Zakon Światła Ostoja Fantazji

Jakimś trafem znalazła się tutaj też amazonka. A konkretniej ujmując, przyszła do swojego chowańca.
- Withell, kici-kici-kici - wołała. - Koteczku, gdzie jesteś? Withell! Gdzie jesteś kocurze?!
Wtem ziemia pod stopami Aredhel, Ireth i Nikoli zatrzęsła się. Nie...Withell nie był kotkiem, o na pewno nie. Z oddali wyłonił się potężny lew, lecz nie był lew zwyczajny. Jego grzywa pałała niczym ogień.
Nikoletta wtuliła się w tę ognistą sierść wychowanka. Withell zamruczał gardłowo.
- Chodź, kotek, pójdziemy na spacer...na jakieś polowanko - potargała mu grzywę, za co otrzymała pieszczotliwego "boksa" silną łapą, który o mało nie powalił ją na ziemię.
Potem oboje opuścili hodowlę.

Kiedy w końcu odwróciła wzrok od dostojnego grzywacza, zwróciła się do Ireth przyglądającej się jej z zaciekawieniem.
- Nie znamy się zapewne, jestem tutaj od niedawna. Nazywam się Aredhel Númenessë.
Zimowe słońce raziło ją w oczy, gdy przysłonił je niewyraźny obłok. Nimfa popatrzyła dobrodusznie na mokre kociątko.

- Szczerze mówiąc, to wydaje mi się, iż całkiem słodki był, kiedy był jeszcze mniejszy.. - uśmiechnęła się ciepło. - Ale teraz też jest przesympatyczny. Swoją drogą, miło byłoby mieć jakiegoś towarzysza. Ale wątpię - tu westchnęła, - wątpię, żebym nie miała serca każąc mu żyć w takich warunkach, jak ja.
Rozglądnęła się dookoła łapiąc promienie słońca.

Stosunkowo niska postać szła lekkim krokiem w stronę budynku hodowli. Im bliżej była, tym ten krok stawał się wolniejszy, jakby cięższy. Nie wierzyła by ktoś stale zajmował się hodowlą, ale też nie myślała, że będzie ona w takim stanie. Było brudno, płot niemalże juz się rozsypał w pył i ten wszechobecny smród... I nigdzie nie widać było zwierząt, które były tu hodowane.
Przygnębienie, to chyba najlepsze słowo na opisanie tego niegdyś beztroskiego miejsca. Polimorfce dosłownie zaparło dech, nie mogła uwierzyć, że wszyscy... zapomniali o tym miejscu i o zwierzętach. Gwizdnęła przeciągle, wysoki, czysty dźwięk rozniósł się po okolicy, ale nic nie odpowiedziało, nic z wyjątkiem przejmującej ciszy.
A może wydawało jej się? Może słyszalny był cichy pomruk?
Gwizdnęła raz jeszcze, tym razem trochę niższym tonem. I tym też razem pewna była, że coś jej 'odpowiada', z lewej. Jednak wciąż wolała nie robić sobie nadziei. Rozpoczeła poszukiwania. Od czasu do czasu gwiżdżąć i wołając swojego podopiecznego po imieniu. I opłaciło się...

Zarośla poruszyły się ukazując chowającego się za nimi kota. Jego sierść w opłakanym stanie, w niczym już nie przypominała sierści dorodnego rysia. Cała posklejana i brudna. W ślepiach czaił się strach, ale też fascynacja. Dziewczyna zrobiła kilka kroków w przód, powoli, by nie spłoszyć zwierzęcia. Ryś stał w bezruchu, tylko przyglądając się poczynaniom polimorfki.
- No już... Aviv, chodź do pani. -Szepnęła w stronę kota, wyciągnęła dłoń i delikatnie dotknęła łepka zwierzęcia. Aviv prychnął i cofnął się o krok, jednak zaraz wrócił na poprzednią pozycję, a nawet wyszedł dziewczynie na przeciw. I tu Ireth popełniła błąd. Poruszyla się za szybko, co przestraszyło samotne zwierzę. Aviv zawsze słynął ze swojej szybkości i zwinności i teraz mu jej nie zabrakło. Skoczył od tyłu, potem zaraz do przodu by się obronić. Z impetem wbił swoje kły w dłoń polimorfki. Zaraz jednak zrozumiał swój błąd i rozluźnił chwyt.

Ireth uśmiechała się, może trochę boleśnie jednak się uśmiechała. Ryś leżał przy jej nodze, a ona delikatnie muskała palcami jego sierść, teraz już znacznie czystszą. W prawdzie wciąż nie udało jej się osiągnąć stanu futra sprzed jej wyjazdu, ale i tak było lepiej. Prawą rękę miała owiniętą skrawiem jakiegoś materiału, który znalazła w swojej przepastnej torbie. Wstała krzywiąc się lekko, potem pochyliła się i podniosła śpiące kocie. Ten nie oponował, wyszczerzył tylko kły w grymasie bezkresnej ulgi i znów zasnął. Dziewcznyna skierowała swe kroki w stronę bardziej uczęszczanych szlaków zakonnych w duchu przysięgając sobie, że wróci to miejsce... I tu trochę posprząta.

Czarna, wilcza sylwetka kolejny raz zawitała w to miejsce. Miejsce ciszy i spokoju.
To była jej Oaza, tu zawsze mogła liczyć na samotność, samotność ze strony wszystkich ludzi i nieludzi. Nigdy zaś nie czuła się tu pozostawiona sama sobie przez swoich braci i siostry. Nawet ich zapach obecny tu już od długiego czasu dodawał jej otuchy. Zapach, mimo, iż jego nosiciele zniknęli na kolejne polowanie. Ona wiedziała jednak, że za dzień lub dwa będą tu z powrotem, będą i znajdą swego przywódcę.
Teraz wspieła się na jeden z większych z leżących tu głazów. Czerń jej sierści idealnie odcinała się od bieli zalegającego wszędzie śniegu. Władczyni Białego Pustkowia.
I uniosła pysk ku górze, wyrzucając z siebie wszystko co zalegało jej na sercu. A pieśń ta połączyła się z melodią niesioną przez wiatr, ze śpiewem uśpionych na zimę roślin i drzew, z Muzyką jaką tworzyła Matka Natura. I zgrała się z nią w idealnej Harmoni, by ponieść się w najbardziej oddalone zakątki. I wcale nie przeszkadzało jej to, że nie ma dzisiaj pełni, mimo, że zbliżała się jedna, ani to, że oba Księżyce kryły się co chwila za chmurami.
Swój żal wyrażała wyciem, wyciem do którego po chwili dołączyły się inne. Odległe głosy jej braci i sióstr, gdziekolwiek byli.
Pieść trwała dalej, potężniejsza, smutniejsza.

Nie wyglądała ani na wielce zaskoczoną, ani na wielce przestraszoną. Nie było też już w niej śladu złości, tylko obojętne zrezygnowanie. Tak jakby wszystko zdązyło juz ulecieć. Łącznie z wolą walki.
Spojrzała jedynie na anioła swoimi dziwnymi, beżowymi ślepiami, nie wyrażającymi nic.
Niech mówi skoro chce. Ona i tak nie miała, jak widać wyboru.

Odwróciła łep. Może była to prawda, może nie. I tak nie mogła tak po prostu się z nią pogodzić. Bo ciężko jest się pogodzić z czymś co bardzo mocno boli. Mniej więcej w tym samym momencie zza bezlistnych zarośli wychyliła się duża, brunatna wilcza głowa. Zmierzył Mistrza lekko zdziwionym spojrzeniem, nie do końca rozumiejąc co 'ten gościu' robi na ich terenie, jednak agresji nie wykazywał. Można powiedzieć, że po zapoznaniu się z nieznajomym zapachem wyszczerzył kły w jego wersji uśmiechu. Potem zniknął równie szybko, co się pojawił.
Ireth znów skierowała spojrzenie na Anioła. - Widzisz Mistrzu. - Zaczęła powoli, jakby rozmyślając czy to co powie będzie miało jakikolwiek sens. - I tak nigdy Ci tego nie wybaczę, ale wypominać też nie będę. - Mówiła aż nazbyt poważnie, jak na osobę, która mało do czego przywiązuje większą wagę. - Ale zapoczątkowane zostało błędne koło. Farmerzy zajmują coraz więcej miejsca, jedzenia też jest coraz mniej. I większość nie rozumie dlaczego tak się dzieje. - Westchnęła cicho. - Ale zamykanie ich... Wybiarasz mniejsze zło? Niech zwyczajnie powybijają się same? - Zamilkła, starając się uciszyć rozmaite myśli próbujące wydostać się z jej głowy. Chwilę siedziała tak wpatrując się w jakiś nieokreślony punkt na ziemi, lekko strzygąc uchem.
- To był Leiko. - Powiedziała nagle, odnosząc się do nieoczekiwanego przybysza. - Sam mi sie tak przedstawił. Na prawo od Ciebie stoi Rekia, jego koleżanka. - Teraz ona uśmiechnęła się na swój psowaty sposób, mimo, że w uśmiechu tym cały czas pozostawał żal. - Zaraz zjawi się reszta, a mogą być lekko zaskoczeni. - dodała, spoglądając na brunatnego wilka, który znów pojawił się prawie z nikąd.

Znów zerknęła na Mistrza, ale przelotnie, bo na polankę wkroczył kolejny wilkowaty. Tym razem średniej wielkości szaro-bura samiczka.
Przeciez i tak wiesz, co odpowiem. Po co pytać? przeszło jej przez myśl. Dla niej oczywiste było, że nawet jeśli miałby ją tam rozszarać, zjeśc i nie wiadomo co jeszcze zrobić i tak tam pójdzie. To był w końcu jej obowiązek. Obowiązek, który sama na siebie narzuciła.
- Ktoś musiałby się zająć nimi. - Wskazała pyskiem kolejną wynurzającą się z ciena sylwetkę. - Bo wolę nie ciągnąć na zajęte terytorium... - Zamilkła na dłuższą chwilę. W tym czasie cała reszta stadka zdążyła się zejść. Wydawało się, że nie zwracały specjalnej uwagi na Mistrza. No, z wyjatkiem najmłodszego osobnika, który Aniołem był niezmiernie zainteresowany. Z minuty na minutę ostrożnie podchodził coraz bliżej, wyciągając swoją szyję by jak najlepiej pochwycić zapach tego 'zjawiska'.
- Tylko nie wiem jeszcze jak poradzę sobie z tak olbrzymią liczbą stworzeń... - Mruknęła zerkając na niebo.