Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Błagam, Sulamie, nie przesadzaj...- jęknęła cicho, krzywiąc się przy tym.
Jednak przeniosła wzrok z powrotem na Ireth i skinęła jej głową, nie spuszczając z niej wzroku. Jej uwagę odwróciło dopiero pojawienie się kolejnej postaci. Jednak ta nie dała się ocenić, kryjąc pod ciemnym płaszczem. Dawniej zachowywała się zupełnie tak samo, nie chcąc dać się rozpoznać.
Zmarszczyła brwi słysząc dziwne słowa nowoprzybyłej. Spojrzała na Sulama chcąc zadać pytanie i nagle w jej oczach pojawiła się iskierka zrozumienia. Zamknęła usta. Najwyraźniej Sulam wzywał posiłki nawet z zaświatów.
Odwróciła się do dwóch kobiet. Gdyby nie fakt, że dziekan był nekromantą, stwierdziłaby zapewne że zobaczyła duchy. Uśmiechnęła się do siebie pod nosem.

Ireth uśmiechnęła się delikatnie do Skimrry. Więc to jest nowa mistrzyni, tak? - pomyślała podchodząc do grupy. Po drodze 'wyhaczyła' jakąś ławkę i pogłaskała ją delikatnie, mając nadzieje, ze ta nie odgryzie jej ręki (wszystko się może zdarzyć, prawda?), kiedy będzie miała przy niej zasiąść.
- Miło mi poznać. - Powiedziała cicho, znów obdarzając grupę tym swoim uśmiechem. Wydawać by się mogło, że dziewczyna od wejścia na salę znacznie się uspokoiła. Zupełnie tak, jakby to miejsce pozwoliło jej na chwilę zapomnieć, jak trudno jest żyć znów. Miejsce lub obecne tu osoby. Ireth nigdy nie była zbyt otwarta, jednak w tej sytuacji towarzystwo wydawało jej się dobrym wyjściem, nawet jeśli miał być to wykład. Na dodatek wykład z dziedziny, w którą uwikłana została zupełnie przypadkowo.
- Nie wiem co sądzić o Twoim pomyśle Sulamie, bo nie wiem czy jeszcze się nadaje na te zajęcia. - Powiedziała poważnie większy nacisk kładąc na słówko 'te'. Efekt psuł jednak jej dziwnie przygnębiony wzrok. Zupełnie tak jakby jednocześnie chciała tu być i nie chciała.
I wtedy weszła Ekena, Ireth nie musiała się odwracać by odgadnąć do kogo należał tej 'oburzony' głos. Mimo, iż wciąż starała się zachować spokój, coś w jej wnętrzu pękło. Wciąż nie mogła się pogodzić z faktem, że druga polimorfka zachowała się tak egoistycznie i... Głupio? Odwróciła wzrok i skupiła się na jednej z wiszących na ścianie rycin. Wolała stać się nieobecna niż zrobić coś czego by później żałowała. Teraz czekała tylko na początek wykłądu, zeby móc zając czymś myśli.

-Bycie martwym w tej szkole, liczymy jakbyś wzięła sobie dziekankę.- powiedział całkowicie poważnie Nekromanta. W tej szkole śmierć nie przerywała nauki, kto wie jakie potężne siły mogą Cię z powrotem wrócić do świata żywych. Znany był przypadek kiedy pewien niziołek zmarł, został wskrzeszony po pięćdziesięciu latach przez swojego syna, a potem kontynuował tutaj studia. Od tamtego czasu dokumenty takich studentów są przechowywane w specjalnej kartotece. Dopiero jak umrą za trzecim razem (brzmi to absurdalnie ale takie wypadki się zdarzają), dane studenta są palone.
-Dobra zaczynajmy. Sadoma co najwyżej będzie miał spóźnienie plus coś jeszcze.- westchnął głośno Dziekan po czym stanął za Mównicą. Ciastek posprzątał zaś po śladach pozostawionych prz podwieczorek. Studenci  po zachowaniu wszystkich środków ostrożności zasiedli na swoich miejscach.
-Witam wszystki...- zanim Mównica dokończyła zdanie, dostała w swoją podstawę mocnym kopniakiem.
-Przepraszam za nią...- mruknął lekko zawstydzony Dziekan. Odchrząknął głośno i kontynuował.- Witam wszystkich. Dzisiejszy wykład będzie poświęcony temu co wypisałem na kartce, ale jak się już zdążyłem przekonać nie wszyscy tu czytają wywieszony papier, więc powtórzę: Dzisiejszy wykład będzie obejmował dalsze ćwiczenia z dziedziny pochłaniania energii żywiołów oraz szkolenie w dziedzinie obrony przed klątwami, i inwazjami obcych umysłów. Zaczniemy od żywiołów. Przypomnę, że żywioły dzielą się na cztery "części": ogień, wodę, ziemię i powietrze, no i jeszcze błyskawice, które się uznaje za pochodne od magii powietrza. Czarodziej nie musi korzystać jedynie ze swojej many by rzucać zaklęcia. Może korzystać z ognia, wody, ziemi czy powietrza, które go otacza by zwiększyć swoją moc. Staje się wtedy ono wtedy nie tylko medium, ale również mocą, którą możemy wzmocnić swoje zaklęcia. Technika ta jest bardzo niebezpieczna. Żywioł musi być odpowiednio słabszy od nas, to znaczy, że jego energia nie będzie silniejsza od naszej. Magowie często to ignorują, myśląc "wezmę niewielką część, przecież nie będę pochłaniać całości". Otóż według ostatnich badań pobieranie w ten sposób jest jedynie o dziesięć procent mniej niebezpieczne od całościowego... oczywiście zależy też to od masy energii ale taka jest przyjęte. Jak się pobiera taką energię? Wydaję się to być proste. Rozkłada się ręce i tworzy połączenie z żywiołem za pomocy własnej many, tak mocne by podczas transportu nie została zerwana. W razie zerwania... w najlepszym przypadku po prostu mana przepadnie, o najgorszym przypadku nie chcielibyście słyszeć. Sam proces transportu jest dość łatwy, po prostu wyobrażamy sobie, że coś zabieramy, kleptomani mogą sobie wyobrażać, że coś kradną, erotomani... cóż nie wypada mi tego mówić. Manę taką od razu trzeba uzewnętrznić! Nie można jej trzymać zbyt długo w organizmie bo znowu przybieżę kształt żywiołu, z którego pobieraliście moc, a nie chcielibyście się utopić, bo za długo trzymaliście w swoim ciele żywioł wody. A teraz mój cudowny asystent Ciastek rozda wam kule żywiołów, od których zaczniecie dzisiejszy trening. Musicie pobrać z nich energię, którą potem natychmiast wyrzucicie na zewnątrz, zrozumiano?
Ciastek na czerwonej poduszce wyniósł okrągłe przeźroczyste przedmioty. W ich wnętrzu tliła się moc, biło od nich słabe różnokolorowe światło. Ekena dostała kulę ziemi, Akär, Skimrra i Ireth-ognia, Arevis- wody, zaś Keldar- wiatru.

(opis zwiększa szansę powodzenia, dlatego też za niechlujność i głupotę będą fajerwerki)

Elf pomyślał sobie uff na reszcie się rozpoczęło...
Przyglądał się jak ciastek stanowczo przekazuje po kolei, różne kule studentom..
Wciąż patrzył wryty, aż nagle doszła kolej na niego..

Akar ujął kulę którą podał mu sługa Sulama, położył ją na przeciwko siebie, na ławce.. Całkowicie się wyciszył, skupił, a z głowy wyrzucił wszystkie myśli.. Po chwili ciszy, dłonie uniósł nad kulą..Pamiętał rady wykładowcy "wyobrażamy sobie, że coś zabieramy"..
Nie wątpliwie początkujący mag pojawił się w wyimaginowanym świecie. W okół stały pięknie wyrzeźbione kolumny, a pod nimi gniewnie waliły kłęby ognia i dymu..Przed nim były ostawione równe schody, które prowadziły na górę..Elf zaczął po nich wchodzić, idąc coraz wyżej czuł pieczący żar na ciele..
W końcu wzbił się na ostatni stopień i delikatnie wszedł..
Na samym środku stało zwierciadło, z którego wydobywał się nie zwyczajny ogień, był on niebieski..Elf ostrożnie zbliżył się do tego przedmiotu, po czym delikatnie wtopił w to ręce, starając się pochłaniać energie. Robił to bardzo ostrożnie, nie chaotycznie, powoli i w wielkim skupieniu..

Ireth delikatnie ujęła kule w dłonie. Miała wrażenie, że jest ciepła, chociaż mogło być to tylko złudzenie. Dłuższą chwilę po prostu ją trzymała, jakby ważąc ją w dłoniach. W rzeczywistości jednak 'ważyła' to co znajdowało się wewnątrz kryształu. Sulam zrobił to celowo, czy przypadkiem? Owszem mógł wiedzieć, że czas jakiś temu, Zefir uratował jej życie pozbywając się z niej magii ognia, która 'inteligentnie' zaczęła się za bardzo panoszyć, mógł wiedzieć, ze z tym rodzajem magii kiedyś na zajęciach radziła sobie najlepiej, ale czy wiedział, że przez ogień własnie zginęła? Przed oczami momentalnie pojawiła jej się wizja pożaru w stadninie. Nie poddała się jednak sile wspomnienia. Skoro już tu przyszła musiała się choć trochę postarać, a emocje nie były dobrą drogą ku sukcesowi. Teraz pomogły jej długie godziny jakie spędziła ostatnio na uspokajaniu swojego wnętrza.
Ostrożnie położyła kulę na ławcę i skupiła na niej wzrok. Ten zewnętrzny, jak i ten wewnętrzny. Wrównała oddech i oczyściła umysł ze wszelkich zbędnych emocji, myśli, informacji. Widziała jak wewnątrz kryształu migocze światło, jak się kręci, wiruje. Myślą uczepiła się właśnie tego światła. Wszystko inne zniknęło. Sala, uczniowie, dziekan. Polimorfka sięgnęła wgłąb siebie, musiała pobudzić ten obszar umysłu, który od bardzo dawna pozostawał w uśpieniu.
To było jak wielka sala z przeróżnymi drzwiami. Za każdymi kryło się coś innego. Wspomnienia z dzieciństwa, z pobytu na Zakonie, te przyjemne jak i nie. Były też inne, niemalże zawsze zamknięte obszary snów. Były marzenia. Były też zapomniane drzwi, znajdujące się w najodleglejszym miejscu. One pozostawały zamknięte od czasu powrotu Ireth do życia. Za nimi znajdowała się Mia, druga świadomość lub też osobny byt zdrowo mieszający polimorfce w głowie. Wielkie było szczęście, że Sulam wraz z Ireth nie obudził także Mii.
Najważniejsze było jednak to, ze były tu też drzwi do many. Ireth 'podeszła' do tych właśnie drzwi. Położyła dłoń na klamce i...
Wyciągnęła dłonie w stronę kuli. Wiedziała, że musi być w pewnym stopniu stanowcza, inaczej nic z tego nie będzie. Jednak nie chodziło tutaj o brawurę, nie mogła przesadzić. W umyśle odezwały się słowa Sulama 'w najlepszym przypadku po prostu mana przepadnie, o najgorszym przypadku nie chcielibyście słyszeć.' Odepchnęła od siebie to ostrzeżenie, nie mogła pozowlić sobie na rozproszenie, niezależnie od tego jak słuszna była ta rada w tym momencie. Wdech, całkowite skupienie i siła woli, wydech. Miała wrażenie, że czuje jak w jej ręce zgromadziła się potrzebna moc, jakby mrowienie, które chciało poprzez skórę wydostać się na zewnątrz. Trzeba było uwolnić zgromadzoną manę. Wysłała ostrożny impuls potrzebny do nawiązania połączenia w stronę kryształu i spróbowała 'wyciągnąć' energię z kuli.

Ekena tępo wpatrywała się we własne dłonie, nie zauważając, co działo sie dookoła niej. Nie drgnęła, nie mrugnęła nawet do momentu, gdy Sulam odezwał się do niej.
- Rezygnuję. - Stwierdziła zdecydowanym tonem, ruszając do drzwi prowadzących z sali. - I tak mam dość zszargane nerwy, nie wytrzymam tu ani chwili dłuzej.
Ostatnie słowa warknęła pod nosem, nie przerywając marszu i zmieniając się po drodze w śnieżnego kota. Ostatnio coraz częściej odczuwała potrzebę pozostawania w formie zwierzęcej, której jedyną wadą był prawie całkowity brak futra, który idealnie ukazywał wszelkie stare rany oraz blizny, pokrywajace większość jej ciała. Teraz nie było wątpliwości, czemu wiecznie zasłaniała twarz kapturem. Przez umysł albinoski przebiegła myśl, że przecież wędzidło i siodło nie mogą być aż tak złe.

Pojawienie się strażników zaskoczyło ją. Bezwiednie zerwała połączenie z kryształem, podobnie jak cofnęła zaklęcie. W ostatniej chwili chwyciła kulę nim ta spadła na stół. Odetchnęła tylko z ulgą. To nie była jej wina, tylko nagłego zamieszania.
Kiwnęła tylko w milczeniu głową na słowa Sulama i z powrotem wylewitowała kryształ. Rozłożyła ręce i znów oczyściła umysł. Zielone oczy zalśniły własnym blaskiem, choć sama wiedźma zdawała się nie mieć świadomości tego.
Unormowała oddech i ponownie zagłębiła się we własne jestestwo. Zaczerpnęła many, przy okazji z zaskoczeniem stwierdzając, że jest jej chyba więcej niż poprzednim razem, co znaczyło, że poprzednie pobieranie rzeczywiście odniosło skutek. Ten drobny sukces nieco podniósł ją na duchu.
Poczuła jak mana się przemieszcza przez całe jej ciało aż do dłoni.
Siłą woli postarała się, podobnie jak poprzednim razem, nawiązać połączenie z kulą, na tyle pewnie, by powstało i na tyle ostrożnie by ani sobie, ani nikomu z obecnych nie wyrządzić krzywdy. Podświadomie czuła, że mana, choć bardzo przydatna, to jednak bardzo kapryśna potęga, z którą lepiej nie zadzierać bez powodu.
Chwaląc się za pomysł nauki w szkole magii przystąpiła do ponownego pobierania. Zbyt długo już stosowała magię nieświadomie. Aż dziw, że jeszcze nie skończyło się to nieszczęściem. W końcu trzy tysiące lat to szmat czasu.

Ireth odetchnęła cicho. Dzięki odpowiedniemu zapanowaniu nad sobą jakoś jej się udało wykonać ćwiczenie. Chyba nawet całkiem nieźle jej poszło jak dodać do tego reakcję Sulama. Nie popadła jednak w samouwielbienie. To, że wyszło raz nie znaczyło, że wyjdzie i drugi i trzeci. Tu chodziło o odpowiednie wyważenie opanowania i umiejętnści, i ona wolała nie wprowadzać się teraz w jakikolwiek emocjonalny stan. Nawet się nie uśmiechnęła, jej spojrzenie wciąż było trochę nieobecne. Zupełnie tak jakby polimorfka ukryła się gdzieś wewnątrz siebie, jakby tu w sali była tylko jej powłoka. To było jej potrzebne do trzymania emocji na wodzy, trochę odciąć się od tego co działo się dookoła. Nie całkowicie jednak.
'Wróciła' jednak do sali wykładów, gdy do środka weszło trzech strażników. I w dosyć osobliwy sposób wyrpowadzili jednego z uczniów. Ireth mimo, że zdziwiona całą sytuacją, nie wyrzuciła z siebie ani jednego słowa. Nauczyła się dawniej, że o niektóre rzeczy nie powinno się pytać. Chwilę jeszcze spoglądała na drzwi, za którymi zniknęła ta osobliwa grupka. W końcu jednak znów odwróciła się w stronę kryształu. Ten migotał tajemniczo swoim osobliwym wewnętrznym blaskiem. Nie wiedzieć czemu Ireth nasunęła się myśl, że światło to wygląda całkiem przyjemnie, wręcz przytulnie. Potrząsnęła jednak głową, w śmiesznym geście służącym odrzucenia tych dziwacznych pomysłów. Żeby wykonać ćwiczenia musiała się na nim skupić całkowicie, nie mogła pozwolić sobie na podzielenie uwagi. Znów sięgnęła wgłąb siebie koncentrując się wyłącznie na krysztale, czy raczej energii w nim zawartej. I mimo, że oczy miała zamknięte doskolane 'widziała', czy może raczej wyczuwała, gdzie jest jej cel. Powoli zebrała w sobie moc, kierując ją w stronę dłoni. Wiedziała, ze jeżeli zbierze w sobie za mało energii to połączenie nie powstanie lub też co gorsza zerwie się. Wiedziała również, że impuls potrzebny do nawiązania tego swoistego kontaktu musi być odpowiednio stanowczy, wyważony, nie za słaby i nie za mocny. Zdawała sobie sprawę z tego, że tak delikatnych działaniach nie miała jeszcze odpowiedniej wprawy. Nie spieszyła więc się. Wolała to zrobić wolniej ale porządnie i z odpowiednią dokładnością. Wyciągnęła rękę czując, że nadszedł już odpowiedni moment. Wysłała swój impuls w stronę kuli chcąc nawiązać połączenie. Teraz wystarczyło jeszcze utrzymać to połączenie dostatecznie mocne i dostatecznie długo, by zaczerpnąć mocy z kryształu nie robiąc krzywdy ani sobie, ani nikomu innemu.