Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wrzask który wydobył się z ust kowala rozbił jedną z kamiennych płyt na ścianie. Po całym pomieszczeniu rozszedł się swąd palonych włosów i paznokci, skutecznie zwalając z nóg obie kobiety i odbierając im oddech. Kowal niewiele myśląc przywołał włócznię i wbił ją w sam środek zbiornika. W mgnieniu oka wdrapał się na jej szczyt będący tuż nad powierzchnią zbiornika. - Pomysł nader wspaniały... Ale teraz... - spojrzał na odpadające po kolei płyty na ścianach basenu, po czym doskoczył do drzwi frontowych i kilkoma chlapnięciami krwi z licznych ran nakreślił runę. - Za ścianą jest wiadro, pod podłogą cement i zapasowe płyty. Naprawcie co popsułyście. Magii dzisiaj nie używamy.

Zestarzałem się doszczętnie... Nic, tylko znaleźć jakąś w miarę niemoralną osobę i zmienić miejsce zamieszkania, bo strasznie się już wypaliło to ciało...

Drowka ostrożnie weszła do środka w samym ręczniku-A tu co sie stało?

Do przestrzennego i jakby "zadymionego" pomieszczenia weszła cicho i nieco niepewnie nimfa. Zmagała się z różnymi trudnościami w lesie, nim odnalazła jakąkolwiek oznakę istnienia tu życia ludzi. Jednak, zauważywszy niski, ale miło wyglądający budynek, z ciekawością weszła do środka. Od razu zauważyła amazonkę, brodzącą z lubością w parującej wodzie. Była jednak sama. Maud, trochę zmęczona całodzienną wędrówką i różnymi wrażeniami, z zadowoleniem wskoczyła do wody, nie odzywając się słowem do Nikoletty. Gdyby spytała czy może się przyłączyć, możliwe było, że ta by odmówiła. A odpocząć tu bardzo chciała. Milczała więc znikomo nie dając po sobie poznać żadnych uczuć. Na szczęście miejsca było dużo. Łagodnie zanurzyła się i usiadła na dnie, po turecku i spoczęła tak bez ruchu. Jedynie jej włosy falowały poruszając się wolno z góry na dół i opadając na jej nieruchome ramiona. Parę bąbelków uleciało szybko w górę, jedne większe, drugie mniejsze, goniąc się nawzajem. Było gorąco, ale nie chciało jej się na razie wynurzać na światło dzienne.

Dość dużo czasu minęło, zanim nimfa się ocknęła i zorientowała, że jest jej bardzo gorąco. Czuła, że w jej żyłach nagrzana krew szybciej płynie, a nie było to dla niej miłe uczucie, najbardziej bowiem lubiła wodę zimną, wręcz lodowatą. Czym prędzej więc rozłożyła odrętwiałe nogi i odbiła się nieco chwiejnie od dna, ramiona plotąc do góry. Wynurzyła się i wyskoczyła na zimną posadzkę, po drodze potykając się o jakiś pręt wystający ze ściany. Klnąc cicho pod nosem i dość nerwowo pocierając dłonią stopę, dobrnęła na jednej nodze do drzwi i z hukiem je zamknęła.
Nikoletta, która obserwowała jej zachowanie przez cały ten czas, teraz odsapnęła lekko, będąc pewną, że już jej nie zobaczy. Jednak myliła się. Ta, po paru minutach wróciła ociekająca wodą, ale tym razem zimną. Spotkała się też z tym swój swojskim, łagodnym uśmiechem, który rzadko znikał z jej twarzy.
- Ciepły dziś dzień, co nie? - spytała równie ciepło, wynurzywszy się z głębin i oparłszy ramiona na drewnianej ściance - Ani jednaj chmurki, calutkie niebo zapada w błękicie, jakby je kto namalował farbkami - dopełniła w zachwycie, nie patrząc na nią. Ale usłyszała ciche prychnięcie od strony amazonki, jednak udała, że nie dosłyszy - Tylko żeby w Zakonie było równie słonecznie, jak dzisiejsza pogoda.. - znów zauważyła, tym razem bez promiennego uśmiechu. Westchnęła bezgłośnie, wspominając w myślach jak to kiedyś było żywo i radośnie, aż człowieka rozpierało od pracy. Wydawało się to teraz tak strasznie dawno temu..

- To już nie zależy od woli bogów, czy samego losu, ale nas samych. Każdego z nas. Czy mamy siły, chęci i wiarę w to, że zdołamy wszystko odbudować. To jest najbardziej potrzebne, a jakoś nikt na razie się do tego nie pali - odparła sucho, po czym umilkła, ciągle się nad czymś zastanawiając - Moglibyśmy.. zacząć coś robić, gdyby ktoś chociaż tu był - dodała chcąc się chyba wytłumaczyć - Są rzeczy, które osiągnąć można tylko razem - zakończyła dobitnie, i po chwili nawet lekko się uśmiechnęła.