Zakon Światła Ostoja Fantazji

- A czego pragniesz? - Zapytała, zanim zdążyła ugryźć się w język. Miała dziwne wrażenie, że było to jedno z tych pytań, na które tak właściwie nie chce się znać odpowiedzi. Ale nie mogła cofnąć swoich słów. Dlatego uniosła tylko kielich i jednym łykiem wychyliła resztkę jego zawartości, by potem rozbić naczynie o przewiległą ścianę. Wypicie własnej krwi odrzucało ją nieco, zawszcza, gdy zwilżyła już nią gardło i nie potrzebowała jej. Wolała jednak osłabić nieco jej woń, a pozbycie się jej mogło pomóc. Spojrzała z namysłem najpierw na dłoń wampira, potem na swoją, zauważając w myślach, że taka zdolność regeneracji jest całkiem przydatna.
- W związku z samą krwią? Nie poniesiesz żadnych konsekwencji. Ale to jedyne przyrzeczenie, które ma dla mnie większe znaczenie. Znaczy przypieczętowane w ten sposób. I gwarantuję, ze jeśli złamiesz dane słowo, mogąc go dotrzymać, jakimś cudem sprawię, że tego pożałujesz. Choćbym miała zapłacić magowi za umieszczenie w moich żyłach opiłków srebra, czy co tam na Ciebie działa, znaleźć Cię na głodzie i sama nadziać Ci się na zęby. - Ekena mówiła z lekkim uśmieszkiem, który mógłby sugerować, że jedynie zartuje, jednak jej ton oraz oczy był idealnie poważne.

- Obawiam się, że gdybym spróbowała sama umieścić opiłki srebra w swojej krwi, mogłabym umrzeć zbyt szybko i nie zdążyć tego wykorzystać. - Oznajmiła uśmiechając się możliwie uroczo. Przez chwilę wytrzymywała spojrzenie wampira, po czym opuściła wzrok na zranioną dloń i zaczęła ostrożnie poprawiać chustę, by leżała jak najlepiej. - Bycie w centrum, mojej uwagi byłoby warte ryzykowania życia? No, widzę, że zaczynasz się nieco poprawiać, trzymaj tak dalej to za jakieś dwa tygodnie nauczysz sie prawić komplementy.
Tym razem uśmieszek albinoski był nieco bardziej wredny, gdy zakładała pasemko włosów za ucho.
- Nie wiem, jak Ty, ale ja zaczynam mieć dość. Chyba muszę iść albo na coś zapolować, albo przeszukać to piętro. Jeszcze trochę tak posiedzę i będziesz miał na sumieniu wychudzonego trupa. - Po prawdzie Ekena wolałaby uniknąć polowania z wampirem, a przynajmniej dopóki nie poznałaby nieco jego technik i wytrzymałości w obecności krwi. Czuła jednak, że jej organizm zareagował na odrobinę przełkniętego płynu tylko bardziej natarczywym przypominaniem o głodzie. W sumie nie jadła już dość długo,a  będąc na tym piętrze miała szansę znaleźć coś innego niż surowe mięso.

Albinoska milczała przez chwilę, rozważając wszelkie za i przeciw. Nie chciała iść do Karczmy ze względu na przewijających sie tam zawsze ludzi. Dobrze czuła się sama ze sobą i swoimi dziećmi. Z pomieszczeniem karczemnym wiązały sie też kolejne wspomnienie, nie zawsze dobre, nie zawsze takie, jakie chciałaby pamiętać. Z drugiej strony polowanie mogłoby otworzyć znów jej ranę na dłoni, a z całą pewnością zabrudziłoby ją. No i polowanie z głodnym wampirem z całą pewnością byłoby ryzykowne. Zwłaszcza biorąc jej odruchowe ataki, gdy ktoś próbował podejść zbyt blisko do świeżo powalonej przez nią zwierzyny. Bałą sie tez, że jej własny głód i ciągle napięte nerwy sprawią, że zacznie popełniać błędy, na które nie będzie mogłą sobie pozwolić. Lepiej zapolować wieczorem, półgryfy podzielą sie z Anyą swoją zdobyczą, Ekena może spróbować swoich sił po zmroku.
- Erm... niech już będzie ta karczma. - Mruknęła bez zbytniego entuzjazmu. - Jest tam w ogóle jakaś obsługa? Czy po drodze powinnam odwiedzić kuchnię?
Albinoska zastanawiała się przez moment, czy i wcześniej na twarzy Angelusa odbijały sie okazyjnie jakieś szczątkowe emocje. Z całą pewnością, w końcu dlaczego nie?
- A Ty co, przed wampirami się osłaniasz? - Zażartowała, widząc wysoki kołnierz, który osłaniał całą szyję mężczyzny. Poprawiła nieco na ramionach opończę i narzuciła na głowę kaptur, który od razu niemal całkowicie zakrył jej twarz. Przy jej typie urody dobrze było móc czasem zasłonić jak najwięcej cech charakterystycznych.

- O, ho-ho. Zabrzmiało groźnie. Dobrze, że nie na kolację ze śniadaniem. - Rzuciła za wychodzącym Angelusem, będąc święcie przekonana, że nie może jej usłyszeć. Potarła jednak nieco nerwowo szyję, zaczynając zastanawiać się, kiedy zacznie paranoicznie rozglądać sie w środku nocy, albo nosić szeroką obrożę. Westchnęła ciężko do własnych myśli, skacząc do przodu, jakby z bliżej nieznanych przyczyn zamierzała rozbić sobie głowę o posadzkę. Do czegoś takiego jednak nigdy nie doszło, gdyż o podłogę uderzył jedynie miękkie kocie łapy. Polimorfka skrzywiła się nieco i polizała rozcięcie na jednej z poduszeczek, po czym ruszyła lekkim truchtem, by dogonić wampira. Ostatecznie kogo mogła spotkać w Karczmie? Pijaną Nikolettę uwodzącą kolejnych nowicjuszy?

Była tu nowa i dopiero zapoznawała się z tym miejscem, a juz udało jej się trafić do takiego cudnego miejsca jakim są sale balowe. Taniec, zabawa - dwie tak uwielbiane przez nią rzeczy. Tylko, czy jest ktos chętny? Rozejrzała się po ogromnym pomieszczeniu. Osób w sali było niewiele, więc Michelle usiadła pod ścianą przyglądając się tańczącym parom.