Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena warknęła cicho, ukazując przy tym górne zęby, chociaż jej mina wyrażała jedynie rozbawienie. Owa krótka komenda spotkała się z odpowiedzią pólgryfa. Wires odsunął się od wampira tylko po to, by wpaść na matkę w rozpędzie i przeturlać się kawałek, trzymając ją pazurami na ramiona. Wielki dziób zacisnął się na karku albinoski, jednak już po chwili to polimorfka w ludzkiej postaci przyciskała potworka do ziemi, trzymając zębami jedno z jego skrzydeł. Widocznie jej dzieci uważały nagłe upozorowane ataki na wszystko za doskonałą zabawę.
- Ciesz się, że to on postanowił zapamiętać Twój zapach, a nie ja. - Dziewczyna wyszczerzyła zęby w niezbyt przyjemnym uśmiechu, zdejmując przyklejone do wargi piórko i opierając się wygodnie o leżącego syna.

- On ma znacznie lepszy węch, ja potrzebuję więcej czasu, aby zapamiętać dobrze zapach. I aby móc rozróżniać go jako Twój osobisty, muszę poznać odpowiednio mocny. Wiesz... pachy, krocze. Na tyle, na ile poznałam Twoją woń jak dotąd, jestem w stanie rozpoznać po prostu jako żywego wampira. - Albinoska poczochrała lekko sierść na karku syna i wbiła wzrok w Angelusa z lekkimi rumieńcami na białych policzkach. - Nie patrz się tak na nas! Wiem, że zachowuję się przy nich, jakbym była dziesięć lat młodsza, ale... one wciąż lubią sie bawić, są młode. A mi to nie przeszkadza, pozwala mi to na dobry kontakt z nimi. Wiesz, ciężko mi prowadzić z dziećmi długie rozmowy. I wolę, aby próbowały się bawić, jeśli trafią na jakiegoś humanoida, niż gdyby miały atakować. Wiesz, są silne, zdrowe, nie boję się, że ktoś dałby radę je trwale zranić, ale jeśli kogoś zaatakują, to znaczy, że czas, aby założyły własne rodziny.
Tu Ekena powoli wstała i zaczęła krążyć powoli po okolicy, patrząć gdzieś w Puszczę.
- Chyba zwariuję, gdy ta jaskinia opustoszeje. A moje dzieci rozwijają się szybciej, niż ludzkie. Jeszcze rok, może dwa lata... nie więcej.

Albinoska odrzuciła głowę do tyłu i zaniosła śmiechem, gdy usłyszała pytanie o nową gromadkę. Nie był to śmiech szyderczy, ani gorzki. Wydawała się po prostu rozbawiona taką perspektywą i nic wiecej.
- Oczywiście, tym razem półsmoczków! Och proszę... - Mruknęła wciąż z uśmiechem, zerkając na wampira przez ramię. - Uwielbiam je, ale nie wytrzymałabym nerwowo drugiej takiej bandy. I nie młodnieję z wiekiem a one wymagają mnóstwa uwagi i energii. Mnóstwa siły. Widziałeś tą zabawę przed chwilą. Wyobraź to sobie teraz podstawiając chociaż sześć takich maleństw, z czego każde ma nieco inną metodę, nieco inny sposób walki. Spróbuj tego kiedyś i nie daj sobie urwać ogona. Znaczy nie daj sobie nic urwać.
Gdy Ekena mówiła, na jej ustach błąkał się nieco nieobecny uśmieszek, który pozostał niezmieniony jeszcze przez chwilę. Nagle jednak jej ramiona wyraźnie opadły i cała sylwetka jakby skurczyła się, zaś jej wzrok powędrował gdzieś w okolice czubków butów.
- Gdybym była dobrą matką, nie musiałabym ich pilnować. I nie wiem, co zrobię, gdy odejdą na swoje. Nie zostanę tu, to pewne. Może pójdę w góry, jak kiedyś? Ten kot, w którego umiem się zmieniać jest stworzony do takiego życia i ma silne instynkty, o ile nie trafię na srebro, mogę spędzić tak pozostałe mi lata. Albo udam zwykłego konia, podetknę się pod nos jakiemuś wojownikowi, gdy posłańcowi i będę liczyła na to, że nie zechce nagle gustować w srebrnych ozdobach. Mogłaybm żyć jako zwierzę, czemu nie? Niewiele innych opcji mi zostaje, tu nie ma dostatecznego popytu na usługi skrytobójców. I jestem zbyt charakterystyczna, nawet gdybym znów zmieniła miejsce zamieszkania, ktoś zacząłby rozpoznawać mnie i musiałabym uciekać. Mam dość tego. Ale życie wierzchowca jakiegoś poszukiwacza przygód nie może być takie złe. Tylko smak wędzidła i ucisk popręgu mnie zniechęcają. No i musiałabym uważać, żeby nie trafić na geniusza chcącego pędzić prosto w otwarty pysk smoka.

- Wiesz, dlaczego planowałam bycie wierzchowcem kogoś, kto by mnie nie rozpoznał, a więc kogoś obcego? Bo wędzidło jest piekielnie poniżające. Nikt nigdy nie wsadził Ci do ust kawałka metalu i nie szarpał nim, jak chciał, żebyś skręcił, co? - Polimorfka podeszła powoli do swojego miejsca i usiadła. - Z resztą nie jestem jakaś piekielnie szybka jako koń. Bo nie należę do tych wyścigowych chudzinek, których jedyną zaletą jest możliwość nagłego skrętu, jeśli są dość małe. Chyba, że masz ochote przebijać się przez mur włóczni, do tego nadaję sie znakomicie.
Na potwierdzenie swoich słów, wstała i przemieniła się powoli w konia. Wrażenie przy samej zmianie było jeszcze gorsze niż przy formie kota, gdyż tym razem wszystko było widoczne jeszcze lepiej, szczególnie deformacje czaszki, która musiała wydłużyć się dość mocno. Jednak efekt końcowy był nieco zaskakujący. W ludzkiej postaci albinoska była wysoka, ale dość chuda, a jako klacz była po prostu potężna. Przywodziła na myśl rycerzy w pełnych rynsztunku. Kopyta wielkości sporych talerzy zostawiały głębokie ślady w miękkiej ziemi, a cała postać sprawiała wrażenie, że jeśli już uda się jej rozpędzić, to zatrzyma się dopiero uderzając w jakąś sporą skałę.
~ Co do mojego wtapiania się w tłum... chyba nie wierzysz, że albinos, w dodatku taki, jak ja, jest w stanie nie rzucać się w oczy? ~ W głowie wampira rozbrzmiało pytanie zadane nieco rozbawionym tonem, gdy wierzchowiec obracał się powoli, by zaprezentować dokładnie, po czym zaczął ponowną przemianę. - Wiesz, za jaskinią jest strumyk, w jednym miejscu zbiera się nawet w większą kałużę, ale woda jest zywczajnie lodowata. Chyba, że masz ochotę umyć się w ciepłej wodzie, w takim wypadku sugeruję Łaźnię.

- Sugerujesz, że źle wyglądam?! - Albinoska podparła się pod boki, przybierając na wpół wściekły, na wpół podejrzliwy wyraz twarzy, tak charakterystyczny dla damulki o zbyt wysokim ego, która podejrzewała obrazę nawet w niewłaściwie wypowiedzianym pozdrowieniu. Zaraz jednak machnęła ręką ze zrezygnowaniem i miną sugerującą, że wampir i tak się nie zna. Podeszła do syna, wciąż wylegującego się na wyciągnięcie ręki i zaczęła mówić coś do niego szeptem. Półgryf kiwnął powoli łbem i wstał, kierując się ku wejściu do legowiska. Najprawdopodobniej musiał przekazać słowa matki dalej, na swój prywatny sposób, gdyż z jaskini wypadła jak burza jedna z większych, jasnych bestyjek. Wyglądała na wściekłą, gdy zbliżała się do Ekeny, sycząc na nią. - Wiem, co robię. Nie dam się zagryźć. A przynajmniej nie będę jedyną wymagającą podgrzebu, gdyby przyszło co do czego.
Nuti nie wydawała się ani trochę spokojniejsza, jednak przynajmniej zatrzymała się i przeniosła wzrok na Angelusa.
- Nie przejmuj się nią. To idziemy? Może przez chwilę nie będę śmierdzieć pierzem i mokrym futrem...