Zakon Światła Ostoja Fantazji

Coś tam pod nosem marudząc szła z dość pochmurną miną.
Akurat złapała ją burza.Jak ona tego nie lubiła.Nie była zbytnio przemoczona.Dzięki temu kochanemu płaszczowi mogła dostatecznie normalnie funkcjonować podczas deszczu.
Oczywiście zanim się doczołgała do hodowli wpadła w niejedną kałuże i oczywiście niejedne błoto.
Jak dziecko.Deszcz był taki ciekawy...Gdy w końcu znalazła Nikolette...jak ona uwielbiała wymawiać to imię... uśmiechnęła się przemiło.
-Witaj...Mam do Ciebie prośbę ...szukam jakiegoś prezentu i chciałabym wziąć od Ciebie jakiegoś kotka.-zalała się lekko rumieńcem.Nie zawsze Save dawała coś ludziom.A gdy coś takiego robiła zawsze się cholernie wstydziła.

-O cholera!-cicho zaklęła w myślach.-Ile pytań i wyborów.A myślałam ,że to będzie prostsze.
Dziewczyna odruchowo opuściła lekko głowę jak gdyby występowała w jakimś teatrze.
-A więc....Tak...ma to być kociak.I raczej kocurek.-Chwilę się zamyśliła podnosząc delikatnie brwi do góry-Wiesz nie do końca się znam na takich rzeczach.A ty Nikoletto-wymawiając jej imię delikatnie i zabawnie podkreśliła dwa ''t''-Jesteś starsza i takie tam ...sama wybierz .
Odwróciła głowę w takim równie szybko i zręcznie jak potrafiła wymyślać i kłamać.Oczywiście odwróciła się nie bez przyczyny.Kaszel miała taki jakby miało jej zaraz płuca wyrwać.Zgięła się w pół na chwilę a gdy skończyła wytarła oczy od łez po tym jak wyczerpującym kaszelku.
-Uh...wybacz ...złapało mnie lekkie przeziębienie albo znów dała się we znaki moja alergia-powiedziała z lekką skruchą tłumacząc się.

Za duży natłok słów i Save zgubiła się w połowie.Uśmiechnęła się uroczo podnosząc z ziemi kociaka.
Przez chwilę nad czymś myślała.Przeszukała dokładnie kieszenie na nieszczęście nie znajdując ani grosza.Piasek,chusteczki i cukierki.Wydała z siebie lekki dźwięk irytacji w stylu ''Hmmm'' jednak bardziej dźwięczny i delikatny.Po chwili zamysłu uśmiechnęła się do Nikoletty tajemniczo po czym wyciągnęła prawą dłoń ku amazonce w lewej trzymając koteczka.Odruchowo zrobiła kółeczko dwoma przyległymi do siebie palcami a ku zdziwieniu samej Save ukazała się karta.
-Cholera by to...przecież..
Ponowiła ruch acz za drugim razem zamiast karty która wręcz znikła w powietrzu ukazał się pieniążek.
-Proszę ...Dziękuje....i do zobaczenia-uśmiechnęła się dziecinnie machając amazonce dłonią.
Odwróciła się na pięcie opuszczając hodowle.

Istotnie Nikoletta była "w pracy".
Po sprzątnięciu boksów, wymienieniu siana i wody oraz nakarmieniu zwierząt, pogłaskała każde z nich czule, niemalże z matczyną tkliwością i pozostawiła je senne i zadowolone.
Siedząc na drewnianej barierce zagrody, strugała kozikiem patyk i "rozmawiała" ze swoim wychowankiem, Withellem. Potężny lew czasem coś miauknął, ziewnął, sapnął czy potrząsnął grzywą lub pacnął łapą o ziemię, gdy wreszcie wstał i warknął gardłowo.
- Co się stało, kotku? - zapytała, zeskakując z barierki i spoglądając w kierunku, w którym patrzył się lew. - Spokojnie...to tylko...tygrys - pogłaskała Withella po grzbiecie.
Jak większość Zakonników, tak i ona wiedział do kogo należy szmaragdowy kot. Podeszła do niego spokojnie i miękko, nie wyglądał na wrogo nastawionego.
- Topaz? Tak cię nazywają, prawda? - zbliżyła się do tygrysa, mając za sobą Withella, który pilnował swej pani, gotowy do obrony i największych poświęceń.
Nikola zauważyła rulonik i zręcznym ruchem odwiązała go od łapy Topaza, zważając na wszystkie jego reakcje, ale kot był spokojny i łagodny. Wstała i rozwinęła papier, zaczynając powoli i z niejakim trudem czytać. Amazonka, przybywając do Zakonu była wciąż analfabetką, jednak z rozkazu Mangela poszła do szkoły. Jej edukacja zakończyła się na marnej umiejętności pisania, jak i czytania, a nie pielęgnowana sztuka podupadła jeszcze bardziej. Mimo to podjęła się próby odczytania listu...

Gdy przeczytała, chwilę stała i pusto patrzyła się na treść, bijąc się nieco z myślami. Bezwiednie pogłaskała tygrysa po łbie. Złożyła kartkę, chowając do kieszeni kaftanika i powróciła na barierkę. Podniosła kołek i zaczęła go strugać intensywniej, nie chcąc myśleć o Karczmie, o Lejsu i o jego słowach.
Withell, jak zwykle wyczuł nastrój swej pani, więc przyszedł polizać ją ciepłym, szorstkim językiem po ręce.
- Jeśli do niego pójdę i wszystko źle się potoczy, nie będzie odwrotu - mówiła strugając kołek.
Westchnęła, rzuciła kozik i patyk na ziemię. Spojrzała w lśniące oczy lwa.
- Zawsze jest odwrót. To powrotów nie ma. A może... Może powinnam mu powiedzieć prawdę? Albo...skłamać. Tak, skłamać!
Zeskoczyła z zagrody.
- Withell, zostajesz - lew miauknął żałośnie. - Zostajesz i pilnujesz. Topaz, prowadź!
Poprawiła włosy. Musiała Lejsowi wmówić jakieś dobre kłamstwo. Jego się w każdym bądź razie nie bała. Bała się samej siebie. Długo nie była z mężczyzną. Stanowczo za długo nie czuła ciepła męskiego ciała, które jej dano i bezlitośnie odebrano... Sęk w tym, że tamtego ciepła i zapachu obecnie nikt nie był w stanie zastąpić...
Tygrys skoczył raz jeszcze i, oglądajac się za amazonką, szedł w stronę chaty swego pana.

Ireth nie miała gdzie pójść. Zawsze była samotniczką, tyle, że teraz jej samotnia była miejscem niebezpiecznym i odradzano jej samotne spacery po Puszczy. Przyszła więc tu, do jednego ze swoich ulubionych miejsc z dawnego życia. Do hodowli.
Wiele się zmieniło od czasu kiedy była tu ostatni raz, by zostawić tu swojego kociaka. Wtedy miejsce to wyglądało na... cóż mocno zapuszczone. Teraz oprócz faktu, że nie było tu żywej duszy (co polimorfce bardzo odpowiadało) było tu całkiem, całkiem. Schludnie, porządnie, zupełnie tak jakby ktoś zadbał o to miejsce. A potem zostawił.
Ireth przysiadła na jednym z głazów będących tutaj ozdobą krajobrazu. Oczywiście uprzednio go odśnieżyła, chociaż to i tak nie miało większego sensu. Śnieg oblepiał ją co najmniej do kolan, dzięki krążeniu po tym odludziu, a dodatkowo po zaliczeniu kilku upadków mogła poszczycić się mianem człowieka-chodzącego bałwana. Jednak przejmujące odczucie chłodu nie było dla niej i istotnie, nie dbała o zdrowie, życie, bo nie umiała. Już nie umiała lub też jeszcze nie umiała. Nie czuła się specjalnie związana z tym światem, ponieważ zdążyła już odwiedzić ten drugi. Nie potrafiła jakoś przekonać samej siebie do powrotu z Zaświatów.
Ze swojego siedziska spoglądała na oddaloną i zupełnie zaśnieżoną chatkę, w której mieściły się 'budy' dla zwierząt. Ciekawa była, czy jej mały (choć po tylu miesiącach już nie taki mały) ryś wciąż tu jeszcze był, czy wyruszył w świat na poszukiwanie własnego życia i przygód. Wspomnienia napłyneły do jej umysłu. Pamiętała jak dostała kociaka, jak ten dorastał, tylko po to, żeby pewnego dnia wpaść do magicznego źródła i znów stać się uroczym maluchem. Pamiętałaile miała z nim kłopotów, kiedy próbowała przyzwyczaić go do swojej wilczej postaci. Ireth mimowolnie się uśmiechnęła, smutno, ale jednak uśmiechnęła. Odetchnęła głęboko mroźnym powierzem i drgnęła delikatnie.
- Ciekawa jestm mój mały co robiłeś przez ten cały czas i co robisz teraz. - Rzekła zamyślonym głosem. Nie ruszyła się jednak z miejsca, potarła jedynie dłonią o dłoń, aby choć trochę przywrócić w nich krążenie.

Polimorfka zesztywniała. Prawdą było, że tego się nie spodziewała.Przez ułamek sekundy pozostała w bezruchu, cały czas siedziąc w tym samym miejscu rozważając wszystkie swoje możliwości. Od ucieczki jako ptak (co raczej nie odniosłoby skutku, ze względu na 'ptasią chorobę poletargową', prędzej wylądowała by w paszczy tego stwora) po przemienienie się w wilka i otwarty odwrót bądź starcie. W końcu jednak bardzo powoli wstała i obróciła się. Omiotła wzrokiem najbliższe zarośla jednak nie dostrzegła niczego niepokojącego. Jednak nie było dla niej nowością, że drapieżcy potrafią się dobrze maskować. Niczym w zwolnionym tempie zrobiła krok w tył cały czas bacznie się rozglądając. Wszędzie był jednak tylko śnieg, w tym wypadku wręcz rażący w oczy.
Nie widząc napastnika znajdowała się w dość niekomfortowej sytuacji. Wolała jednak nie ukazywać swoich słabości. Swoje braki starała się nadrabiać postawą. Nie okaż słabości, nie okaż słabości...Zwierzęta potrzebują należytego szacunku. Pokaż im, że się nie boisz.
- No chodź, wyłaź z ukrycia. - Mruknęła cały czas wpatrując się we wszechobecny śnieg.