Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Co tu dużo mówić - zaczęła cicho, patrząc się w czarne tęczówki wampira - od dziesięciu lat podróżuję, chociaż można powiedzieć: podróżowałam. Był to po niekąd dobry wybór, mile spędzony czas oraz niesienie pomocy. Oczywiście były też pewne komplikacje, przez co nigdzie nie zostałam na stałe, a to dlatego, że nie chciałam być wtedy kogoś, ani pod czyjąś opieką. Świetnie dawałam sobie radę sama - spauzowała przenosząc swój wzrok na chwilę gdzieś w dal, zanurzając się we wspomnieniach. - Najczęściej takie rzeczy działy się na wsi, gdy zazwyczaj pomagałam przy pracy w polu lub domostwie. Ludzie byli mną zachwyceni, gdyż miałam zaledwie siedem lat i chcieli mnie zatrzymać. Namawiali mnie, a kiedy nie skutkowało myśleli nad innymi sposobami... Byle tylko śliczna siedmiolatka z nimi została - na jej twarzy pojawił się lekki grymas - próbowali wszystkiego, nawet zamykać mnie w jednym pomieszczeniu na jakiś czas, jednak to doprowadzało tylko do mojego odejścia jeszcze szybciej. Tak żyłam aż do teraz - spojrzała ponownie na Angelusa, zamilkła chwilowo zastanawiając się, czy mówić coś jeszcze... Nie uważała swojej historii za nadzwyczajnie ciekawej, bo tak narawdę wszędzie spotykało ją to samo. Dopóki nie znalazła się w Zakonie... Na wsi każdy jej ufał i to zaufanie prysło tutaj niczym mydlana bańka właśnie na koniec jej podróży, ucieczki przed nadopiekuńczymi i zauroczonymi nią ludźmi. W sumie doświadczyła czegoś nowego, prawda? Mogłaby być zadowolona, że nikt jej nie zatrzymuje, jednak w tym wypadku nie miałaby chyba nic przeciwko.

- Historia wszędzie się powtarzała: Przechodzłam, po drodze przyjęto mnie w gościnię, wiele pomagałam i to doprowadzało do tego, że gospoarze chcieli mnie zatrzymać. Najpierw prosili, ale to nie skutkowało, więc szukali innych metod. Nie chcieli się poddawać - westchnęła smutno - Przed przyjściem do Zakonu zatrzymałam się w trochę większym gospodarstwie i równiez chciano mnie zatrzymać. Kobieta, która tam mieszkała stwierdziła, że to mój wybór i kiedy nie przystałam na prośby po prostu dała mi spokój. Lubiłam ją zawsze bardzo, ale jej partner nie był już taki łagodny. On uważał, że nie powinnam nigdzie odchodzić i wręcz rozkazywał mi zostać. Oczywiście się nie zgodziłam, a ten zamknął mnie w noc przed moim wyjazdem w pokoju, w którym spałam przez ten czas. Z samego rana kiedy chwyciłam za klamkę okazało się, że drzwi są zamknięte. Zdenerwowało mnie to, nie powiem. Napisałam list z podziękowaniami zaadresowany do kobiety i uciekłam przez okno. NIe było to takie łatwe przedostać się przez podwórze, bowiem słyszałam w pobliżu gospodarza. Odleciałam czym prędzej. Byłam oburzona zachowaniem właściciela gospodarstwa i nie miałam zamiaru wylądować ponownie na wsi, wśród ludzi. Kiedy usłyszałam o Zakonie postanowiłam to sprawdzić... no i tu jestem - wzruszyła ramionami, poczym przyjrzała się Angelusowi. - Ciąg dalszy historii już znasz - powiedziała ponuro spuszczając głowę w dół.

Odwzajemniła uśmiech, poczym odpowiedziała na zadane jej pytanie - Początkowo się wahałam co do tego pytania, jednak teraz wiem, że nie wrócę, nie chcę wracać do tego. Podróże miały ten swój urok, jednak od ostatniego czasu mam zamiar znaleźć dom. Miejsce, w którym będę czuła się bezpiecznie i będę mogła zapuścić gdzies w końcu te swoje korzenie - westchnęła i z uśmiechem na twarzy zaczęła wyobrażać sobie, jakby mogło wyglądac takie życie, przy czym w jej głowie zawirowały wspomnienia z czasów spędzonych z matką. - Prawdę mówiąc to po tych paru dniach tutaj spędzonych nie wyobrażam sobie ponownej trasy... A tak poza tym nawet nie wiem, gdzie bym miała sie udać - opadła na łóżko, kładąc się na plecach i przyglądając Angelusowi. - A Ty masz coś ciekawego za sobą?

- Nie mam na nic ochoty - odpowiedziała szybko, jednak w tym samym momencie żołądek dał o sobie znać i zaburczał jako protest słów wypowiedzianych przez anielicę. Policzki Chloe zaczerwieniły się delikatnie.

Ostatnio edytowany przez Chloe (2011-05-08 22:00:44)

- No, a potem trzeba się zabrać za porządki w Gabinecie - skrzywiła się z niesmakiem na to wspomnienie. Pomieszczenie wygląda przecież, jakby przeszło przez nie tornado.
Patrzyła się chwilę na Angelusa - A miałbyś ochotę... - zawahała się na dłuższy moment, poczym z westchnieniem zmieniła temat - To znaczy... Mam dzisiaj coś jeszcze do zrobienia? - mimo woli spuściła głowę w dół. ~Nawet nie jesteś pewna czy twoje towarzystwo go nie irytuje. Pójdziesz sobie zjeść coś sama~ powiedziała do siebie stanowczo w myślach i podniosła się powoli z łoża.

Potrząsnęła głową energicznie, a na jej twarzy rozpalał się lekki rumieniec - Em... Nic takiego - zmusiła się do spojrzenia mu w oczy, choć miała ochotę spuścić głowę w dół. ~Nie ma to jak burak na twarzy, prawda?!~ narzekała w myślach, poczym ponownie opadła na łóżko. Nie miała ochpty stąd wychodzić i pomimo, że organizm domagał się pożywienia, położyła się na boku wpatrujc się w swoje dłonie.
- Kiedyś nie byłaś aż tak nieśmiała - mruknęła do siebie pod nosem tak cicho, że można jej było nie usłyszeć.

Głowę nadal miała skierowaną w dół, a włosy zasłaniały znaczną część twarzy. Wlepiając wzrok w swoje dłonie przymykała co jakiś czas powieki. - Ja miałam na myśli... To znaczy nie jestem pewna czy to dobry pomysł - westchnęła tym razem spuszczając ręcę i wciaż z opuszczoną głową próbowała wydusić coś z siebie, a kiedy zdała sobie sprawę z tego, jak blisko jest Angelus serce zaczęło jej walić jak szalone. Dobrze, że miała zakrytą twarz włosami, choć wampir pewnie słyszy jej bicie serca. - Nie, nie ważne, naprawdę. NIe ma potrzeby zastanawiać się nad tym w jakikolwiek sposób.