Zakon Światła Ostoja Fantazji

Arghez stanął przy płocie i obserwował te całe wydarzenie. Ta istota go zaciekawiła... Czyżby powoli zaczynała sama się odbudowywać? Zdolność całkowitej rekonstrukcji przy spożywaniu... Chyba można by to nazwać pokarmem... Ale pochłaniając inną materię można by odbudować całe swoje ciało... W tym momencie spojrzał na kikut lewej ręki... Tak to by było dobre wykorzystanie tej umiejętności...
- Zdychaj Zarażona Walniętą Krową Świnio...

Ostatnio edytowany przez Arghez (2010-03-21 14:53:41)

Wampir nic nie widział. Poczuł tylko potworny smród, wydobywający się chyba z centrum cmentarza.
- Jest tam kto? - powiedział piskliwym głosem dość cicho. - Jest tam kto?! - wrzasnął znów zaczynając płakać. Po co ja żyję! pomyślał wkurzony na samego siebie. Czekał na jakąś odpowiedź.

Kościotrup pobiegł w mgłę, po chwili coś chwyciło Bladora i postawiło do pionu... Ktoś bardzo obcesowo miotał nim, nie zważając na przeciążenia i jego własną wolę. Miał przecież do cholery prawo decydować o tym, gdzie stoi czy leży, prawda?! Niestety, ręce nieznanej, ukrytej we mgle miały jego i jego chęci gdzieś. Przemocą niemal popchnęły go do przodu.
Wampir poczuł jak ląduje na czymś miękkim i ciepłym, co ugina się pod nim i cicho jęczy. Shiro poczuł tylko cudzy tyłek na swoich jajach i rozkoszną, gorącą ciemność przed oczami. Oto dwóch zakonników leżało na ziemi, jeden trzymał sie za krocze, drugi za oczy, nienawykłe jeszcze do świata poza grobem... A na to wszystko wyszedł kościotrup... tyle, że już przyobleczony w spora ilość tkanki mięśniowej i obrzydliwego, żółtego sadła.
- Jekschem Ym -Ym -Ymir!- krzyknął trup błyskając wampirzymi kłami.

Były szkielet, a obecnie obdarta z skóry półtusza wampirza, pokręcił przecząco głową i zatoczył ręką koło, wskazując, ze tylko mgła odcięła ich od świata.
Był naprawdę obrzydliwy. Tłuszcz ściekał z niego litrami,, kilka żył luźno zwisało z brzucha i przedramion… Wyglądał naprawdę kiepsko.
- „O jedno obciąganie za dużo” – pomyślał złośliwie Shiro.
Trup przestawał być trupem na ich oczach. Oto gdzieniegdzie zaczęła pojawiać skórę skóra, żyły wracać na swoje miejsca… Po chwili stał przed nimi wampir, jak żywy… Nie, nie był „jak żywy”, był cholernie żywym wampirem, uśmiechającym się do nich parszywie.
- I co się gapicie mendy? Za moich czasów, do Zakonu nie przyjmowali takich cudaków. – powiedział prześmiewczo.

- Ymir Sokole Pióro?
Zapytał ni to głośno ni to szepcząc.
Wiedział że ten "trup" zaczął wstawać już przed użyciem tego stęchłego zaklęcia... A może zrobił to Sulam? Efekt uboczny, albo resztki magii to sprawiły albo, albo albo...
- Zgadza się!?
Tym razem wrzasnął o wiele głośniej...

- Hm... Szczerze, nie mów już "twój instytut"... My też byliśmy niedysponowani... Ale ty dłużej! A teraz do Mangela bo znowu Cię zakopię tam skąd wylazłeś! - Chciał to jak najszybciej wyjaśnić. Miał już dość wstających zwłok...
- Ciekawe czy to wżeranie ziemi zostało mu na stałe... -  Rozmyślał bez sensu Arghez.
- Czujesz idealnie skórę? Weź ją sobie naciągnij, uszczypnij się. Albo rękę urwij, jak ja ma teraz o - W tym momencie wyciągnął kikut lewej ręki - Żebyś sprawdził czy na pewno żyjesz...

- Uuuu słabiutko....
Arghez spojrzał przez chwilę na wampira.
- W sumie jak już żyjesz, i nie masz zamiaru się spowrotem zakopać, to co tu masz robić? Ja ci swoich ciuchów nie pożyczę. Możesz wziąć ciuchy tego co tam w dole leży. I tak nie ma własnej woli....
Schylił się do Bladora i rozerwał mu kawałek ubrania. Rzucił je następnie w stronę Ymira.
- Czy wszyscy muszą być pedałami? - Jakoś dziwnie odebrał ostatnie zdanie Ymira...

Motykarz polazł w cholerę, co wampirowi nawet odpowiadało. Ubrał to, co rzucił mu Arghez i poprawił włosy, przyczesane do tyłu tak mocno, że prawdopodobnie miały robić za hełm.  W ubraniach ożywień ca wyglądał jak dziesięć nieszczęść, ale za to ubrane dziesięć nieszczęść.
- No dobra, teraz wyjaśnisz mi, co się tu do diabła dzieje. – powiedział wampir patrząc nagle uważnie na nekromantę – Nie planowałem zmartwychwstania i zgaduje po twojej kaprawej mordzie, że nie masz z tym wiele wspólnego… Powiem krótko, co jest grane mysiu pysiu?
Gdzieś nad ich głowami skrzeknęła harpia, ale tylko raz. Później nekromanta usłyszał wrzask i plaśnięcie, jakby coś zmiażdżyło ciało podniebnego mordercy…