Zakon Światła Ostoja Fantazji

Starała się za wszelką cenę zachować zimną krew, mimo że do łatwych zadań to nie należało. Ten hałas dosłownie odbierał wszelką nadzieję, wiarę w siebie i inne pozytywne uczucia, które teraz naprawdę by się przydały. Kiedy ich przewodnik zniknął w jednym z korytarzy zebrała w sobie odwagę by rozejrzeć się po tym miejscu. Wszystko to, co się tu znajdowała przyparzało u niej dreszcze. Nerwowo przestępowała z nogi na nogę, właściwie coraz bardziej obawiając się o to, co dziekan mógł dla nich przygotować. Ale właściwie czemu tu się dziwić, po Zefirze można się było wszystkiego spodziewać...

Gdy Mag wrócił podążyła ostrożnie przed siebie, starając się zbytnio już na boki nie rozglądać.

Aravial słyszał o tym miejscu, był niewzruszony. Widywał gorsze miejsce na Ziemi i Kalantarze... Ciekawy był co pokarze mu nekromanta. Szaleńców? Wypalane zwłoki? A widział kiedyś ludzi palonych żywcem? Z miejsca odrzucił ten argument. Hm... Może ci torturowani przez służby religijne na Ziemi? Miał zamiar się sprzeczać bo Zefir przesadzał. Przynajmniej według niego. Szedł tedy za nim z obojętną miną patrząc wręcz ciekawie do cel.

- Tak. W jaki sposób mana panowała nad jego ciałem i umysłem? Dlaczego tak wielkie skupisko many wniklo w niego. Ta magia zachowywała się jak manipulator, jak podła istota. On był tylko katalizatorem.

Zasypała go gradem pytań.

Aravial podczas całego zajścia milczał grobowo. Bez najmniejszego drgnienia twarzy obserwował śmierć tego czegoś co dawniej było żywą istotą. Nie wiedział że istnieje ryzyko takiego losu, czy może raczej nie znał szczegółów. Ale takie porządek spraw przeczuwał. I na to się przygotowywał. Wewnętrznie.
- Śmiało wiec Dziekanie. Skoro tak pewny jesteś tego że tak tragiczną drogą podążam, - rzekł mocnym tonem lecz bez śladu agresji. Świadomie mówił tylko o sobie. - pokaż mi co miałoby mnie czekać na końcu tego szlaku. Śmierć? Cierpienie? Szaleństwo? Wszystko na raz czy po kolei? Chętnie obejrzę to z bliska. I nie licz na że zobaczysz na mej twarzy zaskoczenie. Bo nie ręczę że tego nie widziałem. - Spojrzał nekromancie w oczy. Prowokująco. Tak naprawdę zjadała go ciekawość.

- Chciałbym teraz pójść gdzieś z Aravialem. Silver, jesteś wolna. Jeśli masz jeszcze jakieś pytania lub sprawy do mnie, zapraszam do gabinetu.

Puścił drowce oczko dyskretnie.

- Ty zaś, planisto, chodź ze mną.

Bez słowa zaczął go prowadzić po ciasnych korytarzach wypełnionych jękami skazanych. Nie minęło wiele czasu, nim zawitali przy celi owego osobnika, którego chciał mu pokazać.

Był to mężczyzna, łysy, chorobliwie blady i wychudzony. Planista mógł zaobserwować, jak biedak próbował rozdrapać jednego z wielu pryszczów pokrywających jego ciało. Udało mu się to, a przy okazji zdrapał sobie kawał skóry, pokazując marne mięśnie. Ryknąłby z bólu, ale z jego wysuszonego gardła dobył się jedynie cichy, bolesny szept.

- Oto przed sobą masz Arcymaga Magii Fioletu, Aravialu. Człowiek ten, podobnie jak ty, do rzucania swoich zaklęć używał własnej energii witalnej. Z czasem weszło mu to w nawyk, trochę później, próbując się odzwyczaić od tej niebezpiecznej magii, próbował rzucać zaklęcia tradycyjnie. Nie potrafił wyczarować nawet kuli ognia, podczas, gdy używając magii fioletu przywoływał całe deszcze meteorytów. Nawyk stał się więc uzależnieniem. Mag uwikłał się w wojnę, w której zmuszony był walczyć przez trzy dni prawie bez przerwy. Był wytrzymały, wiesz, ciągłe wymiotowanie i omdlenia jakoś wytrzymywał, walczył dalej i, głównie dzięki jego pomocy, bitwa została wygrana.

Mężczyzna, do tej pory siedzący cały czas na ziemi, spróbował wstać. Dziekan i student byli świadkiem, jak jego lewa noga złamała się zupełnie, gdy oparł na niej ciężar swojego marnego ciała. Zarówno odcinek udowy, jak i łydkę zdobiły teraz otwarte złamania. Biedak zaczął płakać suchymi łzami, zwijając się z bólu. Szorstka podłoga zrywała z niego więcej skóry.

Dziekan kontynuował swą opowieść.

- Następnego dnia obudził się taki, jakim go teraz widzisz.. Stary i słaby. Niezdolny przejść pięciu metrów bez pomocy. Jako, że był dla nich bohaterem, dowództwo armii przekazało go mnie, by go "wyleczyć". Zanim cokolwiek powiesz, to nie jest możliwe. Chyba, że dać mu kolejne ciało do zmarnowania przez jego niszczycielską magię, jednak nowe, nieprzyzwyczajone ciało prawdopodobnie rozpadłoby się po jednym, dwóch zaklęciach.

Zefir wysłał w stronę biedaka sondę medyczną. Pozwolił Aravialowi czerpać z niej dane. Planista zdał sobie sprawę z opłakanego stanu jego organów wewnętrznych. Wątroba, jelita, żołądek - wszystko było suche, jałowe, ledwie działające. Dopiero po ogromnym skupieniu się potrafił dosłyszeć nierówne, wolne, słabe bicie serca.

- Najgorsze jest to, że po śmierci zacznie robić jeszcze większe szkody. Jego duch, będący w większości już żywiołakiem magii fioletu, zacznie szukać energii witalnej i stanie się czymś w rodzaju wampira. Dlatego trzeba go usunąć całkowicie, ciało, duszę i aurę. Nie myśl, że ty, nie mając duszy, nie posiadasz też aury. Ba, jesteś nawet bardziej podatny, drogi planisto, na stanie się czymś takim, jak tamten mag lodu, gdyż jedynie twa wola broni cię przed twą magią. W większości przypadków opór stawiałaby także dusza.

Dziekan przełknął ślinę.

- Dobra, skończmy z nim.

Otworzył drzwi i zabił biedaka kościaną włócznią. Zaczęło się nad nim coś formować, coś złożonego z fioletowej energii z malutkim, szarym światełkiem pośrodku. Nekromanta nie pozwolił jednak, by istota się uformowała - oczyścił obszar z magii za pomocą specjalnego zaklęcia. Nastąpił jasny błysk, a potem w celi pozostał tylko chudy szkielet. Nawet dusza zniknęła.

- Chodźmy już stąd. Chyba, że chcesz o coś spytać?

Skierował ich w stronę wyjścia.

Dziekan się zatrzymał.

- Od tego mamy komnatę Pytań i odpowiedzi, powinieneś czasem odwiedzić. Ale lubię cię, odpowiem ci na twe pytania.

Zobaczmy...

Q: Czy zauważyłeś, że prawie już nie mdleję?
A: Nie. Fakt, że w ogóle mdlejesz nie powinien mieć miejsca.

Q: Mam szczery zamiar stać się uniwersalnym rozumiesz?
A: Uniwersalnym? Niestety, jak na razie poszerza się jedynie wachlarz efektów ubocznych twoich zaklęć... Jeśli naprawdę chcesz stać się uniwersalnym, może spróbuj wreszcie jakiejś innej magii? Namawiałem cię do tego już dawno.

Q: Czy wiesz, że mogą posiąść drugie ciało?
A: Doprawdy? Lubisz się chwalić? To dość skomplikowana sprawa, biorąc pod uwagę, że nie masz duszy do przeniesienia do innego ciała, niemniej jest to możliwe. I co, będziesz tak skakał z ciała do ciała? Będzie cię trudno rozpoznać. A może chcesz czerpać energię z innych bez zmieniania ciała? To już Nekromancja.

Q: Cóż to była za bitwa?
A: Nie wiem. Powiedziałem ci tyle, ile mi powiedziano, gdy przytaszczano tu biedaka.

Q: Ponoć wędrowałeś po świecie poszukując miejsc mocy, czy istnieje takie dla energii witalnej?
A: Energia witalna to nie jest rodzaj magii, magia fioletowa nią jest. Miejsce mocy? Tak, ale nie jest takie, jak myślisz. Jest bardzo... Surowe. I rzadko odwiedzane.

Q: Jak mogę czerpać moz z artefaktów? Wiem, że to możliwe, szczególnie dla magii fioletu, wiele o tym w manuskryptach, jak jednak to robić?
A: No cóż. Każdy artefakt ma w sobie potężny ładunek jednego lub więcej koloru magii. Jako, że mag fioletu pożytkuje się głównie energią witalną (warto zaznaczyć, że Nekromanta także), jest mu obojętne, jaki to kolor lub kolory, po prostu przemienia je na energię życiową, i po raz kolejny warto zaznaczyć, że proces ten jest dość stratny, choć nie pamiętam dokładnych proporcji. Magowie fioletu i Nekromanci mają ułatwione zadanie, ponieważ, dla przykładu, mag ognia miałby ogromne trudności z wyciągnięciem energii z lodowego artefaktu, wyżej wymienionym zaś jest po prostu obojętne, bo i tak zmienią to wszystko na wygodną dla nich energię.

- Dobra, koniec tego dobrego. - odpowiedział Zefir. - Jeśli będziesz mnie szukał, to jestem w moim gabinecie i nie chcę, by mi przeszkadzano.

Wyprowadził ich z lochów i poszedł do siebie.

Sulam pstryknął palcami. Pochodnie wzdłuż długiego korytarza zapaliły się na purpurowo. Uczniowie mogli wyczuć jak każdy kamień tego miejsca drży pod wpływem zgromadzonej tu energii. W szczelinach między kamieniami czasami zapalało się różnokolorowe światło. Szli tak przez dziesięć minut aż w końcu doszli do końca korytarza. Przed nimi siedział w wygodnym fotelu mag ubrany w zieloną szatę, przeplataną srebrnymi symbolami i wielką równie zieloną spiczastą czapkę. Można było u niego wyczuć dominację magii ziemi i szamańskiej. Za nim zaś znajdowały się grube drzwi, wykonane z niezidentyfikowanego czarnego metalu, które przecinały w każdym miejscu rowki szerokości palca.
-Witaj Mistrzu!- powiedział półszeptem czarodziej. Jego słowa odbiły się głośnym echem po całej przestrzeni.
-Witaj Clozetonie. Przyszedłem pokazać adeptom negatywne skutki nieurozmaiconej aury. Możesz nas przepuścić?- zapytał się uprzejmie Nekromanta.
-Naturalnie.- powiedział mag zwany Clozetonem. Podszedł do drzwi. W swoich dłoniach zgromadził bardzo dużą ilość magii, aż Sulamowi zjeżyły się włosy na głowie. Następnie czarodziej zaczął przejeżdżać po wgłębieniach drzwi swoimi palcami. Robił to płynnie, bez wahania każdy ruch miał znaczenie. Za każdym razem, magiczne zamki usuwały się a drzwi robiły się coraz lżejsze. W końcu można było je otworzyć. Gdy Sulam chciał już przejść przez wrota Clotezon zatrzymał go.
-Mistrzu? Nie zapomniał pan czegoś?- powiedział lekko wystraszonym głosem.
-No nie... nie mów mi, że...
-Tak Mistrzu.- wyjąkał czarodziej. Następnie w jego dłoni objawił się kolejny spiczasty kapelusz. Ten był zniszczony, był połatany w dwóch miejscach i koloru granatu.- Wiesz dobrze, że oni lubią Tradycyjny ubiór...
-Cholerni starcy.- bąknął Sulam i nałożył kapelusz na głowę.- Dla nich czas zatrzymał się eony temu i uważają, że te cholerne czapki są cały czas modne i mówią o naszej wyjątkowej pozycji...
-Ależ Mistrzu... to przecież Pierwszy Kapelusz Dziekana naszej szkoły...
-Tak, tego który sam skończył w tym miejscu. Dobrze, że chociaż kolorystycznie pasuje mi do szaty. -następnie zwrócił się do adeptów.- Proszę wchodzić.

Ostatnio edytowany przez Sulam (2009-11-08 22:20:56)