Zakon Światła Ostoja Fantazji

Po tym jak wypadła z Karczmy, czując jak narkotyk płynie w jej żyłach żwawo i czysto, pozwoliła nogom nieść się bez namysłu. I jakoś tak znalazła się w Piwniczce. Nie był oto miejsce najlepsze ze względu na jej stan oraz na upodobanie względem alkoholu. Raj i piekło w jednym.
Ktoś, kto był tu wcześniej zostawił niezły burdel, lecz amazonce absolutnie to nie przeszkadzało. Usiadłszy na jednej z beczek z piwem, sięgnęła po butelkę wina. Korek wystawał ponad wlot szyjki, więc chwyciła go zębami i otworzyła trunek.
Chwilę popatrzyła dość tępawym wzrokiem rozszerzonych źrenic na to, co trzyma w ręce, zastanawiając się jakby - wypić czy nie?
Ale odpowiedź przyszła sama. Krwisty trunek rozlał się w jej ciele przyjemnie...

Amazonka odwróciła gwałtownie głowę i po dłuższej chwili uśmiechnęła się na widok rudowłosej elfki.
- Nie - pokręciła przecząco głową nadal uśmiechając się szeroko i rozbrajająco.
Wprawne oko alchemika mogło dostrzec, że źrenice Nikoli były nienaturalnie rozszerzone.
- Nie...przeszkadzasz - powtórzyła, spoglądając nagle w bok i marszcząc brwi jakby nad czymś usilnie myślała.
Podrapała się po potylicy, pomruczała coś pod nosem i znowu spojrzała na elfkę.
- Częstuj się - podała jej bezpardonowo butelkę, którą trzymała w dłoni, a jej wzrok mówił, że nie ścierpi odmowy.

Nikoletta rozwarła ramiona wskazując na regały pod ścianą, gdzie leżakowało coraz mniej butelek alkoholu.
- To! Czyż nie wygląda pięknie? - Nikola zdawała się być nieco niespełna rozumu.
Oczy jej błyszczały, a uśmiech był niezwykle szeroki i emanował opętańczym szczęściem.
- Tylko wódka, tylko wino mogą przywrócić mi naturalny pion! Mała elfko! Czemu nie pić? Jeśli to ujmuje winy? Tak, przyszłam tu zapomnieć i zagłuszyć wspomnienia - pokiwała energicznie i z przejęciem głową, patrząc to na Aranel, to na martwy punkt w przestrzeni przed sobą. Po czym ni z tego, ni z owego wypaliła:
- Jak ci w ogóle na imię? - zamrugała.

Weszła cicho, chciała być niezauważona. Usiadła w najciemniejszym kącie, po drodze zwinęła pod płaszcz jakąś butelczynę. Nigdy nie piła alkoholu. Trochę bała się swojej reakcji, ale cóż, raz żyje się, a już świętym aniołem nie jest. Usiadła wygodnie "po turecku", odkorkowała butelkę, uniósł się piękny aromat winogron. Tylko w pewnym momencie jej smutno się zrobiło, ze sama będzie pić i to z gwinta. Rozgląda się swoimi czerwonymi oczkami w poszukiwaniu jakiejś istoty, która ja dostrzegła.

Ostatnio edytowany przez Sajaka (2010-08-24 21:50:38)

Zaskoczona Anielica wpatrywała się w wampira na to co czynił. Zastanawiała się o co mu chodzi. "Jakie podano do stołu?" - Miejsce dobre jak każde inne, co ci to szkodzi?- Zapytała się nie zbyt się przejmując. Odebrała butelkę sama wychyliła ze 2 łyki. - Jak dla mnie ok.- zaszumiało jej troszkę w główce. - Co ja tu widzę...- dziwnie dwoić jej się zaczęło- ile my tu mamy wampirów... jedne... dwa...- wstała wychyliła jeszcze parę łyków i po paru sekundach zaczęła się bujać, dość mocno i nie bezpiecznie dla niej samej.

Z każdym wypitym łykiem chwiała się coraz bardziej, aż w efekcie zwisała na szyj dość wyższym od niej wampirze. Mętnym wzrokiem, rozbawiona spoglądała w jego twarz- Wierz ze mnie upodleniu poddano i pierwszy raz zakosztowałam tego do czego ciemne moce mnie kiedyś zmuszały? - Figlarnym wzrokiem w niego się wpatrywała. - Będziesz grzecznym, bom się chyba upiłam.- Na szczęście dla wampira anielica była drobnej postury i b. szczupła. Ale dziwnie się coraz mocniej zaczęła wtulać w zimne ciało wampira.