Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Bez ubytku w manie, albo innym źródle. To ciekawe... - powiedział, końcówkę wymrukując. Porzucił już próby złapania krzesła kompletnie. Teraz zainteresowała go ta zdolność.
- A możesz w takim razie wytłumaczyć, na jakiej zasadzie ma działać taka zdolność? Zaciekawiło mnie to, a w walce taka inicjatywa może być bardzo przydatna. - rzekł paladyn, delikatnie gładząc się po bródce. Wtedy też zauważył, że ciągle ma kaptur na głowie, więc pośpiesznie go zrzucił, odkrywając młodą twarz z "mądrym" błyskiem w oku i uczesanymi brązowymi włosami. Bardziej by do paladyna pasowały blond włosy albo albinoskie, ale geny rodzinne przezwyciężyły rytuał paladynów. Jedynie jego oczy były mieszaniną rodową i paladyńską, co dało ciekawy efekt - czasami miał oczy zielone, czasami brązowe, a czasami wręcz złote. I zawsze miał złoty błysk w oku, co nadawało jego twarzy pewnej dodatkowej inteligencji.
Akurat wtedy jego oczy postanowiły zmienić barwę z zielonej na złotą. Przez co na chwilę ich kolor zawirował, po czym zmienił się. Nie byłoby to tak widoczne, gdyby nie wpadające z góry słońce, które dodatkowo rozświetliło je, uwydatniając efekt.

Było jednak zbyt mocne, by można było to uznać tylko za grę światła. Niestety, jakoś każdy, kto zobaczył oczy Gaspara, pytał o nie. Co paladyna irytowało.
- Sama wyobraźnia? Nic więcej? Czyli psionita mógłby sobie pomyśleć, by... - przez chwilę wiódł wzrokiem po terenie. Zauważył ułamaną gałązkę. - unieść tę gałązkę i zacząć się nią wachlować? Bez żadnego udziału fizycznego? - dopytał paladyn, spoglądając na wiedźmę z rosnącym zdziwieniem zdolnościami psionitów.

To Skimrra musiała się jeszcze bardziej rozbawić, gdy anioł chwycił gałązkę podczas opadania i obejrzał ją dokładnie.
- Niesamowite... - mruknął cicho. Porównał krótko uczucie wachlowania bezręcznego z ręcznym, po czym odrzucił gałązkę.
- Czy ktoś na zakonie korzysta na takim poziomie jak Ty z psioniki? - spytał paladyn

Anioł przez chwilę myślał nad plusami i minusami psioniki. Gdy tak przez chwilę siedział w zamyśleniu, jego tęczówki zmieniły kolor na brązowy. Po chwili delikatnie błysnęły.
- Być może dostaniesz nowego ucznia. - powiedział pancermistrz z uśmiechem. Podrapał się po plecach, po czym zaśmiał. Śmiech był naturalny, w niczym niewymuszony, choć myśl która go wywołała była dosyć prosta. Gdy po spazmie śmiechu otworzył oczy, ponownie błyskały się złotem.

Czy to z bijącej z duszki ciekawości, czy też z przeczucia albo innej niemożliwej do określenia rzeczy Gaspar zauważył pewne zainteresowanie wiedźmy. Moment zastanowienia, i już anioł zgadł źródło zainteresowania. Delikatnie przesunął palcem po krzaczastej brwi, pozwalając nieświadomie zmienić oczom kolor na zielony.
- Coś mi mówi, że ponownie moje oczy się zmieniają, nieprawdaż? - zadał to pytanie zdawkowo, jednak już nie tęczówki ale cała twarz Gaspara ukazała wyczekiwanie. Może w końcu...

- Nie, mam to zupełnie poza kontrolą. Czasem przez uczucia, czasem przez myśli, czasem same z siebie. Z tego co mi wiadomo, dzieje się tak od czasu moich święceń na paladyna, jakbyście to pewno nazwali. W ten sam sposób moje skrzydła też się zmieniły. - powiedział, odsuwając połę płaszcza i rozkładając na wpół eteryczne skrzydła, błyskające złotawym kolorem. Wydawały się mocne i wielkie ale też delikatne i zwiewne.
- Wszystko przez tą anielską krew. A dokładniej krew rodu Grzmotów. Wcześniej byłem znacznie bardziej podobny do mojego brata. Zielone oczy i brązowe skrzydła. Po święceniach magia, która płynęła w rodzinnej krwi została zaburzona, przez co doszło do pewnej mutacji skrzydeł i nowej właściwości oczu. W pewnym sensie te skrzydła są lepsze niż zwykłe. Znacznie trudniej je uszkodzić w walce wręcz. Ale z oczami to co innego. Co poniektórzy to ciągle patrzą na moje oczy i proszą o zmiany nastroju, by popatrzeć. A teraz nawet nie wiem, jaki mają kolor. To denerwuje, że coś się w człowieku zmienia stale a nie można tego dostrzec. - wygadał się anioł, na koniec błyskając oczami w złości. Koloru nie zmieniły, nadal jarzyły się zielonym kolorem, choć po ostatnim zdaniu nabrał on bardziej "dzikiego" koloru. Po chwili błysnęła iskierka strachu, a kolor przybladł.
- Jeżeli chcesz, to mów cokolwiek, ale nie mów proszę o demonach. Krew we mnie zamiera na samą myśl, że mógłbym być po części pomiotem piekielnym... - kilka sekund po tym ostatnim stwierdzeniu aniołowi wygładziło się czoło. Skoro ta duszka to psioniczka, to może zdoła ustalić, co powoduje te ciągłe zmiany. A może i zdoła je okiełznać...

Skimrra opadła nagle na ziemię, jakby nagle upuszczona. Jednak precyzja z jaką wylądowała wskazywała na to, że zrobiła to świadomie. Po chwili Gaspar uniósł się lekko po czym został łagodnie postawiony na ziemi. Wiedźma przeszła te kilka kroków i nie krępując się wcale, przesunęła opuszkami palcy po skrzydle Anioła, po czym zadarła głowę i spojrzała w tym razem zielone oczy. Po czym uśmiechnęła się.
-Nie, swoje właściwości nabyłeś w zupełnie inny sposób.- stwierdziła po chwili zastanowienia.- Demona wyczułabym na kilometr. Zbyt wiele razy lizałam po nich rany.
Przez chwilę zmarszczyła brwi, po czym znów się rozpogodziła.
-Niemniej, to jest doprawdy fascynujące...- mruknęła dalej wpatrując się w tęczówki paladyna i czekając czy pojawią się nowe zmiany.
Nagle usłyszała za swoimi plecami głos krasnoluda.
Odwróciła się i jej wzrok utkwił w mieczu. To był jej miecz, jej ostrze. Otworzyła szerzej oczy i podeszła do niego. Bez słowa ujęła rękojeść. Poczuła jego lekkość, ideale wyważenie... Wszak należał niegdyś do Wielkeigo Archonta.
Powoli przejechała lewą dłonią po klindze. Nagle poczuła się o wiele lepiej. Jakby element jej układanki wrócił na miejsce. Wzięła głęboki oddech, bezwiedni cały czas się uśmiechając. Gwałtownym ruchem poderwała głowę do góry:
-Od kogo dostałeś mój miecz?- zapytała cicho marszcąc brwi.- Co tu się dzieje? Jak to możliwe, że do mnie wrócił?
Oczy duszycy zabłysły niezdrowym blaskiem. Było w tym coś bardzo nieludzkiego i drapieżnego.

Krasnolud wziął głęboki oddech i zaczął opowiadać.
- No cóż. Na szóstym piętrze wraz z grupą innych zakonników staraliśmy się rozwikłać zagadkę dziwnego i skomplikowanego znaku wysoko pod sufitem. Udało nam się znaleźć ukryte mechanizmy, dzięki którym płyta z dziwnym znakiem runęła na ziemie. W jakimś dziwnym szklanym pojemniku znajdowały się trzy kobiety i ten miecz. Kazały mi go do ciebie przynieść. Powiedziały także, że bezprawnie go sobie wzięły. – Przestał mówić. Teraz czekał na reakcję mistrzyni.