Zakon Światła Ostoja Fantazji

Aredhel przechadzając się w pobliżu usłyszała trzaski drewna i nieartykułowane ptasie odgłosy piskliwie przedzierające się poprzez śnieżną zamieć. Zbliżyła się do drzwi ptaszarni, w środku ujrzała istne pobojowisko. Nitidus wydostał się na zewnątrz, wyburzajac mur przeciwległej strony pomieszczenia. Nimfa weszła do środka. Poczuła przykrą woń spalenizny, ostatnie krzyki leżących na ziemi ptaków. Odłamki drewna sypały jej się pod nogi. Podniosła rękę, aby zabrać z jednej z nielicznych ocalałych żerdzi jakiegoś małego ptaszka patrzacego na nią żałośnie czarnymi jak paciorki oczyma. Złapała go w ostatniej chwili, bo moment później to powietrze w tym miejscu przeszyła błyskawica. Wojowniczka obróciła się szybko i wykonała unik, przeskakując zręcznie obok potwora. Ukryła się na jednym z drzew rosnących przy wejściu do budynku. Chciała poczekać, aż Nitidus chociaż troche się uspokoi.

Przez pierwszą chwilę stała oniemiała dosłownie gapiąc sie na przybysza. -Pomóc?! No jasne! -zawołała przekrzykując ogólny huk. Nitidus chwilowo był wystarczająco zajęty zamienianiem części ptaszarni w pył. Szczęśliwie w tamtej części nie było nic prócz ptasiej karmy. Kolejny huk, kolejna eksplozja i kolejny deszcz wiór, piór i karmy. Dziewczyna skrzywiła się. -Nie wiem jak wy, ale ja nie zamierzam patrzyc jak coś niszczy dorobek mojego życia. -powiedziała z dziwnym wyrazem zacięcia na twarzy. Spojrzała na taki, którym udało się przeżyć pierwszy atak Nitidusa. Siedziały na gałęziach pobliskich drzew, część na ziemi, częsci w ogóle nie było widać. Ale wrócą, prędzej czy później wrócą. -Może można go jakoś uwięzić?

(z woli władz wyższych przejmuję dowodzenie nad Nitidiusem, stosujemy się do zasad opisanych przez Zefira - poszukajcie sobie - , mam nadzieję, że będzie miło. Powodzenia)


Nitidius nie zamierzał się jednak uspokoić. Miotał piorunami jak oszalały we wszystkie strony. z początku nie zauważył Zakonników, lecz już po chwili swoją żądzę zniszczenia skierował ku nim. Zauważył Aredoka, który cisnął w niego żelaznym drutem. Nie pozostał mu dłużny, Mag Bitewny ujrzał tylko blask światła od strony Kulistego Pioruna, a zaraz potem poczuł falę gorąca. Odleciał do tyłu porażony błyskawicą. Mały ptaszek, którego Aredhel znalazła, uciekł w bezpieczne miejsce i tam, skulony, czekał na lepsze dni. Kulisty Piorun pięknie świecił bladoniebieskim blaskiem, miejsce, gdzie znajdowała się twarz było najjaśniejsze, patrzenie nań było tak szkodliwe jak oglądanie słońca w zenicie. Dookoła Nitidiusa pojawiły sie nagle dziesiątki piorunów, które trafiły w dach i ściany, robiąc w nich wielkie dziury. Towarzyszył temu świst, który zaraz zamienił się w potężny grzmot. Zadowolony ze swej demonstracji mocy począł iść w kierunku kobiet.

Gdyby to był zwykły przeciwnik najnormalniej w świecie rzuciłaby sie na niego... gdyby. Niestety to był żywiołak burzy, z którym dziewczyna miała pierwszy raz w życiu do czynienia. Miała nadzieję, że pierwszy i ostatni. Dziewczyna trymała w dłoni jakąś gałąź, jakże mizerną broń w poruwnaniu do tego czegoś co właśnie niszczyło resztki ptaszarni. Ale co z tego, i tak była gotowa walczyć nawet marnym kawałkiem drewna... Wtedy pojawił się smok. Nie wiedziała czy cieszyć się, czy płakać. Chciała w jakikolwiek sposób pomóc, ale nie wiedziała jak!

Smok zaryczał. Nie lubił magii, a szczególnie piorunów. Ogień, jak wiedział z doświadczenia, nie działa jakoś widowiskowo na energię. Tutaj potrzebna jest brutalna siła albo sposób. I zaświtał mu w głowie pewien pomysł... W końcu skoro zadziałało to na Energetycznego Smoka, to czemu nie na Nitidiusa? Zmienił postać na ludzką. W srebne zdobienia świeciły się w świetle piorunów.
- Lubisz srebro, potworze? Chyba nie... - I rzucił się z krzykiem na potwora. Jego plan przewidywał atak całym ciałem i unikanie uderzeń potwora. Więcej chyba nie trzeba?

Nitidus został pokonany przez Kraga, który zwyczajnie rozbił szkło utrymujące żywiołaka w całości. Kraght'nar w nagrode otrzymało od Mistrza psa który miał być jego wiernym towarzyszem, jako ze był przedstawicielem rasy pseudosmoków.
Ptaszarnie odbudowały golemy wysłąne przez Mangela do usówania strat związanych z tym najazdem, co ciekawe wysłał też Zefira by wskrzesił wszystkie ptaki zabite przez żywiołaka.

Podążając ścieżkami przeszłości. Goniąc to co już dawno przeminęło. Wędrując przez łąki i pola, by dotrzeć do kolejnego miejsca, kolejnego dobrze znanego zchorowanemu umysłowi miejsca. Do Ptaszarni.

Jak najlepiej opiscać panujący tu zgiełk, gdy na horyzoncie pojawiła się znana wszystkim pierzastym postać?
Głośno? Głośno to chyba mało powiedziane. Panował tu tak niesamowity hałas, przez który co jakiś czas przebijał się głośniejszy, czysty dźwięk. Śpiew ptaków Xi.

Ireth kuśtykała powoli co jakiś czas opierając się o wolno stojące drzewo lub siadając na większym kamieniu. Cały czas mamrotała pod nosem niestworzone rzeczy, nic ważnego, nic konkretnego. Wyglądała zupełnie tak jakby była pod wpływem środków halucynogennych lub też bardzo mocnego alkoholu. Mętnym wzrokiem wodziła po okolicy, a gdy jej wzrok padł na jakiś znajomy przedmiot w głowie wybuchały obrazy wspomnień.

Długo czasu zajęło jej dojście na miejsce, jednak dzięki sile woli, czy też sile wspomnień w końcu dotarła na maleńką ławeczkę przed budynkiem ptaszarni. Uśmiechała się lekko patrząc pusto w jeden puntk przed sobą. A na rękach trzymała maleńkiego ptaszka, mniej więcej wielkości wróbla, o jasno-czerwonym brzuchu i łepku. Siedziała tak szepcząc do samej siebie. Szepcząc to co na myśl przyniosła jej świadomość.

Nawet posługując się tak zaawansowaną magią Silver nie mogła ustalić dokładnie, do końca, co dolega polimorfce. Bo rany na ciele są powierzchwone, a ona zaostała zraniona dużo głębiej. Może uśmiechała się lekko, może delikatnie gładiła trzymanego na dłoni ptaka po główce, może nawet zdawała sobie sprawę z niektórych rzeczy. Wszystko było możliwe szczególnie po ty jak spojrzało się w jej oczy.
Rozszerzone zdziwieniem, bólem, po części też strachem, jednak tak nieprawdopodobnie puste, zgaszone mętne.
- Mmm? - Odarzyła drowkę nic nie rozumiejącym spojrzeniem tych beżowych oczu i 'rozlazłym' uśmiechem narkomana. Wyciągnęła dłoń pozwalając ptakowi odlecieć i przysiąść na pobliskiej rzerdzi. Ten wpatrywał się w drowke rozumnymi, czarnymi niczym węgiel ślepkami. Lewą ręką strąciła papkę z prawego barku cały czas uśmiechając się w ten sam, dziwny sposób. Właściwie była już po zabiegach leczniczych, Sulam już się nią zajął. A z tego co wiadomo znał się na medycynie.
Potem ku chyba nawet swojemu zdziwieniu odezwała się cichym, aczkolwiek melodyjnym głosem. - Nie lecz... To moje zadośćuczynienie. - Znów ten rozbrajający uśmiech małego dziecka. Wstała i powolutku weszła do wnętrza budynku zamykając za sobą drzwi. Odcinając się od świata. Czy Silver zrozumiała ukrytą aluzję?
Ireth chciała być sama.