Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł cicho wkroczył na teren hodowili. Pamiętał jak kiedyś bawił się tu z młodymi wilkami i rysiami. Teraz nigdzie nie mógł ich znaleść. Przy kominku leżały natomiast jakieś podłurzne kształty, nim zoriętował się co to jedno z tych zwierząt podniosło głowe do góry i zaczeło węszyć.
Rozległo się krótkie szczknięcie i wszystkie rysie, wilki i koty, już dorosłe, jednocześnie skoczyły uradowane na Mangela.
- Spokojnie, spokojnie- mówił rozbawiony gdy ich jęzory lizały go po twarzy i szyj.- Wróciłem na stałę- powiedział gdy wkońcu odgonił je od siebie.

Pod kominkiem leżał wciąż jakiś ciemny kształt, o wiele większy niż reszta. Po chwili poruszył się, wstał i ziewnął przeciągle. Manel zobaczył wyraźną sylwetkę wysokiego anioła.
- Ooo, hej.. - płomienie oświetliły twarz szamanki - Byłam tu sobie z nimi dość długo.. Chyba zasnęłam. One są taaaakie cieplutkie!!

Przyszła z dwoma wiadrami wody, które po kolei nalała do paru miseczek dla małych i tych większych kotowatych..
- Towarzysza? Jasne, możesz wziąć - zwróciła się do niego - Zależy tylko czy rysia, wilka, czy kota... Możesz sobie wybrać.

-Wzialbym wilczka...Poradze sobie z nim. W razie czego, na Targu Zakonu swa dzialalnosc wznowil Treser Bestii-  bede mogl liczyc na jego pomoc.
Mroczny Aniol obejrzal hodowle i wybral jednego ze zwierzat. Wilk byl dobrze zbudowany i wygladal zdrowo. Gdy ujrzal powoli zblizajacego sie Areto podszedl do niego i pozwolil sie podrapac.
-Tak...Dogadamy sie...- usmiechnal sie Aniol i zabral towarzysza.-Dzieki za pomoc, Wolfwood.

Tym razem do zagrody zajrzala Anielica.
- Wolfwood, masz moze jakiegos wilka, ktory moglby mi towarzyszyc podczas pobytu tutaj?- zapytala ze szczerym usmiechem.

Po długiej ciszy, bez obecności człowieka, albo choćby istoty innej niż kot, ryś czy wilk, zwierzęta nieco się zmieniły. Nie było nikogo, kto by umył brudną miskę, napełnił ją czystą, smaczną wodą, albo posprzątał trochę w zaśmieconym pomieszczeniu, w którym od dawna już zaczynało śmierdzieć... Na szczęście było lato i wszystkie kotopodobne duszyczki mogły spędzać czas na dworze. I tak w spokoju upłynęło wiele dni.
W końcu, pewnego ranka, na horyzoncie ukazała się sylwetka dość dobrze im znanej nimfy. Prędko zabrała się do sprzątania i porządkowana, co się dało, a potem dała podopiecznym coś do jedzenia i napojenia. Usiadła na miękkiej trawie, a koło niej zebrało się w jednej chwili grupka kociaków. Z uśmiechem zaczęła do nic h przemawiać pieszczotliwie, głaszcząc delikatnie po jedwabistej sierści.
- Na pewien czas obejmę nad wami opiekę.. - mówiła z zadowoleniem - Majmy nadzieję, że na długo.. - dodała po namyśle, obawiając się czyjegoś powrotu. Jednak na razie obiecała sobie, że będzie dbała o to miejsce, by żadnej istocie nie zabrakło tu ciepłego miejsca pod dachem, i miski ze smacznym jedzeniem. Tak się zamyśliła, aż nie zauważyła, jak słońce poczęło schylać się ku horyzontowi, przemieniając się w barwę ciepłego pomarańczu.

- Zgadłeś - odparła z szerokim uśmiechem - Inaczej nie mogę normalnie funkcjonować. - podeszła teraz do kocurka, który znajdował się na ramieniu druida, i przyjrzała mu się z bliska - No, ropa jest od niedawna, da się szybko wyleczyć. Potrzeba tylko trochę herszynku, przemieszanego z liściem mleczu, i parę razy przetrzeć. Po paru dniach będzie zdrów - na pytające spojrzenie Jaroo, wytłumaczyła, że co nieco nauczyła się w rodzinnej wiosce, gdzie kotów było dużo.
- Na szczęście mam go trochę przy sobie, w czasie podróży spotkałam parę miejsc obfitujących w zioła - sięgnęła po swój nowo nabyty plecaczek i założyła go na ramię, po czym weszła do drewnianej chatynki.