Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zbiegiem okoliczności drzwi otworzyły się same. Widocznie były niedomknięte.
Przypadek losu. Lub też zwykłe szczęście... w nieszczęściu.
Ekenie ukazało się zaciemnione i zagracone wnętrze. Cóż Ireth zawsze miała słabość do nic nie znaczących drobiazgów. Była swego rodzaju kolekcjonerem śmieci. Zbierała okazję, o tym nawet sama albinoska chyba nie wiedziałą. Rzeczy nikomu niepotrzebne, niekiedy ledwo trzymające się w całości. W małej izdebce oprócz rzeczy wymienionych wcześniej był jedynie chybotliwy stolik i mała prycza. To właśnie przy niej Ekena mogła  dostrzec skuloną postać. Ireth siedziała na zakurzonej podłodze trzymając się na nogi. Głowę opierała zaś o kolana. Twarz była niewidocza spod plątaniny czarnych, skołtunionych włosów. Mówiła coś, czy raczej mruczała pod nosem. Głos miała monotonny, bez cienia emocji. Wyprany z wszystkiego.
Bredziła znów coś o swojej przeszłości.
Na stołku zaś przysiadł czarny ptaszek, który całą drogę leciał tuż prze Ekeną. Zmierzył polimorfkę 'zdumionym' spojrzeniem.

Dziewczyna drgnęła i podniosła głowę. Zwróciła twarz w stronę drugiej polimorfki. Cóż jej spojrzenie mogło przerazić. Bo oczy zazwyczaj intensywnie beżowe teraz były niemal mleczne. Zupełnie tak jaby nie widziała, zupełnie tak jakby kierowała się wyłącznie słuchem.
W rzeczywistości widziała rozmazane kształty i cienie świata 'tu i teraz', znacznie wyraźniejszy był świat 'tego co już było'. Dziewczyna po prostu cofnęła się w czasie. Myślami. Nie było jej tu, niezależnie od tego jak dziwnie musiało to wyglądać, czy też brzmieć.
- Hm? - Mruknęła, delikatnie kołysząc się to w przód to w tył. Uśmiechnęła się jak osoba niespełna rozumu i wyciągnęła przed siebie lewą dłoń. Lekko musnęła zimnym palcem podbrudek Ekeny, później dotkneła włosów. - Cieszę się, że Cię tu widzę. - Szepnęła rozmarzonym głosem. - Alli, tak dawno się nie widziałyśmy...

Po twarzy dziewczyny przebiegł grymas niewypowiedzianego bólu. Nie wiedzieć czemu, wyglądało to bardziej na ból psychiczny niż fizyczny. Nie, to nie rany ja bolały, to zupełnie co innego. Chwile później grymas zniknął tak jakby go tam wcale nie było. Powrócił ten uśmiech, ten przerażający uśmiech osoby, która nie kojarzy faktów.
- Byłam na Składach. Skaleczyłam się. - Powiedziała, wymieniając kolejne miejsce ze swoich rodzinnych stron, ze swojej przeszłości. Miejsce, o którym Ekena nie miała nawet nejmniejszej informacji. - Wiesz przecież jak tam jest, ale spójrz co tam znalazłam! - Oczy dziewczyny rozbłysły na chwilę, by później tylko jeszcze bardziej 'zciemnieć', zasnuć się jeszcze większą mgłą. Wyjęła z kieszonki płaszcza mały wisiorek. Amulet Serce Pustyni, który jednak dla Ireth teraz był czymś zupełnie innym. - Spadł Ci, kiedy byłaś... - Na twarzy dziewczyny pojawiło się przerażenie. - N..na moście... - Obrzuciła Ekenę spłoszonym spojrzeniem osoby głęboko przestraszonej. - Kiedy skoczyłaś... - Dokończyła chwytając w ciasnym uścisku nadgarstek drugiel polimorfki. Jej dłoń była nienaturalnie zimna.

Teraz na jej twarzy pojawiło się zupełne zdziwienie, pomieszane z czystym strachem. Wpatrywała się w Ekenę (Alli) rozszerzonymi oczyma, nic nie rozumiejąc.
- Przecież się zabiłaś... - Szepnęła odwracając wzrok i kierując go na bardziej neutralne tereny. - Przecież zginęłaś! Zabiłaś, połeniłaś samobójstwo... bo, bo... - Dalsza częśc zdania nie chciała jej przejśc przez gardło. To było zwyczajnie zbyt straszne, zbyt ciężkie. - Zostawiłaś mnie! Mnie i ojca! Zostawiłaś z tą przeklętą zdzirą! - Krzyknęła podrywając się z ziemi i mierząc w pierś Ekeny bladym palcem. Dyszała ciężko patrząc pustym wzrokiem przed siebie.
Przeżywała to kolejny raz. Znów. Uwięziona w przeklętym kole. Z którego nie mogła wyjść. Wszystko powracało, znów i znów.
- Ja umarłam... - Powiedziała na powrót opadając na ziemię i zasłaniając twarz ciemnymi włosami i dłonią.

Dziewczyna wyłączyła się. Tak chyba najlepiej opisac jej aktualny stan.

Wcisnęła głowę między ramiona, zasłonęła się dłonią, (bo druga nie była zbyt przydatna, przynajmniej na razie) włosy także przesłoniły jej twarz. I znów zaczęła się delikatnie kołysać. W przód i w tył, w przód i w tył. Do tego cały czas mruczała pod nosem, jednak nie był w tych dźwiękach żadnych zrozumiałych słów. Służło to chyba tylko zagłuszaniu otoczenia (i myśli, nawału wspomnień zalewających umysł).
Jednak umarłam... Umarłam... Nie żyję...

W przód i w tył...

Ireth popadała w paranoję.

Dziewczyna zamarła. Zesztywniała. Czyżby w końcu starania Ekeny miały przynieść jakieś efekty? Czyżby miało przyjśc przebudzenie? Czy duchy przeszłości miały odejść? Przynajmniej na jakiś czas.
Umarłam...
Wcale nie, przecież jesteś teraz...
To co tu robi Al?
Jej tu nie ma...
Umarłam...
Nie...
W końcu polimorfka wzięła głeboki wdech. Zacisnęła szczelnie powieki, co Ekena mogła niekoniecznie zauważyć przez plątanine włosów. Rozluśniła chwyt na wisiorku, a ten z cichym łupnięciem spadł na zakurzone deski podłogi. Znów drgnęła, jakby wtórowała temu dźwiekowi.
- Groziłam, że zabiję... Astarotha... - Szepnęła łamiącym się głosem. Już nie żyję...
Powoli wracała do świata teraźniejszegpo. Zacisneła lewą rękę w pięść starając się zapomnieć o tym co było, a skupić na tym co jest. Wiesz, że żyjesz... - Malli! - Szepnęła, a ptak, który dotychczas przesiadywał na stołku lekko sfrunął i usiadł napryczy zaraz przy głowie Ireth.

Umarłam... z jednej strony...
Z drugiej... umrzeć nie mogę....
Paradoks...

Coś jednak przemawiało za tym, że polimorfka wciąz jeszcze żyła, a mianowicie powracał ból. Pulsujący, okropny ból. Martwi raczej nic nie powinni czuć, tym bardziej nic tak naturalnego jak potworne rwanie świażo zaszytych ran. Podniosła głowę (Deja vu?) patrząc na Ekenę dziwnym wzrokiem. Wcięż jeszcze mlecznym, jednak znacznie bardziej przytomnym. Żyję? Potem po jej twarzy przeszedł grymas spowodowany odniesionym ranami. Dziewczyna syknęła zaciskając zęby i odwracając wzrok.Muszę żyć. Zacisnęła dłoń w pięść by lepiej znieść chwilowy atak. Potem odetchnęła.
- Cholera... - Szepnęła.