Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Owszem, dziękuję. Muszę powiedzieć, że nawet miałam zaskakująco twardy i spokojny sen. - Uśmiechnęła się lekko, również opierając się o parapet. - A Ty stałeś tu tak cały czas?
Ekena tylko przelotnie rzuciła okiem na niebo. Znacznie bardziej interesowało ją to, co znajdowało się pod oknem. Uwielbiała nocami patrzeć z góry na uśpione miasta, wypatrywać drobnego ruchu w zaukłach, czy migotliwego światła świecy w oknie. Tu jednak było nieco za wysoko, aby dostrzegać takie szczegóły nawet za dnia. Dlatego powiodła wzrokiem po horyzoncie i uniosła oczy.

- Nigdy nie miałam czasu ani powodu patrzeć w niebo. Chyba, że wypatrując dzieci. Zawsze ważniejsze było patrzenie w dół, lub za plecy. - Mruknęła cicho, opierając łokcie na parapecie i kładąc brodę na splecionych dłoniach. Musiała co prawda pochylić się w tym celu, ale udało jej się ustawić w miarę wygodnie. - Mówisz, że lubisz niebo... a latałeś kiedyś? To jest ciekawe uczucie. Chmury, zdawałoby się, pędzą tuż nad głową, gdzieś w dole mknie ziemia. Można poczuć trochę wolności i zapomnieć na chwilę o wszystkim.

Ekena nie zważajac na nic usiadła na parapecie, przerzucając nogi za okno, jakby zamierzała skoczyć.
- Nie rozumiesz. Poprzedni Mistrz pragnął unikalnych wierzchowców. Inteligentniejszych i zwinniejszych od gryfów, ale równie zajadłych. Polimorfy w teorii mogą krzyżować się dosłownie ze wszystkim. Bo nie mamy jednej ustalonej formy. Nie wiem, czy już wtedy wiedział, że moja krew jest stosunkowo czysta i było właściwie pewne, ze będę mogła zajść w tą ciążę. No i wydawałam sie na tyle silna, aby ją donosić. Ale potem mu się odwidziało i zostawił mnie z miotem sześciu półgryfów. Potem pojawiła się Anya. Właściwie ona chyba jest martwa. W każdym razie to dziecko ducha, które ja po prostu donosiłam i urodziłam. Oczywiście nie zgodziłam się na to. Potem natrafiłam na porzucone jajo gryfa, ale małe dało się odratować. To Lilith. Pozostałe sześć półgryfow po prostu któregoś razu wylądowało przy Legowisku i zostało. Nie mogę ich tak po prostu zostawić, a ludzie uważają je po prostu za bestie. Przez jakiś czas dzieliłam czas między Legowisko a inne ziemie. Ale... Wiesz, jak to jest gdy musisz się wiecznie ukrywać, bo ktoś chce Cię zabić? I to ktoś, kto może to zrobić całkiem skutecznie? Konkretniej Smok. Sprawiało mu wielką radość zadawanie mi ran i poparzeń. Straciłam twarz. Nie miałam na ciele miejsca bez blizn. Pewien Druid dał mi specyfik który je jakoś uleczył. A potem wszystko od nowa. Aż Mangel przywrócił mi dawny wygląd. Co nie zmieniło faktu, że wolałam siedzieć w Puszczy, niż ryzykować. No i raczej niewiele istot w okolicy nie wie, że jestem skrytobójcą. Po prostu bezpieczniej siedzieć w Puszczy. Tam nikt mnie nie ocenia, nie atakuje, nie grozi moim dzieciom. A to, że powoli więcej we mnie instynktów zwierzecia, niż ludzkich mysli... co to komu robi za różnicę? - Ekena mówiła coraz ciszej, opierając się o rame okna i obejmujac rękami. Wyglądała na tawrdą babę i takie wrażenie chciała sprawiać, ale nawet jej doskwierała czasem samotność. Zerknęła przez ramię na wampira, podpierajac się nieco pewniej, jakby zamierzała zejść z parapetu. - Przeszkadzam Ci. Lepiej już pójdę.

- Mogą być byle jakie. I tak szybko będą w takim stanie jak moje poprzednie. Byle były z materiału dla polimorfów. Wystarczy, że ktoś zostawi je gdziekolwiek w Puszczy. Najlepiej nie wiem... z rzemieniem czy czymś, co miałeś przy sobie, to znajdę po zapachu. Jakby co, wiesz, gdzie mnie szukać. - Ostatnie słowa wypowiedziała stojąc już pewnie na podłodze i zaczynając przemianę. Szła jednocześnie szybkim krokiem do drzwi. Gdzieś w połowie odległości była już w pełni kotem i za pomoca przednich łap ściągała z siebie koszulę wampira. Po wszystkim potrząsnęła łbem, by poprawić sierść i skoczyła do drzwi. Wolała wypaść na korytarz, zanim Angelus zdążyłby się wściec za fakt, że zmieniła się w zwierzę na środku jego sypialni, nie mówiąc już o tym, jak potraktowała jego koszulę.

Uśmiechnął się, nie odrywając wzroku od lektury. Kilka kartek później, książka z hukiem wylądowała na półce książki.    - Hej. -    Przeniósł wzrok na Chloe.     - Jak samopoczucie ? Hmm, śmierdzi tu sierścią ? -     Spytał krzywiąc usta. Podniósł się i zbliżył się do komody. Nie miał w zwyczaju jeść... czegokolwiek, ale od czasu do czasu sobie podjadł. Chwycił tacę i przysiadł się obok Chloe.    - Częstuj się -   

Częstując się winogronem, przyjrzał się kołdrze w poszukiwaniu sierści.     - Cieszę się życiem. Wszystko co u mnie słychać. -       Wywrócił oczyma, odkładając tacę, pozostawiając w dłoni lampkę białego wina. Wino miało niepowtarzalny smak, który bardzo mu odpowiadał.

- Jest noc. Nie jesteś zmęczona ? Gdzie chcesz spacerować nocą ? -     Uniósł jedną brew. Choć zadał dość sprzeczne ze sobą pytania, wydawał się być nawet chętny na wyjście. Trudno było jednak zauważyć jakiekolwiek inne uczucie niż szerzącą się na jego buzi pustkę, jakby twarz zalano woskiem, by ta nie mogła się uśmiechnąć, ani zasmucić.  - Hmm ? -