Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zefir zaklaskał głośno w dłonie.

- No brawo, bra-wo! Jak chcesz, to potrafisz, Aravialu. To nie było takie trudne, czyż nie?

Zwrócił się do wszystkich:

- W porządku, chcę zobaczyć kulę ognia Ekeny i jeszcze raz Ireth, a potem następne zaklęcie. Pamiętajcie - wy macie panować nad energią, nigdy odwrotnie. Tak jest najbezpieczniej.

Gerard spróbował inaczej uformować ręce. Wtedy były by wystrzeliwał z rąk, teraz jest by był w rękach. Znowu skupił się na ogniu. I znowu zamknął i otworzył oczy. Tym razem zobaczył słońce. Spojrzał na ręce. Jarzyła się w nich kula ognia. Była wielkości zakrętki od dzisiejszej butelki 2l. Złapał w jedną rękę. Nie parzyła była przyjemnie ciepła. Wyciągnął rękę i chciał rzucić ale gdy wziął zamach, kulka wyleciała z ręki do tyłu. Spadła na podłogę i migotała. Gerard szybko ją podniósł i rzucił w szkielet. Wleciała w oczodół i jarzyła się jak ogniste oko. Gerard kompletnie tego nie zrozumiał.

Energia lodu. Czyli coś zupełnie odmiennego, ba, przeciweństwo. Polimorfka z góry wiedziała, że z tym będzie znacznie ciężej. Tym razem też dłuższą uwagę skupiła na instrukcjach zawartych w księdze.
Tym też razem zamknęła oczy w myślach, przywołując obraz zwyczajnego lodowego sopla, takiego co wisi nad drzwiami w mroźne zimy. I stwierdziła, że chyba wyobraźnia jej szwankuje, obraz cały czas się rozmywał, był w zasięgu dłoni, ale jakby uciekał. Wyślizgnął się. Nie mogła się na nim wystarczająco skupić. A co dopiero na stworzeniu kilku takich sopli i posłaniu ich w określonym kierunku.
Spróbowała ponownie, poczuć się tak jak tego dnia nad stawem rybnym. Kiedy Silver 'wlała w nią' galony tej 'lodowej energi'. Obraz stanął jak żywy przed jej oczami, jednak nic się nie stało. Nie pojawiła się nawet najmniejsza kropla wody, a co dopiero lód.
I kolejna próba. Tym razem nad między jej dłońmi pojawiła się błękitna iskierka, która niemal natychmiast zgasła, jakby ktoś zdmuchnął świeczkę.

Gerard przestudiował zaklęcie w księdze.  Ułożył ręce w trójkąt i wycelował w szkielet. Przypomniało mu się przeżycie na lodowej pustyni. Myślał o lodzie. Poczuł zimno w rękach. Zamknął oczy. Tym razem nie poddał się woli. Sam ułożył kształt. Pomyślał o kłach wilka. Z zamkniętymi ooczymi rozsunął palce tworzące szczyt. Rozległ się suchy trzask jak z bicza a w oczodołach szkieletu znalazły się dwa sople lodu, przypominające kły wilka. Pierwsze zaklęcie króre podziałało "prawie" jak miało. Spojżał na ręce i zobaczył że ma pokryte cieńką warstwą lodu.

Kiwnęła nieznacznie głową próbując jakoś przyswoić sobie słowa Nekromanty. Według niej lód nie mial nic wspólnego z gniewem, może jednak się myliła?
No już, skup się, pomyśl, znajdź w sobie to... coś. ponaglała się w myślach, tak jakby to miało jej w czymś pomóc. Już prawie widziała jak sople uderzają w cel, jak uderzają w białasa. Nic się jednak nie stało, no może nie licząc kilku mokrych plam na podłodze mniej więcej pod jej wyciągniętymi dłońmi. Zamiast lodu była woda... i to w jeszcze mizernych ilościach... No i napewno nie był to śmiercionośny sopel.

Ekena stała z boku. Nie poruszała się. Głowę trzymała pochyloną. Gdy reszta ćwiczyła formowanie kuli ognia, albinoska zmagała sie ze sobą. Gdy tylko czuła poruszenie gorącego powietrza, lub słyszała trzask i syk płomieni, bała się. Przed oczami nie widziała sali, ale kark pędzącego, przerażonego konia, spadającą belkę lub pochodnię ciskaną na dach budynku. Raz ujrzała rozwartą smoczą paszczę i falę ognistego oddechu. Polimorfka musiała pilnować sie, by nie zmienić formy.
Gdy ćwiczenie zmieniło się, nie poczuła sie lepiej. Niby nie miała złych wspomnień z lodem, ale pamiętała za to wyszeptane do jej opiekuna słowa pewnego maga. Po tym wydarzeniu czarodzieje byli jej ulubionymi ofiarami.
Ekena zacisnęła zęby, unosząc wzrok i patrząc na szkielet. Skupiła się na przypomnieniu sobie wykładu, który pokazał jej i innym uczniom Zefir. Inkantacja nie wydawała się jej dobrym pomysłem. Umiała czytać, ale zdarzały się jej pomyłki. "Czucie" magii odpadało całkowicie. Została wizualizacja. Albinoska spuściła wzrok i zamknęła oczy. Wyobraziła sobie zimno obejmujące ciało. Wyrzuciła z umysłu formę śnieżnego kota, o której pomyślała instynktownie. Skupiła sie na "przesunięciu" chłodu ku prawej, wyciągniętej, dłoni. Wyobraziła sobie sopel lodu formujący sie między palcami. Otworzyła oczy...
I uświadomiła sobie, że stoi jak ostatni idiota, wyciągając rękę w kierunku przeklętego szkieletu, podczas, gdy absolutnie nic sie nie działo. Opuściła dłoń i spojrzała na palce. Nie czuła rozczarowania. W głębi od początku wiedziała, że wpakowała sie w coś, co nie jest przeznaczone dla niej. Była tylko trochę zawiedziona, że nie było nawet najmniejszego efektu. Wiemy, że aby używać magii nie trzeba urodzić sie z talentem do niej. Ale jak widzimy na załączonym obrazku, można urodzić się całkowicie pozbawionym czegokolwiek związanego z czarami, pomyślała. Po chwili na twarzy albinoski pojawił sie gorzki uśmiech, gdy zrozumiała, dlaczego pierwszą formą jaką przybrała był koń. Ona nie była stworzona do myślenia, ani jakiejkolwiek subtelnej sztuki. Jej przeznaczeniem było wykonywanie poleceń innych, używając siły i tych kilku wyuczonych sztuczek, jakie wpoił jej opiekun. Polimorfka spojrzała dyskretnie na resztę. No tak... Raczej nie da rady zniknąć niezauważona.

- Najpierw stłum sobie ogień, potem spróbuj okiełznać lód... - szepnął Ireth.

Zwrócił swój wzrok w stronę Groma. Obserwował, jak Gerard wystrzelił kilka sopli, zamrażając sobie przy tym ręce. To było całkiem kompromitujące, lecz... Grom jak gdyby nigdy nic po prostu rozmroził sobie dłonie.

- Tak jest, Grom! Świetnie! - pokazał mu podniesiony kciuk. - Improwizacja to bardzo ważna rzecz.

Usłyszał poprawnie wypowiedzianą przez Araviala inkantację oraz jej efekty.

- O to chodziło, Aravial. Ćwicz dalej.

Podszedł do Ekeny. Bez słowa położył jej dłoń na plecach, na środku kręgosłupa. Polimorfce zrobiło się zimno, cholernie zimno. W chwilę potem z jej wyciągniętej ręki wystrzelił grad sopli, który poszatkował całkowicie biały szkielet, przebijając każdą kość.

- To była twoja magia, nie moja. - rzekł jej. - Ja tylko dodałem ci energii. Skup się i ćwicz!

- Uwaga, za chwilę zmiana ćwiczenia. - oznajmił. Zastanawiał się nad kolejnym zaklęciem do przerobienia.

Gerard odszedł kawałek dalej by nie dostać mocą Araviala. Planista wykorzystuje potężną magię. Oddalił się kawałek i ponownie skupił się na soplu lodu. Skupił się na soplu ale w wyobrażeniu dał gorącą otoczkę, by nie zamarzły mu ręce. Gdy wystprzelił salwę, ręce mu nie zamarzły ale sople miały końce jak komety. Te sople płonęły! Szkielet dostał pięcioma soplami i nagle zajął się ogniem. Druid nic z tego nie rozumiał.