Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Jasna dupa - Powiedział spoglądając w niebo...
- Telekineza? - Zapytał szybko po czym ponownie spojrzał na Ymira.
- Jakby to ująć... Wstałeś, wżerałeś ziemię po wszystkich ożywieniach jakie tu były i tyle... Coś czuję że to zasługa Promieniowania po zaklęciu Sulama... A tak właściwie jak długo biegałeś jako kupa kości? - Zapytał powstrzymując śmiech. Wampir wyglądał naprawdę dziwnie w tych podartych ciuchach - A i czy ty specjalnie zbierałeś ten śluz na siebie? A i nigdy więcej tak do mnie nie mów...

- Dobra... To może trzebra pobrać tkanki na badania? Wiesz kończyny, próbki kości z każdej części ciała...
Arghez nie był pewny czy tylko żartuje, czy naprawdę  tak bardzo chciał go pokroić...
- A teraz chwila... Na Zakonie byłeś jednym z pierwszych, o ile się nie mylę... Więc tak właściwie to kiedy cię szlag trafił? - Arghez nie kojarzył żadnych faktów mówiących o śmierci Ymira - Albo zawdzięczasz tę rezurekcję Sulamowi albo letargowi... Co ja będę teraz opowiadał, wiesz dobrze co robić by się dowiedzieć wszystko co wiem o letargu... Nawet jeśli tak, co to ma wspólnego ze wstawanie zmarłych?
Arghez nie podchodził bliżyj, ciągle stał na obrzeżach pola cmentarnego.

- Taaak... Niektórzy dostają zawałów serca a inni zmaterializowaną myślą w twarz... Ciekawy ten świat, nieprawdaż?
Arghez westchnął głęboko i rozłożył ręce. Na cmentarzu nie ma zamiaru go zostawiać, a raczej trzymać...
- Więc jak idziesz gdzieś czy będziesz dalej wżerał ziemię? Ewentualnie możesz wrócić tam skąd przybyłeś, twój wybór...

- Pieprzone umarlaki.. Zachciał mi się pracowników.. Mogłem sam machać tym cholernym kilofem.. Czemu ja to w ogóle robię? Pieprzone zombiaki.. Powinienem teraz ratować damy z opresji a nie plątać się po jakimś pieprzonym cmentarzu.. Jasna cholera - Krasnolud wszedł do kompleksu nekromantycznego cały czas przeklinając swój los i położenie. Nienawidził takich miejsc, nienawidził zabaw ze śmiercią. Krasnoludy nigdy nie stosowały takich praktyk.. Przynajmniej on nie słyszał o takich występkach. Szedł powoli, niepewnie, atmosfera cmentarzyska powodowała, że czuł się cholernie niepewnie. Cały czas wmawiał sobie ze jako przyszły bohater nie może się bać ale strach był silniejszy.. Minął domek grabarza i zamknięty sklep nekromanty. Wszystko było opustoszałe, przerażające, mroczne, zimne, straszne.. Idąc dalej zobaczył dwie postacie Argheza i Ymira.. - w końcu! Cholernie nekromanci! Widok Argeza trochę go zmieszał.. Anioł nekromantą? Kto by pomyślał a ten drugi.. spojrzał na wampira.. tak właśnie sobie wyobrażał nekromantów..Podszedł do nich i spojrzał z mieszanką obrzydzenia, strachu i pogardy nie potrafiąc tego ukryć. "strzeż się nekromantów" - słowa jednego z bardów przypomniały mu się akurat teraz. Wyprostował się i przerywając ich rozmowę odezwał się
- Witajcie.. Potrzebuje zombie... do pracy w kopalnii.. - wyprostował się dumnie starając się zachować pozory i udać, ze dziwne postacie nie wzbudzają w nim żadnych obaw

Gdy pojawił się krasnolud, a Arghez się odwrócił, przybysz z zaświatów… Zniknął!
Ymira nie było nigdzie, ani przed, ani za, ani pod, ani nad kaleką. Zwyczajnie wcięło go, przepadł jak kamień wodę, rozpłyną się w pustkę, stał się równie materialny co horyzont…  Nekromanta sam zdziwił się, ze zna aż tyle określeń na znikanie… i ze nie zna żadnego stosownego do tej chwili.
Stał sobie teraz pośrodku cmentarza z krasnoludem i, miał nadzieję, niewidzialnym wampirem psionitą…