Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ramen patrząc na człowieka odpowiedział automatycznie -Witam, Czy nie znalazło by się jakieś zwierzątko dla mnie ? - Zapytał Ramen z nadzieją w głosie. Ramen dalej stał w miejscu i oczekiwał na odpowiedź.

***
Niordd szedł zaciekawiony cały czas za Ireth. W myślach próbował odgadnąć jakież to miejsce będzie chciała mu pokazać polimorfka. Cały czas rozglądał się bacznie. Pomimo iż była zima słońce oblewało wszystko dookoła swymi promieniami. Jednak wojownik nie zwrócił na to uwagi. Nie zwrócił również uwagi na otaczającą go przyrodę. Był skupiony na samej postaci Ireth. W jego głowie cały czas intensywnie myślał. Gdy dotarli na miejsce Niordd uśmiechnął się lekko pod nosem. Tak, czegoś takiego się spodziewał. Spojrzał na Markusa i kiwnął głową jakby na powitanie, potem zwrócił się do Ireth i zapytał się:
-Powiedz...ze wszystkich zwierząt tego świata...czemu akurat wilki...?

Niordd przyglądał się każdemu z kolejna. Wesołe stadko Powiedział do siebie w myślach i się uśmiechnął. Wiedział, że powinien się bać. Jednak się nie bał. Nie odczuwał niepokoju. Nie potrafił tego zrozumieć i wiedział, że raczej nigdy nie da rady tego zrozumieć.
Patrząc cały czas na kolejne wilki powiedział do Ireth :
-A myślisz, że imię ma jakieś znaczenie...? Inne od symbolicznego...- Zaśmiał się cicho. Wziął głębszy oddech i cały czs obserwował wilki. było w nich coś majestatycznego. Po dłuższej chwili powiedział. - Niektórzy mówią, że imię jest zwierciadłem duszy...ja w to nie wieże. Imię jest tylko ułatwieniem...zwierciadłem duszy są nasze cechy, czyny. - Niordd wreszcie odwrócił się do ireth i z uśmiechem i wesoło dodał, rezygnując zupełnie z poważnego tonu jakim mówił wcześniej. - Wolę w to wierzyć, bo jeżeli rzeczywiście jest zwierciadłem duszy, to wolę nie widzieć mojej...Niordd...-Zaśmiał się szczerze. Nie to, że nie lubił swojego imienia. Poprostu było odrobine dziwne, jednak mu to nie przeszkadzało.
Gdy Polimorfka zminiła postać, Niordd wiedział, że powinien być zaskoczony. Nie był. Przyjrzał się dokładnie wilczycy i uśmiechnął się.
- Nadal nie rozumiem czemu wilk...Ale widać tego nie da się zrozumieć. - Popatrzył w niebo. Tak, on zdecydowanie wolał szybować w powietrzu. Cóż kwestia gustu.  Wiedział, że jako jedyny dwunożny powinien się czuć niekomfortowo. Jednak tak nie było. Nie potrafił tego wyjaśnić. Uśmiechnął się tylko lekko pod nosem.

Wojownik cały czas patrząc w niebo kiwnął głową, na znak, że przyznaje rację Ireth. Imię rzeczywiście świadczyło o naszym pochodzeniu. Na pytanie polimorfki nie odpowiedział. Nie chodziło o to, że nie był pewien czy było zadane do niego. Poprostu odpowiedź wydawała się niemożliwa. Czym jest wolność - rozmyślał wojownik. Po chwili spojrzał na Ireth rozmarzonymi oczami i powiedział nieśmiało:
- A umiesz się zmienić w jakiegoś...ptaka...? - Poczuł wiatr na swoich policzkach i westchnął. Jednak nie było to jego typowe westchnięcie znudzonego człowieka. W tym, można było odczytać pewną tęsknotę i pragnienie. Spojrzał spowrotem na niebo. Patrzył tak chwilę, po czym wrucił wzrokiem na Ireth.
- Moglibyśmy spróbować odpowiedzieć sobie razem.

Niordd spuścił wzrok na ziemię. Spojrzał następnie na wilki. Nie dał po sobie znac o czym tak naprawdę myśli. Po jego zachowaniu, twarzy i ruchach nie dało się odczytać emocji. Jednak wewnątrz intensywnie przypominał sobie lot...cząstka jego duszy się budziła. Niordd uznał to za zbyt smutne, żeby nowopoznana polimorfka nie mogła wzbić się w przestworza. Nie, nie chciał tego przyjąć do wiadomości.
- O wolność trzeba walczyć...- Powiedział prawie niedousłyszalnie. Coś w nim się buntowało, chciał żeby w Ireth również zagotował się ten bunt. Może był leniwy, jednak nigdy się nie poddawał łatwo. Podszedł do Ireth, i chwycił ją delikatnie, ale pewnie za ramie i obrócił, tak, żeby popatrzeć jej w oczy. Jego wzrok był poważny i pełen zapału.
- Słyszysz...? O wolność trzeba walczyć. Nawet z własnym ciałem...- popatrzył w niebo po czym powoli powiedział tym samym poważnym tonem - Nie wiem...nie wiem, czy tam jest wolność. Jednak wiem, że próba szukania odpowiedzi na to pytanie, jest warta przełamaniu strachu. - Puścił ją.Zdawał sobie sprawę, że takim zachowaniem, mógł spowodować, że wilki rzucą się na niego, i tyle będzie z jego dalszej egzystencji. Jednak zaryzykował. Cały czas patrząc na polimorfkę powiedział. - Czym byłoby życie bez ryzyka...? - Zrobił pauzę, i spojrzał w niebo raz kolejny. - Spróbujmy...razem. Myślę, że nawet jeżeli ci się nie uda, będę wstanie cię złapać. To zależy, w jakiego ptaka potrafisz się zmienić.

Niordd na chwilę się zawahał. Miał dużo pytań...nie tylko do polimorfki, ale również do siebie. Spojrzał na ziemię, by ukryć zmieszanie. Czemu nie możesz? Kim tak na prawdę jesteś...? nie zadał jednak tych pytań głośno. Wiedział, że nie usłyszy na nie odpowiedzi. Nie wiedział co o tym wszystkim myśleć...Ireth wydawała się być jeszcze bardziej zmieszana niż on. Wojownik nie był nawet pewien, czy wie co myśleć o samym sobie...Czemu niemoc wzbicia się w powietrze wydawała mu się taka...smutna...? Czemu za wszelką cene chciał pomóc...? Czy ten jeden lot aż tak go odmienił? Było tyle pytań...tyle zawiłości...Jednak Niordd zignorował to wszystko. Zacisnął mocno pięść i podniósł to samo, stanowcze i poważne spojrzenie na Ireth. Nie było ono karcące...było w pewien sposób surowe, jednak zawierała się w nim również troska. Starał się ignorować obecność olbrzymiego wilka. Bał się. To było naturalne - jeden błędny ruch a może skończyć z przegryzioną krtanią. Jednak odsunął strach jak najdalej od siebie i powiedział zdecydowanym, twardym tonem.
- Nie możesz? Czy może nie chcesz...? A może to zwykły strach...? Nie wiem nic o tobie...ostatnio wiem coraz mniej o samym sobie. Jednak wiem, że to czy się przełamiesz jest dla ciebie ważne. Musisz się zdecydować. Tutaj...w tym miejscu, w tym momencie...Ten lot może nie być wolnością...jednak może być pierwszym krokiem w jej stronę. Jesteś gotowa by go zrobić? By się przełamać?

Ireth zupełnie wybiła Niordda z rytmu. Wojownik patrzył się tępo na polimorfkę, i nie wiedział, co o tym wszystkim miał myśleć. Dziewczyna momentalnie zmieniła się. Zupełnie. Nie poznawał jej. Nie, to już nie była ta sama osoba. Nie wiedział co miał robić. Co powiedzieć. Spojrzał na wilki, jakby patrząc na ich reakcje. Jakby szukając sensu w tym wszystkim. Jakiegokolwiek. Wrócił spojrzeniem do oczu Ireth...A może to już nie była Ireth...? Musiał się jakoś odezwać. Jednak chyba pierwszy raz w życiu, nie wiedział, co ma powiedzieć. Postanowił udawać uśmiech. Wyszło mu całkiem przekonywująco. Jeszcze przed chwilą, musiał namawiać ją do lotu...a teraz...Jednak trzeba spróbować:
- Tak więc...? - Spojrzał w niebo, po czym wrócił spojrzeniem na polimorfkę, i uniusł pytająco brew. Cała ta sytuacja była dziwna, i wojownik nie umiał się w niej znaleźć.

Niordd nadal nie wiedział co o tym wszystkim myśleć. W głowie miał totalny mętlik. Chaos. Nieznajoma go na prawdę zaskoczyła...zazwyczaj racjonalny i pewny siebie wojownik na prawdę nie wiedział co teraz ma robić. Wiatr zawył niosąc za sobą trochę śniegu. Jednak Niordd tego nie poczuł. Jego mózg zajęty był zupełnie czymś innym. Jego mózg chciał jakiegoś schematu. Normy. A polimorfka stojąca przed nim była totalnym jej zaprzeczeniem. Jednak słowo się rzekło. Może szybując w przestrzeni coś odkryje...jakąś wskazówkę która mu pozwoli scharakteryzować Ireth. Zbadać tą osobę. To co było nieznane denerwowało wojownika...wiedział, że to o czym nie wie, zawsze może go zaskoczyć. A nie lubił być zaskakiwany. Prychnął, ui wpatrując się na orła zaczął się polimorfować. Jednak chwila minęła, a on nie poczuł nic. Spojrzał na swoje ręce. Były one normalne - ludzkie. Niordd spanikował. Nie pamiętał jak ostatnim razem przemienił się w ptaka. Pamiętał tylko...wolność...Skupił się z całej siły, próbując wymusić polimorfię. Nic nie pomogło. Wojownik starał się nie pokazywać po sobie swoich rozterek. Nie chciał wyjść na idiotę przed nowopoznaną znajomą. Nie chciał...Szukał w sobie rozpaczliwie czegoś odmiennego od niego samego. Wzywał inną istotę. Cisza. Zrezygnowany zamknął oczy. Wiatr jeszcze raz silniej zawiał obsypując człowieka śnigiem. Tym razem to zauważył. Wziął głęboki oddech zimnego powietrza. Wpuścił gaz do płuc, i pozostawił go tam przez dłuższy czas, po czym długo wypuścił oddech. A z oddechem opuściły go wszystkie myśli....wszystkie wątpliwości...wszelkie zmartwienia i rozterki. Zamknął oczy, jednak nie przestał widzieć. Wtedy zaczął czuć. Czuł, jak pojedyńcze płatki śniegu opadają na ziemie, choć wiedział, że to było niemożliwe. Czuł, jak jakaś wiewiórka poruszyła się niespokojnie w swojej dziupli, choć wiedział, że było to niemożliwe. Czuł każde źdźbło trawy pod swoimi stopami, choć wiedział że było to niemożliwe. Czuł to wszystko, i jednocześnie był tym wszystkim. Nie było już Ireth...wilków...myśli....Był tylko on...Jednak kim był...? To się nie liczyło. Czuł, jak w środku go rozpierało uczucie...uczucie z którym chciał się podzielić z pojedyńczym płatkiem śniegu, wiewiruką i źdźbłem trawy. Otworzył usta, i wydobył to uczucie z siebie. W okół rozbrzmiał skrzek sokoła. Był głośny i dumny. Wtedy otworzył oczy. Czuł każdą drobinkę powietrza w okuł sienie, każde małe zawirowanie. I wtedy zawiało po raz trzeci. I wiedział, że teraz już nic, absolutnie nic na tym świecie go nie powstrzyma. Skrzeknął jeszcze raz, a dźwięk który wydał był jeszcze głośniejszy od poprzedniego, i zamachał skrzydłami wznosząc się w powietrze.