Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Na zielony?!

Wykrzyknęła. Nie za bardzo jej się podobało to, że jej paznokcie mogą być zielone, ale ufała świecie, że Sulam potrafi je do normalnego koloru doprowadzić. Tym bardziej, ze korzystały z tego sposobu inne elfki. A nie sadziła by chciały mieć zielone paznokcie. Wzięła kubek i napiła się naparu. Smakował mocno ziołowo, jak prawie wszystkie napary z ziół.

- Ile mam poczekać teraz?

- Wiedziałam... czułam to.

Uśmiechnęła się ciepło do nekromanty. Także myślała o swym potomstwie. Była ciekawa w jakim stopniu będzie elfem, a w jakim człowiekiem. Jakie będzie mieć oczka, a jakie włosy. Była ciekawa tez jakie będzie. Zimne jak Zef, albo ruchliwe jak ona? Uśmiechnęła się na myśl jaką minę zrobi Mangel gdy się dowie.

- A kiedy można stwierdzić czy to chłopiec czy dziewczynka?

-Jest jeszcze za wcześnie żeby to stwierdzić moja droga. Kolor twoich paznokci jest bardzo jasny to oznacza, że dopiero niedawno w nią zaszłaś. Przyjdź do mnie za kilka tygodni, może dwa, trzy. Wtedy spróbujemy.- odpowiedział Nekromanta. Był dumny ze swego specyfiku. Będzie musiał potrącić sobie za niego z pensji, ale co mu tam...
Do środka wszedł Niordd. Jego prośba nadzwyczajnie zdziwiła nekromantę. W normalnych okolicznościach, Niordd wyleciałby stąd z prędkością światła i z ogromny hukiem. Ale nekromanta był w dobrym nastroju, poza tym nie chciał denerwować Silver. Ona zazwyczaj bardzo przejmowała się nowymi zakonnikami, nawet takimi debilami jak Ragorin. Spojrzał na dzieło dostarczone mu przez człeczynę. Już sam tytuł go zainteresował. Perspektywa wskrzeszenia rodu czymś takim... była kusząca, ale chodziło o przysięgę. Na co by poszło jego poświęcenie, gdyby odkrył kamień filozoficzny? Poszło by na marne. Nie po to stawał się przecież nekromantą. Poza tym uzyskanie kamienia filozoficznego wydawało się być nie możliwe do osiągnięcia. Czytał już o tym wcześniej, jeszcze w czasie swoich studiów.
-A więc tak. Jako że jestem w dobrym nastroju, dam Ci szansę byś mógł się wykazać. Pokaż mi co potrafisz, a może nauczę Cię tego i owego.- powiedział poważnym tonem Sulam.Jeżeli ten człowiek nic nie potrafił to byłoby tylko marnotrawienie jego cennego, elfiego czasu, który równie dobrze mógł poświęcić na picie herbaty, czytanie książek lub na własne treningi.- Masz tu sprzęt i potrzebne składniki, tylko nie przesadzaj z ich używaniem, bo inaczej zapłacisz czymś więcej niż pieniędzmi.

Ostatnio edytowany przez Sulam (2009-01-27 13:37:00)

Niordd kiwnął energicznie głową. Stanął nad sprzętem i wszelkimi surowcami i uśmiechnął się. W normalnych okolicznościach od razu zaczął by kombinować nad nowymi receptami na mikstury, jednak teraz musiał się wykazać. Pokazać, że coś umie. Przemyślał dokładnie wszystkie przepisy które znał. Chciał znaleźć coś całkiem trudnego do zrobienia, jednak znowu nie aż za. Jedyne co mu przychodziło na myśl, to wywar z końskiej stokrotki. Westchnął z zrezygnowaniem, to nie było coś, czym mógł się popisać...ale chyba nie miał wyboru. Znalazł wśród licznych butelek tą z jakimś alkocholem. Wlał część płynu do osobnej próbówki następnie znalazł końską stokrotkę. Dokładnie wycisnął cały sok do osobnej próbówki, tak by uronić jak najmniej. Drżały mu ręce. Nie chciał nawet myśleć o tym, że może popełnić jakiś błąd przy tak prostym wywarze. Teraz wystarczyło już tylko powoli wlewać wyciśnięty sok do alkoholu, mieszając przy tym dokładnie. Teoretycznie wywar był już gotowy, Niordd pamiętał, że zalecało się jeszcze dolanie wody dla rozcieńczenia, jednak on sam odkrył, że równie dobrze można dolać nektar jabkowy co również zwiększało walory smakowe. Tak też zrobił. I przedstawił gotową miksturę elfowi. Wiedział, że to nic wielkiego. Jednak po to tu przyszedł, żeby się uczyć.

Człowiek udał skruchę i pokiwał kilka razy przepraszająco. Tak naprawdę elf go denerwował. Trzęsące się ręce...? Przecież nic wielkiego się nie stało. Poza tym, to były lekkie drgania. Na prawdę miał dość arogancji i rasizmu Sulama. Gdyby nie fakt, że rzeczywiście był tu najlepszy już dawno powiedziałby na głos co o tym wszystkim myśli, nie szczędząc ostrych słów w stronę nekromanty. Jednak wiedział, że potrzebuje nauki. I to dużo. Udawając skruchę, w milczeniu wyszedł i ruszył do przytułka. Tam uwarzył z własnych składników dwa razy miksturę, żeby przećwiczyć wszystkie czynności, i opanować je niemal do perfekcji. Na drugi dzień punktualnie zjawił się u nekromanty. Z uśmiechem na twarzy przywitał się, kłaniając się z lekka, jak się należało i od razu ruszył do sprzętu alchemicznego. Na widok wszystkich surowców i całego sprzętu naprawdę mocno musiał się powstrzymywać, przed próbą dodania czegoś innego do roztworu. Czegoś co by nie tylko sprawiło wzrost produkcji adrenaliny, ale również wyczuliło zmysły. Przebiegł w myślach wszystkie zioła... Ciekawe jakby zadziałało smocze ziele...Albo... Rozmyślał tak chwilę, po czym skarcił się w duchu. Musiał zrobić ten jeden głupi eliksir, żeby udowodnić, że potrafi coś tak prostego. Zapomniał gdzie jest, i kto na niego patrz. Tak jak dzień wcześniej powtórzył wszelkie czynności, już rutynowo. W jego ruchach było widać pewien brak entuzjazmu, żeby nie powiedzieć, że swoimi ruchami wyrażał własne znudzenie. Jednak były to ruchy pewne. Gdy ukończył eliksir bez większej dumy(bo i niby z czego) przedstawił go Sulamowi, czekając na jego opinię.