Zakon Światła Ostoja Fantazji

Albinoska zmrużyła oczy słysząc o smoczych korzeniach Angiraha.
- Zmarzłeś. Nie zaproszę Cię do jaskini. Nie wytrzymasz zaduchu. - Stwierdziła, po czym zeskoczyła ze skały, ignorując jej wysokość. Bała sie magii i nie ufała jej ani tym, którzy sie nią posługiwali. Nawet, jeśli owa magia była uważana za czyniącą dobro. Gdy tylko dotknęła stopami podłoża, przetoczyła się w przód, by złagodzić upadek. Poprawiła kaptur wstając i wskazując kilka półgryfów.
- Lećcie poszukać drewna, które nada sie do spalenia. Wy zapolujcie. Reszta... Mnóstwo tu śniegu. Zajmijcie sie tym! - Zawołała, po czym spojrzała w górę. - Nie schodź jeszcze. Będzie troszkę zamieszania.
Po tych słowach wbiegła do jaskini, gdy część bestyjek znikała między drzewami, albo wzlatywała ponad las, zaś pozostałe wzbiły sie w powietrze i zaczęły latać nisko nad ziemią, młócąc skrzydłami powietrze i wzbijając chmury śniegu, który "spychały" z polany. Po kilkunastu minutach większość białego puchu leżała pod drzewami, tworząc zaspy, zaś Ekena wyszła z pieczary dźwigając naręcze suchego drewna. Szybko ułożyła niewielki stosik przy wejściu do jaskini i podpaliła go.
- Witam w moich skromnych progach. Moje dzieci niedługo wrócą z czymś na kolację. - Albinoska wyraźnie zwracała sie do Angiraha, zajęta byłą jednak rozkładaniem zwierzęcych skór przyniesionych z legowiska i wciąż pilnowała, by kaptur zakrywał prawie całą jej twarz. Półgryfy, które wciąż znajdowały sie na polanie kładły się niedaleko ognia, lub wchodziły do jaskini, rzucając matce i magowi urażone spojrzenia.

- Kapelusz? Jaki znowu kapelusz? - Albinoska spytała z wyraźnym zdziwieniem w głosie, po czym wsunęła dłoń pod kaptur i wykonała ruch, jakby zakładała za ucho kosmyk włosów, skrzywiła sie jednak i cofnęła rękę. - Co do moich maleństw i ich sympatii... Wątpię, abyś mógł, czy tez musiał coś robić. One po prostu są nieco nieufne, ale zarazem ciekawskie...
W tym momencie półgryfy wysłane na polowanie zaczęły wracać. Ekena wskazała dłonią jednego z nich.
- Uważaj na Sinema... Ostatnio piekielnie interesuje go magia. Ja tu nie mieszkam. W zasadzie nie mieszkam nigdzie. Chociaż tu spędzam najwięcej czasu... ale pewnie rozumiesz, o co mi chodzi... Im bliżej moich maleństw, tym lepiej mi sie żyje. Wiecznie sie o nie martwię... I jakoś nie przeszkadza mi fakt, ze każde z nich mogłoby bez problemu rozerwać mnie na strzępy. - Podczas swojej wypowiedzi polimorfka chwyciła jednego z upolowanych przez jej dzieci zajęcy i zaczęła go oprawiać. - Skąd wziąłeś sie na Zakonie? Opowiesz mi trochę o sobie? I o jakiż kapelusz Ci chodziło?

Ostatnio edytowany przez Ekena (2009-02-03 19:03:04)

- Ile? - Albinoska ze zdziwienia omal nie wypuściła z dłoni sztyletu, którym oprawiała zająca. - Opowiadaj, z przyjemnością posłucham. Od bardzo dawna nie miałam okazji posłuchać jakiejś ciekawej historii.
Ekena spojrzała na Lilith, która pochylała się nad jej ramieniem i patrzyła na mięso, po czym podała jej garść wnętrzności. Samica gryfa połknęła szybko otrzymane pożywienie i zaczęła domagać się kolejnych porcji. Półgryfy, które złapały zające, kładły zdobycze przed matką, ta zaś wybrała dwie sztuki i odłożyła je na bok. Pozostałe zwierzęta oddała swoim maleństwom. Podczas, gdy polimorfka oprawiała wybrane zdobycze, stadko posilało się swoimi ofiarami. Jedynie Lilith leżała przy albinosce, kładąc jej dziób na kolanach i szturchając ja co jakiś czas, by otrzymać jakiś kąsek. Pierwszy oprawiony zając wylądował na skleconym szybko ruszcie. Półgryfy jadły w pewnym oddaleniu od jaskini, gdyż wolały nie obrzydzać posiłku ich przymusowemu gościowi. Jasne pióra i dzioby szybko pokrywały się krwią i drapieżniki przestawały przypominać "bezbronne maleństwa". Ekena nie zwracała jednak na to uwagi i jedynie przygotowywała zające, nacierając mięso suszonymi ziołami, które musiała trzymać gdzieś w jaskini. Gdy tylko mogła oderwać wzrok od pracy, zerkała na Angiraha oczami o pawie białych tęczówkach, uśmiechając sie przy tym lekko.

- Masz przy sobie zioła? To, czego używam, to tylko mizerne resztki. Nic więcej nie udało mi się uratować z Miasta Ludzi. Twoja historia jest niezwykle interesująca. Trzysta lat w letargu? Ja żyję zaledwie ponad dwadzieścia lat a i tak uważam to za szmat czasu! A co do Twych planów... pragniesz stworzyć utopię, miejsce czystego szczęścia... Mag słońca... - Albinoska szeptała na wpół do siebie, początkowo jej oczy błyszczały, jednak jej głos szybko cichnął, a sama widocznie pochmurniała. - Dobro... Zło... Czym się różnią, gdzie jest granica? Nie znam definicji tych słów. Czym są dla Ciebie? W każdym razie... lepiej, abyś nie poznawał mojej historii... Najlepiej, żebym pozostała dla Ciebie tylko zaglądającą często do Puszczy młodą opiekunką półgryfów. Chociaż nie jesteś jedynym zmiennokształtnym w tym towarzystwie. To co z tymi przyprawami?
Nad ogniem znajdowały sie już wszystkie trzy zające. Albinoska wciąż nacierała je niewielkimi ilościami ziół i zdawała sie całą uwagę poświęcać mięsu. Jakoś jednak udawało jej się prowadzić jednocześnie rozmowę i czasem gwizdać cicho, gdy katem oka zauważyła, że zabawy jej maleństw stają sie nieco zbyt brutalne. Jej twarz, a przynajmniej widoczna spod kaptura część, znów była spokojna, zaś głos czysty i całkiem wesoły. Ekena rzeczywiście zadowolona była z towarzystwa i cieszyła się, że mogła usłyszeć ciekawą historię kogoś, kto miał za sobą tak wiele doświadczeń. Uznała jednak, że jeśli Angirah nie powróci do tematu, nie wyjawi mu swojej historii. Jakoś nie wierzyła, że uświadamianie maga słońca o byciu mordercą jest dobrym pomysłem.

(no to se teraz czytaj ;P)

- Nie, nie jestem magiem. Nie mam talentu do sztuk tajemnych. I nigdy nie ciągnęło mnie w ich kierunku. - Albinoska przyjęła mieszek z wdzięcznością, uśmiechając sie do Angiraha i dziękując mu. Wzięła szczyptę przyprawy w dwa palce i roztarła lekko, starając sie rozpoznać zapach.
- Chyba nie znam jej składników. Ale specjalizuję sie w ziołach, z których tylko nieliczne mogą służyć jako przyprawa. - Zabrała się za nacieranie mięsa zawartością mieszka, patrząc w zadumie na jakiś punkt.
- Mówiłeś ze chcesz rozpowszechniać sprawiedliwość. Ja w nią nie wierzę. Nie ma sprawiedliwości. Sprawiedliwa jest tylko śmierć, bo ona spotka każdego bez względu na rasę, płeć, wyznanie i warstwę społeczną. - Ekena zamilkła na dłuższą chwilę, jakby zbierając myśli, wreszcie odezwała sie niezbyt głośno, nie przerywając przygotowywania mięsa.
- Pozwól, że zrewanżuję Ci się moja historią, chociaż nie jest ona tak fascynująca, jak Twoja. Z mojego rodzinnego miasteczka nie  wyniosłam wiele wspomnień. Pamiętam, że znajdowało sie niedaleko jeziora i przez trzy dni w każdym miesiącu odbywał sie jarmark. Nie pamiętam już, jak nazywała sie moja matka. Z resztą nigdy mnie to nie obchodziło. Za dnia spała, nocą pracowała. Była dziwką. Ojca nigdy nie poznałam. W Zakonie dowiedziałam sie, że jego imię ponoć brzmiało Fardos, ale o tym później... Moja matka nigdy nie chciała dziecka. W jej profesji niemowlęta nie są zbyt pożądane... Przyszłam na świat tylko dlatego, że pewien albinos płacił niezwykle wysokie sumy ulicznej prostytutce. Moja matka wiedziała, że zbliżają się jej dni płodne, ale postanowiła zaryzykować. Albinos nagle zniknął, nikt w miasteczku nie wiedział kiedy. Ale niektórzy podejrzewali, że był polimorfem i opuścił miasto pod postacią konia, który wybiegł przez bramę tego samego dnia, którego odszedł mój ojciec. Za zarobione pieniądze matka kupiła sobie niewielkie mieszkanie, tuż przy burdelu w którym pracowała. Gdy tylko sie urodziłam, postanowiła utopić mnie w rzece, ale jej przełożona zabroniła matce mnie krzywdzić. Plotki rozchodziły sie szybko, a któż przyszedłby do burdelu słynącego z dzieciobójstwa? Wychowały mnie inne dziwki oraz dzieci ulicy. Długo nie miałam żadnego imienia. Wreszcie jednak matka poznała najwredniejszą klacz w mieście, której każdy właściciel starał sie pozbyć przy pierwszej okazji. Na klacz wołali Ekena. - Albinoska urwała na chwilę i uśmiechnęła się krzywo.
- Gdy miałam pięć lat, uważnie pilnowałam dni targowych. Kochałam jarmarki. Zawsze wystawiali na sprzedaż tyle pięknych koni! Uwielbiłam te zwierzęta. Najwięcej czasu spędzałam z moją imienniczką. Dla mnie było to naturalne, ale większość kupców dziwiła się, że ani jeden koń nigdy mnie nie zaatakował. Na jarmarku często pojawiali się obcy. Kupcy, lub ludzie z okolicznych wiosek. Nikt nie zwrócił więc uwagi an grupę podróżującą kilkoma wozami. Rozbili obóz przy jeziorze. Tamtego dnia, jak zawsze, kręciłam sie na jarmarku z innymi dziećmi. Jako jedyna podchodziłam do koni i głaskałam je. Nagle podszedł do mnie jakiś obcy mężczyzna i zaczął ze mną rozmawiać. Cały czas ukrywał twarz pod kapturem, ale nie obchodziło mnie to. Gdy dowiedział się, jak bardzo kocham konie, dał mi drewniany wisior przedstawiający stającego dęba ogiera. Spacerowałam z nim po jarmarku, pokazywałam ulubione zwierzęta... Spędziłam z nim cały dzień, a pod wieczór odprowadził mnie do domu. Obiecał, że jeszcze po mnie wróci, więc mam sie nie bać. Nie rozumiałam wtedy, o co mu chodziło. W ciągu kolejnych dni z miasteczka znikały pojedyncze dzieci, inne opowiadały rodzicom o miłych ludziach, których poznały. Wszyscy moi koledzy byli zachwyceni nowymi znajomymi. Jednego wieczoru wybuchł pożar. Jednocześnie w ogniu stanęło wiele budynków w różnych częściach miasta... - Wzrok Ekeny utkwił w płomieniach, gdy opowiadała dalej, krzywiąc się wyraźnie. - Byłam już wtedy w domu, patrząc jak matka szykuje sie do pracy. Ignorowała mnie, jak zawsze. Czasem tylko mówiła, co myśli o mnie o moim ojcu, którego tak bardzo jej przypominałam. Żadna z nas nie spodziewała się, że zobaczy nagle płomienie na drewnianej ścianie. Chwilę później usłyszałyśmy rżenie przerażonych koni i kroki w mieszkaniu. Mężczyzna, którego poznałam na jarmarku wpadł do pokoju, podniósł mnie jedną ręką, a drugą rzucił w moją matkę sztyletem. Wyniósł mnie na zewnątrz i posadził na koniu, zaś sam usiadł za mną. Pomagał jeszcze przez chwilę podsycać płomienie pożaru, po czym popędził skradzione ze stajni konie do bramy. Wreszcie wydostaliśmy się z miasta. Jako ostatni przekroczyliśmy bramę, która zawaliła się za nami. Konie zostały doprowadzone do obozu nad jeziorem, gdzie zauważyłam mnóstwo innych dzieci uratowanych z pożaru. Jeszcze przed świtem wozy załadowano skradzionymi z miasta towarami oraz dzieciakami i wyruszyliśmy. Mój nowy opiekun kazał mi cały czas siedzieć na wozie, który z jakiegoś powodu zawierał tylko jego rzeczy. Jechaliśmy na uboczu, wszyscy unikali rozmów ze mną i moim towarzyszem. Wtedy jeszcze tego nie rozumiałam. Opiekun, jak kazał siebie nazywać, ciągle nosił na twarzy kaptur. Często ze mną rozmawiał. Próbował dowiedzieć sie o mnie jak najwięcej i zabawiał mnie, pokazując różne sztuczki. Był niezwykle zręczny a ze sztyletami potrafił wyczyniać istne cuda. Podążaliśmy powoli na południe. Opiekun szybko znudził się tak powolną podróżą. Jednego wieczora słyszałam, jak kłóci się z kimś. Nie musiał podnosić głosu. Wręcz przeciwnie. Szeptał tylko, a jego rozmówcy szybko zgadzali się na jego warunki. O świcie zabrał dwa konie, z czego jeden niósł zapasy i podręczne przedmioty, zaś na drugi miał ponieść nas. Potem dowiedziałam się, że banda porywała dzieci, część sprzedawała jako niewolników, resztę zaś szkoliła i zmuszała do zdobywania pieniędzy dla swoich panów. Opiekun podróżował z nimi od niedawna, poszukując kogoś, kto rzuciłby mu sie w oczy i nadawał na jego ucznia. Byłam w idealnym wieku... A co do rzucania sie w oczy... Na pierwszy rzut oka widać było, że jestem albinosem. Miałam wtedy jeszcze długie, puszyste włosy, z których byłam niezwykle dumna, oraz rubinowe oczy. - Ekena zamilkła na chwilę, uśmiechając się lekko i odrywając wreszcie wzrok od ognia. Sprawdziła mięso i spojrzała na Angiraha.
- Powiedz, jeśli zacznę nudzić. Po odłączeniu się od bandy wyruszyliśmy na zachód. Opiekun zdobywał moje zaufanie i opowiadał mi, czego będę uczyć się, gdy dotrzemy na miejsce. Czekało mnie mnóstwo pracy... Przez pierwsze lata w nowym mieście ćwiczyłam szybkość i zręczność. W wolnych chwilach poznawałam litery i cyfry. Ale moim priorytetem było rozwinięcie ciała. Almer, bo tak nazywał się mój opiekun, często zmieniał miejsce zamieszkania. Preferował stare poddasza, a dostanie się do nich nie było takie proste... Szybko zaczęłam uczyć sie gry aktorskiej, bo zdaniem Opiekuna było mi to niezwykle potrzebne. Podczas pierwszych lat poznawałam podstawy walki sztyletami, uczyłam się robić uniki. Uczęszczałam też do zaufanego alchemika na lekcje, gdzie poznawałam sekrety przyrządzania eliksirów i właściwości ziół. Zaczęliśmy eksperymentować z miksturami, które mogłyby na jakiś czas zmienić kolor moich włosów i oczu... Podczas ważenia pewnego eliksiru zdarzył sie wypadek. Zbyt mocno podgrzaliśmy jeden składnik i wszystko wybuchło. Stałam najbliżej i ciecz oraz opary zadziałały głownie na mnie. Przez wiele dni nic nie widziałam. Gdy odzyskałam wzrok, okazało się, że moje tęczówki stały sie prawie niewidoczne. Tylko delikatna srebrna obwódka świadczyła o tym, że moje oczy nie składają sie z samego białka i źrenic. Zaprzestaliśmy prób zmiany mojego wyglądu. Gdy miałam dwanaście lat pierwszy raz dowiedziałam sie, po co uczyłam sie biegać po dachach, włamywać, poruszać bezszelestnie, używać dmuchawki, rzucać sztyletami, ukrywać w cieniach, tworzyć mikstury, grać wymyślone na poczekaniu postacie... Almer spacerował ze mną po dachach i zaprowadził mnie do ubogiej dzielnicy. Tam wskazał żebraka i wyjaśnił mi, co mam robić. Nie musiał mówić, co grozi mi za nieposłuszeństwo. Wtedy pierwszy raz zabiłam człowieka. Potem szło łatwiej. Kilka lat później pracowałam na własną rękę, chociaż wciąż mieszkałam z Opiekunem. Pozostaliśmy przyjaciółmi, mimo tego, że uczynił z wesołego dziecka skrytobójcę. Któregoś dnia mieliśmy spotkać się przy południowej bramie. Czekałam na niego, przebrana za żebraka. Zbliżał się świt, a tej nocy nie miałam żadnego zlecenia. Almer musiał pozbyć sie tylko jednego człowieka. Kiedy wreszcie sie pojawił, biegł, cały pokryty krwią, a kawałek za nim pędzili strażnicy. Oboje wdrapaliśmy sie na mur i zeskoczyliśmy po drugiej stronie. Naszą jedyną szansą było ukrycie sie w lesie, który rósł kilka kilometrów od miasta. Jednak było już wystarczajaco jasno, by ruszył za nami konny pościg. Wiedziałam, że nie zdążymy uciec. Wtedy Almer kazał mi się zmienić. Nie rozumiałam tego, co do mnie mówił. Wrzasnął na mnie, że jestem przecież zmiennokształtną i natychmiast mam przybrać jakąś przydatna formę. Nie wierzyłam w jego słowa, ale skupiłam się i poszukałam w myślach jakiegoś zwierzęcia. Padło oczywiście na moje ukochane konie. Nie wiedziałam, jak zmienić swój kształt, ale to przyszło samo. W jednej chwili biegłam jako człowiek, potem chwila bólu i już cwałowałam z Opiekunem na grzbiecie. Strażnicy byli zbyt zdziwieni, by nas ścigać. Almer nie miał pewności, czy jestem polimorfką, ale uważał, że tylko absolutna konieczność może zmusić mnie do zmiany kształtu. I udało się. Nauczyłam się zmieniać w zimnokrwistego konia. Niedługo później odeszłam z miasta. Byłam zbyt charakterystyczna i straż miejska zbyt łatwo odnajdywała nasze kryjówki. Almer został, a ja uciekłam. Uciekałam tak od miasta do miasta, zostając w każdym miejscu tak długo, jak tylko mogłam. Ale skrytobójca o idealnie białej skórze, włosach i oczach był łatwy do rozpoznania. Potem było tylko gorzej. Moja reputacja zaczęła mnie wyprzedzać. Porzuciłam na jakiś czas zabijanie, pracując jako stajenna, kelnerka... Ponad rok spędziłam pod postacią konia i w takiej właśnie formie trafiłam do powstającego Zakonu. Tutaj zaszłam w niechciana ciążę, której próbowałam się pozbyć, ale Mangel pilnował swoich interesów. Urodziłam półgryfy, wychowałam je... Spotkałam dawną przyjaciółkę, którą przyprowadziłam do Gwiezdnej Wieży. Polimorfka Ireth, bo tak sie nazywała, napoiłam przygotowanym przeze mnie eliksirem, który musiałam wypróbować. Okazało się, że eliksir ten zmienił ją w mysz. Potem wraz z druidem Jaroo przemieniliśmy ją w sokoła, a potem w człowieka. Teraz może przemieniać siew  trzy zwierzęta... Walczyłam z czarnym Smokiem, Kraght'narem... Wraz z Ireth i Zefirem trafiliśmy na miasto Kreey pod Wieżą, którzy nauczyli mnie przybierać postać śnieżnego kota. Oni też zdradzili mi imię mojego ojca i moje pochodzenie. Według nich jestem ostatnią żyjącą dziedziczką korony polimorfów, a tym samym następczynią tronu po moim zmarłym ojcu...
Ekena uśmiechnęła się krzywo, po czym znów sprawdziła mięso i odkroiła kawałek uda jednego z zajęcy, po czym przeżuła dokładnie.
- Jak dla mnie to mięso się już nadaje... Częstuj się. Chyba, że lubisz bardziej wypieczone. - Stwierdziła, odcinając sztyletem kolejną porcję mięsa.

Z gardła albinoski wyrwał się wysoki, całkiem dźwięczny śmiech. - Dobre... dobre istoty? Jestem mordercą! - Ekena najwyraźniej była dość mocno rozbawiona, kiedy wstawała i poprawiała kaptur. Cofnęła się kilka kroków i podskoczyła pionowo w górę, podciągając kolana pod brodę. Po chwili stała już wyprostowana ze sztyletami w dłoniach, które wyszarpała z cholew butów. Jednocześnie wprawiła w ruch obie klingi, by zaczęły wirować między palcami. Ramionami zaczęła zataczać koła, dzięki czemu cały czas przed jej twarzą znajdowała się jedna z obracających sie broni.
- Jedna z pierwszych sztuczek, jakie poznałam. Niektórzy zapatrywali się na ostrza w wystarczającym stopniu, by przestali zwracać uwagę na mnie. Szczególnie efektowne przy zdobionych rękojeściach i blasku świec. Manewr całkowicie nieprzydatny w walce wręcz. Chociaż czasem pozwala odwrócić uwagę. No i sztylety są gotowe do kolejnego ruchu! - Po tych słowach, obie klingi poszybowały, wciąż wirując w kierunku Angiraha. Jednak żadna nawet go nie drasnęła, obie minęły go nieszkodliwie i wbiły sie spory kawałek dalej w podłoże. - Przydatna. Opiekun uspokajał mnie tak pierwszej nocy.
- Pytałeś o blizny... Czy przemiana może je ukryć... Spójrz sam i domyśl się, dlaczego błogosławię teraz przyzwyczajenie do noszenia kaptura w każdej sytuacji. Oraz dlaczego czekam na okazję by zamordować Sędziego. - Albinoska pochyliła nieco głowę i skupiła się na przemianie. Po chwili zamiast dziewczyny na podłodze jaskini siedział śnieżny kot, w sporej części pozbawiony sierści. Tam, gdzie futro sie ostało, było ono idealnie białe, tak samo jak oczy. Tylko cieniutkie srebrne obwódki sugerowały, że ślepia zwierzęcia posiadają tęczówki. Kocica wstała i obróciła się powoli, ukazując mnóstwo ogromnych blizn, kilka świeżych jeszcze, drobnych oparzeń i ranek. Wreszcie znów spojrzała na Angiraha, przechylając powoli łeb i pozwalając mu przyjrzeć się oszpeconemu pyskowi, którego większa część pokryta była bliznami po oparzeniach. Kocica pochyliła łeb i znów zmieniła formę. Tym razem stała się ogromną, zimnokrwistą klaczą. Zwierze ponownie dokonało prezentacji, zaś najbardziej widoczny był całkowity brak grzywy. W jakiś sposób obrażenia ominęły zadnie nogi konia oraz niewielką część brzucha i grzbietu. Wreszcie albinoska powróciła do ludzkiej postaci i natychmiast sprawdziła, czy kaptur dokładnie zasłania jej twarz. Usiadła przy ognisku, po czym zabrała się za dokańczanie swojej porcji mięsa. Biorąc pod uwagę wygląd obu jej zwierzęcych form, Ekena musiała zostać dotkliwie poparzona od pasa w górę, zaś poniżej bioder, szczególnie od strony brzucha, obrażenia były niewielkie. Westchnęła ciężko, po czym zapytała głucho.
- Mam nadzieję, że zaspokoiłam Twoją ciekawość co do blizn i ich zachowania przy przemianach. Oraz tą dotyczącą mojego kaptura, bo zapewne zastanawiałeś sie chociaż przez chwilę, jak paskudna muszę być, że wciąż sie ukrywam... - Uśmiech polimorfki, choć nieco krzywy, był pawie idealnie naturalny. - Rzeczywiście niezła ta Twoja przyprawa...

- W standardach jakiej rasy? - Zapytała, ponownie wstając z ziemi. Na jej ustach błąkał się delikatny, nieco kpiący uśmieszek. - A co do mordowania kogo popadnie... Wiesz... to jest niesamowicie nieopłacalne! Po co to robić, śledzić przypadkowe ofiary w ciemnych zaułkach? Lepiej sprawić, by właściwi ludzie pamiętali imię skrytobójcy, który porządnie wykonuje swoją pracę. Wtedy i bez zabijania kogokolwiek trzeba czuwać całymi nocami...
W głosie albinoski wyraźnie słychać było fałszywą niewinność. Wybiegła z jaskini i wróciła po chwili, chowając znalezione w śniegu sztylety. Jej nieobecność wykorzystał Sinem, kładąc się na miejscu matki. Ekena usiadła obok synka, opierając wygodnie plecy o pokryty futrem bok.
- Wracając do gotowania... Ciężko jest zrobić cokolwiek, nie mając dobrych przypraw... A wybebeszyć zająca, zatknąć na kiju i powiesić nad ogniem to każdy głupiec potrafi. - Polimorfka stwierdziła z szerokim uśmiechem, podając półgryfowi sporą część swojej porcji. - Przyzwyczaiłam się nawet do jadania tylko na wpół przygotowanego mięsa. I wiesz... w sumie skrytobójstwo nie jest takie złe. Umiem pracować tak, by usuwać problemy innych prawie bezboleśnie. Przykładowo dobry wywar usypiający sprawia, że sam problem nie wie nawet, że ktoś wszedł do jego mieszkania. Ale... w tej profesji zabijania nie można lubić. Tak samo jak nie można go nie lubić. Wtedy albo wyrzuty sumienia nie pozwalają żyć, albo można stać sie mordercą... Wiesz, co podoba mi się w tej profesji? Nie uwierzyłbyś, jak pięknie mogą wyglądać ludzkie miasta w blasku księżyca. Jak wspaniałe mogą być noce spędzone na dachach wysokich budynków... A Ty? Dlaczego mag?
Ekena miejscami zdawała się mówić na wpół do siebie, gdy opierała się wygodniej o Sinema i patrzyła gdzieś przed siebie z uśmiechem. Zadając pytanie, spojrzała na Angiraha, jakby właśnie się obudziła i koniecznie chciała usłyszeć, że jest idealny wieczór na małą gonitwę ponad głowami mieszczan.