Zakon Światła Ostoja Fantazji

Na klęczkach jedynie uniósł nagłym ruchem głowę, rzucając oszalałe spojrzenie Tancerce Cienia. Jego twarz była jakby bezustannym skurczu, wszystkie jaj mięśnie drgały, zaś sam planista łapał oddech spazmatycznie. Nie rzekł nic. Przekrwione oczy teraz i oszalałe oczy wyrażały tylko wielki wysiłek i zamęt. Nie dostrzegła za to strachu.

Aravial słabł, ale przynajmniej jego umysł zachowywał jeszcze trzeźwość. "To coś stara się mnie pochłonąć" - myślał zamknięty za padającymi jak łańcuch z domina zasłonami - "Napiera na mnie, na mój umysł. Napiera...".

Przypomniał sobie jak grubo ponad stulecie temu bawił się z młodszymi braćmi. Jeszcze w Kushicie. Siłując się z takim maluchem trzymał go na odległości wyciągniętych rąk. Dzieciak pchał i pach... Z całej swej marnej siły. I w pewnym momencie wysoki półelf cofał się gwałtownie, a brat leciał na łeb na szyje.

Impet...

Bezduszny ciągle miał jedną wolna bramę Bishanti. Nie znał natury tego co go atakowało. Mogło być duszą. mogłoby umysłem. Albo jeszcze czym innym. Aravial otworzył bramę, którą tak usilnie atakowano. wpuścił przeciwnika do środka aby natychmiast zamknąć w przedsionku swego jestestwa. Tak aby napastnik znalazł się pomiędzy wrotami za zablokowaną drogą do Wewnątrz. Chciał zawładnąć przeciwnikiem. Sprawić by ten swym IMPETEM wpadł w pułapkę. By przewrócił się w pułapce i wystawił na ciosy. Na liny mające go usidlić.

Smenciciel swym pustym wzrokiem namierzył Araviala. Dostrzegł, że jest najsłabszą ofiarą z dostępnych. Zaszedł go ciężkim krokiem od tyłu, by wbić zęby nad którymi nie miał władzy. rozwarł szczęki i przygotował się do skoku

Erufailë widziała, czuła, że walka, którą toczy Planista, dzieje się w środku, wewnątrz niego samego. W tym raczej nie potrafiła mu pomóc - postanowiła więc trwać obok, bronić go przed ewentualnym atakiem kogoś z zewnątrz. Widok Smenciciela, najpierw kierującego się ku niej, a potem ku Aravialowi w większym stopniu ją zirytował, niż przestraszył. Zastąpiła mu drogę - nie wiedziała, czy będzie w stanie ją rozpoznać, choć widząc jego obecny stan, podejrzewała, że nie. Przyjęła postawę obronną, wyciągnęła miecz. Zazwyczaj czekała na atak - czekała i błyskawicznie reagowała, ale tym razem wolała mieć pewność obrony. Nie wiedziała, czy miałaby dostatecznie dużo czasu, by wyciągnąć broń, gdyby Smenciciel rzucił się na nią z zębami. Boleśnie dosłownie.

Aravial- Nie dawałeś rady...Brakowało ci pewnej cząstki...czegoś, co by cię identyfikowało. Czujesz, jak twój umysł dosłownie pękał pod naporem nie tyle już tamtego obcego bytu co informacji i doznań...Twój umysł poruszał się w innych wymiarach....był wszędzie i nigdzie. I co dziwne rozumiałeś to wszystko, równocześnie nie rozumiejąc. Wszędzie panował chaos...I nie byłeś już sobą. Twoje istnienie myślenie zanikło...Nie wiedziałeś ile trwałeś w tym stanie, jednak nagle usłyszałeś głos...I poczułeś jakby ktoś cię siłą wyrwał z letargu.
Znajdowałeś się na wielkich połaciach wody. Wszędzie gdzie okiem nie sięgnąć była tylko ona...nie poruszana wiatrem....zwykła spokojna woda....przed tobą z głębin wyłoniła się z nienacka kobieta, która była tak piękna, że była nierealna i zdawałeś sobie z tego sprawę. Wróciłeś do swojej świadomości...byłeś już sobą...acz nie do końca o czym miałeś się jeszcze później przekonać. Postać przemówiła jedwabistym, czystym i spokojnym niczym tonia otaczającej cię wody głosem:
- Potrzebujesz ratunku. A ja ci ten ratunek mogę udzielić. Sam nie poradzisz sobie z taką siłą. Ja ci mogę pomóc. Ale będziesz mi winien przysługę. Zgoda...?

Na pole bitwy dostał się Isshar. Widok upadającego fortu poraził go. Dzielni zakonnicy odrzucani przez gigantycznego mutanta na ziemię, niczym kurz robił zaiste piorunujące wrażenie. Nie był pewien, czy jest w stanie cokolwiek zmienić w obliczu tej przytłaczającej sytuacji, lecz postanowił spróbować.
Stał nieco na uboczu, dostał się tutaj bowiem od strony lasu. Dwie sporej wielkości szable czekały skrzyżowane na jego jaszczurzych plecach, w razie, gdyby magia zawiodła. Lecz to ona właśnie była jego mocą priorytetową. Zarzucił więc kaptur na głowę, ścisnął mocniej kostur w dłoni i skupił wzrok na przebiegającej nieopodal grupce mutantów, zmierzających w stronę bramy. Zdawał sobie sprawę, że atak pozbawi go bezpiecznej kryjówki i skupi na nim uwagę wszystkich okolicznych mutantów. Nie przybył jednak na pole bitwy, aby się ukrywać.
Skupił manę w głowicy kostura i jeszcze przed ujawnieniem się, zmierzył ponownie wzrokiem nieprzebyte zastępy mutantów. Do głowy przyszła mu paranoiczna myśl, że te straszne hordy nigdy się nie skończą. Odpędził jednak od siebie myśli, które napawały jego serce zwątpieniem.
Gdy grupa wstrętnych mutantów zbliżyła się, Issahar wystąpił z lasu i uderzając kosturem mocno o ziemie wykrzyknął:
-Corrumpo!
Ziemia pod jego stopami stwardniała momentalnie, po czym zaczęły z niej wystrzeliwywać zaostrzone skalne kolce działające jak pale. Cała wataha mutantów nabiła się na nie na rozmaite sposoby.  Jedni zginęli od razu, inni zostali tylko mocno poranieni i uziemieni.
To demon ziemi Brask przybył magowi z pomocą.
Isshar uniósł dłoń, aby kolejnym zaklęciem zakończyć marne żywoty nieszczęsnych mutantów. Jego zółte oczy lśniły jasno, niczym płomienie w mroku.

Smenciciel przystanął. Na tyle, na ile mu to pozwalał obecny stan ukazał zdziwienie. Ale tylko przez moment. Ponownie ruszył do przodu, w stronę Eru. Mimo że szedł w jej stronę, zdawał się jej nie widać. Wydawało się, że przewierca wzrokiem jej ciało i wpatruję się nadal w skuloną sylwetkę Planisty.

(mógłby ktoś to ze mnie zdjąć? Albo zrobić coś żeby Eru mnie nie pokroiła?)

Po niezmiernie twardym lądowaniu hetrasi był nieco ogłuszony. Szczęśliwym trafem nie spadł na ogon. Leżąc na ziemi usłyszał przedziwną muzykę, której nie był wstanie przypisać, do żadnego ze znanych mu dzwięków. Powodowała u niego zmiany nastroju, przywoływała na zmianę skrajne uczucia, oraz starała się zablokować myślenie. Issahar czuł się otępiony i zniechęcony. Jednakże ujrzał coś, co wprawiło go w stan najwyższej gotowości i pozwoliło ponownie zapanować nad umysłem. Tym czymś był paskudny mutant zamierzający się na niego wielką maczugą. Z prędkością myśli leżący na ziemi mag uniósł dłoń i przez zaciśnięte zęby syknął:
-Acies!
W tym momencie z jego pokrytej łuskami dłoni wystrzeliło sześć ostrych jak brzytwa pocisków, które natychmiast przebiły mutanta na wskroś. Maczuga ciężko spadła na ziemię a Issahar przeturlał się na bok unikając martwego ciała napastnika. Podparł się na kosturze i wstał.
Teraz dostrzegł kolejnego wroga stojącego dotychczas za plecami swojego towarzysza. Ten przyglądał się hetrasiemu nieco zmieszanym wzrokiem. Jego krwiożerczy insynkt został na moment pohamowany przez marne zaczątki rozumu-jak gdyby potwór obawiał się, że skończy tak, jak jego komrat. Stali tak na przeciw siebie i mierzyli się spojrzeniami; mutant zdziwiony, przekręcił łeb na bok, natomiast oblicze Issahara było spokojne; jak gdyby cały wojenny chaos był powołany do tego, ażeby kontrastować z jego niezmąconym obliczem.
Czekał.