Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Jasna dupa - Powiedział spoglądając w niebo...
- Telekineza? - Zapytał szybko po czym ponownie spojrzał na Ymira.
- Jakby to ująć... Wstałeś, wżerałeś ziemię po wszystkich ożywieniach jakie tu były i tyle... Coś czuję że to zasługa Promieniowania po zaklęciu Sulama... A tak właściwie jak długo biegałeś jako kupa kości? - Zapytał powstrzymując śmiech. Wampir wyglądał naprawdę dziwnie w tych podartych ciuchach - A i czy ty specjalnie zbierałeś ten śluz na siebie? A i nigdy więcej tak do mnie nie mów...

- Dobra... To może trzebra pobrać tkanki na badania? Wiesz kończyny, próbki kości z każdej części ciała...
Arghez nie był pewny czy tylko żartuje, czy naprawdę  tak bardzo chciał go pokroić...
- A teraz chwila... Na Zakonie byłeś jednym z pierwszych, o ile się nie mylę... Więc tak właściwie to kiedy cię szlag trafił? - Arghez nie kojarzył żadnych faktów mówiących o śmierci Ymira - Albo zawdzięczasz tę rezurekcję Sulamowi albo letargowi... Co ja będę teraz opowiadał, wiesz dobrze co robić by się dowiedzieć wszystko co wiem o letargu... Nawet jeśli tak, co to ma wspólnego ze wstawanie zmarłych?
Arghez nie podchodził bliżyj, ciągle stał na obrzeżach pola cmentarnego.

- Taaak... Niektórzy dostają zawałów serca a inni zmaterializowaną myślą w twarz... Ciekawy ten świat, nieprawdaż?
Arghez westchnął głęboko i rozłożył ręce. Na cmentarzu nie ma zamiaru go zostawiać, a raczej trzymać...
- Więc jak idziesz gdzieś czy będziesz dalej wżerał ziemię? Ewentualnie możesz wrócić tam skąd przybyłeś, twój wybór...

- Pieprzone umarlaki.. Zachciał mi się pracowników.. Mogłem sam machać tym cholernym kilofem.. Czemu ja to w ogóle robię? Pieprzone zombiaki.. Powinienem teraz ratować damy z opresji a nie plątać się po jakimś pieprzonym cmentarzu.. Jasna cholera - Krasnolud wszedł do kompleksu nekromantycznego cały czas przeklinając swój los i położenie. Nienawidził takich miejsc, nienawidził zabaw ze śmiercią. Krasnoludy nigdy nie stosowały takich praktyk.. Przynajmniej on nie słyszał o takich występkach. Szedł powoli, niepewnie, atmosfera cmentarzyska powodowała, że czuł się cholernie niepewnie. Cały czas wmawiał sobie ze jako przyszły bohater nie może się bać ale strach był silniejszy.. Minął domek grabarza i zamknięty sklep nekromanty. Wszystko było opustoszałe, przerażające, mroczne, zimne, straszne.. Idąc dalej zobaczył dwie postacie Argheza i Ymira.. - w końcu! Cholernie nekromanci! Widok Argeza trochę go zmieszał.. Anioł nekromantą? Kto by pomyślał a ten drugi.. spojrzał na wampira.. tak właśnie sobie wyobrażał nekromantów..Podszedł do nich i spojrzał z mieszanką obrzydzenia, strachu i pogardy nie potrafiąc tego ukryć. "strzeż się nekromantów" - słowa jednego z bardów przypomniały mu się akurat teraz. Wyprostował się i przerywając ich rozmowę odezwał się
- Witajcie.. Potrzebuje zombie... do pracy w kopalnii.. - wyprostował się dumnie starając się zachować pozory i udać, ze dziwne postacie nie wzbudzają w nim żadnych obaw

Gdy pojawił się krasnolud, a Arghez się odwrócił, przybysz z zaświatów… Zniknął!
Ymira nie było nigdzie, ani przed, ani za, ani pod, ani nad kaleką. Zwyczajnie wcięło go, przepadł jak kamień wodę, rozpłyną się w pustkę, stał się równie materialny co horyzont…  Nekromanta sam zdziwił się, ze zna aż tyle określeń na znikanie… i ze nie zna żadnego stosownego do tej chwili.
Stał sobie teraz pośrodku cmentarza z krasnoludem i, miał nadzieję, niewidzialnym wampirem psionitą…

- Jasna cholera, to cmentarz, tu się kopie! Słyszałeś ty kiedyś o letargu? Wszystkie ciała zostały rozszarpane... Na tą chwilę mogę zaproponować kupno jednego... -Po chwili spojrzał jednak w tył, wprost na nieprzytomnego Bladora - Nie, dwóch zombie...
Arghez wyciągnął jedyną ręką wampira. Jednym ruchem miecza który wcześniej do niego należał pchnął go w tętnicę.
- W końcu i tak nie przydałby się na nic... - Pomyślał wyciągając miecz z szyi trupa. Następnie wytarł je  w jego ubranie.
- Jest jeden, a drugi jest na skupie...


*******************************************


2010-04-07
Arghez nasłuchując tego co kupujący mówił zaczął kopać. Wydobył trzy ciała
*******************************************
2010-04-08
Następnie jeszcze trzy...
*******************************************
2010-04-09
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-10
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-11
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-12
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-13
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-14
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-15
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-16
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-17
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-18
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-19
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-20
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-21
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-22
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-23
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-24
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-25
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-26
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-27
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-28
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-29
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-04-30
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-01
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-02
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-03
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-04
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-05
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-06
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-07
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-08
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-09
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-10
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-11
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-12
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-13
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-14
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-15
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-16
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-17
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-18
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-19
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-20
I kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-21
I jeszcze kolejne trzy...
*******************************************
2010-05-22
I chyba ostatnie trzy...

Ostatnio edytowany przez Arghez (2010-06-05 23:18:19)

Farrian szybko przeszedł przez cmentarz i gdy znalazł dogodne miejsce zaczął wydobywać ciała. Po kilku godzinach usiadł zmęczony obok swojej zdobyczy. Zastanawiając się czy udało mu się wykopać coś wartościowego. Rozmyślając tak zaczął pogrążać się w marzeniach gdy nagle coś go obudziło była to gałąź która uderzyła go w głowę. Dopiero wtedy zrozumiał, że musiał się zdrzemnąć.

Ostatnio edytowany przez Farrian (2010-05-16 18:34:55)

Zapach cmentarza uderzył po raz kolejny nozdrza Sulama z tym samym odorem śmierci, zgnilizny, smutku, przemijania i rozpaczy co zwykle. Dziwne, że dało się do odoru przyzwyczaić, ale tego wymagała jego profesja. Brnął przez cmentarz dzielnie w poszukiwaniu pewnych kości, bardzo konkretnych kości.
Elf od maleńkości chciał mieć smoka jako wierzchowca, to było jego marzenie z najskrytszych dziecięcych snów. Widział siebie w białej szacie, z połyskującym na złoto hełmie, mieczem z najszlachetniejszych kruszców i na grzbiecie złotego smoka. Był na czele armii walczącej po stronie dobra, przeciwko... oj dość tego sentymentalizmu! Dla Nekromanty granica między dobrem a złem już dawno przestała się wydawać tak jednoznaczna, ścieżki które zawsze wydawały mu się być tak odległe od siebie, tak naprawdę co chwila się przecinają i nie można było do nich nigdy znaleźć czytelnego drogowskazu. Teraz jednak filozofowanie trzeba było odłożyć na boczny tor, a zacząć spełniać swoje głupkowate i lekko niedojrzałe marzenia.
No bo czemu nie? Nieumarły smok, to nadal smok. Sulam, jak wtedy gdy marzył będąc małym chłopcem, widział się na kocistej, przerażającej i majestatycznej bestii siejącej strach wśród jego wrogów. Inni Nekromanci będą cali czerwoni z zazdrości, poza tym na pewno taki smok był wygodnym środkiem transportu. Elf miał też głupią ambicję, żeby jego twór przerósł kreacje nawet mistrza Zefira, w końcu wiwerna jest ledwie małą jaszczurką w porównaniu do porządnego smoczyska. Trzeba było tylko odszukać odpowiednie kości.
Znalazł je, nie trwało to długo, wiedział gdzie chowane są smoki w swojej pierwotnej postaci. To będzie wielka manifestacja mrocznej magii, ukazanie prawdziwej potęgi nekromancji i niesamowita satysfakcja jednoczesńie. Elf wyciągnął dłonie w kierunku kurhanu, w który spoczywał smok tak stary, że jego imię zostało już zatarte przez czas na nagrobku. Ale Sulam miał już na dla niego imię, imię które będzie się przeciwnikom kojarzyło ze śmiercią i zniszczeniem i nigdy więcej nie tkną tego przysmaku.
Czarna jak smoła magia bulgotała w wewnętrznym kotle magii Nekromanty. Sulam podszedł do źródła swej mocy i wyciągnął chochlę, za pomocą upił trochę gęstej mazi. Smakowała jak śmierć, sprawiła, że wszystkie włosy na ciele Elfa stanęły na baczność, a krew prawie, że zamarzła. Jednakże nie zraził się tym i upijał każdy kolejny łyk, z coraz większą trudnością. Kiedy był już syty i wiedział, że więcej mocy nie będzie mu potrzebne, otworzył oczy, które zaświeciły się niezdrowym blaskiem. Ziemia delikatnie zadrżała pod jego stopami, wzniósł dłonie ku górze.
-Animate.- wypowiedział chłodnym tonem inkantację Nekromanta. Ziemia zaczęła mocniej się trząść, kurhan zaczął się rozpadać a z niego wynurzała się bestia, której widok zmrozi krew w żyłach wszystkich śmiertelników i sprawi, że podróże będą bardziej komfortowe niż dotychczas. Smok wstał, było ogromny, już sam widok jego kości działał na wyobraźnię Sulama, podpowiadając mu jakie to musiało być majestatyczne stworzenie za życia. Elf podszedł i poklepał bestię po pysku. Zmaterializował jeździeckie siodło i umieścił je na grzbiecie smoka.
-Nadaję Ci imię... Pączek!-rzekł Sulam, najprawdopodobniej rozwiewając całą aurę grozy, która panowała w tym miejscu. Cóż, imiona sług Nekromanty nie były nigdy normalne, a i tym razem nie było mowy o wyjątku. Pączek, pochylił się i pozwolił Sulamowi go dosiąść. Następnie wzbili się wysoko w powietrze i odlecieli w stronę szkoły magii. "No niech tylko studenci to zobaczą" śmiał się w duchu Nekromanta.