Zakon Światła Ostoja Fantazji

Keldar do tej pory zafascynowany aurą tego miejsca na widok czarodzieja w szpiczastej czapce i chwile później wkładającego taką samą czapkę Sulama obudził się z chorej fascynacji i dostrzegł drzwi które otworzył pierwszy mag, ten nazwany Clozetonem. Gdy drzwi zostały otworzone elf poczuł dziwną nieznaną mu aurę, a przynajmniej taką która nie była hmm... zdrowa. Zainteresował się tym bardzo, zaczął się uważnie rozglądać i nasłuchiwać wszystkiego.

-Za mną.- powiedział Elf po czym ruszył przez jeszcze dłuższy korytarz. Za nim szedł Clozeton. Nie było tu pochodni, okien, a jednak nie było tu ciemno. Wzdłuż ścian były kanały, w których magia wypływała z cel. Aby utrzymać więźniów w tym miejscu, trzeba było ich cały czas odsysać z nich manę, to ich energią promieniowała wręcz szkoła od zarania dziejów. Magia mieniła się we wszystkich znanych i nie możliwych do określenia kolorach, takich których nie mogło uchwycić zwykłe oko, lecz wyćwiczony instynkt magiczny. Co jakiś czas znajdowały się miniaturowe kopie drzwi głównych. Te jednak miały zdecydowanie więcej kanalików porozsiewanych po całej przestrzeni drzwi, niby to chaotycznie ale wprawiony umysł klucznika widział w nich wzory, które były dlań tak banalne i oczywiste jak dla wprawnego matematyka liczby. W końcu zatrzymali się pod celą numer 45. Clozeton otworzył drzwi, po kilku sekundach rozszyfrowywania zamka.
-Proszę Mistrzu.- rzekł czarodziej. Sulam skinął do niego głową i zapraszającym gestem dłoni nakazał wejść studentom do środka.
Cela nie była duża, wszędzie wiły się kanały, w których magia mieniła się brązowo-zielonymi kolorami. Nie było tu ławek, krzeseł, właściwie pomieszczenie było puste, a jedyną rzeczą która się w niej znajdowała była głową na środku podłogi.
-A więc, poznajcie Tallasa Terramoto, najbardziej przyziemnego maga jakiegokolwiek było mi dane poznać.- powiedział Nekromanta.- Tallasie... jak się czujesz?
Tallas był tylko głową. Dopiero po dokładniejszym przyjrzeniu się można było dostrzec, że miast włosów miał cienkie i długie kamienie, a broda tak naprawdę zbudowana była ze skał, które były podłogą. Tallas był tą celą, był w niej dosłownie uziemiony.
-Nie najgorzej.- rzekł czarodziej, całkowicie ignorując wzmiankę o przyziemności.- Czuję się dzisiaj jak bazalt.
-To zdecydowana poprawa.- powiedział Sulam, który uśmiechnął się promiennie. Następnie odwrócił się do studentów.- Tallas był jednym z najwybitniejszych magów, specjalizujących się w magii ziemi. Jednak jego aura była tak mało zróżnicowana, że siła ziemi nie mogła się z niczym równoważyć. Stawała się coraz potężniejsza i zaczęła narzucać swoją wolę właścicielowi. W końcu Tallas się ugiął i powoli zaczął stawać się materiałem, ziemią. Jednak na szczęście w ostatniej chwili udało się go... cóż uratować to zbyt duże słowo, ale utrzymać przy życiu. Magia choć cały czas odsysana wywołała najprawdopodobniej nieodwracalne skutki i widzicie czym się stał. Jakieś pytania?

-Odpowiedzieć jest prosta Keldarze... otóż to samo może stać się z wami. W Twojej aurze da się czuć tylko ogień, na szczęście Twoja aura jest jeszcze słabo rozbudowana. Gdybyś jednak wzrósł w mocy, ale Twoja magia podlegałaby tylko żywiołowi ognia, mogłoby się z Tobą stać to samo co z tym panem. Tylko, że w wersji płomiennej, których mamy tu kilka. I nie myśl sobie, że to są rzadkie przypadki. Naprawdę wielcy czarodzieje i Ci trochę mniejsi często tak kończą. W tych lochach mamy ich około pięciuset, niektórzy z nich pamiętają powstanie tej szkoły, gdyż ich przekleństwo obdarzyło nieśmiertelnością jak Tallusa, inni umierają w męczarniach, nie trafiając nawet do zaświatów.-powiedział Sulam.- A ściany są wykonane... cóż Tallus mówi, że dzisiaj są z bazaltu. Widzisz to co widzisz to są stałe "foremki", pod nimi może być wszystko: bazalt, granit, wapień. Kanały zaś są wykonane z tego samego kryształu z którego zrobione były kule żywiołów. Magia po nich najlepiej się ślizga. Coś jeszcze?

-Ja mam jeszcze jedno! - Keldar odezwał się gwałtownie. - Jeśli ten rodzaj kryształów użyty w kanalikach najlepiej służy do przetrzymywania magii i jej transportu to czy zwykły klejnot przykładowo szafir lub rubin był by w stanie również absorbować magię?? Na ten przykład codziennie ładuję kryształ średnią dawką magii, po dwóch tygodniach walczę z kimś i nagle zabrakło mi many a nie mam skąd jej pobrać, ognia nigdzie nie ma a z powietrza mi nie idzie. Mam przy sobie ten kryształ to czy mógł bym pobrać z niego włożoną wcześnie weń magię czy to by było w ogóle nie możliwe? - Elf skończył mówić, przestąpił z nogi na nogę i oczekiwał odpowiedzi.

Ostatnio edytowany przez Keldar (2009-11-12 19:40:20)

-Jeszcze jedno... Mogę dostać taki kryształ? - Na pewno mi się przyda. Ostatnio często używam magii i taki klejnot może mi się przydać... - Odsunął się trochę od głowy Tallasa by niczym mu się nie narazić. Stanął przy wyjściu i obserwował kanaliki z maną Tallasa.

-Nie ma mowy.- odpowiedział stanowczo Sulam.- Są dla naszej szkoły zbyt cenne, czas ich tworzenia jest potwornie długi. Może kiedyś Keldarze pod koniec nauki, Cię nim nagrodzimy, ale na razie nie masz na co liczyć. Co do oprawki... można bez problemu. A teraz pozwólcie, że damy już odpocząć Tallusowi.- Następnie Elf zwrócił się do maga.- Bywaj zdrów. Pamiętaj o ćwiczeniach.
Następnie wyszli z celi na korytarz.
-Clozetonie... prowadź do numeru 318.
-Jesteś pewien Mistrzu? Numer 318 ostatnio jest bardziej gwałtowny niż zwykle. Myśleliśmy nawet czy go nie przenieść do cel 400.-odpowiedział z zakłopotaniem Clozeton, lekko miętosząc swój kapelusz ze zdenerwowania.
-Jestem pewien. I pamiętaj żeby zmniejszyć w jego celi ograniczenia.
Ruszyli ponownie przez długi korytarz. Po kwadransie dotarli na miejsce. Kanaliki wychodzące z celi mieniły się kolorem złotym, białym i żółtym. Clozeton podszedł do drzwi i kolejną serią, gestów zaczął otwierać drzwi.
-Otwarte.- powiedział czarodziej. Sulam wepchnął Skimrrę i Keldara do środka.
Cela była równie mała jak cela Tallusa, jednak było tu biurko, prycz, fotel i biblioteczka. Na niewielkiej pryczy leżało całkowicie zawinięte w bandaże ciało człowieka. Dało się słyszeć jego słaby oddech.
-Oto numer 318, niegdyś znany jako Werindor Aptenheid. Był magiem słońca... Clozetonie, ogranicz zabezpieczenia!
Drzwi celi się zatrzasnęły. Clozeton ograniczył zabezpieczenia, niektóre kanaliki przestały transportować magię. Spod bandaży Werindora zaczęło wydobywać się światło. Z każdą sekundą było coraz bardziej jasne, w pewnym momencie wręcz było oślepiające. Istota wstała i zawisła kilka kilka stóp nad ziemią.
-Czegoo tu szukasz magiiiku!?- warknęła na Sulama. Nie poruszała ustami, jej głos jednak był słyszalny jakby w głębi umysłu całej trójki. W jej dłoniach pojawiły się dwie jasne kule światła.
-A oto żywy numer 318. Werindor jest tak słaby, że nie jest w stanie kontrolować własnego ciała bez magii, dlatego jest w stanie śpiączki. Jednak kiedy pozwolimy jego manie płynąć swobodnie, jego aura natychmiast przejmuje nad nim całkowitą kontrolę. Gdybyśmy rozwiązali te bandaże, jego kształt miałby niewiele wspólnego z kształtem humanoida. - rzekł Sulam, rzucając w tym samym momencie zaklęcie tarczy.- Jakieś pytania?

-Nigdy nie byłem orłem z nauk ścisłych, ale zadałeś aż cztery pytania.- powiedział  Nekromanta, po tym jak w tarczę wytworzoną przez niego uderzyła niewielka kula światła, która rozstrzaskała się w piękne iskierki.- Bladego pojęcia nie mam jaki numer 318 przybrałby kształt, ale czymś na kształt jądra byłoby zapewne ciało Werindora. Jego dusza jest prawie całkowicie związana już z duchem magii, gdy co jakiś czas sprawdzamy  jak się trzyma stan umysłu Werindora, włączając tutaj w obieg manę, do głosu prawie zawsze dochodzi jego aura. Ten tutaj zobojętniał, nie chce żyć. Trzymamy go w sumie tylko i wyłącznie jako obiekt obserwacji. USPOKOISZ SIĘ CZY NIE!? -ryknął do numeru 318.
Numer 318 powstrzymał swój kolejny atak. Opadł na ziemię i zaczął się przypatrywać trójce magów.
-Ach to dziekan... dopiero teraz zobaczyłem czapkę.- powiedziała magia znowu tym samym magicznym sposobem i usiadła za swoim biurkiem.- Co Cię do mnie sprowadza?
-W zasadzie to pokazuje studentom skutki uboczne braku jednolitej aury magicznej.- odpowiedział całkowicie już spokojnie Sulam opuszczając tarczę.- Numer 318 bywa gwałtowny po obudzeniu, ale tak ogólnie rzecz biorąc jest dość pokojowo nastawiony. Łudzi się, że kiedyś może zaistnieje w naszym społeczeństwie jako normalna jednostka.
-Powiedział ktoś kogo ciemność aury, najprawdopodobniej przytłacza- mruknął w ich umysłach numer 318.- Za rzadko mnie wypuszczacie bym mógł nauczyć się żyć. Wiedza w tych książkach wymaga przyswojenia.
Sulam jakby na mruczenie o mało urozmaiconej aurze wyciągnął dłoń. Z jego palców wystrzeliło kilka strumyczków światła, które zaczęły się krzyżować, po czym wypaliły niewielką dziurkę w suficie, który natychmiast się zregenerował.
-Mówiłeś coś?- powiedział, choć ewidentnie był jakiś taki zniesmaczony użyciem magii światła. Następnie Dziekan zwrócił się do studentów.- Jakieś pytania?

-Skoro uważasz, że to wystarczy byś...- stwierdził numer 318 do Sulama, po czym rzekł do Skimrry.- Powiedzmy, że trzymam go w jego utopijnych wizjach. Świat bez zła i takie tam rzeczy, których nie jestem na razie w stanie pojąć. Nie zrozum mnie źle, ja lubię nawet tego staruszka, ale każda magia chcę żyć. Nawet teraz czuję jak magia tego elfa- istota wskazała na Keldara- chce się uwolnić. Poza tym, nie mów na mnie "numer 318". Nazywaj mnie Azmut, każda rozumna istota powinna mieć imię, prawda Sulamie?
-Gdzie to wyczytałeś? -zapytał się zaciekawiony Nekromanta.
-"Istota człowieczeństwa" pióra Azmuta z Kushit.
-Może jeszcze będą z Ciebie ludzie... rozkażę wypuszczać Cię częściej. Ale nie licz, że świat stanie dla Ciebie otworem gdy przeczytasz te wszystkie książki. Postaramy się przygotować jakiś program wychowawczy dla Ciebie.
Następnie Sulam wyprowadził studentów za drzwi, które natychmiast za nimi się zamknęły.
-Cele numer czterysta? Clozetonie daj spokój! Ta istota może być przełomowa w całej historii magii, a Ty chcesz ją przenieść do miejsca gdzie nie damy szansy się jej rozwijać. Jak tak dalej pójdzie, to będzie bardziej ludzka niż nie jeden człowiek.- uśmiechnął się dziekan.- Nakazuje wypuszczać go cztery razy w tygodniu i raz w tygodniu wysyłać czarodzieja, który by sprawdził jego postępy, zrozumiano. Jakieś pytania?- rzucił i do studentów i do Clozetona, lekko przestraszonego entuzjazmem dziekana.