Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wszedł po raz któryś na cmentarz lekko nachmurzony. Czemu ja tu zawszę chodzę. Pomyślał. Po chwili wypowiedział inkantację zaklęcia i patrzył na ciała. Kiedy wykopał 50 ciał przerwał działanie zaklęcia i zabrał zwłoki.

Sulam nie cierpiał przebywać na cmentarzach. Zawsze wpajano mu, że to miejsce w którym oddaje się cześć zmarłych, miejsce ich wiecznego spoczynku, a nie pole treningowe dla Nekromantów. Poza tym szarość i milczenie tego miejsce, powodowało u elfa gęsią skórkę. Ale jak zwykle potrafił sobie wmówić hasło, hasło, które stało się już chyba jego mottem życiowym, "cel uświęca środki".
Wkroczył niepewnie przez skrzypiącą bramę cmentarza. Już samo to skrzypienie, wywołało u niego dreszcz. Czemu zawsze w takich miejscach, musi wszystko skrzypieć, trzeszczeć, szurać i wywoływać dźwięki, które tylko szarpią nerwy? Chyba nikt się tego nigdy nie dowie. Przed Sulamem świeciła niewielka ognista kula, unosząca się sześć stóp nad ziemią, rzucała blade światło na mijane nagrobki. Nawet Artemis, mający zwyczaj krakać na okrągło, milczał jakby przytłoczony atmosferą. Gwiazdy pochowały się gdzieś za chmurami, a co jakiś czas Remoon wyłaniał się by oświetlić cmentarz swoim srebrzystym światłem. A Sulam szybkim krokiem kroczył głębiej i głębiej. Brakowało tylko wycia wilków...
W końcu zatrzymał się. To wydawało się odpowiednie miejsce, choć nie miał bladego pojęcia jak powinno wyglądać odpowiednie miejsce do ożywienia szkieletów (no może prócz tego, że powinno zawierać szkielety). Zdecydował, że wprawi w ruch ludzkie kości. Ludzie wydawali mu się najmniej odpowiednią rasą na wieczny spoczynek, więc głosy sumienia nie będą go dręczyć. Ognista kula zawisła wyżej nad ziemią. Sulam zaczynał powoli skupiać energię potrzebną do rzucenia zaklęcia. Tkał misternie zaklęcie, czarna magia przelewała się, przeplatała, zaczynała tworzyć spójną całość, węzeł, który zaciskał się z każdą kolejną sekundą. Nekromanta czuł się dziwnie. Był targany ogromną ilością uczuć: strachem, złością, smutkiem, a jednocześnie czuł podniecenie poznawania czegoś nowego, okropnego, ale czegoś, czego przeciętny śmiertelnik nigdy nie pozna. Spod palców wyłoniły się czarne płomyczki, oczy lśniły niezdrowym blaskiem. Duch wydawał mu się odrywać od ciała, jednak kontrolował całą sytuację. Czując, że zaklęcie jest już gotowe musiał dodać jeszcze tylko jeden akcent:
-Animate!- wysyczał słowo Nekromanta, a jego głos przeszył ciszę niczym strzała.
***
Czarne płomienie wypełzły z jego dłoni i zygzakowatym powolnym ruchem zmierzały w stronę grobu. Otoczyły go, krążąc coraz szybciej i szybciej, aż zatrzymały się i opadły na ziemie w postaci popiołu. Przez kilka sekund nic się nie działo, panowała grobowa cisza przerywana jedynie ciężkim oddechem Nekromanty. Sulam wiedział, że się udało, czuł to w kościach... pytanie tylko czy w swoich. W końcu z ziemi wyłoniła się koścista ręka. Elf, choć widział już wiele okropności w swoim życiu, wzdrygnął się na ten widok. Wstający z grobu zmarli nie byli codziennym widokiem. Ożywieniec w końcu się wyczłapał. Miał około sześć i pół stopy wysokości, świetnie zachowany szkielet i oczy wypełnione pustką, zimną i emanującą nienawiścią pustką która wywołała u Sulama gęsią skórkę. Nekromanta podszedł bliżej i przypatrywał się dokładnie każdemu calowi konstrukcji. Za pomocą siły woli wprawiał kościeja z początku w proste ruchy, jak zaciskanie pięści, podnoszenie nóg, skłony by przejść do bardziej skomplikowanych czynności jak skok (przy pierwszej próbie twór stracił nogę, jednak bez problemu dało mu się ją znowu przymocować). Każda kolejna wykonana czynność przez ożywieńca wprawiała go w coś rodzaju radości, może nie takiej jak kiedy ojciec patrzy jak jego dziecko stawia pierwsze kroki, ale na pewno było mu daleko pokrewne. Zagrał nawet jedną rundkę "Papier, kamień, nożyce", choć zwycięzca był z góry przewidziany.
Księżyc był już wysoko na niebie, kiedy Sulam w końcu zdecydował się opuścić cmentarz... ale nie sam. Stwierdził, że przyda mu się asystent w sklepie i w szkole magii. A jak tu nie polegać na czymś co kierowane jest jego własną wolą.

Dziekan kroczył przez ponurą i mroczną noc. Za nim szedł Ciastek, dla niego wycieczka na cmentarz była jak odwiedziny domu, wśród posępnych posągów i podrapanych nagrobków, wyglądał przerażająco do tego stopnia, że Sulam co kilkanaście sekund obracał się w jego stronę nerwowo, uważając czy zaraz sługa nie wykona jakiegoś zamachu stanu. Jednak Elf kontynuował swą podróż.
Nekromanta miał sen. Śniło mu się, że był na cmentarzu i wyzwalał ogromne ilości energii by otworzyć przejście do świata zmarłych i wydobyć kogoś z czeluści śmierci. Pamiętał grób przy którym wykonywał ów rytuał. Był skromny, znajdował się w "dzielnicy" zasłużonych dla Zakonu, napis na nagrobku we śnie był zamazany, jednak pamiętał że ozdobiony był pazurem hipogryfa. Sulam rozglądał się po tej części cmentarza, szukał jednak bezskutecznie. I gdy porzucił nadzieję, gdy myślał już nad popędzeniem czym prędzej do ciepłego domu i napiciu się gorącej herbaty, dojrzał go. To był ten, z pewnością. Przyjrzał się mu uważnie i zobaczył jakże znajome imię "Ekena". Nie miał bladego pojęcia czemu śniło mu się wskrzeszenie Ekeny, może bogowie zaczęli mieszać mu w umyśle by wypełnił ich jakąś zachciankę. Czemu jednak musieli posługiwać się snami, a nie mogli mu tego powiedzieć wprost?
Odsunął ten problem na bok. Skoro już tu był mógł to potraktować jako próbę generalną. Gromadził energię od tak dawna, zdobył tak dużą wiedzę i doświadczenie ostatnimi czasy, że był gotowy użyć zaklęcia wskrzeszenia. Otworzył umysł i zaczerpnął całą swoją manę. Pulsowała i wiła mu się po całym ciele niczym wąż. Sięgał po nią do najgłębszych zakamarków swojego bytu i związał ją swoją wolą. Wydawało mu się, że gromadzenie tej całej energii trwa wieki, milenia, jednak naprawdę trwało tylko kilka sekund. Otworzył oczy i usta, a z nich wyciekł czarny gęsty płomień.
-Daron!- Wypowiedział cały drżąc i uwolnił energię. Uwolnione zaklęcie popełzło po ziemi i wbiło się w glebę.  Po kilkunastu sekundach ziemia rozwarła się i wynurzyła się trumna, która czekała do otwarcia, którą po chwili wahania Sulam otworzył.

-Myślisz, że normalnie bym się trudził by wskrzesić zwykłego zabójcę?- powiedział obrażonym tonem Nekromanta, spoglądając na Ekenę z mieszanką fascynacji i zdziwienia. "Więc to tak ludzie reagują na powrót do życia... fascynujące", "mogłaby okazać choć trochę wdzięczności", mniej więcej myśli o takiej treści przeplatały się przez umysł Elfa. Ciastek wyglądał jeszcze bardziej dotkniętego słowami Ekeny niż jego Pan. Podszedł do niej wyciągając z rękawa lekko pordzewiały miecz, a ogniki w jego oczach. Sulam zatrzymał go jednak gdy był już na odległość zadania ciosu.
-Spokój Ciastek, ta polimorfka zamieni Cię w psi przysmak w kilka sekund.- rzekł chłodnym głosem. Teraz najważniejsze było by przekonać Ekenę do pozostania przy życiu.- Odpowiem na dręczące Cię pytania. Nie przysłał mnie tu żaden smok, sędzia opuścił ziemie Zakonu bardzo dawno temu. Kapłani najprawdopodobniej dopiero budzą się ze snu, zresztą jak większość zakonników. Widzisz Ekena, jesteś potrzebna, miałem sen w którym miałem Cię wskrzesić, a jako łatwowierny elfik wierzę, że to nie był przypadek. Może jesteś elementem jakiejś większej układanki, o której nie mam bladego pojęcia, może jesteś pionkiem w grze bogów, nie wiem. Tak czy siak chwilowo jesteś skazana na życie. Później możesz wrócić do swojego grobu, mogę Ci nawet pomóc się w nim znaleźć.- powiedział całkowicie obojętnym tonem. Następnie uśmiechnął się złowieszczo, był to typowy przykład czarnoksięskiego uśmiechu z podręcznika dla początkujących mrocznych magów.- A teraz Ci przedstawię wizję, w której będziesz chciała odebrać sobie życie. Będę Cię wskrzeszać za każdym razem kiedy umrzesz, od czasu Twojej śmierci urosłem w siłę i sądzę, że jestem w stanie to zrobić. I nie radzę Ci mnie atakować, to bezcelowe, choć jestem prawie pewien, że i tak tego spróbujesz. Jeżeli nie chcesz cierpieć, radzę Ci zaakceptować ten stan rzecz. Jesteś zainteresowana życiem?

-Z wielką chęcią.- powiedział Nekromanta i podszedł do grobu Ireth, która była pochowana niedaleko Ekeny. Nie myślał wcześniej żeby ją wskrzesić, ale skoro polimorfka tak ładnie nalegała nie mógł jej odmówić. Poza tym... nie chciał się potem ewentualnie bawić pincetą by wyciągać najmniejszy fragment srebra z ciała Ekeny.
Ireth wydawała mu się z tych dwóch polimorfek znacznie przyjemniejsza, choć i ona bywała agresywna. Może ich ciągła walka między sobą była jak czymś w rodzaju walki o dominację, oto kto jest w ich małym stadku najważniejszy? Albo to była forma zabicia czasu lub siebie nawzajem... czy on naprawdę chciał to wiedzieć?
Przetarł lekko zamszony napis na nagrobku Ireth. Ponownie zebrał w sobie energię, ogromne ilości energii. To zaklęcie było piekielnie trudne i wymagało całkowitej koncentracji. Świat znikł mu sprzed oczu, dźwięk zanikał, zapach nie dochodził do nozdrzy, nie czuł już zimna tej przerażającej nocy. Teraz był sam zamknięty w swoim małym kosmosie. Pochłonęło go wiązanie supłów magicznych, przeprowadzanie selekcji oraz korygowanie fal. Przy zaklęciu wskrzeszenia wszystko musiało być idealnie. Gdy otworzył oczy a następnie usta, ponownie czarne gęste płomienie wyciekały z jego ciała.
-Daron!- wypowiedział już po raz drugi te słowa. Czarna energia podążyła w kierunku grobu Ireth. Wyczerpanego Nekromantę podtrzymał Ciastek, gdyby nie on, Sulam zapewne upadłby bezwiednie na ziemię i przez kilka najbliższych sekund nie mógłby poruszyć żadnym mięśniem. Dwa razy użył potężnych pokładów energii, był wykończony. Trwało to tak chwilę, kiedy trumna polimorfki wysunęła się z ziemi. Nekromanta zdążył się pozbierać na tyle żeby stać o własnych siłach.
-Ciastek...-wziął głęboki wdech.- otwórz.
I Ciastek otworzył wieko.

-Witaj wśród żywych, Ireth.- rzekł zadowolonym głosem Sulam. Był z siebie dumny, dwa wskrzeszenia jednego dnia, to był nie lada wyczyn. Najwyraźniej opanował sztukę nekromancji na wystarczająco wysokim poziomie. Gdyby tylko jeszcze mógł już dzisiaj wyjechać do Witorsen...
Nie mógł, Zakon był otoczony dziwnym pierścieniem lodu. Nie miał pojęcia co go wykreowało, ale miał dziwne przeczucie, że to wszystko było związane z tym dziwnym letargiem.
-Ireth nie zakłócałbym Twojego spokoju, jednak takie było życzenie Ekeny. A teraz wyjaśnię wam pokrótce co się wydarzyło od waszej śmierci. Zefir i Silver opuścili zakonne ziemie, zresztą tak samo jak Lukas i Tin. Później bo miesiącach błogiego lenistwa, na Zakon spadło coś dziwnego... tak to dobre słowo. Wszystkie istoty usnęły, dopiero niedawno odzyskaliśmy świadomość. Domostwa zakonne zostały okradzione z dobytku, nikt nie wie co się dzieje. Myślę, że wasza obecność ułatwi nam rozwiązanie tego wszystkiego. Pozwólcie, że zaprowadzę was przed obliczę Zielonoskrzydłego. Na pewno ma wam więcej do powiedzenia niż ja.

Polimorfka siedziała spokojnie, tuż przy nodze Sulama. Czekała, postanowiła dać Ireth przynajmniej kilka minut na oswojenie z sytuacją. Wreszcie rzuciła się biegiem, zmieniając w pół kroku w człowieka i rozkładając ramiona, jakby zamierzała przytulić, czy raczej udusić przyjaciółkę. Zatrzymała sie jednak tuż obok i tylko stanęła obok, trzymając drugą zmiennokształtną za ramiona.
- Jak się czujesz? Wybacz, ale chyba nie sądziłaś, że będę tu siedzieć sama? - Zapytała z bezczelnym uśmiechem, po czym spojrzała na nekromantę.
- Chwilka, panie magu! Wybacz: Magu. Przed chwilą wstałyśmy z grobów i to dosłownie. Nie wiem, jak Ireth, ale ja muszę się napić i coś zjeść. Jeszcze wszystko boli mnie od srebra oraz trucizny i czuję się, jakby coś mnie nadgryzało, gdy nie żyłam. Nie musisz mi opisywać, jak wyglądają ścierwojady i co preferują! Wolę nie wiedzieć, gdzie je miałam! Mangel poczeka. I tak pewnie zaserwuje mi na powitanie jakiegoś dzieciaka do wychowania. - Tu Ekena nagle znieruchomiała. - Dzieci! Co z moimi dziećmi? Muszę do nich iść! Coś mogło im sie stać! Są przecież takie maleńkie i bezbronne... Biedne... Anya musiała czuć się okropnie bez moich wizyt. A Astara! Jest taka nieśmiała i delikatna... No i kto pilnował Lilith, żeby nie zrobiła sobie krzywdy?
Albinoski ani trochę nie obchodziło, jak bezsensownie brzmiały takie słowa w odniesieniu do półgryfów, gryfa i dziewczynki zmieniającej się w smoka Baala tudzież harpię. Dla niej i tak były to najbardziej niewinne, biedne i delikatne istoty na świecie.
- Ireth? Dasz radę iść, czy Cie zawieźć? Muszę rozprostować kości i pozbyć się tego okropnego wrażenia srebra w żyłach. Paskudztwo!

-Chyba jednak najpierw musimy pójść za tą wariatką.- jęknął przeciągle Nekromanta. Nie chciało mu się, naprawdę nie chciało mu się iść do cholernej Puszczy Pachwatów, wysłuchiwać jak to każdy z jej maluszków jest biedny i wygłodzony, że był w niebezpieczeństwie pod nie obecność mamusi.
Właśnie! Gdzie była matka kiedy maluchy były same? Leżała w grobie, bo wcześniej odebrała sobie życie. Widać było jak skrajnie nieodpowiedzialną i skrajnie emocjonalną osobą była Ekena. W życiu nie chciałby się znaleźć w skórze jednego z jej podopiecznych.
Nekromanta wiedział, że dla niego podróż będzie bardzo męcząca, był mocno osłabiony swoimi dzisiejszymi wieczornymi popisami. Jednak po chwili zastanowienia znalazł rozwiązanie. Spod jego rękawa wyszła niewielka myszka, właściwie szkielet niewielkiej myszki. Mysz, bo właściwie to był on. miał na imię Gouda, był okryty czarnym płaszczykiem na jego miarę i został mianowany dowódcą Oddziału Martwych Myszy. To był bardzo przydatny gryzoń, należał do ulubieńców Elfa. Teraz czekała go kolejna misja.
-Gouda, będziesz pilnował tej polimorfki, aby nie wyrządziła sobie krzywdy, zrozumiano?- popatrzył na swojego służącego, a później na Ekenę. Martwy zwierzak rozumnie pomachał głową i zeskoczył na ziemię.- Możesz spokojnie teraz iść odwiedzić swoje młode. Tylko pamiętaj, masz się potem stawić do Wieży. Ja widzę to co te maluch i jak coś mi się nie spodoba to zaciągnę Cię siłą.- Następnie zwrócił się do Ireth.- Tak chodźmy. Ciastek! Prowadź.
Po czym ruszył zaraz za swoim apetycznym z nazwy służącym. Gouda podreptał do Ekeny i czekał na jej ruch, zabijał czas przekręcając swoją głowę z lewej na prawą i z prawej na lewą.