Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Wiesz, też mi się tak wydaje...- zasmiała się i przytuliła Chloe, znowu.
Gdy przyjaciółka spytała ją o narzędzia tortur, Elena uśmiechnęła się, choć w tym uśmiechu można było dostrzec coś zadziornego.
-O tak! Doprawdy nie warto wdawać sie ze mną w konflikty... A po za tym... o! Pamiętasz tą Natalie? Tą z którą zawsze się kłóciłam, tą brzydką grubą, obleśną i... i...- Eena zmrużyła drapiżnie oczy i zawarczała cicho- no w każdym razie trafiła na pierwszy ognień. Mogę ci opowidzeć...- wyszczerzyła się.
-A Ty masz pracę?

Zaśmiała się szczerze
-Kłopoty? Wiesz jak łatwo mi wierzą. Wystarczy słodki, niewinny uśmiech i wmówienie paru historyjek, ze to, iż mam takie skłonności i jakby miej w jednej z fiolek, do niczego nie prowadzi i... uwierzyli. Taak uwierzyli że Natalie sama się otruła, a wcześniej nożem wyrysowała w ciele "nie będę dotykała Ledy swoimi tłutymi, obrzydliwymi łapami. Nie będę obrażała Eleny. Nie będę kradła jej rzeczy". Taak, było nie wsiadać na mojego konia. Leda miała traumę...- Lena zrobiła tak nie winną minę, że nawet owa Natalie na łożu śmierci by jej wybaczyła i uznała za słodkę dziewczynkę.
-Służka mówisz... Służka?! Kobieto! TY pracujesz służąc... i jeszcze zarabiasz?! Błagam cię... litości...są jeszcze wolne posady?- dziewczyna tak bardzo potrzebowała pieniedzy ze była gotowa podjąć sie pracy.- Siodło i lejcxe same sie nei kupią, gitara i ciuchy też nie...

Ostatnio edytowany przez Elena (2011-06-10 15:23:22)

-Więc potańczymy, ja wepchnę sie na scenę i zagram zabierajac komuś gitarę i idziemy?-  Lencia jak zawsze chętna do wszystkiego. Taka już była nie mogła usiedzień w miejscu dłużej niż 10 minut.
Po chwili lekko zeskoczyła z parapetu i chwyciła ze stolika kieliszek z winem. Nie ważne czy pite czy nie... ważne ze wino! Powoli sączyła alkohol w przerwach lekko sie uśmiechając. Po chwili odstawiła kieliszek z takim impetem jakby był to kufel i pociągnęła Loe za sobą w stronę parkietu. Podbiegła do muzyków szepcząc coś jednemu i uśmiechając się słodko, choć nie szczerze. Chłopak przytaknął, dał znak kolegom i zaczęli grać utwór, który obie znały z dzieciństwa.
-Pamiętasz?- uśmiechnęła się do Chloe i zaczęła się kołysać. Utwór zaczynał się od powolnych sekwenscji gitarowych i fletowych. Gdy zaczęło się słuchać pierwszych nut Anielskiej Pieśni nie mogło sie przestać. Działała ona na umysły uspokajająco i kojąco.
Elena zaczęła taniec który znała z Niebios.

Ostatnio edytowany przez Elena (2011-06-10 15:44:56)

-Wystarczyło powiedzieć ;Pieśń Aniołów, Pokoju i Zapomnienia, zanucić kawałek i słodko sę uśmiechnąć...-powidizała nie tyle uśmiechnięta co szczęśliwa...radosna.
Taniec Aniołów był jedną z najpiękniejszych rzeczy jakie każda zyjaca istota moze zobaczyć. A trzeba wiezieć e ten Taniec odbywają rzadko. Jedynie w pełni szczęścia lub w celu złagodzienia konfliktów. Pieśń wraz z Tańcem czasem odgrywane byy na polach bitewnych wprawiajc wszystkich w stan pokoju.
Stopy poruszały się lekko, samoistnie. Trochę jak w balecie, tylko piękniej i deliktniej. Wykonywały serię obrotów, podnoszeń jednej z nóg, pzreplatanie ich. Wszystkiemu oczywiście wtórowały delikatne ruchy rąk i dłoni. Elena i Chloe tańczyły oddzielnie choć w tym samym rytmie i czasie. Wykonywały te same ruchy, jak jedna Anielica i jej dwa wcielenia- Dbre i Złe- Chloe i Elena. W pewnym momencie obie złączyły swoje stopy ze sobą, splotły dłonie i wzleciały w powietrze. Nisko, na metr, ale nizwykłoścą było to, iż unosiły je nie skrzydła, lecz dusze i muzyka. Tańczyły w powietrzu, na przeciwko siebie tworząc cudowny obraz Spokoju, by po chwili rozłożyć skrzydła do ich pełnej szerokości. Cały taniec byłby nic nie wart gdyby nie ten właśnie moment- mogły ten ruch w tym tylko momencie, w tym tylko brzdęku mandoliny i dmuchnięciu fletu. Skrzydła złączyły się przykrywajac górną częś właścicielek i obracając nimi. Obraz się dopełnił, mogły zejść na ziemię.

Obie tak się tuliły przez co najmniej pieć minut. Cóż, moze i wywoływały tymi uciskami różne uczucia, ale...oh ludzie! Ni widziały się kilka lat!
- Bałam sie ze juz nigdy sie nie spotkamy...-powiedziała Lena patrząc przyjaciółce w oczy.- o Arhanieli! Gadam jak do kochanka...- westchnęła zirytowana. - Sraczy. Już więcej takiej miłości i dobra u mnie nie ma N-I-E M-A. Ale póki co...- tak, zgadliście, znów sie tuliły...
-Nie nie nie! Jeszcze musz pograć.- to mówiąc Anielica wepchnęła się mędzy zespół uśmiechając słodko.
-Dziękuje wam z całego serca... tak dawno tego nie łyszałam! Jesteście cudowni i jak pięknie gracie... a teraz się ruszać, ja gram.- przestała się tak słodko usmiechac i chwyciła gitarę.- W sumei te jeście i potrzebni... Grajcie tak, jak graliście więc...Panowie, "Stairway to Heaven" proszę!- władza jest fajna. To trzeba przyznać, szczególnie kiedy grupka facetówjest na twoje rozkazy. Zaczęli więc grać, lecz po minucie Lena m przerwała.
-Loe, nie uważasz że to brzmi prawie całkiem jak nasza Anielska Pieśń? Może wprawdzie Stairway jest trochę mniej spokojne i ma hmm.. bardziej wybuchowy koniec, ale jednak...- zamyśliła sie by dodać- śpiewasz? Grasz? Jak tak to choć a ja nie to Panowie zaczynamy!- i pieśń zaczła sie od nowa, lecz Elena ni spuszczała wzroku z Loe, czekając na reakcję. Obie świetnie znały utwór więc Chloe nie ędziemiała problemów z doączeniem sie.

Jak on kochała ten utwór! Zawsze grała go i śpiewała z pelną pasją i zaangażowaniem. Gdy skończła nie mogła tak po prostu pójć. Trzeba zostawić dobre wrażenie, nie?
Podeszła więc do każdego z członków zespoły i z uśmiechem przytuliładziekując za grę. Na końcu podeszła do chłopaka z gitarą z ktym rozawiała na początku. Utuliła g lekk i musnła argami jgo policzek puszzając przy okazji oczko. Zdążyła tylko szepnąć "kiedyś tu jeszcze wpadnę" zanim przyjacółka pociagnęła Elnę za rękę.
-Nojuż idę, idę...- Przechodząc chwyciła lmpkę wina (tak znów "uzywaną") i pociagnła spory łyk. Zaśmia się i obie szbko wyszły z sali.