramelecha? Czekałam na niego w Karczmie, ale się nie zjawił. Zupełnie, jakby mnie unikał - udała zatroskanie i zdziwnienie.
W rzeczywistości Nikoletta doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Nekromanta może się domyślać, jaki to interes ma do niego Amazonka. Dlatego gdzieś się ukrywał, bądź wyruszył w drogę, by powrócić do momentu, aż sprawa ptzycochnie. Bądź szczerze wierzył, że kobieta "wyeliminuje" problem, natychmiast po jego pojawieniu się. Wówczas byłoby po kłopocie.
Ale Nikola nie miała zamiaru ułatwiać mu życia. Wręcz przeciwnie. Zbyt długo ponosiła konsekwencja sama, za wszystkich. To, że padło akurat na Adramelecha, było tylko nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności.
- Chodzą słuchy, że na dobre opuszcza Zakon... - podniosła wzrok na Skimrrę, oczekując od niej jakiejś konkretnej odpowiedzi, choć równie dobrze mogła jej nie uzyskać.

Poprawiła płaszcz, przytakując wiedźmie.
- Owszem. To Katedra w Savantram. Byłam tam kilka razy i w zasadzie tam ostatni raz go widziałam. Być może zaszył się w niej i studiuje swe nekromanckie księgi. Nie wiem jednak, czy chcę tam iść i go szukać...
Niepewność Nikoletty wiązała się z niejakim niepokojem i obawą. Na czym dokładnie i jedno i drugie polegało, stwierdzić nie potrafiła. Z pewnością nie lękała się Nekromanty, mimo że był od niej potężniejszy. To coś innego nie pozwalało, a raczej nie wykazywało chęci do odwiedzenia Katedry. Niko wydawało się, że to nienarodzona istota boi się tego miejsca, lecz dla młodej kobiety było to tak dziwne, że nie dawała temu wiary. Mimo wszystko do Katedry nie miała ochoty zaglądać. Na pewno nie sama.
- Jeśli to pilny biznes, mogę iść z Tobą. Wskażę ci miejsce, w którym mieszka... - zaproponowała, oczekując, że Ski zrozumie jej aluzję.
Bo była to raczej prośba Amazonki, czy Skimrra mogłaby iść z nią...

Amazonka uśmiechnęła się lekko. Ski zrozumiała aluzję, co cieszyło Nikolettę. Kobieta bowiem nie cierpiała osób, które nie potrafiły czytać między wierszami i rozumieć. A byli to głównie mężczyźni.
- Więc...jeśli nie masz teraz ciekawszego zajęcia mogę Cię zaprowadzić do Katedry. To kawałek drogi stąd...Przekonamy się, czy Nekromanta wziął urlop i siedzi w domowych pieleszach, czy po prostu zabrał się na kolejną wyprawę, z której nie wiadomo jak prędko i czy w ogóle wróci. Idziemy?
Spojrzała przelotnie na Smenciciela, potem na wiedźmę. Tak, jest ona najlepszym towarzystwem jeśli chodzi o odwiedzenie Ad'a. To wiedźma. Obroni ją przed magią. Bo czary to jedyna rzecz, która mogła zniszczyć Amazonkę.