Zakon Światła Ostoja Fantazji

W tym całym zgiełku i wirze jaki panował w jej głowie. Czuła, że siły traci i świadomość z każda sekundą i łykiem wampira. Czuła, że robi jej się coraz to zimniej i ciało jej zaczynało drętwieć. Nie wiedziało co jej jest i czy jest. Jej ciało było bez władne, twarz nie miała wyrazu. Była niczym martwa lalka.
Słowa kobiety brzmiały w jej uszach jak oddalone o kilometry. Nie widziała kto to i co che, a raczej nie rozumiała. W efekcie straciła kompletnie przytomność.

- Najpierw gryzie, potem wpada w panikę... co z tymi wampirami? Ech...

Chcąc nie chcąc podeszła do leżącej dziewczyny. Zimnej. Białej jak śnieg nieskalany psim sikiem. Wprawnym ruchem oderwała pasek materiału z dolnej częsci swego ubrania 9chyba szpitalne wdzianko) i zatamowała krew płynącą z ręki anielicy. Potem przyjrzała się szyi. Powtórzyła manewr. Ale to za mało.

- Hym... zanieś ją do szpitala. Na jednej nodze. Raz, raz.

Tak, tam przetoczy jej krew... tylko od kogo? Może jakiś pacjent już się lepiej czuje? Ano się zobaczy.

Szybko odnalazł się w sytuacji, po czym bez słowa zniknął. Pojawił się chwilę później z czymś na wzór grubego koca. Wolną ręką chwycił Sajakę przenosząc ją w suche miejsce, ściągnął z niej pełne krwi ubranie, momentalnie okrywając ją kocem.  - Połóż się tu -  Zadeklarował układając skrzynki na wzór łóżka. Po chwili dotarło do niego iż anielica ledwo kontaktuję, toteż nie czekając na odpowiedź, położył ją w tym miejscu.  - Przynajmniej nic mi z twojej strony już nie grozi -  Uśmiechnął się ponuro, zmieniając Sajace opatrunki, urywając jeszcze kawałek z ubrania Aranel.

Anielica po ostatnim szybciej do siebie dochodziła. Dziwnie się czuła i nie mogła od razu zauważyć, ze te pomoczone ciuchy są jej. Spojrzała na Wampira. - Dziwnie się czuje.- Poczuła dotyk gr koca na jej ciele, a nie ubrań. Była jedynie w bieliźnie i długim podkoszulku. - Powiedz, czyś ty mnie rozebrał? - Głos jakby przybrał trochę wroga barwę. Nie mogła w naturalny sposób się złościć. Nie miała n to jeszcze tyle siły. - No to co teraz masz zamiar ze mną zrobić i z moim stanem ducha i ciała, nie pomne o stroju? - Głos miała pełen pożądania, pożądania do wiedzy o jaką dociekała.

Nikoletta musiała wpaść w stan nieprzytomności spowodowanej alkoholem, bo cały ten ambaras jakoś jej nie dotknął.
Ocknęła się kiedy poczuła chłodny powiew, który wpadł przez otwarte drzwi. Ktoś wychodził? Może.
- Eee? - spojrzała na Aranel. - Na czym my to?
Wstała i przeciągnęła się jak kot. Potrząsnęła głową, zamrugała szybko. Ziewnęła.
- Cholera - zaklęła, gdy poczuła ból głowy. - Potrzebuję soku. Pomidorowego.
Jak na ironię, mogło to przywieźć na myśl wydarzenia sprzed chwili.
- Zostajesz czy...? - skierowała się do drzwi, majac w zamiarze wrócić do karczmy.
Po sok.

W końcu dotarli do piwnicy. Anielica strasznie nalegała na to miejsce toteż wampir nie miał innego wyjścia jak przystać na żądanie osoby, u której ma ogromny dług wdzięczności. Jednym ruchem dłoni, posadził Sajakę na skrzyni z winem.  - Dlaczego akurat tutaj ? -  Spytał zaciekawiony, nieświadomy zamiarów anioła. Przysiadł na skrzyni naprzeciw rozmówcy oczekując odpowiedzi. Zapach fermentacji w pomieszczeniu drażnił jego węch skutecznie uniemożliwiając mu wyczucie zapachu krwi Sajaki.

Głośno przełknął ślinę.  - Yyy. Czuję się tresowany i zaczyna mi się to nie podobać -  Odpowiedział, mierząc ją ciekawskim spojrzeniem.  - Ale z jednym się zgodzę, przeze mnie są brudne ubrania i to ja muszę się nimi zająć. -  Dodał, po czym bez słowa opuścił piwnicę z ubraniami w dłoni. Nie śpiesząc się spacerował do potoku, nie dając żadnej satysfakcji aniołowi. Minęły trzy kwadranse, nim Sajaka znów ujrzała wampira. Stanął w wejściu, z wypranymi, suchymi ubraniami.  - Proszę, i nie pytaj jak udało mi się je wysuszyć, długa historia. -  Uśmiechnął się ironicznie, podając ubrania aniołowi, po czym wrócił na skrzynie, którą upodobał sobie wcześniej.

Uśmiechnął się.  - Może troszkę. Ale po wcześniejszych wydarzeniach mam ochotę na krew smoka. -  Pierwszy raz na jego twarzy było widać tak szeroki uśmiech, zaś pierwszy raz jego struny głosowe zagrały cichy śmiech. Dotknął dłonią polika, w który dostał całusa, przyjemne uczucie wróciło.  - A ty ? Jesteś głodna ? -  Spytał, nie przestając szczerzyć ząbków w porcelanowym uśmiechu. Świdrował Sajakę wzrokiem, wyczytując wszystkie reakcje z jej anielskiej twarzy.

Ostatnio edytowany przez Angelus (2010-08-30 00:04:14)