Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Tak, dzieci. W końcu to półgryfy. Takie nie powstają ze związku dwóch gryfów, nie sądzisz? W zasadzie to w połowie konie... chyba... W każdym razie całą ciążę łaziłam pod postacią konia, wiec najwięcej cech muszą mieć od tej właśnie formy. Chociaż po mnie i tak odziedziczyły głownie maść. Jestem polimorfką. Obie nimi jesteśmy. I czasem wykorzystujemy to przeciw sobie, prawda, Ireth? - Oznajmiła z uśmiechem. - Właśnie. Jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało, cała szóstka pochodzi z jednego miotu. Ireth? Cóż sie stało, że tu przybyłaś? Stęskniłaś sie za swoim półgryfim adoratorem?
Ekena zaśmiała się, widząc wściekłe spojrzenie, jakie rzucił jej Lunati. Synkowi najwyraźniej niezbyt spodobał się żart matki.

Odpowiedź Anioła zbiła ją z tropu. Od razu tak się prezentować? Tak otwarcie mówić o fachu, który jednak dyskrecji potrzebował. Musiał mieć w tym jakowyś zamiar... może ukryty?
Polimorfka nie przestawała się jednak uśmiechać. Ona też w swoim życiu nieskazitelnie biała nie była. Ba! Daleko jej było choćby do szarości. Dawno jednak niczego nie 'pożyczyła', więc prawdopodobnie wyszła z jakiejś tam wprawy, jeżeli nadać tym zdolnościom takowe ramy.
- Miło mi. - Powiedziała, potem kierując spojrzenie ku albinosce. - Ależ oczywiście, pani. Brakowało mi tych lotów w przestworzach. - Zaśmiała się pod nosem. - Szczególnie, że sama moge sobie zapewnić taką rozrywkę. Bez obrazy Lunati. - Wolała nie ryzykowac urażenia tak dumnego zwierzęcia. Trzeba zachowac chociaz garstke rozumu. - Przychodzę w pokoju, w sprawach... powiedzmy prywatno-towarzysko-pracujących. - Wyszczerzyła się.

- Wybacz... - Nagle spoważniała i wbiła w drugą polimorfkę spojrzenie niesamowicie chłodne? Raczej tylko pełne dorzała, aż nazbyt jak na Ireth. Znów poklepała po szerokiej szyi Lunatiego, jakby chcąc na chwilę od czegoś odwrócić nie tyle co uwage Ekeny, a swoją.
- Interesy, interesy... - Zakręciła ręką szybki młynek w powietrzu, chcąc zwrócić uwagę Ekeny na upływający czas. Czas, którego Ireth ostatnio wiecznie brakowało. Straszliwie szybko on umykał.
- Na razie musze iść, przypilnujesz ich chwilę? - Nie czekając na odpowiedź, zniknęła nagle w błysku zielonkawego światła. Teraz na miejscu dziewczyny, stała spora, czarna wilczyca. Beżowe ślepia skierowała na ledwie widoczną, wydeptana w śniegu ścieżkę. - Przyjdę, kiedy nie będzie towarzystwa... - Dodała. Ale tego anioł raczej zrozumieć nie mógł. Niewielu rozumiało języki zwierząt. Dla większości było to jedynie kilka krótkich warknięć i pisków.
Potem zniknęła w zaroślach.

Niewielki kamień spadał, odbijając sie od skał. Lilith oraz wszystkie półgryfy spały w jaskini po obfitym obiedzie. No.. prawie wszystkie. Tulimi, najmniejsza i najbardziej tchórzliwa z tuzina rodzeństwa, wychodziła właśnie, by napić sie ze strumienia. Mały głaz upadający nagle na ziemię tuż przed jej dziobem zdziwił ją i zaniepokoił. Wiedząc jednak, jak zdenerwują się jej bracia, jeśli bez powodu przerwie ich sen, rozłożyła skrzydła i z cichutkim szumem wzniosła się nad pieczarę. Zauważyła nieznajomego i zdusiła w gardle krzyk, po czym poszybowała w dół. Młoda samica wślizgnęła się w ciemność jej domu i zaczęła metodycznie budzić rodzeństwo, zaczynając od najsilniejszych półgryfów. Język tych bestii był dość ograniczony, jednak zdołała przekazać wiadomość o intruzie i poprosić o ciszę. Nuti jako pierwsza wzbiła się w powietrze, za nią zaś reszta, szybując niezwykle cicho jak na tak ogromne istoty. Skrzydlate drapieżniki zaczęły zataczać okręgi naokoło obcego, siedzącego na ich jaskini. Leciały coraz szybciej, młócąc skrzydłami powietrze, przez co szybko zaczęły wyglądać jak jasne oraz ciemne plamy ścigające się dookoła nieznanej im istoty. Wreszcie Nuti podleciała bliżej i powoli okrążyła postać. Następnie, widząc, że obcy pogrążony jest w czymś w rodzaju letargu, wrzasnęła głosem przypominającym nieco głos orła.
W innej części puszczy pewna albinoska przyglądała sie swojej zniszczonej twarzy, pochylona nad zamarzniętym stawkiem. Gdy tylko usłyszała krzyk swojej córki, zmieniła się w ogromną białą klacz, która pozbawiona była jednak grzywy i sporej części sierści. Ekena nie miała jednak czasu na przejmowanie sie chłodem. Popędziła między drzewami w kierunku legowiska półgryfów.

Półgryfy rozproszyły sie na boki, wrzeszcząc i wymachując na oślep pazurami. Najbardziej rozwścieczona była oczywiście Nuti, która znajdowała sie najbliżej obcego. Spora samica wzleciała pionowo w górę, skrzecząc przeraźliwie. Teraz chciała tylko jednego: odzyskać wzrok i móc rozszarpać tego, kto zaatakował ją i jej rodzinę. Niektórym półgryfom udało się wylądować, pozostałe wolały nie ryzykować, unosząc się powoli w górę i czekając, aż odzyskają wzrok.
Biała klacz słyszała coraz więcej krzyków, pośród których zdecydowanie wyróżniał sie głos Nuti. Albinoska pędziła, przyspieszając do granic możliwości. Ciężkie kopyta unosiły sypki śnieg i rozbryzgiwały na boki wodę oraz cienki lód, gdy przekraczała niewielką rzeczkę, dzielącą ją od legowiska jej dzieci. Wiedziała, że nie da rady biec szybciej, ale i tak wydawało jej się, że nogi uderzają o podłoże zbyt wolno, że nie zdąży... że jej maleństwa znajdują sie w niebezpieczeństwie. Biegnąc, zaczęła skupiać sie na tym, by przybrać ludzką postać gdy tylko dopadnie do polany.
Nuti uderzyła wściekle skrzydłami, gdy wzrok zaczął powracać. Również jej rodzeństwo widziało już całkiem nieźle. Trzynaście par ślepi skupiło się na jaszczurzym magu. Tym razem półgryfy nie zamierzały szybować i oceniać. Tym razem zamierzały polować, zabić. Przywódczyni, Nuti, wzniosła się jeszcze odrobinę wyżej, po czym zaczęła pikować. W tej samej chwili na polanie można było usłyszeć głośny gwizd i wrzask "Nie! Zostaw!", które wydobyły sie z gardła chorobliwie bladej kobiety o oczach, które zdawały się składać z samych białek i tęczówek. Nuti wzniosła sie ponownie i zaskrzeczała, tak samo jak reszta jej rodzeństwa, z którego część szybowała, szykując sie do pikowania, reszta zaś przyczaiła sie u stóp skały, gotowa do skoku. Mimo, że półgryfy pragnęły rozerwać gadziego intruza na strzępy, wstrzymały się, patrząc na łysą kobietę w połatanym, zniszczonym ubraniu. Ta jednak zdawała się być bardzo pewną siebie i wcale nie przeszkadzało jej, ze krzyczała na trzynaście ogromnych bestii.
- Zostawcie go. Do mnie! Bez wyjątku, Lilith!

Mag mógł usłyszeć cichy szum skrzydeł i niezadowolone syczenie blisko siebie. Zaraz potem cichutki stuk, jakby coś upadł obok niego.
- Nie skrzywdziły Cię? Który zaatakował jako pierwszy? - Kobiecy głos odezwał sie tuż obok jaszczura. Albinoska zasłaniała swoją twarz podniszczonym kapturem. Nuti szybowała dookoła skały, zaś reszta półgryfów czekała na ziemi, opierając potężne łapy o podłoże, by móc w każdej chwili zbić siew powietrze.
- Wszystko w porządku? - Chuda dłoń o długich palcach spoczęła na ramieniu maga. Druga ręka polimorfki ukryta była pod płaszczem i zaciskała się na rękojeści sztyletu wsadzonego za pasek. Nie miała pewności, kim był nieznajomy. Tak samo, jak nie mogła przewidzieć reakcji swoich maleństw i musiała być przygotowana na każdą ewentualność.

Ostatnio edytowany przez Ekena (2009-01-30 21:22:17)

- Nie. To nie są demony. Sześć z nich to moje dzieci, resztę uważam za moje maleństwa. Tylko jedna jest w pełni gryfem, reszta tylko w połowie należy do tego gatunku. Muszę wiedzieć, które z nich mam ukarać. Nie lubię tego robić, ale nie chcę, by kiedyś zraniły kogoś niewinnego. Spokojnie. Jestem spięta, bo one są zdenerwowane. Nie wiem, czy nie zaatakują. Spokojnie... - Powtórzyła, odruchowo zmieniając ton głosu na znacznie łagodniejszy. Niechętnie puściła rękojeść sztyletu i położyła ją na dłoni nieznajomego, woląc mieć możliwość szybszego zareagowania w razie ataku. Albinoska doskonale kontrolowała swoje mięśnie, rozluźniając je na ramionach i torsie, napinając zaś mięśnie nóg, których obcy nie mógł wyczuć.
- Spokojnie... Dopóki tu jestem one będą sie powstrzymywać. Jeśli postanowią zaatakować, ich pierwszym celem będę ja. Jesteś bezpieczny. - Powiedziała łagodnym, pogodnym tonem. Zdjęła dłoń z ramienia maga i, widząc, że ma jakieś problemy z otwarciem oczu, odruchowo ostrożnie przetarła palcami jedną z powiek "Jaszczurki". Nuti i pozostałe półgryfy niecierpliwiły się, czekając tylko, aż polimorfka odsunie sie nieco, by mogły rozszarpać obcego. Najbardziej wzburzona była przewodniczka stada, która zazwyczaj cechowała się największym spokojem. Drugim w kolejce pod względem wściekłości był nienawidzący magów Wires. Polimorfka wbiła w swoje dzieci karcący wzrok, spoglądając spod kaptura. Wiedziała, że dopóki będzie otwarcie je pilnować, będą sie bardziej kontrolować.

- Och! Wybacz... - Albinoska natychmiast przesunęła się, uważając tym razem, by niczego nie przydeptać. Poprawiła odruchowo kaptur, by zasłaniał jak największą część twarzy. - Cóż... Nie spodziewałam sie właśnie w tym miejscu... ogona. A co do dzieci... cóż... Mangel. Znaczy... nie jest ich ojcem, oczywiście. Za pomocą magii pilnował mojej ciąży i wzmacniał mnie. Z resztą... Wtedy cały czas przebywałam pod postacią konia i chyba tylko dlatego mogłam wydać na świat półgryfy... Karać je... Teoretycznie nie muszę... Nienawidzę tego robić. Ale słyszałam ich krzyki. Podobnie zachowują się, gdy polują na coś większego, jak przykładowo niedźwiedź.
Polimorfka odsunęła się nieco, opierając dłońmi o skałę i ciągle kucając. Uważnie przyjrzała się półgryfom i gwizdnęła wysoko. Bestyjki zareagowały cofając się i tłukąc wściekle ogonami po bokach. Co bardziej agresywne uderzyły kilkakrotnie skrzydłami o powietrze, lub zaskrzeczały cicho. Wolały jednak posłuchać komendy i zwiększyć odległość od matki i nieznajomego. Albinoska przeniosła wzrok ponownie na niespodziewanego gościa i pacnęła się otwartą dłonią w czoło.
- Gdzież moje maniery gospodyni? Nazywam się Ekena. Przypadkiem musiałeś trafić do legowiska moich maleństw gdy spały. Inaczej zauważyłyby Cię już wcześniej i zapewne postanowiły sie bawić. Nie wiem, co w nie wstąpiło... A wracając do ras... One są nieco oryginalne... Ale nigdy nie widziałam kogoś takiego jak Ty...