Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Owszem, dziękuję. Muszę powiedzieć, że nawet miałam zaskakująco twardy i spokojny sen. - Uśmiechnęła się lekko, również opierając się o parapet. - A Ty stałeś tu tak cały czas?
Ekena tylko przelotnie rzuciła okiem na niebo. Znacznie bardziej interesowało ją to, co znajdowało się pod oknem. Uwielbiała nocami patrzeć z góry na uśpione miasta, wypatrywać drobnego ruchu w zaukłach, czy migotliwego światła świecy w oknie. Tu jednak było nieco za wysoko, aby dostrzegać takie szczegóły nawet za dnia. Dlatego powiodła wzrokiem po horyzoncie i uniosła oczy.

- Nigdy nie miałam czasu ani powodu patrzeć w niebo. Chyba, że wypatrując dzieci. Zawsze ważniejsze było patrzenie w dół, lub za plecy. - Mruknęła cicho, opierając łokcie na parapecie i kładąc brodę na splecionych dłoniach. Musiała co prawda pochylić się w tym celu, ale udało jej się ustawić w miarę wygodnie. - Mówisz, że lubisz niebo... a latałeś kiedyś? To jest ciekawe uczucie. Chmury, zdawałoby się, pędzą tuż nad głową, gdzieś w dole mknie ziemia. Można poczuć trochę wolności i zapomnieć na chwilę o wszystkim.

Ekena nie zważajac na nic usiadła na parapecie, przerzucając nogi za okno, jakby zamierzała skoczyć.
- Nie rozumiesz. Poprzedni Mistrz pragnął unikalnych wierzchowców. Inteligentniejszych i zwinniejszych od gryfów, ale równie zajadłych. Polimorfy w teorii mogą krzyżować się dosłownie ze wszystkim. Bo nie mamy jednej ustalonej formy. Nie wiem, czy już wtedy wiedział, że moja krew jest stosunkowo czysta i było właściwie pewne, ze będę mogła zajść w tą ciążę. No i wydawałam sie na tyle silna, aby ją donosić. Ale potem mu się odwidziało i zostawił mnie z miotem sześciu półgryfów. Potem pojawiła się Anya. Właściwie ona chyba jest martwa. W każdym razie to dziecko ducha, które ja po prostu donosiłam i urodziłam. Oczywiście nie zgodziłam się na to. Potem natrafiłam na porzucone jajo gryfa, ale małe dało się odratować. To Lilith. Pozostałe sześć półgryfow po prostu któregoś razu wylądowało przy Legowisku i zostało. Nie mogę ich tak po prostu zostawić, a ludzie uważają je po prostu za bestie. Przez jakiś czas dzieliłam czas między Legowisko a inne ziemie. Ale... Wiesz, jak to jest gdy musisz się wiecznie ukrywać, bo ktoś chce Cię zabić? I to ktoś, kto może to zrobić całkiem skutecznie? Konkretniej Smok. Sprawiało mu wielką radość zadawanie mi ran i poparzeń. Straciłam twarz. Nie miałam na ciele miejsca bez blizn. Pewien Druid dał mi specyfik który je jakoś uleczył. A potem wszystko od nowa. Aż Mangel przywrócił mi dawny wygląd. Co nie zmieniło faktu, że wolałam siedzieć w Puszczy, niż ryzykować. No i raczej niewiele istot w okolicy nie wie, że jestem skrytobójcą. Po prostu bezpieczniej siedzieć w Puszczy. Tam nikt mnie nie ocenia, nie atakuje, nie grozi moim dzieciom. A to, że powoli więcej we mnie instynktów zwierzecia, niż ludzkich mysli... co to komu robi za różnicę? - Ekena mówiła coraz ciszej, opierając się o rame okna i obejmujac rękami. Wyglądała na tawrdą babę i takie wrażenie chciała sprawiać, ale nawet jej doskwierała czasem samotność. Zerknęła przez ramię na wampira, podpierajac się nieco pewniej, jakby zamierzała zejść z parapetu. - Przeszkadzam Ci. Lepiej już pójdę.

- Mogą być byle jakie. I tak szybko będą w takim stanie jak moje poprzednie. Byle były z materiału dla polimorfów. Wystarczy, że ktoś zostawi je gdziekolwiek w Puszczy. Najlepiej nie wiem... z rzemieniem czy czymś, co miałeś przy sobie, to znajdę po zapachu. Jakby co, wiesz, gdzie mnie szukać. - Ostatnie słowa wypowiedziała stojąc już pewnie na podłodze i zaczynając przemianę. Szła jednocześnie szybkim krokiem do drzwi. Gdzieś w połowie odległości była już w pełni kotem i za pomoca przednich łap ściągała z siebie koszulę wampira. Po wszystkim potrząsnęła łbem, by poprawić sierść i skoczyła do drzwi. Wolała wypaść na korytarz, zanim Angelus zdążyłby się wściec za fakt, że zmieniła się w zwierzę na środku jego sypialni, nie mówiąc już o tym, jak potraktowała jego koszulę.

Uśmiechnął się, nie odrywając wzroku od lektury. Kilka kartek później, książka z hukiem wylądowała na półce książki.    - Hej. -    Przeniósł wzrok na Chloe.     - Jak samopoczucie ? Hmm, śmierdzi tu sierścią ? -     Spytał krzywiąc usta. Podniósł się i zbliżył się do komody. Nie miał w zwyczaju jeść... czegokolwiek, ale od czasu do czasu sobie podjadł. Chwycił tacę i przysiadł się obok Chloe.    - Częstuj się -