Zakon Światła Ostoja Fantazji

Słysząc kolejne słowa polimorfki natychmiast jest zdementował.  - Źle mnie zrozumiałaś. Złamałem zasady, tak więc wygrywasz Ty. Skoro wygrywasz, mówisz czego chcesz. -  Wyjaśnił to najprościej jak to tylko potrafił, unosząc głowę zaraz po przybyciu kolejnego gryfa. Jej dzieci naprawdę były zabawne, wszystkie chciały się do niego dobrać. Zważając na to, iż jest to potomstwo Ekeny, nie zamierzał ich prowokować, chociaż miał na to wielką chęć. Polimorfka musiała naprawdę kochać swoje dzieci, a i one musiały darzyć ją równie wielką miłością. Mimo iż uczucie to było mu zupełnie obce, słowo równie bliskie. Godziny spędzone na studiowaniu ludzkich uczuć i zachowań przyniosło różnorakie efekty, albowiem definicja zazwyczaj różniła nieco od realiów. Postanowił zignorować kolejne potomstwo albinoski, po prostu kładąc się beztrosko na ziemi. Zastanawiał go jedynie wybór, jaki Ekena dokona. Zdawał sobie sprawę, że kobiety mają czasem różne zachcianki, przez co mógł ucierpieć jego sakwa ze złotem jak i duma.

Dobre pytanie. Angelus sam do końca nie wiedział jak to z nim jest. Przez większą część czasu mordował i pastwił się nad swoimi ofiarami. Wampirza natura, jak i wychowanie ukształtowało go w to czym teraz jest. To nie było tak, że tracił nad sobą panowanie. Euforia wywołana pobudzeniem fizycznym doprowadzała każdego wampira wzmożonego łaknienia krwi, co skutkowało bardziej brutalnym zachowaniem. Wyjątkiem był Angelus, który poprzez wieloletnie wychowanie i kształtowanie zachowań przez ówczesnego wychowawcę, odbierał owe bodźce intensywniej. Należał bowiem do wąskiej grupy żywych wampirów łaknących krwi i przemocy niemal tak samo jak umarłe. Historię tą jednak, wampir starał się ominąć, kolorując nieco fakty.  - Wiele żywych wampirów, potrafi oprzeć się pokusie krwi i pragnieniom, ja nie potrafię, poddaję się nim za każdym razem kiedy zwęszam okazję. Nie tracę panowania, doskonale wiem co robię, pragnę tego... -  Wyjaśnił albinosce swoją sytuację w wielkim skrócie, po czym wrócił do pozycji siedzącej.  - To właśnie z tym wciąż walczę. To właśnie to ciąży mi na moim martwym sercu. Ale tak to jest, gdy jest się potępionym. -  Uśmiechnął się blado, starając się dobierać ostrożnie słowa, by nie wystraszyć polimorfi. Doskonale wiedział, że Ekena nie zaryzykuje obcowania ze stworzeniem zdolnym zabić ją i wszystkie jej dzieci, tylko dlatego że najdzie go taka ochota.

Nie odpowiedział tym razem, starając się nie dalej nie pogrążać. Ekena właściwie zinterpretowała jego słowa. Niestety, krwiopijca nie zamierzał się do tego przyznać. Taki już był. Wyraz jego twarzy, wciąż pozostawał niezmienny. Nie miał zamiaru niczego sugerować polimorfce, a jej groźby ? Cóż. W jej słowach było coś czego Angelus nie potrafił określić. Groźby zazwyczaj rzucane są z zawiścią, albinoska zaś groziła mu jakby podawała przepis na ciasto. Zachowanie Angelusa doprawdy było złe, jednak cóż miał na to zaradzić, natura.  - Może nie trenujmy już nigdy więcej ? -  Spytał, chociaż w jego tonie słychać było raczej stwierdzenie, niżeli pytanie.

Zimno ? Zadał sobie to samo pytanie.  - Nie odczuwam zimna, nie odczuwam również ciepła. Temperatura jest mi całkowicie obojętna. -  Tym razem już wstał. Nie wiedział czy pytanie miało na celu zwrócić uwagę na jego brak koszuli, czy też kierowane było czystą ciekawością. Jednak Ekena przypomniała mu o ważnej dla niego rzeczy, płaszczu. Zbliżał się ranek, a więc i słońce. Może i nie zabijało, ale było niezwykle uciążliwe. Założywszy płaszcz, wzrokiem odszukał pobliskiego drzewa z największą koroną, tak by rozpostarte liście skutecznie izolowały go od promieni słonecznych. Obserwował polimorfkę swoim przenikliwym wzrokiem dociekając znaczenia polowania. Czymże było polowanie dla albinoski ? Rytuałem ? Zabawą ?  - Polowanie ? W jakim sensie ? Dobrze wiesz, że mój rodzaj polowań znacznie różni się od twojego. Jeśli zatem się mnie obawiasz, niech tak będzie. -  Oznajmił ciepłym tonem, przystając na słowa albinoski.

  - Ty stara ?! -  Zdziwił się. Na pierwszy rzut oka, nie wydawała się stara. Ale kto wie, jakie jeszcze inne umiejętności posiadają polimorfy. Z drugiej strony miała dość rosłe dzieci. Nie znał się na cyklu życia gryfów, więc nie potrafił przybliżyć ich wieku. Jednak były duże, a no i sama albinoska, zachowywała się jakby była już porządnie potraktowana przez życie. Nie chciał dociekać, być może wyszłyby jeszcze inne rzeczy na jaw. Co do polowań, wampir zamyślił się wsłuchując w słowa Ekeny.  - Zatem obejdzie się bez polowań. -