Zakon Światła Ostoja Fantazji

...Walczył z każdym powiewem powietrza przy użyciu każdego centymetra swego ciała. Każdym małym piórkiem podświadomie kierował swym lotem. Wiedział, że tą walkę wygra. Zawsze wygrywał. Był panem przestworzy. Zaskrzeczał głośno z dumą i arogancją. Zatoczył koło nad terenem z którego przed chwilą się wzniósł. I wtedy zauważył innego ptaka. Nie wiedział, że to Ireth. Teraz był kim innym. Zataczał coraz mniejsze kręgi zniżając tym samym powoli wysokość badawczo zbliżając się do tego drugiego skrzydlastego i skrzeknął jakby chcąc pokazać swoją wyższość. Jego lot zdawał się być tańcem. Przyjemnością. Tak jakby człowiek, który całe życie żył ślepy, nagle odzyskałby wzrok.

Poczuł nagle w powietrzu dziwną woń. Woń która była niepokojąca i drażniąca. Która nadwyrężała delikatne zmysły zwierzęcia i nie dawała mu spokoju. Machnął skrzydłami rozpaczliwie prubując się wyrwać, jednak to było silniejsze. Ruszył za tą wonią. Ruszył w nieznane, bo czuł, że musi. Że jest to jego obowiązek, który nałożyła nań jakąś wyższa niezrozumiała siła. Krew w nim buzowała. A w jego zwierzęcym sercu zaląkł się strach. Strach przed czymś, czego nie potrafił zrozumieć, jednak w pewien sposób się o to coś ocierał. Zostawiając drugiego ptaka za sobą ruszył w nieznane prowadzony zapachem.

*****

Pół godziny później wrócił. Był wyczerpany i zmęczony. Teraz lot już nie był nadniebną demonstracją sił. Był walką o każdy przeleciany metr z powietrzem, padającym śniegiem i parszywym zmęczeniem. Ostatkiem sił uderzył skrzydłami o powietrze, i teraz już tylko szybował ku dołowi. Nie czuł już uderzenia ziemi pod sobą. Widział tylko ciemność.

*****

Niordd otworzył oczy. Każdy mięsień jego ciała mu mówił, że przesadził, i to znacznie. Był cholernie głodny. A nader wszystko przeszkadzała mu luka w pamięci. Czuł się parszywie. Jakby coś złego miało się stać. W gardle miał gulę żółci, której nie umiał przełknąć. Powoli wstał, ignorując piekący ból mięśni. Czuł się, jakby jego żołądek był zupełnie pusty. To parszywe przeczucie nie dawało wojownikowi jasno myśleć...jednak po chwili o czymś sobie przypomniał. Ireth! Rozejrzał się w około szukając polimorfki.

Ostatnio edytowany przez Niordd (2009-03-02 19:35:54)

Spojrzał na polimorfkę. Wszystkie wcześniej wydarzenia docierały do niego bardzo powoli. Nagła huśtawka nastroju, tak dziwna, że wojownik nie potrafił tego niczym wyjaśnić. Gdy patrzył na Ireth, nagle dziwne przeczucie go momentalnie opuściło. Opuściło na tyle skutecznie, że właściwie, to nie pamiętał jak ono wyglądało. Wiedział tylko, że czuł się bardzo niekomfortowo, i że w jego sercu dominował strach. Parszywy paraliżujący strach. Jednak teraz dręczyło go coś innego. Miał wiele pytań, i podejrzewał, że na część Irerth znała odpowiedź. Głód i ból nadal mu przeszkadzał, jednak ciekawość zmobilizowała wojownika. Kiwnął głową, siląc się na uśmiech, po czym nic nie mówiąc wskazał na głaz nieopodal, i ruszył tam. Gdy opadł na kamień zmęczony ignorując zimno pod jego pośladkami. Westchnął przeciągle, po czym milczał jeszcze chwilę wpatrując się w przestrzeń, po czym odwrócił się do Ireth. Spojrzał na nią. Wydawała sie być tą Ireth którą poznał na początku. To mu bardziej pasowało. Myślał przez chwilę, jak zacząć, w końcu powiedział leniwie, co było oznaką, że wracał do siebie:
- Hmm...Co się właściwie stało...? Jak się zamieniłem...to...nic nie pamiętam. Ale było tam pewne uczucie...- Zastanowił się. Po chwili westchnął zrezygnowany nie widząc jak ma to ubrać w słowa. - A ty..? Co się właściwie z tobą działo...?

Niordd poruszył ramionami. Miał specyficzne podejście do świata - mianowicie nie interesowały go tajemnice a nawet proste sprawy innych. I Ireth nie była tu wyjątkiem, jeżeli nie chciała mu czegoś powiedzieć, wojownik najzwyczajniej w świecie nie naciskał. Zamiast tego przytaknął i uśmiechnął się. Jednak jego spojrzenie którym obdarował polimorfkę posyłało informację, że Niordd wcale nie pytał o lot. Jednak na natychmiast spuścił wzrok i machnął wolno ręką. W zamierzeniu miał to być szybki ruch pokazujący, że wszystko mu jedno, jednak wojownik poczuł piekący ból, i wyszło jak wyszło. I wtedy Niordd usłyszał pytanie, i uświadomił sobie, że dziewczynie musi być zimno. zrobiło mu się strasznie głupio. Sam w mairę uodpornił się na mróz podczas podróży i treningu u najemników, dodatkowo gruby podróżny płaszcz może i nie był wizualnie miły dla oka, jednak praktyczne funkcje spełniał idealnie. Zaczerwienił się lekko zawstydzony, i wstał, raz kolejny przeklinając pomysł lotu. Teraz nie czuł się odprężony jak wcześniej...Teraz w jego pamięci było to uczucie....tamto ohydne uczucie...Teraz bał się kolejnej polimorfii.
- Jasne...Zawsze możemy też iść do mojego pokoju...- Poczochrał niezręcznie włosy - Właściwie to jest w przytułku...no i porządek jest tam jak po tańcach godowych dzikich mamutów...Ale miejsce się znajdzie...- Nadal był lekko zaczerwieniony, że pozwolił kobiecie tak długo stać na mrozie. Przez chwilę przeszedł mu przez myśl pomysł oddania Ireth swojego płaszcza, jednak odrzucił go. Chciał jeszcze zadać parę dręczących go pytań polimorfce, jednak zdecydował, że zrobi to w karczmie tudzież w pokoju. Wypuścił większą ilość powietrza z płuc, i spojrzał na Ireth oczekując odpowiedzi.

Wojownik poczuł, jak powoli siły życiowe do niego wracały. Co prawda nadal był zmęczony, jednak czuł już się lepiej. Dawny uśmiech wrócił na jego twarz. Przeciągnął się, forsując się, gdyż każdy mięsień piekł i odmawiał posłuszeństwa. Westchnął rozmasowywując sobie prawy bark. W tym momencie oddałby wszystko za ciepły posiłek. Może jednak karczma była lepszym pomysłem...?
- Tak, Raana. - Powiedział bez entuzjazmu, po czym zaraz kontynuował. - Cóż...Miasto jak miasto...- zamyślił się na chwilę. Wypuścił powoli powietrze rozglądając się w około. - ...Chociaż w tym jest zadziwiająca duża ilość aniołów, liczów, smoków...zdecydowanie za duża jak dla mnie. - Uśmiechnął się lekko. - To jak...? Gdzie idziemy...? - Jego twarz przez chwilę spoważniała. Wojownik zaczął się zastanawiać na zapas, jak delikatnie wprowadzić temat polimorfi do rozmowy gdy już będą na miejscu.

Wojownik powoli chodząc w około i rozglądając się przemyślał sprawę. Po chwili doszedł do pewnych wniosków, i odwrócił się na pięcie do Ireth. Jego twarz była uśmiechnięta, jednak jego oczy nie przejawiały absolutnie żadnego zainteresowania.
- Myślę, że karczma będzie najlepszym wyjście...- Niordd poczochrał trochę swoje włosy rozsypując w około małe płatki śniegu które zdążyły napadać mu na głowę. - ...Tym bardziej, że jest darmowa. Tak więc ja stawiam - zaśmiał się z lekka. - Jednak jako, że nie znasz Raany, chodźmy do tej Raanskiej. - Niordd westchnął. Wiedział, że nadkłada trochę drogi, a był tak głodny, że zjadłby pół stada wielorybów jakby miał okazje.
- Tak właściwie jak to możliwe, że nie byłaś w Raanie...? Myślałem, że każdy zakonnik tam zaczyna...? - Zapytał spokojnie wojownik zaczynając lekką konwersację w drodze do karczmy. Szedł spokojnym co chwila masując sobie bark.

****

* * *
Zsunęła się z Withella, który mruknął żałośnie. Hodowla kojarzyła mu się z rozdzieleniem i tęsknotą. Z palącą nieobecnością opiekunki.
- Nie martw się , kotuś - powiedziała głaszcząc lwa po grzywie.
Uspokoiła się. Odeszły myśli, niepokój i stres. Przebywanie z Withellem zawsze przynosiło ukojenie. Wówczas amazonka odpływała, nie myśląc, nie czując. Tylko świat wokół, nierzeczywisty, niematerialny.
- Nie martw się - powtórzyła pusto, lecz zaraz dodała z ożywieniem. - Wiesz...może będę zaglądać tu częściej? Hodowla opustoszała, nie ma właściciela, kiedy Ireth...odeszła. Może zacznę tu pracę? Mogłabym w przerwie zaglądać do koszar i trenować, hm?
Lew miauknął i uderzył ogonem o ziemię.
- Nie...wieczory, noce i poranki będę spędzać gdzie indziej. Wieczory w Karczmie, to chyba jasne...tak po pracy...a noce i poranki - umilkła tajemniczo, a lew szturchnął ją łapą, że straciła równowagę. - Ej, nie bądź taki dociekliwy. To nie twoja sprawa - zaśmiała się.
Widać zapomniała o całym zamieszaniu, jakie wywołała.
- No, Withell, zbieram się. Dziś noc będzie czarna jak smoła. Savantram nie jest bezpieczne, a nie mam ochoty nikogo dziś unieszkodliwiać... Prócz jednej osoby - to mówiąc, rzuciła lwu tajemniczy uśmiech i wymowne spojrzenie.
Zarzuciła kaptur i jak duch sunęła już drogą ku stajniom po swą karą klacz. Dom był daleko.
Wkrótce oddaliła się ku miastu Ludzi, a wtórował jej świst wiatru i tętent kopyt.