Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Mogę paniom towarzyszyć? Samemu nudno nad wyraz, a i nie opuszczę towarzystwa tak pięknych dam. Poza tym po drodze mogłybyście trafić na coś paskudnego, co w swej złej naturze pobrudziłoby juchą wasze szaty. I przy zabijaniu takiej poczwary zmęczyć mogłybyście się.- Smenciciel wyszczerzył śnieżnobiałe zęby w uśmiechu i stanął obok Skimirry.

Nikoletta zwróciła wzrok na Smoka.
- Ski ma rację. To typowo damska wyprawa. Nie obawiamy się nekromanty, przynajmniej nie ja. Idziemy? - zapytała wiedźmę.
Amazonka była pewna, że Adramelech nic jej nie zrobi. Prawie pewna...
Odrwóciła się i skierowała ku wyjściu z Ogrodu.

...Zatrzymała się na piątym piętrze, zmęczona wspinaczką po schodach. Miała bardzo słabą kondycję. Ogólnie jako nimfa była słabowita fizycznie. Postanowiła zatem je zwiedzić, skoro doń dotarła. Miejscem, które przyciągnęło jej uwagę był ogród...Nigdy nie widziała ogrodów Mistrzyni Zakonu. Teraz wyglądał on strasznie. Zarośnięty, zapuszczony, zaniedbany. Gdzie alejki, gdzie ławki, fontanna? gdzie rabaty z kwiatami, klomby usiane różami? Gdzie ozdobne krzewy, drzewa wiśni i jabłoni? Pachnące bzy? Grządki konwalii?
Tyle o nich słyszała. Marzeniem było je zobaczyć, lecz teraz? Tylko chaszcze. Sol weszła pomiędzy drzewa o grubych pniach. Skoncentrowała nieco woli i po chwili cała jej postać zamigotała bladym światłem. Ruszyła poprzez mrok. Wiatr zerwał się nagle. Zaczynała się śnieżyca...

Posłyszawszy krzyk, nimfa cofnęła się w przestrachu. Jedną dłoń w piąstkę zawierając do serca przycisnęła. Zaraz też, nieopodal, coś spadło z drzewa w biały puch, wznosząc płatki śniegu do góry.
Mimo przerażenia podeszła bliżej. Ujrzała w zaspie bezradnie szamoczącego się ptaka.
Sol nie znała się na gatunkach zwierząt. Nie wiedziała zatem, czy dany ptak jest agresywny czy nie. Jednak żal jej się zrobiło istoty i duchu zaczęła przeklinać samą siebie. Za to, że nic nie umiała. Nic prócz czarowania swą urodą. Tylko tyle dała jej Matka Natura. a teraz - gdyby znała podstawy medycyny, bądź obchodzenia się ze zwierzętami...
Ostrożnie podeszła do słabnącego ptaka. Był ogromny. Kucnęła przy nim, niepewnie wyciągając ramię, dotknęła skrzydła.

Lecz Sol była równie wystraszona jak sowa. Brak reakcji ptaka, a przynajmniej reakcji agresywnej, zachęcił ją do pomocy biednemu zwierzęciu. Przysunęła się bliżej, pewnej położyła dłoń na ciele sowy. Ku zdziwieniu ptaka nie zatopiła w niej swych zębów, nie rozszarpała na strzępy. Wręcz przeciwnie zaczęła głaskać delikatnie, a potem przemówiła miękkim głosem:
- Spokojnie, nie chcę zrobić ci krzywdy... - nie łudziła się, aby ptak zrozumiał jej słowa. - Spróbujmy...
Odwaga przyszła do nimfy, która uchwyciła sowę pod boki, topiąc palce w piórach i z całych sił, których miała niewiele, chciała podnieść zwierzę, by nie leżało dziobem w zaspie.

Widząc, że sowa stawia opór, Sol zirytowała się nieco. Nie należała d osób cierpliwych. A już na pewno nie chciała nikogo uszczęśliwiać na siłę. Ostatni raz spróbowała pomóc zwierzęciu wstać.
- Chcę ci tylko pomóc - powtórzyła łagodnie i dla dodania słowom wagi, jej postać zajaśniała intensywniej, lecz na krótko. Blask winien ptaszysku przypominać chłodne światło gwiazd, które prowadziły go nocą na łowy. Jeśli nie zechce sobie pomóc...nimfa odejdzie, nie tracąc czasu na czcze starania.

Zachichotała, gdyż pióra łaskotały ją w skórę.
- Nie, nie chcę cię skrzywdzić. Pomóż mi trochę - mówiła z rozbawieniem w głosie - a oboje postawimy cię na nogi.
Przez głowę nie przeszło Sol, ażeby sowa przymilała się w miłosnym geście. Raczej była to oznaka wdzięczności bądź...sama nie wiedziała już czego. Ptak spojrzał na nią dziwnym przenikliwym wzrokiem.
Pochwyciła go mocniej i wreszcie udało jej się postawić zwierzę.
- Chyba nie było tak strasznie, co? Mam nadzieję, że nie połamałeś sobie skrzydeł. Możesz lecieć dalej, na łowy...
Nimfa uśmiechnęła się z zamiarem odejścia. W sumie powrotu na schody. Miała iść na najwyższe piętro, z ukrycia popatrzeć cóż się tam dzieje. Tyle było jeszcze do zwiedzania...

Na odgłos huku sowy, odwróciła się gwałtownie i wtedy spostrzegła, że ptak idzie za nią. Cofnęła się o krok wyciągając wyprostowane ramiona.
- O, nie, nie. Nie możesz iść tam, gdzie ja idę. Tu jest twoje miejsce - chciała powstrzymać zwierzę.
Po pierwsze, nimfa nie wyobrażała sobie bycia właścicielem dzikiego zwierzęcia. Jako dziecko Natury, uważała, że są one wolne i niezależne.
Po wtóre, sowa stanowiłby dla niej, a właściwie jej profesji, spory kłopot. Zwłaszcza teraz.
- Zostań tu, a obiecuję, że będę przychodzić do Ogrodu, by cię odwiedzić - kłamstwo. - A teraz pozwól mi odejść...
To rzekłszy skierowała się w stronę, z której przyszła, a światło gwiazd migotało wokół niej.