Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wszystko na około Archibalda zaczęło ociekać krwią. Gdyby się wsłuchać możnaby usłyszeć cichy pisk trawy, drzew, wody, ziemi czy nawet chmur, które nawet spowiły się czerwienią i zrosiły mały teren wokół koragianina deszczem krwi. W jednej chwili W jednej chwili pojawiło się rozdarcie takie jak to którego używał Arghez lecz... O wiele potężniejsze. Cóż nie ma chyba takiego przymiotnika który mógłby opisać o ile potężniejsze. Z rozdarcia wyłoniły się dwa szpony, jeden trzymał jedną część "bramy" a drugi blokował kurczenie się drugiej...
- Archibaldzie... Jam jest ten którego krew składa się z krwi wszystkiego. Kapłan o tobie wspominał. Mów więc...
Gdy głos się odezwał były lich o mal nie został wgnieciony w ziemię. Wspierając się mocno na rękach klęcząc ledwie mógł się jakkolwiek ruszyć...

- Trzy serca przebite jako śmierć ciała - Wyrwa zaczęła pulsować - Trzy umysły wyniesione do boga jako znak oświecenia - Aura wokół niej zdawała się zabijać przez samą myśl o niej... - Trzy dusze pożarte jako oblanie krwią swej duszy - Krew która była już prawie wszędzie uformowały się trzy postacie. Podeszły one do portalu i go przekroczyły. Archibaldowi powoli zaczynało brakować powietrza, a nie mógł już drgnąć żadnym mięśniem. Po chwili postacie powróciły trzymając trzy przedmioty. Jeden trzymał sztylet którego ostrze było bardzo skomplikowane pod tym względem że nie składało się z jednej części. Pierwszy humanoid podszedł do Koragianina i rozpłynął się pozostawiając przedmiot na ziemi.
- Ostrze kręte jak ścieżki życia na końcu której znajduje się brama. Możesz przejść... Nie zostaniesz w niej tak jak wszyscy.
Druga postać trzymała coś co miało być relikwiarzem... Był to "sztylet" o okrągłym ostrzu z wcięciem w środku. Tak jakby pchnąć nim zostawiłby ślad, jednak przy wyciąganiu zbierze dużo mięsa...
- Część ciała żywego choć już dawno martwego trzymać będzie duszę tak jakby byłby to jego nowy posiadacz.
Wreszcie ostatnia postać zniknęła w tym samym momencie w którym Archibald upadł na ziemię ledwie rozumiejący co się dzieje. Na ziemię upadł również kostur. składający się z dziwnego czerwonego materiału. Na jego szczycie zatknięta była czaszka z której wychodził kręgosłup ciągnący się przez cały drzewie laski. Z każdego kręgu wystawały żebra oplatające kostur.
- Zapytaj a sam odpowiesz...
Szpony wróciły przez portal który samoistnie się zamknął.
Nagle Archibald odzyskał władzę w ciele. Wszystko wokół przestało krwawić jednak... Wszędzie wciąż była krew. On się ciągle nie obudził, albo raczej... Nie opuścił ciała jak to było za każdym innym razem.

- Zgubiłaś się! - szepnęła do siebie, rozglądając się po miejscu, do którego dotarła. MIała nadzieję dotrzeć do Gwiezdnej Wieży, zapoznać się trochę z tym wszystkim, ale zamiast tego stoi w środku puszczy i nie wie, co dalej. Świetnie, po prostu wspaniale.
Nagle usłyszała głośne miałknięcie Nali, która z rozpędu wskoczyła dziewczynie w ramiona.
- Nie narzekaj, znajdziemy drogę, zobaczysz - powiedziała uspokajająco do swojego kota. Pogłaskała go po łebku i postawiła na ziemi, dalej rozglądając się dookoła.

Przyjrzała się uważnie przybyszowi, robiąc dwa kroki w tył. Czarny kocur stanął miedzy nią a aniołem, nie dając mu sie zbliżyć i jeżąc sierść syknęła cicho.
- Ejj, mała, spokój - dziewczyna odsunęła kota na bok. - Przepraszam za nią, ale taka juz z niej wiedźma - powiedziała, posyłając Nali ostrzegawcze spojrzenie. Ta jednak prychnęła niezadowolona i odeszła od nich o parę kroków. Stella ponownie skupiła się na nieznajomym.
- Cóż... Trochę się zgubiłam, chciałam dotrzeć do Gwiezdnej Wieży i popatrzeć sobie na wszystko, ale zawędrowałam tutaj - jęknęła, ponownie rozglądając sie po polanie.

- Cóż, wygląda na to, że nie mam wyjścia. Bo kto inny mnie tu znajdzie? Ta się obraziła - wskazała podbrudkiem miejsce skąd dobiegło kolejne prychnięcie kocicy. Wywróciła oczami, kontynuując - Nie przejmuj sie nią i tak za nami pójdzie, mała bestia. To pokażesz mi drogę do Wieży, byłabym wdzięczna - uśmiechnęła sie lekko, ale wciąż zachowując czujność.