Zakon Światła Ostoja Fantazji

Keldar wyczuwając że powiedział za dużo, zbyt szybko i nieuprzejmie znów zgiął się w ukłonie robiąc kilka kroków w tył.
-Rozumiem, Wasza Wysokość. Więcej pytań nie mam... Na razie... - Keldar nie był pewny swych słów. Nie chciał też podpadać tak potężnej istocie.
-No cóż. - Elf zwrócił się do Sulama. - Jak dla mnie to wystarczy na jeden dzień. Czy ile my ty byliśmy...

Skimrra stanęła krzyżując ręce na piersi i z nienawistnym spojrzeniem utkwionym w drzwiach. W jej oczach tlił się ogień gniewu. Możliwe, że była starsza i miała większy potencjał niż ta bezcielesna harpia. Jakim więc prawem, ten wrak istnienia śmie ją oceniać?!
Wbiła palące, wściekłe spojrzenie w Sulama:
-Nie, ja już nie mam pytań.- powiedziała siląc się na uprzejmy ton. Wszak jej złość nie była wycelowana w dziekana.

-Rozszyfrowałeś mnie. Rzeczywiście miałem taki zamiar, w końcu już zapłaciliście więc zagarnąłbym wasze pieniądze i wypuściłbym was, trzęsących się na dźwięk słowa "magia".- powiedział nie kryjąc ironii.- A teraz na poważnie. Widzisz Keldarze, chciałem żebyście sobie uświadomili, że to czym się będziemy się zajmować jest niebezpieczne, piekielnie niebezpieczne. Wraz z waszym rozwojem tych pułapek będzie coraz więcej, a każde potknięcie będzie boleśniejsze. Magia to nie jakieś debilne machanie różdżką i mówienie pustych inkantacji. To sztuka, w której błędy są surowo karane. A teraz chodźmy stąd. Zbliża się już wieczór.- Mówiąc to uznał wykład za skończony.
Po czym wyszli z lochu. Sulam poszedł do swojego gabinetu, czekały tam na niego bezwzględne papiery i wredne dokumenty, które tylko czekały na powrót dziekana

****
Do lochów szkolnych zeszło trzech magów w święcących szatach. Clozeton już wiedział co to oznacza, ich światło było widoczne z samego początku korytarza więc, zdążył otrzepać się z chrupek kukurydzianych zanim przybyli. Mieli ze sobą Keldara, który zrobił "To", a za "To" nie było litości. Trzymany był w wodnej kuli i choć rozum mówił, że dawno już powinien się utopić, najwyraźniej miał się tam całkiem nie najgorzej. Jednak Drow pocił się ze strachu, ledwo trzymając w ryzach swoje zwieracze. Już się martwił co go spotka...
Dowódca oddziału skłonił się lekko przed Clozetonem i na ucho powiedział mu co mają ze sobą.
-Zrobił "To" ?!- mimowolnie krzyknął mag ziemi. To była potwarz dla szkoły, potwarz dla uczniów, nauczycieli i całej administracji, również tej więziennej. Wzburzony podszedł do bramy i począł ją otwierać przy pomocy skomplikowanych ruchów dłońmi po rowkach wyrytych w drzwiach.
Po kwadransie, wrota stanęły przed orszakiem otworem. Strażnicy i więzień szli długim korytarzem, który mienił się wszystkimi kolorami tęczy.  W końcu doszli do celi numer 146, tak zwanej "Celi bliźniaków". Zamknięci w niej byli Lach i Jereslev, bracia czarnoksiężnicu, którzy słynęli z najbardziej obrzydliwych eksperymentów na żywych istnieniach. Kiedy ich przyłapano skończyli mutować pachwata, anioła i bobra w coś co nazwali potem "paboniełem". Opis tego stworzenia jest zbędny, ale po raportach Departamentu Sprawiedliwości można było się domyślić, że sama myśl o pysku tego stwora powodowała zwracanie pokarmu. Wszystkim funkcjonariuszom wymazano pamięć tego obrazu aby bezpiecznie mogli jeść obiad. Chodziła również pogłoska, że bracia chcieli ukraść z nieba Sormoon, ale nikt nie był w stanie jej potwierdzić.
Jednak Bliźniaki z chęcią współpracowały, podali namiary swoich tworów, nie stawiały żadnego oporu, dlatego też w ich celi pozwolono im prowadzić laboratorium, aby mogli prowadzić eksperymenty na więźniach, których im się przyśle.
Gdy Keldar został wrzucony do celi poczuł zapach wszelakiej maści chemikaliów. Lach i Jereslev odwrócili się w jego stronę i uśmiechnęli się jednocześnie.
-Jak myślisz bracie...-odezwał się Lach.
-Pasowałaby do niego ośmiornica?- dokończył za niego Jereslev.
Drow wiedział już, że nigdy nie wróci stąd taki jak wcześniej. A wszystko to, bo zrobił "To".
****
Fioletowe płomienie leniwie zapaliły się kiedy Dziekan i studenci szli korytarzem do szkolnych lochów. Clozeton wiedział co to oznaczało więc wstał gotów przyjąć gości w należyty sposób.
-Witam Mistrzu.- rzekł lekko wzburzonym głosem. Najwyraźniej nadal przeżywał uwięzienie ostatniego więźnia.- W czym mogę służyć?
-Witaj Clozetonie.- powiedział spokojnie Sulam.- Otwórz jeśli łaska. Idziemy z uczniami poćwiczyć z Quernolajem.
-Oczywiście Mistrzu już otwieram.- rzekł mag ziemi i począł przesuwać palce po szczelinach we drzwiach. Z każdym ruchem drzwi wydawały się być coraz lżejsze, aż w końcu po kwadransie były gotowe do otwarcia.
-Za mną.- rzekł Sulam i wszedł w długi korytarz. Za nim weszli studenci i Clozeton. Szli krótko doszli do celi numer 15. Z kanałów, otaczających to miejsce widać było, że człowiek ten specjalizuje się głównie w magii ciemności, jednak jego aura była na tyle zróżnicowana, że od czasu do czasu widać było kolor fioletowy, granatowy, przebłyski brązu. Skimrra wiedziała, że to oznaczało, że to nie była ofiara własnej magii.
-Jesteśmy przed celą Queslena, maga który specjalizuje się w klątwach czyli zaklęciach, które osłabiają nasze siły fizyczne, magiczne lub psychiczne. Queslen opanował tą sztukę całkiem nieźle, w sumie przez magię nigdy się tutaj nie znalazł. Na festynie wypił jedno piwo za dużo i zaczął mówić iż jest mistrzem Mangelem. A, że mistrzowi się to nie spodobało, szczególnie imię "Mendel Zielonypierdek", ten anioł skończył u nas. Trochę głupio mi go tutaj trzymać ale to rozkaz z góry. Tak czy siak współpracuje z nami, a my skracamy mu wyrok.
Clozeton otworzył wrota przy pomocy identycznej techniki co wcześniej. Wrota zaskrzypiały lekko i Sulam wepchnął uczniów do środka. Znaleźli się w niewielkiej celi z oknem na świat, za którym obraz powoli się zmieniał. Byłą tu też obszerna biblioteczka, spore łóżku i kominek. Przed kominkiem leżała skóra niedźwiedzia i stał wygodny fotel. Najwyraźniej współpraca ze Szkołą magii się opłacała.
-Mistrzu!- powiedział wesoło młody anioł o białych obskubanych skrzydłach.- Czy przyprowadziłeś mi ich na szkolenie?
-Tak, owszem.- odpowiedział Sulam.- Poznaj Ireth, Skimrrę, Akära i Arevisa. Masz ich nauczyć jak mają się bronić przed klątwami. Masz tu jeszcze swoje zwoje prawda?
-Oczywiście Mistrzu.- rzekł anioł i wyjął ze swojej biblioteczki stertę zmiętoszonych papierów.- Kto chciałby zacząć? - zwrócił się do zebranych z zachęcającym uśmiechem. Najwyraźniej bardzo mu zależało, aby szybko stąd wyjść.

Jak przez mgłę pamiętała swoją pierwszą wizytę tutaj, z Zefirem, Aravialem, Silver. Ale ich już nie było. Oni należeli do przeszłości. Tamta sytuacja należała do przeszłości, a ona cały czas powtarzała sobie, ze teraz musi żyć teraźniejszością. Tylko, że to miejsce raczej nie pozwalało się na niej skupić. Ireth omiotła wzrokiem to wilgotne i ponure pomieszczenie. Niewiele się zmieniło od poprzedniej wizyty. Opatuliła się szczelniej swoją peleryną, chłód tu i wówczas był dotkliwy. Tylko częścią umysłu rejestrowała to co działo się dookoła. Jak Mag ziemi otwiera jakieś wrota, jak wpuszcza ich głebiej. Jak idą kawałek wgłąb lochów, jak zatrzymują się pod jakąś celą. Dopiero tutaj tak naprawdę całkowicie wróciła myślami do 'chwili obecnej'. Aura tego miejsca ją do tego zmusiła, tak jakby coś z zewnątrz kąsało wszystkie jej zmysły. Zmrużyła oczy, to nie było przyjemne uczucie, zapewne tak samo jak to co miało nadejść. Klątwy? To brzmiało raczej nieprzyjemnie i niezachęcająco. Polimorfka skrzyżowała ręcę na piersi i rozejrzała się po 'celi' ich nauczyciela, po czym wzrok zatrzymała na samym aniele. Ciekawa postać. Ale nie paliła się do wyskakiwania jako ochotnik. Najpierw chciała zobaczyć jak inni będą sobie radzić, jak w ogóle będzie 'działać' mag ciemności. Bo tak naprawdę nie miała pojęcia czego się spodziewać.

Elf pierwszy raz był w szkolnych lochach. Nie czuł się tu swojo. Szedł spokojnie z grupą, pewnym krokiem. Jednak był zachwycony fioletowymi płomieniami i zainspirowany wnętrzem. Nie wiedział co go tu czeka, chciał się jak najszybciej  przekonać, a słowa wyrwały mu się z ust.
-Więc co teraz ?
Niestety nie mógł się doczekać na odpowiedź od Sulama, ponieważ niebawem drzwi otworzył nam mag ziemi, który z łatwością posługiwał się tym żywiołem. Po chwili wkroczyliśmy do celi numer 15, przesiadywał w niej, nie jaki Queslen. Z tego co powiedział wykładowca, nie był to uczciwy wyrok ze strony Mistrza Mangela. Elf jednak nie miał zamiaru zaprzątać sobie tym głowy. Był on tutaj żeby się nauczyć magii, a nie współczuć więźniom. Wyglądem przypomniał młodego i posiadał biała skrzydła.
-Witam.-Uśmiechnął się elf.

Ostatnio edytowany przez Akär (2010-03-16 08:51:56)

Arevis trochę się przestraszył, gdy mówiono o trzech najważniejszych rzeczach podczas opierania się klątwom. O sile woli, manie oraz znajomości czaru. Z siłą woli nie było u Anioła najgorzej, a właściwie to nie miał za bardzo jak sprawdzić jej stan. Znajomość czaru nie stanowiła tym bardziej problemu, stanowił go jednak poziom many Barbity, który nawet przy dużej dozie optymizmu wyglądał marnie. Arevis modlił się w duchu do wszystkich znanych mu bogów i tych których nie znał by mana zdążyła mu się odnowić w czasie przedzierania się do celi numer piętnaście. Jednak szybko oczyścił swój umysł ze wszystkich wątpliwości, ogólnie ze wszystkich myśli oprócz jednej. Myślał intensywnie o rzucanej na niego klątwie, skupił się na swoim mózgu i starał się swoją maną otoczyć go ochroną. Miał nadzieję, że to wystarczy w opieraniu się zaklęciu.

Arevis po długiej chwili milczenia wziął w końcu zwój z klątwą od Anioła i stanął przed Ireth. Chwycił zwój i rozwinął go następnie wyciągnął rękę trzymającą go przed sobą. Starał się powtórzyć rzucenie czaru mniej, więcej tak jak Queslen.
- Wentilo! - krzyknął Arevis, był pewien że Anioł nie krzyczał podczas rzucania "plątaniny ciała", ale cóż zawsze warto dodać sobie otuchy słowami, a jak nikogo przy tobie nie ma by cię wsparł musisz polegać na własnym głosie. Poza tym z tego co zaobserwował na Zakonie większość magów krzyczała przeróżne inkantacje przy rzucaniu zaklęć. Zwykle sądził, że to tak naprawdę po to by dodać sobie heroizmu i bohaterstwa by gapie uznawali ich za potężnych i wszechmocnych. Barbita dałby głowę, że połowa sławnych magów w rzeczywistości nie jest taka silna na jaką wygląda i zbudowała sobie reputację w odpowiednim czasie przyjmując odpowiednio groźną minę i krzycząc niezrozumiałe dla pospólstwa słowa. Tym razem jednak Arevis miał nadzieję, że te inkantacje chociaż trochę pomogą mu w rzuceniu klątwy. Skupił się na płucach partnerki i zaczerpnął many. Przelał ją na zwój i skierował w stronę Ireth.

Zmarszczyła brwi chwilę wpatrując się w zwój. Po chwili uniosła oczy i uśmiechnęła się lekko, ciekawa, czy akurat ta klątwa zadziała w jej wykonaniu.
-Wentilo.- w przeciwieństwie do Arevisa swoją inkantację potraktowała z lekkim dystansem i wypowiedziała dość cicho, aczkolwiek dobitnie i popierając to sporą ilością many, której nie brakowało jej po ćwiczeniach w Sali wykładowej.
Ciekawa była, kto wykaże się większą siłą woli - ona czy Akar. Nie miała zamiaru mu zrobić krzywdy, i tak po prawdzie nie sądziła, żeby jej się to mogło udać, nie mówiąc już o tym, że ani Sulam ani ten dziwny specjalista od klątw jej na to nie pozwolą. Mimo wszystko, w jej oczach zapaliła się drapieżna iskierka, usta wygięły się w niecnym uśmiechu - uaktywniła się w niej mała sadystka.