Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zaniepokojony lekko słowami Azmuta Keldar przecząco pokiwał głową. Stanął na środku korytarza uważnie przypatrując się strumyczkom many płynących w ścianach. Bardzo go to ciekawiło jednak nie stracił głowy i bacznie słuchał tego co inni mają do powiedzenia. Może nie wyglądał, ale strasznie go to wszytko zafascynowało i przeraziło...

-Nie, absolutnie nie. To zbyt ryzykowne. pomimo tego że numer 318 wydaje się być dość spokojny to jak zauważyłaś na samym początku nas zaatakował. Owszem jest obiecującym obiektem, ale lepiej nie ryzykować życiem dobrych studentów.- powiedział Sulam tonem człowieka, który nie chce dłużej już o tym dyskutować.- Zapraszam za mną.
Ruszyli dalej korytarzem, który wydawał się ciągnąć w nieskończoność co właściwie było prawdą. Loch umieszczony był w innym wymiarze, zakrzywiał się w kilku rzeczywistościach, w kilku czasach. Umownie przyjęło się, że cel jest tysiąc trzysta czterdzieści sześć, jednak mogło by ich być nieskończenie wiele, choć nigdy nie były potrzebne. Magowie czasami umierali, czasami trzeba było ich wyeliminować bo byli zbyt niebezpieczni, lub tych niebezpieczniejszych trzeba było usunąć bo nikomu nie chciało się chodzić godzinę w tą i z powrotem. Wraz ze wzrostem liczby, czarodziej był uznawany za groźniejszego. Kiedy mijali numer siedemset sześćdziesiąt cztery Sulam na chwile przystanął.
-A właśnie, byłbym zapomniał. -powiedział Elf, poprawiając swoją czapkę na głowie.- Ta cela jest przeznaczona na pewnego zakonnika. Nie wiem jakie są z nim wasze relacje, ale Arghez jest szalenie niebezpieczny. Moi agenci- z cienia wyłoniły się dwa oposy-szkielety, okryte czarnym materiałem- donieśli, że stał się nieprzewidywalny i pełen chorych ambicji. Dlatego też unikajcie go jak ognia, albowiem wydaje się, że sumienie dawno opuściło jego ciało.
Poza tym, że Sulam rzeczywiście uważał za słuszne to co powiedział, nie trawił Argheza. Był Nekromantą i to należącym do tego gatunku "skurwieli", którym mordowanie sprawia przyjemność a spełnienie ambicji stawiają na pierwszym miejscu. A na dodatek, Elf bał się, że nie poradzi sobie z wampirem, co powodowało u niego ataki szału. Nie mogło być przecież tak, że Dziekan był słabszy od jakiegoś tam czarnoksiężnika, było to dla młodego umysłu Elfa iście irytujące.
Ponownie poszli do przodu. Zatrzymali się dopiero przy celi numer tysiąc sto trzynaście. Wypływała z niej magia ciemnego fioletu, która powodowała, że kanaliki many drżały delikatnie.
-A teraz posłuchajcie. Wejdziemy do jednej z najniebezpieczniejszych cel w Szkole. Nie jesteśmy w stanie odessać całkowicie many z tego... ech -zrobił krótką pauzę szukając odpowiedniego słowa- istnienia. Dlatego rzućcie najlepsze zaklęcia tarczy jakie potraficie i trzymajcie się blisko mnie. I radzę naprawdę się przyłożyć, bo poprzedni więźniowie byli łagodni jak baranki, a ten jest wściekły jak osa, którą ugryzła osa. Gotowi?

Keldar na wspomnienie Argheza wyraźnie spochmurniał. Miał go już okazję spotkać i nawet poznać jego destrukcyjne możliwości...
Po chwili zastanowienia rzucił na siebie najsilniejsze zaklęcie tarczy jakie znał, jednak wątpił by tarcza wytrzymała długo szczególnie gdy potraktowana zostanie Pulsarem...
-No... To chyba możemy wchodzić. - Drow uśmiechnął się niepewnie. - Arghez... Aż dziwne że dane mu było chodzić po ulicach miasta i to bez kontroli.

Keldar na początku niepewnie stąpał po ziemi. Wyczuwał tu działanie olbrzymiej ilości magii i nie czuł się tu najlepiej. Całość jednak bardzo go interesowała tym bardziej że stworzyła to osoba śmiertelna i bez wykształcenie magicznego. Tak przynajmniej wynikało z historii Sulama.
-Z przyjemnością poznam Izabelę. - Drow uśmiechną się znacząco. - Wprost nie do uwierzenia jest to co ona stworzyła i w dodatku przeżyła...
Keldar postąpił kilka kroków na przód a nad głową przeleciała mu grupka medregorian. Keldar miał ochotę złapać jednego i przyjrzeć się dokładniej jednak wolał nie ryzykować bowiem pierwszy raz widział coś podobnego i nie wiedział ile to coś potrafi. Po za tym Sulam patrzył...

-Cóż... trochę jeszcze wody upłynęło zanim zaakceptowali taki stan rzeczy, ale w przeciągu 100 lat udało się znieść wszelkie ograniczenia, co było nie lada osiągnięciem jak na tamte czasy. Do dziś do wielu akademii magii płeć piękna nie ma dostępu, choć nigdy również nie słyszałem o wiedźmie mężczyźnie. Podział na rasy, płcie nadal jest w naszej sztuce obecny, to tradycja kultywowana po to by czuć się bardziej wyjątkowym, jakby te durne spiczaste czapki nie wystarczyły.-westchnął Sulam. Magowie zaczęli się przedzierać przez krainę, a Mendregorianie bacznie ich obserwowali. Co jakiś czas któryś próbował ich zaatakować, rzucając patykiem albo rzucając niewielkich rozmiarów kulę ognia, które odbijały się od ich tarcz.
-Skoro droga jest długa, to może wam opowiem dokładniej o Izabeli. Otóż od samego początku była ogromnym skupiskiem energii magicznej, ponoć jako niemowlę podpaliło swoją matkę, kiedy nie dostała jeść, a zabiła ojca pociskami lodu wielkości pięści kiedy na nią nawrzeszczał za to, że biega po korytarzu. To dziecko od samego początku sprawiało problemy a opiekę nad nim objął jej dziadek, Nestro. Nestro był teoretykiem magii, miał naturalny antytalent do jej używania, ale jego wiedza na jej temat była naprawdę ogromna. Nauczył ją panować nad nią, wyprał z emocji przy pomocy eliksirów i specjalnego treningu. Chciał z niej uczynić czarownika doskonałego. Wkrótce stary wampir umarł , choć podejrzewane jest morderstwo, a Izabela stała się samotną, zagubioną 16 letnią dziewczyną. Uciekła z dworu dziadka i wyruszyła w świat w poszukiwaniu wiedzy i mentora. Znalazła ją u elfiej wiedźmy Repary, jednej z najbardziej znaczących działaczek ruchu równoumagicznienia tamtych lat. Izabela była jak czysta kartka, łatwo została wciągnięta w ten ruch, a swoje życie poświęciła dla tej idei. Jej moc się rozwijała, Repara ją uczyła, sprowadzała najciekawsze i najbardziej zakazanych ksiąg poświęconych sztukom magicznym jakie znał świat. Specjalnością elfki była magia fioletu, a młoda wampirzyca okazała się mieć idealne predyspozycje by zostać mistrzynią tej dziedziny. Jej magia była potężna, obserwowano u niej rozdwojenie jaźni. Istniały Izabela i jej Magia. Codzienne napady tej drugie, stawały się z miesiąca na miesiąc coraz silniejsze, wyczuwając, że to może być koniec wampirzycy, Repara mając na celu dobro ruchu równoumagicznienia, zorganizowała wcześniej napomniany pojedynek. Dalej wiecie co było.
Byli gdzieś w połowie drogi, a wulkan wydawał się jeszcze większy, a ilość Mendregorian się nasiliła, jak i ilość spadających ognistych kulek. W oddali można było dostrzec prymitywne budynki, na kształt uli, z których te istoty wylatywały.
-Jakieś pytania?

-Bronią królowej. Jesteśmy intruzami na tej ziemi, w której czas płynie znacznie wolniej niż w rzeczywistości. Tydzień na Terrze to dla nich jedna doba. Na szczęście, w całych lochach zakrzywiony jest czas więc cały ten wykład przy odrobinie szczęścia skończymy przed podwieczorkiem.-rzekł spokojnie Sulam i rozproszył zaklęcie Keldara.- Nie prowokuj ich. Te kule są mizernych rozmiarów, jednak wolałbyś, żeby żadnemu z nich nie stała się krzywda, bo wtedy sama Izabela pośle po Ciebie swoje najokropniejsze sługi.
Doszli do stóp wulkanu. Sulam podszedł do jego ścian i szepnął kilka słów w niezrozumiałym dla jego uczniów języku. W tym miejscu pojawiły się fioletowe runy, które zaczęły się przemieszczać tworząc ramę drzwi. Nekromanta szepnął jeszcze jedno słowo, a przestrzeń którą otoczyły runy zniknęła, ukazując długi i wijące się ku górze schody. W środku jedynym źródłem światła były tu i ówdzie rozwieszone lampiony z wiecznie jarzącą się magmą.
-Zanim poznacie wampirzycę musicie wiedzieć jedno. Ona kocha kiedy zwraca się do niej per "Wasza Wysokość" lub "Królewska mość" i tym podobne władcze tytuły. Kiedy będziecie tak się do niej zwracać raczej nic wam się nie stanie, jednak jak o tym zapomnicie, cóż... wtedy nie zdążymy na już na żaden podwieczorek. Za mną proszę.- po czym Elf wraz ze Skimrrą i Kedlarem raźnie wkroczyli do środka. Szli bardzo długo przemierzali stopnie schodów, których liczby szły w setki, a może nawet i tysiące. Jednak w końcu dotarli do klapy, która kończyła ich podróż. Klapa ta była wykonana z czystej magii, która biła kolorem fioletu po oczach. Sulam wyjął ze swojej szaty mały kryształ i przystawił go do niej. Klapa powoli zanikała, napełniając swoją energią zawartość kryształu. Weszli na górę a tam ujrzeli ogromną komnatę, która swoją powierzchnią pomieściłaby najprawdopodobniej cały Raański ratusz i może jeszcze dwie kamienice. Żyrandol pokrywał całą powierzchnię sufitu, wykonany był z ametystów, które rozświetlały całe to miejsce, nadając mu kolor purpury. Gdzieniegdzie można było ujrzeć wyrastające ze ścian kryształy soli które przybierały kształty roślin lub zwierząt. Na środku pomieszczenia znajdował się tron, aż chciałoby by się rzez tronisko!, wykonany kryształu przesyconego magią. Przed tronem znajdował się długi dywan purpurowy dywan ozdobiony złotymi nićmi, które przesuwały się po całej jego powierzchni powoli. Na tronie siedziała, może lewitowała, postać w masce, z miejscami na oczy która również była wykonana z kryształu, z jej oczodołów biło światło. Reszta sylwetki postaci była okryta purpurowym płaszczem, na którym również przesuwały się złote nici. Po dokładniejszym przyjrzeniu się widać było, że dywan i okrycie to było jedno i to samo. Na skroni postaci znajdywała się korona, wykonana ze srebra.
-Przed wami, królowa Izabela.-powiedział uroczyście Sulam, kłaniając się wampirzycy nisko.- Władczyni ziemi zwanej Mendregorem, jej królestwo rozciąga się od Gór Wulkanicznego Smutku do granic, Morza Siarkosmoka. Witaj o Wielka Królowo!
Izabela skierowała na nich swój wzrok, a każdemu z nich przeszły ciarki po plecach.
-Witajcie. -rzekł miły i ciepły głos we wnętrzu ich głów, tak jak to było w przypadku Azmuta.- Jam jest Izabale. Czemu przybywacie w moje skromne progi?
Sulam naprawdę chciał się roześmiać, słysząc o skromnych progach jednak nie miał zamiaru zostać tutaj jako jeden z eksponatów w "Sali nieszczęśników".
-Wasza Wysokość, przybyliśmy tu w poszukiwaniu wiedzy. Moi studenci na pewno mają do Ciebie, o Najwspanialsza Władczyni, wiele pytań. Czy mogłabyś udzielić im na nie odpowiedzi?
-Oczywiście, o ile będą się streszczać. -rzekła chłodnym tonem wampirzyca. Była rozczarowana, myślała, że chcieli jej złożyć jakieś dary lub wypuszczą ją w końcu z tego miejsca. Na razie jednak była skłonna do rozmowy.

Skimrra złożyła dworski ukłon. Nie raz i nie dwa bywała na wielkich dworach, więc nie miała z tym żadnego problemu. Uśmiechnęła się lekko.
-Jeżeli pozwolisz, Królowo, chciałabym powiedzieć, że miejsce to zachwyca mnie swoim ogromem, pięknem i przepychem. Wiele krain widziałam, jednak żadna równać się nie może z tym miejscem. Mam również pytanie, Wasza Miłość, chciałabym zapytać, na jakiej zasadzie działają Twoje zdolności telepatyczne? Czy jest to zwykła psionika, wzmocniona przez Twój potężny umysł, czy jest to jakiś nieznany mi, magiczny sposób?- utkwiła zielone oczy w kryształowej masce.

-Nie, Wasza Wysokość, nie mam już żadnych pytań.- intuicja mówiła Skimrrze, że pomimo galopującej ciekawości nie powinna już się odzywać. Wolała zostać z niezaspokojonym głodem wiedzy niż bez życia.
Uśmiechnęła się tylko pod nosem. Znała swoją rozdwojoną, zdziczałą naturę i zdawała sobie sprawę, że niekiedy niewiele brakuje, by doprowadziła się do stanu, który właśnie obserwowała. Wystarczyło stracić kontrolę nad emocjami, pozwolić sobie na zbyt wiele, by zostać zamkniętą w jednej z sal podziemia Szkoły Magii.
O nie, na to sobie nigdy nie pozwoli.