Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekenie nie trzeba było powtarzać tego dwa razy. Pożegnała się krótko z Ireth oraz Sulamem, po czym zmieniła w śnieżnego kota. Chwilkę patrzyła na gryzonia, po czym wyszczerzyła kły i chwyciła go lekko w pysk, mając nadzieję, że nie postanowi jej pogryźć. Nie zamierzała biec pod ludzką postacią, wątpiła, żeby dała radę chwilkę po wyjściu z grobu, a chciała jak najszybciej zobaczyć półgryfy i rozprostować kości. Ruszyła najpierw truchtem, rozpędzając się powoli, aż wreszcie biegła w pełnym pędzie do Puszczy, spotkać swoje dzieci.

Gdy polimorfki i nekromanta zniknęli z najbliższej okolicy, zza jednego z nagrobków wychylił się koscisty czerep.
Kościotrup rozejrzał się wokół pustymi oczodołami, podszedł do trumny Ireth i przewrócił ją na wznak. Następnie przysiadł przy świeżo rozkopanej ziemi i próbował ja zwyczajnie jeść... zupełnie zapominając o otaczającej go rzeczywistości.

Zwój był zabazgrolony runami, starożytnym pismem, o którym tylko chyba bogowie nie zapomnieli. Arghez mimowolnie przyłożył jednej z run, tak jakby papier rozkazał mu by to zrobił. Napisy zaczęły przemieszczać się po powierzchni papieru tworząc wir. Hipnotyzował on swoim wyglądem. Kruki- domownicy tego miejsca, jego stali bywalcy zaczęły krakać niemiłosiernie i gdyby mogły wzniosłyby się złowieszczo w powietrze. Niestety musiały zadowolić się próbą jak najszybszego oddalenia się z tego miejsca za pomocą własnych nóg. Zapanowała cisza.
Runy wciąż krążyły, coraz szybciej i szybciej. Ciało poległego wojownika wydostało się z ziemi i zawisło w powietrzu. Nie miało głowy, jednak obmacywało się jakby nie dowierzało, że właśnie wraca do życia. Z oddali niczym pocisk, leciała czyjaś głowa. Darła się ona niemiłosiernie, przeszywając ciszę. To był strach w czystej postaci. Doleciała ona do ciała, które się wzniosło i osiadła na miejscu, w którym każda porządna głowa powinna osiąść. Gurlox powrócił do życia i natychmiast stracił przytomność.
Arghez natomiast cały czas patrzył się w zwój, nie mogąc oderwać od niego ręki i oczu. Dopiero po kilku sekundach zorientował się, że stracił nad nią (ręką) panowanie. Zwój przyjął ją jako ofiara, za jednorazową moc rozkazania śmierci by zmieniła swój wyrok. Przedmiot owinął się wokół ręki Argheza i oderwał mu ją od ciała. Anioł nie mógł nic zrobić, był całkowicie zahipnotyzowany. Ból jednak wkradł się do jego mózgu i zacząć nadawać na wszystkich znanych częstotliwościach. Zwój też uszkodził dwie z jego bram Bishanti: Umysłu i Duszy. Bez sprawnych Bram Nekromanta nie mógł przeprowadzić skutecznego rytuału wskrzeszenia. Arghez cierpiał w milczeniu, po czym, tak jak Gurlox, stracił przytomność.
Po pół godzinie, zwój strawił swoją ofiarę i rozsypał się w proch. Przeterminowana magia bywała cholernie niebezpieczna, a co najgorsze lubiła pozostawiać po sobie klątwy. Kiedy obaj się obudzą, poczują niesamowity pęd do wychodka... A to już nastąpi niebawem.

Po kilku ciosach wampir obudził się. Pierwsze co poczuł to ból. Po upływie kilku sekund zaczął słyszeć jakieś krzyki. Gdy krzyki ustały powoli otworzył oczy, sprawiło mu to wielki ból. Kątem oka zauważył jakiegoś anioła.
Rozejrzał się po okolicy, był na cmentarzu. Nie miał pojęcia co się stało ani dlaczego tu się znalazł. Jedyne co pamiętał to przebijające go ostrze ostrej katany. Lekko uniósł rękę starając się dotknąć miejsca, w którym zostało wbite ostrze. Nie dał rady.
Po chwili resztkami sił udało mu się coś powiedzieć - Gdzie ja jestem? - zapytał obserwując załatwiającego się anioła. Poczuł niesamowitą chęć wypróżnienia się, lecz nie miał siły nawet się podnieść.

Szkielet ponownie wyszedł z kryjówki i podszedł do miejsca gdzie Arghez wskrzesił wojownika.
Tym razem, każdą pędź ziemi zbadał trzymanym przez siebie drągiem, jakby szukał pułapek i wilczych dołów. Po sprawdzeniu czegoś, czego sprawdzenia tylko on chciał, znów przysiadł na kościstych piętach i znów próbował jeść ziemię... Uważny obserwator mógłby dostrzec, ze w miejscu łączenia żuchwy i czaszki zaczyna coś wyrastać...

Zastanawiał się jak właściwie się tu znalazł...
- W trzeciej odnodze skręcić w lewo...- Tak właśnie powiedział mu urzędas, ale jakim cudem nagle znalazł się na cmentarzu? Shiro przedzierał się pomiędzy zapuszczonymi nagrobkami w kierunku wyjścia najbliższemu wieży. W tedy to właśnie napotkał najdziwniejszy z dziwów, jaki przyszło widzieć w swoim życiu. A przynajmniej w życiu, które pamiętał. Ponieważ zaś od ostatniej wpadki był ciągle opancerzony i uzbrojony, to też nie odczuwał jakiegokolwiek niepokoju. Podszedł do truposza i przykucnął na przeciwko. Podniósł swą dłoń w geście powitania i rzekł.
-Witaj...

-Przykro mi stary...- Właściwie to chyba mógł tak powiedzieć, bo szkielet raczej nie był młody.
-...Ale jakby Ci to powiedzieć... To miejsce spoczynku zmarłych, a ty tak jakby nie do końca nie żyjesz.- Przejechał palcem chronionym przez rękawicę po swoim naramienniku badając konsystencje brudu.
-No a po za tym nie jest tu zbyt przyjemnie. Nawet ziemia nie jest najlepszej jakości... Choć to już raczej kwestia gustu

-Yare, yare... Jakież to kłopotliwe... Masz z tym coś wspólnego?- Powstał i otrząsnął całym ciałem, by pozbyć się owej substancji. Zaiste nie wiele to dawało, ale nieco poprawiło samopoczucie chłopaka. Rozglądnął się za miejscem, z którego wydobywały się dziwne opary. Było to co najmniej dziwne i niespotykane zjawisko. Nawet sam zapach niepokoił motykarza, choć nie wiedział właściwie czemu... Na szczęście zamknięty hełm ograniczał go nieco.