Zakon Światła Ostoja Fantazji

Do kuźni wszedł kotołak o czarnej sierści i białych łatach okalających oczy. Z podróżnych spodni wystawał ogon, miarowo chłoszczący powietrze za nim, zaś futrzana kurtka i białą koszula pod nią przywodziły na myśl prostego żołnierza, przybysz jednak był nieuzbrojony.
- Witaj panie – powiedział uprzejmie w strone kowala, ignorując jego rozmówcę – Przybywam tu z polecenia Wielkiej Rady. Czy cały warsztat nadaje się do pracy od zaraz? To bardzo ważne, zastanów się nad odpowiedzią.
Ostatnie zdanie jakoś nie podobało się krasnoludowi, oznaczało jakieś konsekwencje, których jeszcze nie potrafił określić, a które mogły być wielce negatywne…

Kotołak natychmiast wyciągnął zza pazuchy… nie, nie sztylet jak w pierwszej chwili pomyślał krasnolud, wyciągnął jakiś stary, pożółkły papier, opatrzony pieczęcią… Black Wizarda!
Czego mogłą chcieć Wielka Rada, wysyłając do prostego kowala posłańca z tak cennym dokumentem?! I co w nim mogło być zawarte?! Runy? Plany? Najlepszy i legendarny kowal Zakonu słynął z tego, że posiadł pradawną wiedzę najlepszych kowali świata i nie tylko im dorównał, ale i przerósł ich w większości aspektów sztuki.
- W takim razie panie, przyjmij zlecenie. Mistrz i Wielka Rada życzą sobie byś wykonał to, co znajduje się w tych planach, dokładnie tak jak to tam opisano. – kotołak zmierzył krasnoluda ciepłym spojrzeniem – Czy podejmujesz się tego?

Kotołak sceptycznie poniósł lewą brew, ale nie skomentował zaistniałej sytuacji.
Otworzył dokument i przeczytał
- Oto plany umagicznionych runicznie znaków Zakonu – zaczął czytać.
Gdy skończył, kilkanaście minut później, w głowie kowala rysował się konkretny obraz. Oto miał wykonać cztery znaki Zakonu, pokryte inskrypcjami runicznymi dla całej Wielkiej Rady. Wszystko było jasne, wszystko było klarowne… pozostawała kwestia zapłaty…

Krasnoldud przemyślał całe zamówienie, jakie złożył mu kotołak. W głowie miał już całe plany wykonania znaków z runami.
-Mam takie pytanie w kwestii tych znaków...z jakiego materiału mają być wykonane? Jest to dość ważna kwestia. A zapłata?....hmmmm...-Krasnolud zastanowił się- Cena zostanie ustalona po wykonaniu zamówiania.
Gdy do kuźni wszedł następny klient i zaczął składać zamówienie, krasnolud powiedział spokojnym i przyjemnym (jak na krasnoluda) głosem - Wybacz mi panie, ale musisz poczekać ze złożeniem zamówienie. Jest kolejka.

W końcu Shiro pojawił się w kuźni. Można by rzec iż krasnolud go to tego zmusił... Minął bowiem miesiąc, a motykarz nadal nie otrzymał wiadomości o skończeniu jego włóczni. Dlatego też chłopak nie wyglądał na zadowolonego otwierając drzwi wejściowe.
-Przyszedłem po odbiór zamówionej broni.- Prawie że warknął. Postanowił jednak trzymać nerwy na wodzy. Jeśli krasnolud skończył broń i tylko o niej zapomniał, to nie będzie powodu nikogo zabijać...

Shiro stał tak jeszcze chwilę, a znalazłwszy swoje zamówienie zostawił dukaty i wyszedł.
Z zaplecza wychynął natomiast, ciężkim posuwistym krokiem krasnolud. Miał na sobie fartuch z grubego ochronnego materiału i spodnie które podciągnął niewybrednym ruchem ręki.
Spojrzenie bystrych oczu pod krzaczastymi brwiami:
-Słucham panienki? Czego oczekuje?- mruknął kowal obserwując Moferę.

Krasnolud  usiadł ciężko, patrząc z góry na dziewczynę i marszcząc brwi, tak, że oczy ledwo spod nich przebłyskiwały.
-Toć 50 dukatów wystarczy.- mruknął.- Jeśli masz li tyle, to wróć za dwa dni po półtoraka. Jak nie, to będziesz mi na posyłki biegać. Surowce wozić, płacić, zamówienia spisywać... Jak tedy będzie?
Patrzył cały czas uważnie na stojące przed nim stworzenie, niezbyt pewien z kim właściwie ma do czynienia.
-A jeśli przyjdzie nowy kowal nim odrobisz, to ja Ci dług umorze.- dodał po chwili.- A ja tu tylko na zastępstwo.

-Dobrze. A więc na razie wszystko jest w warsztacie. Możesz mi wody ze studni nanieść.- wskazał podbródkiem wnętrze kuźni i stojące tam wiadra.- A jak bedzie trzeba, to Ci powiem gdzie masz i po co iść. A jak bedziesz chciała, to możesz zostać dłużej i Ci bede płacić. Ale za te dwadzieścia dukatów to mi tu trzy tygodnie siedzieć bedziesz. Zrozumiano?
Wstał otrzepując fartuch i czekając na reakcję tego dziwnego czegoś, z czym miał do czynienia. Pomimo uczciwości, nie ufał jej.