Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Ogrom... - mruknęła, przez chwilę wyobrażając sobie podróżującego planistę, Araviala w różnych sceneriach. Jego słowa spokojnie przyjęła, analizując je, zapamiętując. Gdy skręcił ruszyła za nim, wzrokiem okolicę ogarniając. Musiała przyznać mu rację, zrobiło się trochę zimniej. Wolną ręką płaszcz poprawiła, westchnąwszy cicho. - A tutaj zamierzasz dłużej zostać? Czy po raz kolejny chcesz zniknąć? - spytała, korzystając z okazji.

- Żadnych planów - odpowiedziała, uśmiechając się gorzko. - Oprócz tego zabicia Nikoletty i Adramelecha, acz wątpię, byś właśnie taki plan miał na myśli... - nadal za nim podążając, zmarszczyła brwi. Rozejrzała się powoli dookoła, pozwalając myślą swobodnie błądzić po głowie. - Chyba nie chciałoby mi się opuszczać Zakonu. Znowu zaczynać wszystko od początku, od podstaw... Nie, to nie dla mnie. Tutaj przynajmniej znam już garstkę osób.
Przysiadła na pniu, wpatrzona w jedno z drzew, kątem oka obserwując poczynania planisty.

Ostatnio edytowany przez Tinúviel (2008-10-13 07:07:48)

Zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć.
- Nie, nie widziałam... Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiałam, ale to dziwne. I teraz pozostaje sobie zadać pytanie, kto tą puszczę tak nazwał. I po jaką cholerę - pokręciła nikle głową. - Przepraszam, chyba zachowuję się trochę dziwnie... I tu bez laurytu... - na jej usta wstąpił uśmiech, lecz po chwili zbladł. Wzrok powędrował na jego dłoń, acz szybko wrócił na smukłe, wysokie drzewo. - Jestem gorsza niż tłum z widłami i pochodniami - podsumowała krótko.

- Nie, nie jesteś dziwny. To raczej moja wina - elfka posłała mu nikły uśmiech, wzrok zwracając ku żywiołakowi. Zastanawiała się nad czymś przez chwilę po czym ponownie postanowiła przemówić. - Ostatnio po prostu nie miałam do kogo się uśmiechać - uniosła do góry brew. - Pupilek...?

- Ostatnio dostałam od Lukasa fretkę. Famę - pokiwała nikle głową, kątem oka obserwując żywiołaka. - Na przeprosiny mi go dał - dodała cicho, zamyśliwszy się nieco. - A, zgadza się, One mają ich aż za dużo... Ale przynajmniej mają się do kogo uśmiechać - Elfka przelotnie spojrzała na twarz planisty.

- Chętnie. Planów raczej nie mam... - odpowiedziała po chwili. Sama nikiedy zastanawiała się, jak barwne jest życie polimorfki, że aż tyle dzieci posiada acz... wolała jej o to nie pytać. Powoli wstała, otrzepała ubranie i ponownie się do niego zwróciła. - Tak, ściemna się. Chyba trzeba iść...

- Miejsc, które mi się nie spodobają... - powtórzyła cicho, unosząc do góry brwi. No tak. Westchnęła i w szybkim tempie oddalać się poczęła, pozwalając myślą swobodnie błądzić. Polana pozostała pusta, cisza ponownie nań zagościła. Wiatr zadął mocniej, poruszając gałęziami drzew.

Na horyzoncie pojawiła się szkieletowa wiwerna. Czarne szaty siedzącego na niej Nekromanty kontrastowały z białą kością. Po chwili Zefir wylądował zaraz przed Sulamem, niebezpiecznie wręcz blisko, na swoim wierzchowcu.

Zszedł z wiwerny powoli i rozkazał jej odejść nieco dalej.

- Witaj, Sulamie. Przyznaję, że nie obserwowałem cię bez ustanku, tak jak powinienem to zrobić, właściwie tylko jeden raz widziałem cię w akcji, a to z racji tego, że ciągle obserwuję Silver...

Podszedł do młodego Nekromanty i spojrzał mu w oczy.

- Obserwowałem cię tylko ten jeden raz, a i tak się nie popisałeś. Więc mam dla ciebie prezent.

Wyciągnął grubą, czarną księgę. Okładka była wyjątkowo twarda, o czym Sulam niechybnie się przekonał, gdy ową księgą oberwał prosto w twarz, z całkiem pokaźną siłą jak na uderzenie Nekromanty.

Gdy wylądował na ziemi mógł poświęcić chwilę uwagi, by przeczytać okładkę rzuconego obok niego przez Zefira tomu: "Księga zaklęć - Nekromancja".

- Odnoszę wrażenie, że nie zapoznałeś się z tym dziełem. - stwierdził chłodno jego mentor.