Zakon Światła Ostoja Fantazji

Raisa traciła świadomość, a i przy tym poczucie czasu, a nawet cierpienia. Można przypuszczać, że nie zauważyła, kiedy mężczyzna wzniósł się na wyżyny własnej rozkoszy i skończywszy, złożył na jej omdlałych i wilgotnych od kropel potu stręczyciela ustach mocny pocałunek. Po chwili też wstał, odetchnął, zaczesał włosy dłonią. Pozbierał swoje szaty, chwycił jeden z puszystych i czystych, frotowych ręczników, a obrzuciwszy ostatnim teraz już pogardliwym spojrzeniem nagie ciało nimfy, nacisnął wreszcie na klamkę i bez słowa wyszedł, zamykając drzwi z trzaskiem.
Dziewczyna została sama ze swoim bólem. Co w czuła? smutek? Żal i upokorzenie? A może gniew i chęć zemsty na eleganckim nikczemniku?
Zmęczona mogła teraz oddać się spoczynkowi. Wciąż jednak pozostawał niepokój, co stanie się dalej? Kogo zastanie, gdy się obudzi?

Wampir obszedł budynek szukając innego wejścia do budynku. Z błaganiem szukał jakiegoś okna poddaszowego z łatwą drogą ucieczki, jednocześnie sprawdzał czy nikt go nie obserwuję. Myśląc sobie - Dlaczego ludzie są tak cholernie natrętni... Też kiedyś byłem człowiekiem, ale nie miałem takich kompleksów. Vermilion wydawał się nie być czujny, jednak pozory mylą... Zachowywał się tak, żeby podpuścić potencjalną ofiarę.

@ver - Nikt cię nie śledził. Byłeś o tym calkowicie przekonany. Widać do tego typu "ośrodków" często zaglądali goście tacy jak ty - podejrzani, zadający dziwne pytania....I nikt już więcej sobie po prostu nie zawracał nimi głowy.
Sam budynek, pomimo iż wyglądał naprawdę kunsztownie i ładnie z daleka z bliska pokazywał swoja prawdziwą twarz. Otóz był on wykonany z najtańszych dostępnych na rynku materiałów - wszystko, prawda, pięknie pomalowane i ozdobione, jednak całość była zbudowana z pustaków.
Z tej strony było ono, na wysokości może 7 metrów, wyglądało na dosyć łatwe do sforsowania - z rozmyślań wyrywały cię co chwila spazmatyczne okrzyki ekstazy wydawane przez lokalne dziwki w akompaniamencie męskich stęknięć pełnych wysiłku. Mógłbyś przysiądz, że kobiety udawały.

Zniesmaczony tą żałosną szopką Vermilion przeszukał otoczenie wzrokiem, szukając jakiegoś innego wyjścia niż wspinaczka. W jego myślach widniał obraz jak skaczę z sąsiedniego budynku do okna. Zawsze pozostaje mi wspinaczka - pomyślał zdesperowany. Jak szczur przyparty do ściany podjął decyzję, mianowicie zamierzał wejść na okno wbijając się co prawda w kruche piaskowce. Wbił pierwszy sztylet na wysokości 2,5m, następnie podciągnął się na nim wbijając drugi 0,5m nad wcześniejszym...

Ostatnio edytowany przez Vermilion (2010-09-21 22:04:13)

Wymyślić swoje imię? To znaczy, że w tedy już będzie należeć do tej całej burdelowej rodzinki? A może już należy? Z rozmyślań wyrwały ja dwie kobiety, które weszły do pokoju z ekwipunkiem. Próbowała ogarnąć je pustym wzrokiem. Wszystko było puste. Nawet ta tak zwana Penelopa, która zaczęła przeglądać się w lustrze. Raisę ogarniało straszne dla niej poczucie bezradności i beznadziejności tej chwili. 'Nasz nowy klejnocie Savantram' huczało jej w głowie.
- Dziwka - burknęła pod nosem, kiedy dziewczyna zamknęła drzwi za swoim rozjechanym tyłkiem.
Nimfa podeszła do lustra. Bała się zobaczyć w nim swojego odbicia. Stanęła przed gładką taflą i spojrzała najpierw na swoje stopy, a później jej wzrok wędrował powoli, stopniowo ku górze,. Długo trwało zanim spojrzała sobie w oczy.  Świat był jeszcze bardziej cyniczny i podstępny, niż to sobie z początku wyobrażała. Zaczynała napierać zaufania do istot, a tu nagle trafiła do domu publicznego, aby stać się jego klejnotem. Uderzyła pięścią w lustro, które stłukło się na setki lub nawet tysiące małych kawałeczków i odłamków. Nie dbało o to czy się skaleczyła, czy też nie. Ten ból, fizyczny ból zewnętrzny, był teraz dla niej niczym. Zrobiła krok w stronę wanny, lecz jej stopa napotkała przeszkodę, w postaci kawałka szkła. No trudno, kolejne zadarcie, nic poważnego. Podeszła do wanny i dopiero w tedy spojrzała na zranioną stopę. Szkiełko ciągle w niej było. Ostrożnie usunęła obiekt, a następnie całkowicie obojętną weszła do wody. Przypomniała jej się wizyta w łaźniach. Położyła się i zaczęła wspominać tamten dzień. Jak jej się teraz wydawało był idealny. Nie to, co dzisiejszy. Ale nie może żyć przeszłością. Powinno się liczyć to, co jest teraz. Trudno, trzeba żyć dalej. Zaczęła obmywać swoje drobne ciało. Gdy skończyła, użyła mazideł i pachnideł z pudełka wskazanego jej przez Penelopę. Spojrzała z pogardą na suknię. Była dla niej okropna, ale chyba tylko dlatego, że dostała ją tutaj, w domu publicznym. Wszystko tu wydawało się jej ohydne. Zasłonki, lampa, pościel, podłoga, to wszystko bez różnicy, była takie i już. Z wielka niechęcią założyła suknię i pantofle. Okropność. Nawet nie mogła się teraz przyjrzeć, jak wygląda. Ironia losu. Czyżby każde działania w życiu, miała swój skutek w przyszłości? Mimo wszystko świat jest zabawny. Jedni cierpią, gdy drudzy się radują. Kiedyś to Raisa zadawała cierpienia, a teraz sama czuje to samo. Zycie wydawało się jej być tylko zwykła partią gry w karty. Rz jest dobrze, a raz źle, jednak zawsze jest ta adrenalina przy ryzyku, tak samo i teraz, jedna decyzja, może zmienić cały przebieg gry. 
Nie wiedziała, co ma teraz zrobić. Z kamienną twarzą wyjść z pokoju? No cóż, raczej nie będzie czekała na kolejnego, niezaspokojonego seksualnie dupka. Spojrzała na rozbite pod jej nogami lustro. Tak, wyjdzie stąd. Ruszyła w stronę drzwi i stanęła w nich. W końcu ujrzała, co się kryło po drugiej stronie ściany.