Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Rixa.- powtórzył i skinął głową.- A ja jestem Ingentus. I żaden pan, zapamiętaj sobie.
Rzucił na odchodnym, po czym ruszył do wnętrza kuźni. Dobył żelaza i rozpalił w piecu. Po chwili zrobiło się bardzo gorąco. Po odpowiednim czasie przetapiania, Ingentus odlał bryłę przypominającą miecz, wziął młot i w okolicy rozległ się charakterystyczny dźwięk kutego żelaza.

Krasnolud wrzucił kutą sztabę do przyniesionego przez dziewczynę wiadra wody. Rozległ się przeciągły syk, a powietrze uleciał pióropusz pary.
-No pokasz ino to, dzierlatka...- odebrał od niej medalion.
Zadziwiające było, z jak wielką zręcznością i delikatnością, ogromne palce kowalskich dłoni obracaly w rękach ten cud sztuki jubilerskiej.
Usiadł na stołku.
-Chyba żeś tego nie podwędziła co?- błysną na nią oczami spod brwi.
Wstał i podszedł do skrzyni. Wydobył z niej maleńkie dłutko i spróbował podważyć wieczko. Nic to nie dało. Podobnie było przy próbie rozkręcenia zawiasów. Medalion pozostał zamknięty.

Ingentus spojrzał na nią jakby jej nie dowierzał.
Wzruszył jednak ramionami i położył medalion na kowadle.
Chwycił młot i zamachnął się. W normalnych warunkach, medalion został  by zgnieciony na cienką blaszkę. Jednak kowal już wcześniej miał podejrzenia co do przedmiotu.
Gdy ciężka głowa młota spadła na przedmiot, posypały się iskry, jednak medalion wyszedł z tego nietknięty.
-Tako jako żem myślał.- mruknął podając jej medalion.- Został magiją jaką, zaklynciem zamknięty. Albo i runami, ale takowych tutaj nie widze. Musi panienka innego sobie znaleźć ślusarza.
Po czym najwyraźniej uznał rozmowę za zamkniętą i wrócił do kucia miecza dla swojej pracownicy.

Anioł podszedł do drzwi kuźni i zapukał. Po chwili otworzył drzwi i rozejrzał się po pomieszczeniu czy zastał kowala, już kilkakrotnie zdarzyło się, że nie zastawał zarządcy jakimś sklepem, lekarza lub kowala.
- Czy można? - spytał niepewnie próbując wypatrzeć właściciela. Potrzebował naprawdę dobrej broni, nie zwykłego kawałka żelaza tylko prawdziwie mistrzowskiej roboty. A pieniędzy miał dużo i mógł uważać się za jednego z najbogatszych ludzi w okolicy. Bądź co bądź praca zarządcy całej zakonnej farmy dawała duże zyski.

Ostatnie wydarzenia wywołały lekki chaos w kuźni. Sprawiała wrażenie pustej, ale po chwili do przybysza podszedł wysoki człowiek o surowym wyrazie twarzy. Bez wątpienia był to kowal - umięśniona sylwetka kryła w sobie wiele krzepy. Zmierzył Aryanela spojrzeniem, bez słowa wziął łuk i rozpoczął oględziny.
- Sto strzał - powtórzył, jakby z zamyśleniem. - To będzie dwieście dukatów.

- Piętnaście strzał i kołczan, to będzie czterdzieści dukatów.
Kowal był zdania, że to uczciwa cena. Jego wyroby były najwyższej jakości, a jeszcze aby wykonać kołczan, będzie musiał odwiedzić kilka miejsc... Równie dobrze mógłby odesłać na poszukiwania materiałów klienta - ale od dosyć dawna nie miał żadnych zamówień, więc troszczył się o każde. A i trochę świeżego, jesiennego powietrza nie zaszkodzi - a co!

Kowal przyjąwszy dukaty, schował je do swojej sakiewki. Usłyszawszy Aryanela, zmarszczył brwi, ponieważ nie przypomniał sobie, aby przechodził z nim na "ty". Nie jemu było wprawdzie prawić o dworskich manierach, był wszak prostolinijnym człowiekiem, ale swoją wartość znał. Niemniej, zachowanie przybysza nieco go zraziło.
Wytwarzaniem strzał mógł się zająć już w tej chwili - miał wszystkie potrzebne surowce. Co się jednak tyczyło kołczanu - musiał wybyć w kilka miejsc, a nie zamierzał zostawiać otwartego zakładu...
- Zamówienie będzie gotowe na jutrzejszy ranek, chyba, że zachodzi potrzeba pośpiechu - odezwał się.