Zakon Światła Ostoja Fantazji

To sytuacja była co najmniej zadziwiająca. Bo cóż to był za stwór? Ireth w całym swoim życiu nie widziała, ani nie czytała o takich istotach, co wyglądają jak lwy, a których grzywa płonie jasnym ogniem. Przestała się cofać, spoglądając zaciekawiona na owe zjawisko.
- Czym ty u licha jesteś, co? - mruknęła do siebie. Wciąż zachowywała dosyć duży dystans. Mimo, że był to jeszcze kociak to wciąż na nią warczał. A ona nie chciała skończyć z poparzeniami, pogryzieniami i bogowie wiedzą czym jeszcze. W całym tym racjonalnym zachowaniu przeszkadzała jej jednak jej ciekawość. Bo kto nie chciałby skorzystać z okazji nauczenia się czegoś nowego, poznania dotychczas nieznanego? Wystarczyło tylko trochę ryzyka, tylko trochę odwagi. Zawsze przecież mogła przemienić się w wilka i pognać ile sił w łapach przed siebie. Jeżeli tylko coś pójdzie nie tak jak trzeba.
Cofnęła się jeszcze o krok, po czym nie spuszczając oczu z owych wystających ponad śnieg uszu kucnęła. Bardzo powoli, bardzo ostrożnie, cały czas trzymając się na baczności. Z doświadczenia z wilkami wiedziała, że ze zwierzętami dobrze było 'rozmawiać' na ich poziomie, oczywiście nie spoglądając w oczy. Nie chciała przecież niczego tu zachęcać do ataku.
- No chodź tu. Podejdź bliżej, niech cię obejrzę. - Powiedziała delikatnie. Żadnych gwałtownych ruchów, żadnych głośnych dźwięków. - Nie musisz mi tu grozić, mały. Ja nie stanowię zagrożenia. - Lwiątko zapewne i tak nie rozumiało co polimorka mówiła, jednak spokojny ton mógł wyrazić więcej niż słowa.

Ireth powoli wyciągnęła dłoń w kierunku zwierzęcia, dając mu większe pole do manewru, ale też możliwośc spokojnego zapoznania się z jej zapachem. Potem znieruchomiała. Cóż obiekt nieruchomy nie wydawał się być przecież taki straszny jak wykonujący serie różnorakich szybkich ruchów.
Doświadczenie, które uzyskała wychowując tu dawniej całe stadko wilków, opiekując się swoim rysiem, a także gdy zajmowała się Ptaszarnią bardzo jej teraz pomagało.
- Widzisz, nie jestem groźna. Co Ty tutaj robisz tak zupełnie sam, co? - Cały czas mówiła, cicho i spokojnie. - Gdzie twoja mama, co? Nie jesteś za mały żeby wędrować tu sobie tak samemu? - Osoba patrząca na tą scenkę z boku mogłaby uznać polimorfkę za co najmniej dziwną. Kto w końcu z właśnej woli 'rozmawiał' ze zwykłym zwierzakiem? Ireth jednak zawsze traktowała czworonogi (i ptaki oczywiście!) z należytym szacunkiem, dbając o ich dobro, chroniąc je. Zawsze najbardziej ją uderzało zabijanie dla przyjemności, bez żadnego pożytku. Zabijanie, żeby po prostu zabić. Westchnęła cicho. Czasami żałowała, że nie mogła zwyczajnie zmienić się w wilka i zaszyć się gdzieś w Puszczy, nie przejmując się już niczym. Zapomnieć o tym kim była i kim się później stała. Zapomnieć o wszystkich trudach.
- Nawet nie wiesz maluchu jak ci dobrze, żyć tylko na własą łapę. - Uśmiechnęła się pod nosem.

Ostatnio edytowany przez Ireth (2010-03-11 18:26:12)

Mimowolnie i wręcz odruchowo zaczęła drapać kota po grzbiecie. Popadała w coraz głębsze zamyślenie. Nie powinna była przychodzić w to miejsce tak wcześnie, przywoływało w tyle wspomnień, wspomnień, z którymi nie potrafiła sobie jeszcze poradzić. A melancholia nie była teraz uczuciem mile widzianym, tyle, że jakoś nie mogła jej od siebie odepchnąć...
I wtedy odezwało się to wycie. Dziewczyna drgnęła i spojrzała w górę, na konary olbrzymich drzew porastających to miejsce. Tym razem wiedziała co to były za dźwięki i kto taki mógł je wydawać. Potem nadeszławyjąca odpowiedź z drugiej strony.
- Wiesz mały, możemy mieć problem. - Szepnęła cały czas patrząc w górę. Nie widziała jeszcze pahwatów, jednak pewna była, że w końcu je gdzieś tu zobaczy. Przeskakiwała wzrokiem z drzewa na drzewo. Jeżeli 'małpoludy' były w złym humorze lub też ona w jakiś sposób im przeszkodziłą mogło zrobić się nieciekawie. Ireth wiedziała, że Pahwaty charakteryzują się dużą inteligencją i nigdy nie wątpiła w to, że potrafią być całkiem twórcze, kiedy ktoś wejdzie im w drogę.
- Co powiesz na to, żebyśmy sobie poszli stąd w trochę bardziej osłonięte miejsce co? Może do budynku hodowli, chyba go znasz co? - Cały czas szeptała, wzrokiem wodząc po drzewach. Nie wiedziała tylko czy kot zechce pójść z nią. Nie chciała kociaka zostawiać tu samego, był w końcu taki mały i bezbronny. Ireth oczywiście nie zdawała sobie sprawy czym owy 'kociak' był przed tym jak już raz zginął. Być może działało to teraz na jej korzyść.
Powoli podniosła się z kucków. - To jak idziesz ze mną, zostawmy te pahwaty samym sobie, nie chcemy im przecież przeszkadzać. - Cały czas mówiła cicho i bardziej do siebie niż lwiątka. Zrobiła krok przed siebie, ostrożny. Ostatni raz spojrzała na drzewa i znów wykonała krok. Tutaj, w obecności tego wszechobecnego wycia poczuła się bardzo odsłonięta, chciała iśc gdzieś się 'schować', a że najbliżej była hodowla to tam właśnie skierować się chciała.

Dziewczyna przystanęła zaskoczona. Kociak szybko zmienił nastawienie, z wrogiego na całkiem przyjazne. Nie dziwota, w końcu był oswojony, czymkolwiek był. Polimorfka obiecała sobie, że jak tylko znajdzie się w Wieży to zajdzie do biblioteki i poszuka informacji o lwach z płonącymi grzywami, albo pójdzie do tresera bestii i jego zapyta. Ciekawe kto był teraz treserem...
Z zamyślenia wyrwało ją kolejne zawołanie jakiegoś Pahwata z prawej strony. Zerknęła na drzewo, tym razem zauważyła zwierzę, które owe dźwięki wydawało. Znów ruszyła przed siebie za cel obierając sobię budyneczek hodowli. Ręką lekko podtrzymywała kociaka, tak żeby jego zadek zbytnio nie zjeżdżał z jej ramion. Dzięki temu mogła przedzierać się przez śnieg szybciej.
W końcu dobiła do drzwi. Oblepiona śniegiem była mniej więcej do połowy ud, zmęczona jak diabli, ale też dziwnie spokojna. Nie sądziła, że w wsyiłku znajdzie jako takie ukojenie. Kilkakrotnie uderzyła dłonią we framugę.
- Halo? Jest tam ktoś? - Zawołała. Tylko dlaczego miała głupie wrażenie, że woła w pustkę?

Dziewczyna przyglądała się temu wszystkiemu z niejaką fascynającją. Ład w nieładzie. Tylko ta pustka, ona psuła cały ten obraz, wprowadzała zamęt i dysharmonię. Jej spojrzenie padło na jedynę zwierzę w tym pomieszczeniu, oczywiście z wyłączeniem kota, który cały czas wygodnie siedział na jej ramionach. Tym razem była spokojniejsza. W końcu skoro zwierze przebywało w środku budynku oznaczało to, że oswojone już było. Oczywiscie musiała traktować je z należytym szacunkiem, ale nie musiała robić takich podchodów jak do lwiątka. Przykucnęła przy rysiu, w duchu żałując, że nie wzięła ze sobą niczego zdatnego do jedzenia. Mogłaby się teraz chociażby podzielić. Przysięgła sobie jednak, że jak tylko dotrze do Wieży, albo gdziekolwiek indziej, gdzie podawano jedzenie to 'przemyci' go trochę tutaj.
- Cześć. - Mruknęła, raz jeszcze spoglądając wgłąb hodowli. Wzrok przyzwyczaił już jej się do panującego tu półmroku. Odetchnęła cicho, z dachem nad głową poczuła się trochę bezpieczniej.
- Nie będziesz miał chyba za złe, że trochę tu poczekamy, co? - Zapytała rysia, oczywiście nie spodziewając się po nim żadnej odpowiedzi. - Nie chcemy wchodzić Pahwatom w drogę. - Chwyciła lwiątko 'pod pachy' i zdjęła sobie z ramion o posadziła obok nóg, na ziemi. - Może chcesz iść się tu rozejrzeć. - Dodała, spoglądając spowrotem na rysia, tak na wszelki wypadek, gdyby mu się jednak ich obecnośc tu nie spodobała.

Dziewczyna dłuższą chwilę po prostu patrzyła jak kociak buszuje w tych wszystkich legowiskach, skacząc z jednego na drugie, gryząc to i owo. Mimowolnie się uśmiechała, był uroczy w swojej młodości i zabawie. Tak jak kiedyś jej mały ryś. Westchnęła cicho. Wspomnienia. Ciężko jej było się z nimi wszystkimi uporać, ale jakoś dawała radę. Jej mantrą stało się wręcz zdanie: Byle do przodu. teraz jednak należało martwić się teraźniejszością. Znów rozejrzała się po wnętrzu pomieszczenia, nawet stropom poświęciła chwilę uwagi.
Dziwił ją jednak fakt, że w Hodowli była ona, lwiątko i ryś z nadgryzionym uchem. Gdzie była reszta zwierząt? Czyżby i je dotknął ten wszechobecny i budzący strach Latarg? Czym on w ogóle był. Zjawisko to ominęło ją, jednak w obecnej chwili i jej dotyczyło. W końcu znów była Zakonniczką. Rozglądanie się przerwało jednak to specyficzne uczucie mrowienia na karku, gdy coś lub ktoś cię obserwuje. Spojrzała na rysia.
Dłuższą chwilę trwali tak w milczeniu, wpatrując się w swoje ślepia wzajemnie. Ireth miała nawet wrażenie, że się w nich zatraca, topi... Odpływa. Potrząsnęła głową. Przecież to nie miało sensu, to był tylko kot... Ale?
- Chcesz mi coś powiedzieć? - Pytanie zabrzmiało co najmniej idiotycznie. Przecież i tak nie mógł on odpowiedzieć, jednak te oczy... One przyprawiały ją wręcz o zawrót głowy, bo cóż za zwierze potrafi wpatrywac się w istotę tak intensywnie, że włosy jej dęba na karku stają?
- Czy może pokazać? - Dodała jeszcze. przekrzywiła delikatnie głowę, jakby to miało jej w jakiś sposób pomóc.

Ostatnio edytowany przez Ireth (2010-03-18 19:49:32)

Ireth uśmiechała się delikatnie. Dobrze się tu czuła, sytuacja była opanowana, zwierzaki zabawne i nastawione przyjaźnie. gdyby wszystko mogłobyć takie jak teraz...
Ona zawsze ze światem czworonożnym dogadywała się lepiej. Kotowate, psowate, koniowate i wszystkie inne ceniła nawet bardziej niż istoty rozumne. Bo one nie zadawały pytań, nie wymagały odpowiedzi, nie krzyczały, nie robiły wyrzutów. Były doskonałymi słuchaczami. Im można się było wyżalić, wypłakać lub po prostu wygadać. I niezależnie od tego co uważali o tym zachowaniu inni zakonnicy Ireth wiedziała, że do zwierząt jej nastawienia nie zmieni nikt i nic.
- Szkoda, że nie mam dla was jakiegoś przysmaku, a jak mniemam nic tutaj nie ma co? - Powiedziała. Skoro nie było zwierząt, to pewnie jedzenia też nie.

Polimorfka spojrzała na drzwi z dosyć niewyraźną miną. Nie podobał jej się pomysł wyjścia ze stosunkowo bezpiecznego pomieszczenia, jednak tak czy siak, w końcu wyjść musiała. Przecież nie mogła siedzieć tutaj cały czas! Wstała z kucków, otrzepała swoje ubranie, co dało raczej mizerny efekt, biorąc pod uwagę, ze ubranie miała z zewnątrz całe mokre. Raz jeszcze rzuciła okiem na wnętrze hodowlii, które lada moment miała opuścić, przynajmniej z założenia. Westchnęła i podeszła do drzwi.
- Pewni tego jesteście? - Zapytała, bardziej pytanie kierując do siebie niż do kotów. Po zachowaniu zwierząt doszła jednak do wniosku, że koty pewne były swoich zamiarów. Inaczej przecież nie kręciłyby się koło drzwi. Ireth położyła dłoń na klamce, właściwie mierząc się teraz ze swoim strachem przed tym co się w lesie czaiło, w końcu jednak ją nacisnęła i pchnęła drzwi. Najpierw jedynie je uchyliła, żeby wyjżeć na zewnątrz. Poszukać wzrokiem jakiegoś pretekstu do cofnięcia się. Zganiła się w duchu, to przecież było bez sensu! I tak jakoś do Wieży wrócić musiała. A to wiązało się z przejściem przez Tereny Rolniczne.
Puściła koty przodem, po czym sama wyszła za nimi. Oparła się plecami o odrzwia i raz jeszcze się rozejrzała.